Truth tried: or, animadversions on a treatise published by the Right Honorable Robert Lord Brook, entituled, The Nature of Truth, its vnion and vnity with the soule. Which (saith he) is one in its essence, faculties, acts; one with truth. By I. W.

Corollaria, & Objectiones.

HInc sequitur primò, Propositionem singularem affirmantem & negantem opponi immediatè, hoc est, contradictoriè. Nam sub∣latâ universalitate affirmantis ponitur negans 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quoniam praedi∣catio partialis non potest esse de eo quod est 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

Sequitur secundò, Propositionem universalem affirmantem converti conversione simplici, & particularem affirmantem convertibilem in propositionem▪ 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉▪ quoties praedicatum convertendae est individuum.

Posito enim praedica••o in loco subjecti, quicquid de individuo subjecto dicitur, dicitur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

Sequitur tertiò, Conclusionem in tert••â figu••â esse 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 (contrà quàm docent Logici,) quoties minor terminus syllogismi, h. e. praedi∣catum minoris, est individuum. Quia praedicatum minoris in tertiâ fi∣gurâ est subjectum conclusionis, quod cùm sit individuum, de eo quic∣quid dicitur, dicitur universaliter.

Objiciet forsan aliquis; An igitur [Socrates est doctus] perinde est ac [omnis homo est doctus?] Non est. At, inquie••, quidni? cùm utra∣traque propositio sit universalis. Rectè. Sed replico; An [omnis ho∣mo est rationalis] idem valet ac [omne animal est rationale?] Negabit credo. At, inquam, quare? annon utraque est universalis? Est certè. Conjicio quid responsurus est; utraque propositio est quidem univer∣salis, non tamen aequipollent, quia in alterâ rationalitas universaliter attribuitur homini, & rectè, in alterâ verò universaliter attribuitur a∣nimali, sed malè. Pariter ego, non (inquam) perinde est Socratem doctum dicere & omnem hominem; subjectis enim differunt, quamvis utraque propositio sit universalis. Doctus universaliter praedicatur de Socrate non de homine.

Urget, Dici universaliter, est dici de multis. Fateor, in praedicatione simplicium terminorum, non in praedicatione propositionis. Aliud est dici de multis, in tractatu de Praedicabilibus, aliud dictum de omni, in tractatu de Propositione. At nunc agitur non de quantitate simplici∣um terminorum, sed de quantitate propositionis, & terminorum nexu. Universale, seu vox communis, potest est subjectum propositionis parti∣cularis; & Individuum pariter, seu vox singularis, subjectum propositio∣nis universalis.

Fatendum tamen est, Propositionem singularem leviculam aliquam discrepantiam habere ab aliis universalibus (ut in corollariis videre est) non tamen talem quae illas ex universalium numero eximat. Tria sunt, nec scio plura, (& ple••ique forsan ne haec attenderent,) quae dis∣crepant••ae speciem exhibent: ubique tamen provenit a materiâ propo∣sitioni substratâ, potiùs quàm a formali propositionis dispositione; nusquam tollitur illud in quo formale propositionis universalis con∣sistit, quod hoc est, ut nihil inveniatur intra subjecti ambitum de quo no•• dicatur praedicatum. Exp••ndam singula.

Primum hoc est▪ Universalis propositio affirmans & negans oppo∣nuntur contrariè: earum utra{que} potest esse falsa, harum non ita. Siquis hinc argueret, propositionem singularem, vim universalis non habere,

Respondeo primò, Eodem argumento probari posse non esse particu∣larem; quia neque propositio particularis affirmata & negata opponun∣tur contradictoriè, sed subcontrariè, & earum utraque potest esse vera, harum non ita. Sicui Ramus videatur satis cavisse, dum syllogismum proprium diversam speciem constituit tam a generali quam speciali: Regero, 1. ad hominem. Malè pro Ramo arguitur ex iis quae ipse pro nugis habet, & ex Logicâ suâ exulare fecit: ille enim de Oppositione, Aequipollentiâ, & Conversione propositionum nihil habet, ut nec de Reductione syllogismorum: 2. Novum praedicandi modum facere non potest, cùm impossibile sit aliquid de alio dici, quod tamen nec de toto necsecundum partem dicatur. Ut supra fusiùs explicavimus.

Respondeo secundò. Non singularibus tantùm hoc accidit, sed & aliis universalibus quibusdam. Nam 1. in materiâ necessariâ & impossibili, ex negatione & affirmatione universali, altera semper vera est altera falsa. Unde regula illa, quòd contrariarum in materiâ contingenti utraque potest esse falsa. 2. Idem accidit in propositionibus factis per Omne collectivum; quas tamen universales esse, nemo quem scio negavit. (Possent tamen, fateor, eâdem ratione quâ negant singulares; sunt enim reverâ universales, cùm praedicatum non nisi uni antecedenti attribuatur.) Hujusmodi namque propositiones [Omnes apostoli sunt duodecim, &, Omnes apostoli non sunt duode∣cim] item [Omnes planetae sunt septem, &, Omnes planetae non sunt septem,] non minùs sunt contradictoriae, quàm [Virgilius est poeta, &, Virgilius non est poeta.] Si igitur illas pro universalibus agnosc••nt, cu•• non & singulares.

Respondeo tertiò. Ratio hujus contradictionis inter propositionem singularem affirmantem & negantem, pendet ex necessitate materiae, potiùs quàm ex ipsa propositionis naturâ & formâ. Quoties enim sub∣jectum universalis propositionis est divisionis capax (ut in distributivis, & de materiâ contingenti,) & praedicatum sigillatim applicatur sub∣jecti partibus, affirmans & negans universaliter, non opponuntur imme∣diatè & contradictoriè, quia licèt aliquid de Toto non rectè affirmetur, de parte forsan affirmari poterit, ergo nec de toto negabitur: Ubi verò materiae necessitas particularem praedicationem omnino prohibet, & ne∣cessariò requirit ut quod de illo subjecto dicitur dicatur de eo toto, ut in materiâ necessariâ & impossibili, & in universali collectivâ, ut & in pro∣sitione singulari, ▪ ibi praedicatum vel de toto dicitur, vel de toto nege∣tur, cùm de parte dici de parte verò negari non posset propter 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 & indivisibilitatem subjecti.

Respondeo quartò. Consequitur hoc ex nostrâ thesi, non oppugna••. Si enim quicquid de individuo dicitur dicatur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, impossibile est ut secus esset quin affirmatio & negatio sint opposita immediata, parti∣cularis enim intermedia eo ipso excluditur.

Nec aliunde patet ratio hujus oppositionis immediatae, quàm ex hoc fundamento. Vel enim semper 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 praedicatur (prout nos afferi∣mus) vel semper 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, vel aliquando de toto aliquando secundum partem. Si semperde parte▪ licèt de unâ parte dicatur, quid impedit quin de aliâ negetur, ita ut & affirmatio & negatio sint simul verae? cùm affir∣matio particularis quoad unam partem non impediat negationem par∣tialem quoad aliam partem. Si aliquando 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 aliquando 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, (prout Ramistarum doctrina videtur innuere, qui quoties una praemissa∣rum propria est eam pro particulari habent, non autem si utraque sit pro∣pria;) Si sic, inquam, (quamvis gratis dictum sit, nec ulla appareat ratio cur haec & nonilla sit universalis, imò cur eadem promiscuè nunc sit uni∣versalis nunc particularis,) oppositio nec sic esset immediata: licèt enim affirmatio 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 falsa sit, posset tamen quoad aliquam partem (si aliquando partialiter praedicetur) vera esse, unde nec negatio 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 ve∣ra; possent ergo & negatio & affirmatio simul esse falsae, & non con∣tradictoriè oppositae. Necesse est igitur ut, si opponantur immediatè, ideo sit quia singularis propositio semper est 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, unde vel de toto di∣cetur vel de to••o negabitur. Confirmat igitur thesin nostram, non op∣pugnat, quod videbatur primâ fronte debilitare. Et hoc telo repercusso eâdem operâ repercutientur & reliqua.

Secundum sequitur. Propositio particularis affirmans converti ali∣quando potest in singularem. Unde singularis videri posset non majo∣rem habere quantitatem quàm habet particularis, quia in conversione non augenda est quantitas. v. g. [Aliquis homo est Socrates] ergo [Socrates est homo.]

Respondeo. Vi conversionis, sequitur [Hominem] dici de [Socra∣te:] necessitate materiae, dicitur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quoniam de 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 nihil praedi∣catur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉▪ Hinc sequitur, necessitate consequentis, Convertens 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 Conversae 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

Idem fieri necesse est, quoties propositio singularis affirmans con∣vertenda est in singularem. v. g. [Virgilius est Maro] ergo [Maro est Virgilius.] Quae conversio non est ex particulari in particularem (ut plurimi autumant,) nec ex universali in particularem, sed ex uni∣versali in universalem. Ubi, necessitate consequentiae sequitur, Virgil••um de Maron•• dici, necessitate verò consequentis, sequitur dici catholi••è.

Respondeo. 2. Eadem esset difficultas, si pro particulari haberetur: Nam singularis negans convertitur in universalem negantem; v, g. [Socrates non est brutum] ergo [nullum brutum est Socrates;] quare, si prior esset particularis, in conversione augenda esset quantitas.

Singularis igitur negans convertitur simpliciter (ad modum Univer∣salium) nunc in singularem, nunc in universalem. v. g. [Socrates non est Plato] ergo [Plato non est Socrates:] Item [Socrates non est bru∣tum] ergo [nullum brutum est Socrates:] sicut è contrà [nullum bru∣tum est Socrates] ergo [Socrates non est brutum.] Sin essent hae propositiones negant••s particulares, non essent convertendae nisi per contrapositionem.

Respondeo. 3. Non in singulares tantùm, sed & in alias universales aliquando convertitur particularis. v. g. [aliquot homines sunt omnes Apostoli] ergo [omnes Apostoli sunt homines] vel [omnes Apostoli sunt aliquot homines.]

Hactenus vidimus, quomodo singulares differant a reliquis univer∣salibus in affectionibus propositionis, Oppositione, scilicet, & Con∣versione; & istius differentiae rationem reddi non posse, ni ex nostrâ these▪ propugnat igitur thesin nostram, non adversatur. Utut autem maximè nobis adversaretur, Ramistas tamen nequaquam adjuvat, (quos habeo 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 opponentes; reliqui tacitè adversantur dum in pa∣radigmatis modorum propositiones singulares ponunt pro particulari∣bus;) Ramistae namque Oppositionem, Conversionem, &c. Nihil curant: Si igitur in reliquis, de quibus ipsi agunt, cum universalibus conveni••ent satis est cur ipsi saltem nostram thesin admittant.

Tertium sic est. Proposi••io universalis non concluditur in tertiâ fi∣gurâ, (h. e. secundum Ramum, in syllogismo simplici contracto;) at propositio singularis hic concluditur.

Sed neque hoc Ramistis opitulatur magis quàm priora, Illi enim rem negant, nec admi••tunt conclusionem Propriam in syllogismo con∣tracto: Qui definitur a Ramo, Quando argumentum pro exemplo ita subjicitur particulari quaestioni, ut utramque partem antecedens, & as∣sumptione affirmatum intelligatur; (si ergo quaestio semper sit particu∣laris, cer••è nunquam Propria secundum illos:) Explicat hoc Douna∣mus; Quaestio, inquit, debet esse particularis, non generalis, aut pro∣pria; Item, rationem reddens cur syllogismus proprius esse dicitur ex ut••âque prop•• â non autem ex omnibus propriis, hanc assignat, Quia in contracto syllogismo conclusio semper particularis est, etiam quum utraque pars antecedentis est propria. Hoc igitur a Ramistis non urgen∣dum

muni dici praedicatum, nondum constat an ea praedicatio universalis sit an particularis, quoniam utriusque capax est.

Dari vero conclusiones singulares in tertiâ figurâ certissimum est (lic••t vix quisquam hoc adverte••it.)

Ba-	Da-	Maro est poeta.
ras-	rap.	Maro est Virgilius. Ergo
ta.	ti.	Virgilius est poeta.

Item,

Ce-	Fe-	Maro non fuit Ovidius.
las-	lap-	Maro fuit Virgilius. Ergo
ten.	ton.	Virgilius non fuit Ovidius.

Etiam quum neutra praemissarum sit singularis. v. g.

Ce-	Fe-	Nullum brutum est Socrates.
lip-	ris-	Aliquod brutum est Bucephalus.
en.	on.	Bucephalus ergo non est Socrates▪

Item,

Ba-	Da-	Omne brutum est animal.
tip-	tis.	Aliquod brutum est Bucephalus. Ergo
a.	i.	Bucephalus est animal.

(Ubi, si major esset particularis, nihil conclude••et, esset enim ex puris particularibus.) Hoc toties fiet quoties praedicatum minoris est Indi∣viduum. Consequentiae horum syllogismorum ex se satis patent: Quod si non, possent (si opus esset) ad primam figuram reducendo demōstrari. Sed neque hoc officit nostrae assertioni; Nam

Respondeo, (ut priùs.) Vi consequentiae sequitur de [Bucephalo] praedicari [Animal] affirmativè [Socratem] negativè, &c. necessitate consequentis praedicantur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quoniam subjectum est 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

2 Sed & in aliis quibusdam universalibus eadem est difficultas. v. g. deseptem planetis,

Hi septem sunt stellae erraticae. Sed Hi septem sunt omnes planetae. Ergo Omnes planetae sunt stellae erraticae.

Triplex igitur haec differentia in propositione singulari ab aliis uni∣versalibus, neutiquam enervat assertionem nostram, nec debilitat quicquam, (nisi propositionem singularem ideo diceremus universalem non omnino esse, quia semper est,) sed supponit & confirmat. In singu∣lis enim instantiis, posito (vi consequentiae) de tali subjecto fieri praedi∣cationem, supposito interim quicquid de hoc subjecto dicitur dici 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, infertur hujusmodi praedicatio universalis: Quod ubi sub∣jectum est vox communis secus accidit, posito enim de subjecto com∣muni

Propositio ergo categorica, vel est 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, vel 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Haec 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 quae non de subjecto toto dicitur sed quoad partem aliquam subjecti∣vam: Illa 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quae de subjecto dicitur quoad totam ipsius latitudinem praedicandi. h. e. de partibus singulis subjectivis. Cujus subiectum si sit vox communis & multis applicabilis, iis omnibus applicatur etiam praedicatum, prout in plerisque universalibus; sin vox sic singularis & uni tantùm applicabilis, huic uni & praedicatum applicatur; prout in singularibus, & in propositionibus per Omne collectivum; (non enim eodem modo dicitur [omnes planetae sunt septem] & [omnes planetae sunt stellae▪] alterum enim collectivè dicitur, alterum distributivè: Om∣nes distributivè idem est ac Singuli; Omnes collectivè est singulorum collectio, at singulorum collectio est singularis, est que totum (non uni∣versale▪ sed) integrale; planetae sunt septem, at planetarum 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 unica est: Omne distributivum est syncategorematicum, Omne collectivum est categorematicum, est que pars subjecti; Unde non rectè concluditur, [Omnes planetae sunt septem, Sol & Luna sunt planetae, Ergo, Sol & Luna sunt septem,] nisi assumeretur [Sol & Luna sunt omnes planetae] non enim [Planetae] sed [omnes Planetae] est subjectum majoris, essetque praedicatum minoris, su••itur enim collectivè.) Sive autem de singulis quibus attribuitur subjectum universale, sive de uno cui attribuitur sub∣jectum singulare, dicatur praedicatum, ••trobique tamen nihil subjecti accipere licet de quo non dicetur praedicatum, quod secundum Aristo∣telem est formalis ratio propositionis universalis; quare & propositio de subjecto singulari est praedicatio 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, sive Dictum de Omni. Quod erat demonstrandum.