A funerall sermon, preached at the buriall of the Lady Iane Maitlane, daughter to the right noble earle, Iohn Earle of Lauderdail, at Hadington, the 19. of December. 1631. By Mr. I.M. Together with diverse epitaphs, aswell Latine, as English, written by sundry authors.

FOrma deam fecit Cypriam, coelo{que} locavit, Laude pudicitiae facta Diana dea est: Juno Jovis consors, morum gravitate celebris; Pallas ab ingenio nobile nomen habet. Si meruere suis coelum virtutibus illae, Nonne Metellana est nomine digna deae? Quam genus & genius decoravit & inclyta forma, Promeruit{que} suâ quae pietate polum. Nostra suas igitur conferre prioribus audent Secula, concedant jamque priora novis.

QƲae super egressa est sexus mentemque, modumque, Heu Metlana perit, si periisse potest. In sua qui sperant redituras corpora mentes, Metlanam nor ánt non potuisse mori; Sed novus exuviis ophis ut revirescit ademptis, Sic manet hanc posito corpore vita nova.

NAturae in pulchrâ vis ingeniosa puellâ Cernitur, artificis grande refulget opus. Si mentem imbutam quis religione requirit, Hanc verâ excultam si pietate notet, Non aliam, hunc animum, formam decuisse videbit, Nec formae huic alium competiisse animum. Ʋtque prius sancto capiebat pectore coelum, Nunc capitur coelo, perfruiturque Deo.

CRescere quis sacras potuit sperare Sorores, Aut aliquid majus post Helycona dari? Instituisse novem fert ur Boeotia Musas, Reddidit at numerum Scotia nostra parem.

Jamque Metellana haec decima est soror addita Musis, Aut si spectetur gratia, quarta Charis. O longùm, foelix{que} vale, aequiparanda deabus, Aeternúmque volet fama per ora virum.

Stanza.

THis hopefull maid, made of the Maitland mould, Where Natur' Art their industrie did show; Timely resolv'd her graces to uphold, With care to write the works of sacred troth, And as her years, so did her vertues grow. Envious fates untimely crop't them both. Then let this serve to make compleat her praise. Whom God doth love, they dye in tender daies. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

QUi modo tot lacrimas, vario tot carmine fletus, Ante Metellanae jure dedere rogum, Officium fecere, & non fecere poetae; Musa suum siquidem misit, omisit opus. Tanta Metellanae moles erat elogiorum, Cui nec Apollineus par chorus omnis erat. Quàmque loquendo, satis dignè laudaverit un quam Nemo equidem, nisi qui sic stupet atque silet.

G. Bellendinus.