Vindiciae epistolarum S. Ignatii autore Joanne Pearson ... ; accesserunt Isaaci Vossii Epistolae duae adversus David Blondellum.

Title

Vindiciae epistolarum S. Ignatii autore Joanne Pearson ... ; accesserunt Isaaci Vossii Epistolae duae adversus David Blondellum.

Author

Pearson, John, 1613-1686.

Publication

Cantabrigiae :: Typis Joann. Hayes :

1671.

Rights/Permissions

To the extent possible under law, the Text Creation Partnership has waived all copyright and related or neighboring rights to this keyboarded and encoded edition of the work described above, according to the terms of the CC0 1.0 Public Domain Dedication (http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/). This waiver does not extend to any page images or other supplementary files associated with this work, which may be protected by copyright or other license restrictions. Please go to http://www.textcreationpartnership.org/ for more information.

Subject terms

Ignatius, -- Saint, Bishop of Antioch, d. ca. 110.

Blondel, David, 1591-1655.

Church of England -- Clergy -- Early works to 1800.

Church of England -- Doctrines.

Faith -- Early works to 1800.

Protestantism -- Early works to 1800.

Link to this Item

https://name.umdl.umich.edu/A53901.0001.001 content_copy

Cite this Item

"Vindiciae epistolarum S. Ignatii autore Joanne Pearson ... ; accesserunt Isaaci Vossii Epistolae duae adversus David Blondellum." In the digital collection Early English Books Online. https://name.umdl.umich.edu/A53901.0001.001. University of Michigan Library Digital Collections. Accessed May 5, 2024. content_copy

Contents

• title page
• Domino summè Reverendo D. GILBERTO Archiepiscopo CANTUARIENSI Totius Angliae Primati
• AD LECTOREM.
• PROOEMIUM. DE Ortu, Progressu, ET Hodierno Statu Controversiae.
  • PROOEMIUM. De Ortu, Progressu, & hodierno Statu Controversiae.
    • CAP. I. Occasio Scribendi, & Prooemii distributio.
    • CAP. II. Prima Ignatii Editio Latina tantùm. Epistolae ejus pro genuinis habitae.
    • CAP. III. Epistolae Ignatii primùm Graecè editae. Doctorum Viro∣rum varia de ipsis judicia.
    • CAP. IV. Stricturae quaedam Autoris. Quid de variis hominum ju∣diciis sentiendum sit.
    • CAP. V. Alia vetus Latina Versio ab Armachano publicata, quâ Interpolationes detectae sunt. Graecae Epistolae è Me∣diceo Codice per Isaacum Vossium editae. Quid viri docti de Epistolis ità purgatis editísque senserint.
    • CAP. VI. Sententia Dallaei, aliquas Epistolas Ignatium scripsisse. Epistolas, quas habemus easdem esse quas habuit Eu∣sebius. Sex ab Eusebio memoratas fuisse non ab Ignatio scriptas, sed ab Impostore ducentis post Ignatii mor∣tem confictas. Epistolam ad Polycarpum non fuisse Eusebio cognitam, sed ab alio Impostore ducentis post Eusebium annis suppositam. Sententia nostra. Septem Epistolas ab Eusebio memorari, eásque omnes fuisse ab Ignatio ipso sanctissimo Martyre conscriptas.
• VINDICIARUM, Pars prior. Quâ Argumenta pro S. Ignatii Epistolis è Veterum Testimoniis afferuntur, & à Dallaei exceptionibus vindicantur.
  • VINDICIARUM Pars prima.
    • CAP. I. Argumenta pro S. Ignatii Epistolis sunt vel externa vel interna. Externa à testimoniis, Interna ab ipsis Epistolis.
    • CAP. II. Testimonia pro S. Ignatii Epistolis. Quae ita disponuntur ut nullum Saeculum suis testimoniis careat, à Secundo, quo primùm natae, ad Decimum quintum, quo primùm impressae sunt Epistolae.
    • CAP. III. Argumenta pro S. Ignatio, partim à testibus, partim à testi∣moniis petita. A testium numero, antiquitate & serie. A testimoniorum tum generali, tum particulari indi∣catione.
    • CAP. IV. Argumentum Adversariorum à testimoniis adversus Igna∣tiana expungitur. Stichometriam non esse Nicephori Patriarchae. Et Nicephorum & Anastasium Ignatii Epistolas admisisse. Stichometriae autorem non condem∣nare Ignatii Epistolas. Defensio responsionis Ham∣mondi. Non probari suppositionem ex nudo titulo Apocryphorum. Non ex reliquis qui cum Ignatio numerantur. De Hermae Pastore Veteris Ec∣clesiae judicium. Consensus Nicephori & Gelasii fru∣stra obtenditur. Decretum sub Gelasii nomine editum ipsius esse non videtur. Defensio Usserii ab objectioni∣bus Dallaei vindicatur. Responsio nostra illis Hammondi & Usserii superaddita. In Stichometriâ sub Ignatii nomine non Epistolas sed intelligi. De Indiculis: itémque de Didascaliis, & Constituti∣onibus Apostolicis brevis dissertatio.
    • CAP. V. Testimonium S. Polycarpi ab exceptionibus vindicatur. Nec fidem ei deesse, nec vim. Autoritas Epistolae ad Philippenses ab omnibus recepta est. Autoritati ejus non derogat Stichometria quae dicitur Nicephori. Po∣sterior pars Epistolae non minùs genuina quàm prior. Testimonium nostrum esse mendacio inspersum aperta calumnia est. Particula suprema prioribus non con∣tradicit. Vis Testimonii defenditur. Nullas alias Epistolas Ignatii quàm eas quas habemus à Polycarpo intelligi potuisse ostenditur.
    • CAP. VI. Testimonium S. Irenaei ab objectionibus liberatur. Fri∣volum & ineptum est putare illud aliunde quàm ex Epistolâ ad Romanos citatum esse. Inanis est distin∣ctio inter dixisse, & scripsisse. Nulla Ignatii A∣pophthegmata à Veteribus memorantur. Ignorâsse Ire∣naeum Ignatii Epistolas nullâ cum ratione asseritur. Argumentum Negativum adversus Irenaei testimoni∣um nullam vim habet.
    • CAP. VII. Testimonia Origenis ab objectionibus vindicantur. 1o, Fru∣stranea non sunt, quòd errores Dallaei de aetate Impo∣storis sui, & hallucinatione Eusebii refellunt: ac prae∣terea quòd Argumentum Negativum funditus ever∣tunt. 2o, Falsa non sunt. Opus in Canticum Cantico∣rum est ipsius Origenis; non Latini Autoris, sed Interpretis, & quidem Ruffini. Homiliae in S. Lucam sunt ipsius Origenis; non Latini Autoris, sed Inter∣pretis, & quidem Hieronymi.
    • CAP. VIII. Eusebii autoritas defenditur. Impostori Dallaeano non obstetricatus est. Rectè Polycarpi & Irenaei testimo∣nia applicavit. Origenis testimonia non ignoravit. S. Athanasius ab Eusebio non est delusus. Neque Ig∣natium eo modo quo Salmasius & Blondellus citavit. Hammondus frustra & immeritò sugillatur.
    • CAP. IX. Testimonia S. Chrysostomi ab objectionibus vindicantur. Primum in Panegyrico ex Epistolâ ad Romanos. Chry∣sostomus Epistolas Ignatii nec ignor a vit, nec contempsit. Sententiam non ex Actis, sed ex Epistolâ excerpsit. Cyprianus à Chrysostomo laudatus. Secundum ex E∣pistolâ ad Polycarpum. Oratio, quòd unus sit V. & N. Testamenti author Chrysostomo ascribitur. Conjectu∣ris Savilii & Usserii respondetur.
    • CAP. X. Pseudodionysii aetas eruitur. Dallaei sententia proponitur, & refutatur. Plurimi Catholici verum Areopagitam eum fuisse crediderunt ante A. D. 630. Author, quis∣quis est, libros suos edidit diu ante A. D. 520. Mul∣tis probatur eum quarto saeculo vixisse. Denique pro∣babile est eum scripsisse postremis Eusebii temporibus.
    • CAP. X. Argumentum Negativum refutatur. Non rejicitur quòd Negativum sit, sed quòd in hac re vim nullam habeat. Argumentum à Testimoniis Affirmativum Negati∣vum destruit. Intra annos circiter Cc quot Autores Ignatianis testimonium praebent. Ignatiana non fue∣runt Alexandrinis incognita. Eutychii narratio ex∣cutitur. Plures Episcopos in Aegypto fuisse ante De∣metrium probatur. De Aethiopicae Ecclesiae origine & Episcopis fusè disputatur. Ad argumentum de Jonensibus & Boioariis respondetur; & de Hierony∣mo atque Epiphanio. Ignota fuisse Tertulliano Igna∣tiana demonstrari non potest; ut neque Caio, neque Clementi Alexandrino, neque Origeni, ne{que} Julio Afri∣cano, ne{que} Lactantio, ne{que} Dionysio Alexandrino. Argu∣menti collectio responsionum collectione expungitur.
• VINDICIARUM Pars posterior. Quâ Argumenta pro S. Ignatii Epistolis ex ipsis educta afferuntur, & Dallaei objectiones refelluntur.
  • VINDICIARUM Pars Secunda.
    • CAP. I. Argumenta pro Ignatianis ex ipsis Epistolis ducta afferun∣tur. S. Ignatius circa A. D. 107 scripsit. Illi aetati materia Epistolarum in genere spectata apprimè con∣venit. Impostorum scripta solent sui saeculi mores redo∣lere. Nihil in his Epistolis posteriora spectat tempora. Episcopos in Asiâ fuisse certum est, cùm S. Ignatius ad martyrium duceretur. Epistolarum Author ita Episco∣pos & Presbyteros describit, ut quae de iis dicit, illi aeta∣ti, non autem posteriori conveniat. Duae Haereses Igna∣tii tempore maximè valebant, una quae Christum puta∣tivè hominem, alia quae nudum hominem asserebat. Has duas & solas perstringit Ignatius, & Christum simpli∣citer . Apostolicae doctrinae traditio in Episto∣lis, Traditiones non scriptae, posterioribus saeculis me∣moratae minimè continentur. Multa praeterea in iisdem traduntur quae non aliam quam Ignatii aetatem sapiunt. Nihil certiùs scriptum aliquod suppositionis convincit, quàm violatio temporum. Varia bujus rei exempla. Ficta plerumque Opera ex temporum ratione se prodere. Epistolae Socraticorum ab Allatio editae indè falsitatis convincuntur. Dallaei confusa rerum tractatio repre∣henditur.
    • CAP. II. Argumentum Dallaei à tempore ductum refellitur. Igna∣tius nullum haereticum nominavit. Cleobius, sive Cleobulus, primi saeculi haereticus. Insignis S. Hiero∣nymi locus fusè explicatur, & ab importunis Dallaei conjecturis defenditur. Ignatius non scripsit contra Theodotum, sed haeresin ejus in Ebione damnavit.
    • CAP. III. Argumentum à Valentini Sige ductum proponitur. Intro∣ductoriae Dallaei conjecturae. refelluntur. De variâ lectione frustra ambigitur. Interpolatoris prudentia perperam advocatur. Mala fides Petavio immeritò ascribitur. Irenaei silentium Eusebii silentio expun∣gitur.
    • CAP. IV. Prima Assertio, verba illa haeresin Ebionitarum ferire. Probatur ex antecedentibus & consequentibus. Explicatio tantùm sunt . Oppositio inter & frequentissima. Peta∣vii expositio defenditur. Objectio de frigidâ locutione rejicitur. Similes veterum Patrum explicationes af∣feruntur. Geminus S. Augustini locus vindicatur, & altero Fulgentii firmatur. Locutionem in anem non esse. Vox Petaviano sensui non repugnat. vel non malè reddi post silentium.
    • CAP. V. Assertio secunda, Verba illa ad Valentinum omnino non spectare. Valentiniani nunquam dixerunt Sigen pe∣perisse Logum. In Scholâ Valentini solus Nus ex Bytho & Sige, ideo Monogenes appellatus. Logus autem, quòd à Bytho & Sige non esset, in deminorationem natus, & Aeon coecus fuit. Genealogia Aeonum à Blondello perperam repraesentata. Fragmentum Va∣lentiniani apud Epiphanium explicatur. Locus (y∣rilli Hierosolymitani discutitur. Dallaei distinctio de mediatâ & immediatâ eductione exploditur. Verba Ignatii cum placitis Valentini malè componuntur. Argumentis Dallaei omnibus particulatim responde∣tur. Genuina Ignatianorum explicatio redditur. Ad∣versariorum expositio detorta ostenditur.
    • CAP. VI. Assertio tertia, Haeresin hanc Valentino fuisse antiquio∣rem, & à Veteribus Gnosticis acceptam. Idem asseritur ablrenaeo, Tertulliano, Epiphanio, & Theodoreto. Osten∣ditur Bythum & Sigen inter Gnosticorum veterum combinationes fuisse, contra Blondellum. Probatur eosdem & Nun & Aletheian ex Bytho & Sige edu∣xisse, ex Nu verò vel Anthropo Logon, contra Dallae∣um. Tria Dallaei argumenta in contrarium adducta refelluntur.
    • CAP. VII. Quarta Assertio proponitur, Probari certò non posse ipsos Valentini errores Ignatio fuisse penitus incognitos. Fieri potuisse ut Ignatius cognosceret probatur ex aetate Valentini cum illâ S. Polycarpi comparatâ Valentinum post Anicetum vixisse negatur. Lo∣cus Tertulliani excutitur. Blondelli argumento respondetur. Antiquitas Valentinianae haereseos ex Veterum monumentis eruitur. De aetate Basilidis cum Dallaeo disputatur. Eum haeresin suam docuisse ante Hadriani imperium ostenditur. Testimoniis à Dallaeo adductis fusè respondetur.
    • CAP. VIII. Ad quatuor ultima pro violatione temporis Argumenta respondetur. Autor Epistolarum de Constantini Chri∣stianismo nihil suspicatus. Leopardi vox antiquitatem Epistolae ad Romanos haud imminuit. Figmenta Dal∣laei de certi cujusdam ordinis militum appellatione. Leopardi vocem ante Constantini aevum in usu fuisse adversus Bochartum ostenditur. Receptio poenitentium novitatem Epistolarum non probat. De Albaspinaei sen∣tentiâ disputatur. Onesimum, quem Ignatius Epheso praefuisse ait, mortuum fuisse sub tempore martyrii Ignatiani perperam asseritur. Variae quorundam de Onesimo sententiae id non evincunt.
    • CAP. IX. Aliena à virtutibus S. Ignatii dispunguntur. Nulla in Epistolis ejus haeresis reperitur. Nulla irreverentia erga SS. Literas. Apocrypha saepe à Vetustissimis Scriptoribus citantur. Casauboni duplex responsio affertur, & utraque pluribus stabilitur. Epistola S. Ignatii ad Romanos ab objectionibus Dallaei vin∣dicatur. Fortitudo, constantia, & magnanimitas Martyrum defenduntur; plurimisque Patrum senten∣tiis, & Heroum Christianorum exemplis explicantur: quorum factis consona Ignatii verba ostenduntur.
    • CAP. X. Veracitas S. Ignatii defenditur. Quid sit explicatur. Epistolae S. Pauli ad Ephesios natura sin∣gularis describitur. Vera lectio & Autoris, & Inter∣polatoris asseritur. Autor Epistolarum non dicit se Christum in carne vidisse. Graeci codices omnes, & Veterum Excerpta non agnoscunt. Ruffi∣nus & Librarii textum corrupisse malè dicuntur. Hieronymi autoritas in vertendis Graecis tanta non est, ut Graecorum omnium Codicum fidem in dubium vocet. Hugonis Grotii explicatio defenditur. Quae habentur in Epistolâ de Stellâ Magis visâ temere scri∣pta non sunt. Eadem plurimi in Ecclesiâ sequuti sunt. Christum edisse & bibisse post resurrectionem non malè asseritur.
    • CAP. XI. Docetas nonnullos ab Eucharistiâ abstinuisse par est cre∣dere. Simoniani non statim post mortem Simonis eva∣nuerunt. Non apparet Ignatium dixisse, Romanos fi∣deles facilè ipsum à supplicio eripere potuisse. Neque si dixerit, veracitatem ejus in dubium vocat. Potuit sibi S. Ignatius scribendi secundam Epistolam ad Ephesios opportunitatem polliceri. Redemptio à vexatione mi∣litum, & facultas liberae custodiae Confessoribus ab Ecclesiis procurari solita fusè describitur. Modestia Martyris tum erga Trallianos tum erga Polycarpum defenditur.
    • CAP. XII. Argumenta à Dictione petita refelluntur. Vera vocis notio apud Antiquos. Ea vox S. Ignatio dum in vivis esset tributa est. Sermones Ignatii cum Trajano habiti explicantur. Martyres à Paganis, , miseri, seu infelices nominati. Fabula de S. Igna∣tio puero in ulnis Christi accepto hoc titulo longè poste∣rior. Alia traditio illi fabulae coaeva Veteribus incog∣nita. Fabulae ipsius Anastasius & Metaphrastes pri∣mi meminerunt. Ignatii Patriarchae Constantinopoli∣tani aetate Fabulae natae videntur. Noster Ignatius presbyteros non appellat.
    • CAP. XIII. Argumentum palmarium discutitur. Ejus fundamentum in ruinis Prebyteranarum partium poni ostenditur. De distinctis nominibus & officiis trium sacrorum Ordinum quatuor Assertiones statuuntur. Assertio I. Alios quamplurimos secundi saeculi scriptores idem dis∣crimen inter vocabula Episcopatûs & Presbytera∣tûs observasse, quod observat Ignatius noster. Quod probatur testimoniis Actorum Ignatii & Polycarpi, Imperatoris Hadriani, Dionysii Corinthiorum Epis∣copi, Lugdunensium Martyrum (quorum testimoni∣um à Blondelli Chronologicis objectionibus vindica∣tur.) Hegesippi, Polycratis, Serapionis, Anonymi a∣pud Eusebium, & Canonum Apostolicorum. Asser∣tio II. Nullum secundi Saeculi scriptorem simplici presbytero, in secundo ministerii ordine constituto Epi∣scopi nomen tribuisse. Ratio manifesta quare Ignatius discrimen illud castè observaret. Assertio III. Nullum omnino secundi Saeculi scriptorem, cùm gradus enu∣merat, aut cùm de singularibus sui temporis ministris loquitur, nomen presbyteri ei qui Episcopus esset tri∣buisse. Loca Papiae, Irenaei, Clementis Alexandrini, Polycarpi, Pii, & Hermae examinantur. Assertio IV. Eâaetate, qua S. Ignatius scripsisse dicitur, tres sa∣cros Ordines distinctos in Ecclesiâ extitisse. Quod cùm aliorum, tum etiam eorum omnium, qui communionem nominum in Apostolicis scriptis observabant, testimo∣niis probatur. Dallaei oratio sufflaminatur.
    • CAP. XIV. Nulla vocabula ostendunt hunc Scriptorem diu post Igna∣tium vixisse. Voces compositae Impostur am non olent. Exempla ex N. Testamento, Clemente Romano, Ci∣cerone. Poeticae non sunt. Si quae rarae sint aut novae optimè Ignatio conveniunt. Numerus vocum ab , exemplo Xenophontis, à communi omnium usu defenditur. Verborum immodestia refellitur. Conjectu∣ra de Fictore rejicitur. Usurpatio vocum , & defenditur. Phrases aliquae explicantur ac defen∣duntur.
    • CAP. XV. Imitatio Apostoli Ignatiana non est. vox Graecis familiaris, ita ab Ignatio aliquoties usur∣pata, ut à Chrysostomo laudetur. Censura Arruntii rejicitur. In voce nulla Apostoli imitatio. Quid sit , quid docetur, ut & . Phrases aliquot saepius usurpatae defendun∣tur. Ironia Apostolica ab Ignatio minimè expressa.
    • CAP. XVI. Ignatius noster Apostolum in Inscriptionibus Epistolarum imitatur. Quae Apostolicis longiores non sunt. De In∣scriptione Epistolae ad Romanos disputatur: & de illâ ad Philadelphienses. Aliorum exempla nostro non officiunt. Conjectura de malâ imitatione ipsius Igna∣tii ab Impostore institutâ exploditur. Argumentum à repetitionibus ductum planè frivolum esse ostenditur.
• ADDENDA & INTERSEREND A.
  • PROOEM 10.
  • Parte primâ.
  • Parte Secundâ.
• CORRIGENDA.
  • In Prooemio.
  • Parte priori.
  • Parte secundâ.
  • In Epistolis Vossii.
• ISAACI VOSSII Epistolae Duae.
  • REVERENDO VIRO AND REAE RIVETO S. P.
• Ad notas D. Vossii.
• REVERENDO VIRO ANDREAE RIVETO S. P.
• RESPONSIO Ad ea quae in notis ad IGNATII EPISTOLAS Reprehendit Cl. D. BLONDELLUS.
• Elenchus Capitum.
  • In PROOEMIO.
  • VINDICIARUM PARS PRIMA.
  • VINDICIARUM PARS SECUNDA.