Vindiciae epistolarum S. Ignatii autore Joanne Pearson ... ; accesserunt Isaaci Vossii Epistolae duae adversus David Blondellum.

VINDICIARUM PARS SECUNDA.

Cap. 1. ARgumenta pro Ignatianis ex ipsis 〈◊〉〈◊〉 ducta afferuntur. S. Ignatius circa A. D. 107. scripsit. Illi aetati materia Epistolarum in ge∣nere spectata apprimè convenit. Impostorum scripta solent sui saeculi mores redolere. Nihil in his Episto∣lis posteriora spectat tempora. Episcopos in Asiâ fu∣isse certum est, cùm S. Ignatius ad martyrium duce∣retur. Epistolarum Author it a Episcopos & Pres∣byteros describit, ut quae de iis dicit, illi aetati, non autem posteriori conveniant. Duae Haereses Ignatii tempore maximè valebant, una 〈◊〉〈◊〉 Christum puta∣tivè hominem, alia quae nudum hominem asserebat.

Has duas & solas perstringit Ignatius, & Christum simpliciter 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Apostolicae doctrinae traditio in Epistolis, Traditiones non scriptae, posterioribus saecu∣lis memoratae minimè 〈◊〉〈◊〉. Multa praeterea in iisdem traduntur quae non aliam quam Ignatii aeta∣tem sapiunt. Nihil 〈◊〉〈◊〉 scriptum aliquod sup∣positionis convincit, quàm violatio temporum. Varia hujus rei exempla. Picta plerumque Opera ex tem∣porum ratione se prodere. Epistolae 〈◊〉〈◊〉 ab Allatio editae indè falsitatis 〈◊〉〈◊〉. Dallaei confusa rerum tractatio reprehenditur.	Pag. 1.
Cap. 2. Argumentum 〈◊〉〈◊〉 à tempore ductum refellitur. Ignatius nullum 〈◊〉〈◊〉 nominavit. Cleobius, sive Cleobulus, primi saeculi haereticus. Insignis S. Hieronymi locus fusè explicatur, & ab importunis Dallaei conjecturis defenditur. Ignatius non scripsit contra Theodotum, sed haeresin ejus in Ebione dam∣navit.	pag. 15.
Cap. 3. Argumentum à Valentini Sige ductum 〈◊〉〈◊〉. Introductoriae Dallaei conjecturae refelluntur. De variâ lectione frustra ambigitur. Interpolatoris prudentia perperam advocatur. Mala 〈◊〉〈◊〉 Petavio immeritò ascribitur. 〈◊〉〈◊〉 silentium Eusebii silentio expungitur.	pag. 26.
Cap. 4. Prima Assertio, verba illa 〈◊〉〈◊〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈◊〉〈◊〉 Ebionitarum ferire. Probatur ex antecedentibus & consequentibus. Explicatio tantùm sunt 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Oppositio inter 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 & 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈◊〉〈◊〉. Petavii expositio defenditur. Objectio de frigidâ 〈◊〉〈◊〉 rejicitur. Similes veterum Tatrum explicationes af∣feruntur. Geminus S. Augustini locus vindicatur, & altero Fulgentii firmatur. 〈◊〉〈◊〉 inanem non

esse. Vox 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 Petaviano 〈◊〉〈◊〉 non repug 〈◊〉〈◊〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 vel 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 non malè reddi post silentium.	pag. 33.
Cap. 5. Assertio secunda, Verba illa ad Valentinum omni∣no non spectare. Valentiniani nunquam dixerunt Sigen peperisse Logum. In Scholâ Valentini solus Nus ex Bytho & Sige, ideo Monogenes appellatus. Logus autem, quòd à Bytho & Sige non esset, in deminora∣tionem natus, & Aeon coecus fuit. Genealogia Aeo∣num à Blondello perperam repraesentata. Fragmen∣tum Valentini apud Epiphanium explicatur. Lo∣cus Cyrilli Hierosolymitani discutitur. Dallaei distin∣ctio de mediatâ & immediatâ eductione exploditur. Verba Ignatii cum placitis Valentini malè componun∣tur. Argumentis Dallaei omnibus 〈◊〉〈◊〉 respon∣detur. Genuina Ignatianorum explicatio redditur. Adversariorum expositio 〈◊〉〈◊〉 ostenditur.	pag. 43.
Cap. 6. Assertio tertia, Haeresin hanc Valentino fuisse an∣tiquiorem, & à Veteribus Gnosticis acceptam. Idem asseritur ab Irenaeo, Tertulliano, Epiphanio, & Theo∣doreto. Ostenditur Bythum & Sigen inter Gnosti∣corum 〈◊〉〈◊〉 combinationes fuisse, contra Blondel∣lum. Probatur 〈◊〉〈◊〉 & Nun & Aletheian ex By∣tho & Sige eduxisse, ex Nu verò vel Anthropo Lo∣gon, contra 〈◊〉〈◊〉. Tria Dallaei argumenta in con∣trarium adducta 〈◊〉〈◊〉.	pag. 59.
Cap. 7. Quarta 〈◊〉〈◊〉 〈◊〉〈◊〉, Probari certò non posse ipsos Valentini errores Ignatio fuisse penitus incogni∣tos. Fieri potuisse ut Ignatius cognosceret probatur ex aetate Valentini cum illâ S. Polycarpi comparatâ. Va∣lentinum post Anicetum vixisse negatur. Locus Ter∣tulliani 〈◊〉〈◊〉, Blondelli argumento respondetur.

Antiquitas Valentinianae haereseos ex Veterum monu∣mentis eruitur. De aetate Basilidis cum 〈◊〉〈◊〉 dispu∣tatur. Eum haeresin suam docuisse ante Hadriani im∣perium ostenditur. Testimoniis à 〈◊〉〈◊〉 adductis fusè respondetur.	pag. 74.
Cap. 8. Ad quatuor ultima pro violatione temporis Argu∣menta respondetur. Autor Epistolarum de Constan∣tini Christianismo nihil suspicatus. Leopardi vox antiquitatem Epistolae ad Romanos haud imminnit. Figmenta 〈◊〉〈◊〉 de certi cujusdam ordinis militum appellatione. Leopardi vocem ante Constantini aevum in usu fuisse adversus Bochartum ostenditur. Receptio poenitentium novitatem Epistolarum non probat. De Albaspinaei sententiâ disputatur. Onesimum, quem Ignatius Epheso praefuisse ait, mortuum fuisse sub tempore martyrii Ignatiani perperam asseritur. Variae quorundam de Onesimo sententiae id non evin∣cunt.	pag. 89.
Cap. 9. Aliena à virtutibus S. Ignatii dispunguntur. Nulla in Epistolis ejus haeresis reperitur. Nulla irre∣verentia erga SS. Literas. Apocrypha saepe à Ve∣tustissimis Scriptoribus citantur. Casauboni duplex responsio affertur, & utraque pluribus stabilitur. Epistola S. Ignatii ad Romanos ab objectionibus Dallaei vindicatur. Fortitudo, constantia, & magnanimi∣tas Martyrum defenduntur; plurimisque Tatrum sententiis, & Heroum Christianorum exemplis ex∣plicantur: quorum factis consona Ignatii verba 〈◊〉〈◊〉.	pag. 99.
Cap. 10. Veracitas S. Ignatii defenditur. Quid sit 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 explicatur. Epistolae S. Pauli ad Ephesios natura singularis describitur. Vera lectio & Autoris,

& Interpolatoris asseritur. Autor Epistolarum non dicit se Christum in carne vidisse. Graeci codices omnes, & Veterum Excerpta 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 non 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 agnoscunt. Ruffi∣nus & Librarii textum corrupisse malè dicuntur. Hie∣ronymi autoritas in vertendis Graecis tanta non est, ut Graecorum omnium Codicum fidem in dubium vocet. Hugonis Grotii explicatio defenditur. Quae habentur in Epistolâ de Stellâ Magis visâ temere scripta non sunt. Eadem plurimi in Ecclesiâ 〈◊〉〈◊〉 sunt. 〈◊〉〈◊〉 edisse & bibisse post resurrectionem non malè asse∣ritur.	pag. 117.
Cap. 11. Docetas nonnullos ab Eucharistiâ abstinuisse par est credere. Simoniani non statim post mortem Simonis evanuerunt. Non apparet Ignatium dixisse, Roma∣nos fideles facilè ipsum à supplicio eripere potuisse. Neque si dixerit, veracitatem ejus in dubium vocat. Potuit sibi S. Ignatius scribendi secundam Epistolam ad Ephesios opportunitatem polliceri. Redemptio à vexatione militum, & facultas liberae custodiae 〈◊〉〈◊〉 ab 〈◊〉〈◊〉 procurari solita fusè describitur. Modestia Martyris tum erga Trallianos tumerga Poly∣carpum defenditur.	pag. 130.
Cap. 12. Argumenta à Dictione petita refelluntur. 〈◊〉〈◊〉 vocis 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 notio apud Antiquos. Ea vox S. 〈◊〉〈◊〉 dum in vivis esset tributa est. Sermones Ignatii cum Trajano habiti explicantur. Martyres à Paganis, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, miseri, seu infelices nominati. Fabula de S. Ignatio puero in ulnis Christi accepto hoc titulo 〈◊〉〈◊〉 posterior. Alia traditio illi fabulae coaeva Vete∣ribus incognita. Pabulae ipsius Anastasius & Meta∣phrastes primi meminerunt. Ignatii Patriarcha Con∣stantinopolitani aetate Fabulae natae videntur. Noster Ignatius presbyteros 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 non appellat.	p. 143.

Cap. 13. Argumentum palmarium discutitur. Ejus fun∣damentum in ruinis 〈◊〉〈◊〉 partium poni ostenditur. De distinctis nominibus & officiis trium sacrorum Ordinum quatuor Assertiones statuuntur. Assertio I. Alios quamplurimos secundi saeculi scripto∣res idem discrimen inter vocabula Episcopatûs & Presbyteratûs observasse, quod observat Ignatius noster. Quod probatur testimoniis Actorum Ignatii & Polycarpi, Imperatoris Hadriani, Dyonysii Corin∣thiorum Episcopi, Lugdunensium 〈◊〉〈◊〉 presbytero, in secundo ministerii ordine constituto Episcopi nomen tribuisse. Ratio manifesta quare Ignatius discrimen illud castè observaret. Assertio III. Nullum omnino secundi Saeculi scriptorem, cùm gradus enumerat, aut cùm de singularibus sui tempo∣ris ministris loquitur, nomen presbyteri ei qui Epis∣copus esset tribuisse. Loca Papiae, Irenaei, Clementis Alexandrini, Polycarpi, Pii, & Hermae examinantur. Assertio IV. Eà aetate, qua S. Ignatius scripsisse di∣citur, tres sacros Ordines distinctos in Ecclesiâ exti∣tisse. Quod cùm aliorum, tum etiam eorum 〈◊〉〈◊〉, qui communionem nominum in Apostolicis scriptis ob∣servabant, testimoniis probatur. Dallaei effusa ora∣tio sufflaminatur.	pag. 154.
Cap. 14. Nulla vocabula ostendunt hunc Scriptorem diu post Ignatium vixisse. Voces 〈◊〉〈◊〉 Imposturam non 〈◊〉〈◊〉. Exempla ex N. Testamento, Clemente Ro∣mano, Cicerone. Poeticae non sunt. Si quae rarae sint aut novae optimè Ignatio conveniunt. Numerus vo∣cum ab 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, exemplo Xenophontis, à 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 communi

omnium usu defenditur. Verborum immodestia refel∣litur. Conjectura de Fictore rejicitur. 〈◊〉〈◊〉 vo∣cum 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, & 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 defenditur. Phrases aliquae expli∣cantur ac defenduntur.	pag. 189.
Cap. 15. Imitatio Apostoli Ignatiana 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 non est. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 vox Graecis familiaris, ita ab Ignatio aliquo∣ties usurpata, ut à Chrysostomo laudetur. Censura Arruntii rejicitur. In voce 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 nulla 〈◊〉〈◊〉 imi∣tatio. Quid sit 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quid 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 docetur, ut & 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Phrases aliquot saepius usurpatae defen∣duntur. Ironia Apostolica ab Ignatio minimè ex∣pressa.	pag. 202.
Cap. 16. Ignatius noster Apostolum in Inscriptionibus Epi∣stolarum imitatur. Quae Apostolicis longiores non sunt. De Inscriptione Epistolae ad Romanos disputatur: & de illâ ad Philadelphienses. Aliorum exempla nostro non officiunt. Conjectura de malâ imitatione ipsius Ig natii ab Impostore institutâ exploditur. Argumen∣tum à repetitionibus ductum planè frivolum esse osten∣ditur.	pag. 211.
Isaaci 〈◊〉〈◊〉 Epistolae duae ad Andr. Rivetum.	Pag. 1.