Poems, &c. upon several occasions both English and Latin, &c. / composed at several times by Mr. John Milton ; with a small tractate of education to Mr. Hartlib.

Mansus.

Joannes Baptista Mansus Marchio Villensis vir ingenii laude, tum literarum studio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis est. Ad quem Torquati Tassi dialogus extat de Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus; ab quo etiam inter Cam∣paniae principes celebratur, in illo poemate cui ritulus Gerusalemme conquistata, lib. 20.

Fra cavalier magnanimi, è cortesi Risplende il Manso—

Is authorem Neapoli commorantem summa benevolentia prosecutus est, multaque ei detulit humanitatis offi∣cia. Ad hunc itaque hospes ille antequam ab ea urbe discederet, ut ne ingratum se ostenderet, hoc carmen misit.

HAec quoque Manse tuae meditantur carmina laudi Pierides, tibi Manse choro notissime Phoebi, Quandoquidem ille alium haud aequo est dignatus ho∣nore, Post galli cineres, & Mecaenatis Hetrusci. Tu quoque si nostrae tantùm valet aura Camoenae, Victrices hederas inter, laurosque sedebis. Te pridem magno felix concordia Tasso Junxit, & aeternis inscripsit nomina chartis. Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum Tradidit, ille tuum dici se gaudet alumnum,

Dum canit Assyrios divûm prolixus amores; Mollis & Ausonias stupefecit carmine nymphas Ille itidem moriens tibi soli debita vates Ossa tibi soli, supremaque vota reliquit. Nec manes pietas tua chara fefellit amici, Vidimus arridentem operoso ex aere poetam. Nec satis hoc visum est in utrumque, & nec pia cessant Officia in tumulo, cupis integros rapere Orco, Quá potes, atque avidas Parcarum eludere leges: Amborum genus, & variâ sub sorte peractam Describis vitam, moresque, & dona Minervae; Aemulus illius Mycalen qui natus ad altam Rettulit Aeolii vitam facundus Homeri. Ergo ego te Cliûs & magni nomine Phoebi Manse pater, jubeo longum salvere per aevum Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe. Nec tu longinguam bonus aspernabere musam, Quae nuper gelidâ vix enutrita sub Arcto Imprudens Italas aufa est volitare per urbes. Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos Credimus obscuras noctis sensisse per umbras, Quà Thamesis late puris argenteus urnis Oceani glaucos perfundit gurgite crines. Quin & in has quondam pervenit Tityrus ora••.

Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phoebo, Quà plaga sept••••o mundi sulcata Trione Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phoebo Flaventes spicas, & lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibet nisi vana vetustas) Misimus, & lectas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua sacris operata deorum Heroum laudes imitandaque gesta canebant) Hinc quoties festo cingunt altaria cantu Delo in herbosâ Graiae de more puellae Carminibus laetis memorant Corinēida Loxo, Fatidicamque Upin, cum flavicomâ Hecaêrge Nuda Caledonio variatas pectora fuco. Fortunate senex, ergo quacunque per orbem Torquati decus, & nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui succrescet sama Marini, Tu quoque in ora frequens venies plausumque virorum, Et parili carpes iter immortale volatu. Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates Cynthius, & famulas venisse ad limina Musas: At non sponte domum tamen idem, & regis adivit Rura Pheretiadae coelo fugitivus Apollo; Ille licet magnum Alciden susceperat hospes;

Tantùm ubi clamosos placuit vitare bubulcos, Nobile mansueti cessit Chironis in antrum, Irriguos inter saltus frondosaque tecta Peneium prope rivum: ibi saepe sub ilice nigrâ Ad citharae strepitum blandâ prece victus amici Exilii duros lenibat voce labores. Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo, Saxa stetere loco, nutat Trachinia rupes, Nec sentit solitas, immania pondera, silvas, Emotaeque suis properant de collibus orni, Mulcenturque novo maculosi carmine lynces. Diis dilecte senex, te Jupiter aequus oportet Nascentem, & miti lustrarit lumine Phoebus, Atlantisque nepos; neque enim nisi charus ab ortu Diis superis poterit magno favisse poetae. Hinc longaeva tibi lento sub flore senectus Vernat, & Aesonios lucratur vivida fusos, Nondum deciduos servans tibi frontis honores, Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen. O mihi si mea sors talem concedat amicum Phoebaeos decorâsse viros qui tam bene nôrit, Si quando indigenas revocabo in carmina reges, Arturumque etiam sub terris bella moventem; Ant dicam invictae sociali foedere mensae,

Magnanimos Heroas, & (O modo spiritus ad fit) Frangam Saxonicas Britonum sub Marte phalanges. Tandem ubi non tacitae permensus tempora vitae, Annorumque satur cineri sua jura relinquam, Ille mihi lecto madidis astaret ocellis, Astanti sat erit si dicam sim tibi curae; Iile meos artus liventi morte solutos Curaret parvâ componi molliter urnâ. Forsitan & nostros ducat de marmore vultus, Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri Fronde comas, at ego securâ pace quiescam. Tum quoque, si qua fides, si praemia certa bonorum, Ipse ego caelicolûm semotus in-aethera divûm, Quò Iabor & mens pura vehunt, atque ignea virtus Secreti haec aliquâ mundi de parte bidebo (Quantum fata sinunt) & totâ mente serenùm Ridens purpureo suffundar lumine vultus Et simul aethereo plaudam mihi laetus Olympo.