The first-[third] tome of an exact chronological vindication and historical demonstration of our British, Roman, Saxon, Danish, Norman, English kings supreme ecclesiastical jurisdiction from the original planting, embracing of Christian religion therein, and reign of Lucius, our first Christian king, till the death of King Richard the First, Anno Domini 1199 ... / by William Prynne, Esq.

REX Archiepiscopis, Episcopis, & omnibus aliis Praelatis terrae suae Angliae, con∣venturis ad Concilium Lugd. salutem. Vinculo juramenti nobis estis, at nostis, astricti, quo nobis in omnibus ad Regiam dignitatem spectun∣tibus et Coronam, omnem quam poteritis fidelitatem observare de∣betis. Quapropter vobis mandamus, in fide et fidelitate quibus nobis tenemini firmiter injungentes, quatenus tam ad adquisitio∣nem, quam conservationem, necnon et defensionem Iurium nostro∣rum, et Regni nostri, omnem quam poteritis diligentiam adhibere curetis. Et ne in praejudicium nostri, vel ejusdem Regni in Conci∣lio Lugd. et ne etiam contra nos vel jura nosira, quibus praedecessores nostri et nos ex antiqua et approbata consuetudine usi sumus, procu∣rare vel attemptare aliqua praesumatis, nec etiam alicui hujusmodi procurare vel statuere volenti assensum praebeatis, sub vinculo jura∣menti memorati et poena amissionis temporalium quae de nobis te∣netis, Vobis firmiter inhibemus. Sic igitur vos in hac parte ge∣ratis, quod de beneficio vestro et virtute gratitudinis, vos debea∣mus

potius specialiter commendare, quam de contrariis a vobis attemptatis, quod absit vestram ingratitudinem increpare et ultio∣nem debitam, nobis opportuno tempore reservare. Teste, &c.

Eodem modo scribitur Archiepiscopis, Episcopis, & omnibus aliis Praelatis, &c. ut supra, de Hybernia & Wasconia.

The King by former experiments having just grounds to suspect they would ra∣ther comply with the Pope against their Oathes, then with him, to the betraying of the Rights of his Crown and Realm to his Papal Usurpations, which God by his ex∣traordinary providence thus prevented in a great measure.

Diebus vero Rogationum, in triste praesagium, apud Lugdunum quaedam Domini Papae camera, quae conclave, id est, Guarda roba dicitur, cum omnibus quae in ip∣sa continebantur, combusta est, asserentibus nonnullis sinistrè interpretantibus, quod gratis accensa est, ut sic occasionem Dominus Papa acciperet pecuniam petendi et extorquendi a Praelatis ad Concilium venire properantibus. Sed cum incendium plus quam credebatur desaeviret, combusta sunt etiam quaedam quae habebantur chariora. Et fuit multorum assertio, quod detestabilis illa Charta, quae de Tributo Angliae, annis singulis▪ Ec∣clesiae Romanae solvendo, sub stebilis memoriae Rege Johanne, con∣fecta fuerat, eodem incendio in cinerem ibidem est redacta.

Cum autem Dominus▪ Papa graviter conquereretur suis familiaribus, & quibus∣dam magnis Praelatis, maximè Cluniacensi & Cisterciensi Abbatibus, ut sic cito in pro∣patulo talis ventilaretur querimonia, quod videlicet aere alieno Ecclesia Romana fere irrestaurabiliter obligata praegravaretur. Et hac nacta occasione, intelligi daret, se maximè auxilio indiguisse pecuniari, unde ab ipsis tanquam à filiis charissimis & specialibus, subsidium pecuniare instanter postulavit. Venerunt ad eum Praelati multi, in saeculo abundantes, & amplioribus possessionibus inhiantes, gratiam Papa∣lem, utpote paternam desiderantes; labores, & pericula sua deplorantes: sed quod Imperiales laqueos evasisset, & ad filios sibi devotos appropinquasset, alacriter eidem congratulantes, suae obtulerunt paternitati munera in equis, vasis, vestibus, auro, argento, & omni supellectili preciosa & desiderabili, inaestimabilia. Ex quibus Abbas Cluniacensis non ultimus esse desiderans▪ ne de••es haberetur, impetrata licen∣tia ac potestate cellas suas depauperandi, ut Papam ditaret: suam Ecclesiam depau∣perans, & suis Prioratibus praegravatis & spoliatis, tantam pecuniae quantitatem prae∣sentavit, quod audientibus admirationem magnam non immeritò generavit: multa munera multaque xenia in equis desiderabilibus & pretiosè phaleratis Papae contulit, quorum etiam aliqui pecunia erant onerati. Unde in Lingonensis Episcopatus digni∣tatem, a Domino Papa meruit sublimari. Imo intelleximus ex relatu Prioris de Westacre, qui est Monachus Cluniacensis, quod Dominus Abbas Cluniacensis praedictus, dederit Domino Papae tunc incontinenti, quater viginti elegantissimos palefridos decentissime phaleratos; & cuilibet Cardinalium unum palefridum optimum, & unum summarium electissimum: & erant Cardinales circiter duodecim. Papa au∣tem, malens quod ipse Abbas suus foret stabularius, quam aliquis alter, praecepit Abbati, equos sibi datos ad suum opus benè custodire. Contulit quoque dictus Ab∣bas Domino Papae in pecunia numerata, & vasis pretiosis, Thesaurum non minimae quantitatis. Quo exemplificatus, similiter & Abbas Cisterciensis, non minora, ne se∣cundus haberetur, munera, filiali provocatus devotione, patri suo Domino Papae afflicto, & indigenti asseritur obtulisse. Archiepiscopus vero Rothomagensis, qui se suamque Ecclesiam non levibus ob hoc debitis irretivit, ipsi Domino Papae, ne quasi ultimus redargueretur, complacere cupiens, Papales Thesauros non mediocriter adaugendo cumulavit. Quod audiens Abbas Sancti Dionysii, Archiepiscopalem adoptans & ambiens dignitatem, emunctis ac extortis ab Ecclesia sua multis librarum millibus, Domino Papae charitativè conferendis, in Rothomagensem sublimari meruit Archipraesulatum; hoc efficaciter praedecessore suo, jam Cardinali, procurante. Hoc autem cum audiret Rex Francorum, singularis & specialis Ecclesiae Sancti Dionysii oeconomus & patronus, coegit dictum Abbatem, quem ambitionis redarguit, me∣moratam pecuniam aliunde mendicare. Et sic uterque, videlicet tam Abbas, quam Archiepiscopus, post se foeda relinquentes vestigia, ut ad status desiderabilio∣res convolarent, suas, quas regendas susceperunt, Ecclesias depauperantes, per mul∣torum

Regnorum spacium scandala generarunt. Matthew W••stwinster addes; Archiepiscopus autem Rothomag. P. & Abbas Sancti Dionysii, natione Anglus, cum haec audissent, volentes Priores datores superare, tantam in moneta numerata pecu∣niam Thesauro Papali addiderunt, ut haec scientibus, quantitas & numerus stuporem non immerito generaret. Unde Archiepiscopus suam relinquens Ecclesiam, irre∣staurabiliter pecunia spoliatam, in Cardinalem multo Domino Papae specialem, meruit sublimari; Abbas autem Sancti Dionysii in Archiepiscopum Rothomag. simili conditione pomposius infulari: Abbas vero Cluniacensis in Episcopum Lingonensem, quod multum desideraverat, ut unus esset ex Paribus Franciae, incathedrari. Cito etiam post, Archiepiscopus Lugdunensis, vir sine querela, & pacificus, & jam vergens in aetatem senilem & valetudinariam, nolens aliquatenus, ut Papam saginaret, suam Ecclesiam destruere, imo potius dolens, quod Papa totam Christianitatem & univer∣salem Ecclesiam turbaturus, illuc adventasset, & suum Archiepiscopatum onerasset sua praesentia, & ad Concilium Praelatorum universalium advenientium, omnia in ma∣nus Domini Papae spontè resignavit. Cujus loco, Papa procurante, vir bellicosus, & secularibus negotiis aptior quam spiritualibus, subrogatus est, Philippus de Sabandia, frater Archiepiscopi Cantuar. Bonifacii, ut sic Papa tantis viris & tam generosis suam partem cautius roboraret, & genus eorum Romana Curiae astutius confederaret; Curam animarum non sine multorum justorum oblocutione postpo∣nendo. Electus igitur Lugdunensis, Philippus memoratus, ex Papali indulgentia opimos redditus, quos in Anglia habuit & multis aliis locis, licenter retinens, ut for∣tius & efficacius Papalibus intenderet & secularibus negotiis, suam diu distulit conse∣crationem, nec officium Episcopale curabat exercere. Similiter & fra∣ter ejus, Cantuar. Archiepiscopus Bonifacius, suae immemor Ecclesiae, nec recolens sanctitatis suorum in Ecclesia Cantuar. praedecessorum, quasinauta navem, curam omisit pastoralem; & se per multum tempus in partibus Lugdunensibus, multum a Cantuar. distantibus commorans, absentavit. Vnde Ecclesia Anglicana, quae per ipsum speraverat respirasse, pro consolatione induit confusionem et desolationem. Alii quoque Praelati, singulis diebus ad Curiam Papalem adven∣tantes, munera impreciabilia, quae stuporem intuentibus merito possent generare, festinanter ac certatim Romano Pontifici obtulerunt. Ita ut vide∣retur multis, & ab eisdem palam affirmaretur, quod Dominus Papa propter hoc Lugdunum gratanter venisset potius, quam à facie alicujus aufugisset. Quibus omni∣bus Dominus Papa sinum, ne contemptus & elatio videretur, acceptationis aperuit: asserendo se multo pluribus indigere, honestas praeferens suae indigentiae jugiter ex∣cusationes, cum secundum, nescitur si vera, ejus assertionem, Romana Ecclesia occultis de causis, plus quam in centum & quinquaginta millibus librarum approbatae monetae exceptis usuris, quae serè ad numerum sortis ascendebant, teneretur obligata.

Eodem tempore, cum vellet Dominus Papa (for his kind reception at Lions, by his Provisions) quibusdam Praebendis Lugdunensis Ecclesiae vacantibus quos∣dam alienigenas consanguineos vel affines suos, inconsulto Capitulo intrudere, restiterunt ei in facie Canonici Lugdunenses; comminantes, et cum juramento obtestantes, (most likely by the English Nobilities exam∣ples) quod si tales apud Lugdunum apparerent, non posset eos vel Archiepiscopus vel Canonici protegere, quin in Rhodanum mergerentur. Nec ipsi, qui beneficium fuerant accepturi, ultra usquam comparuerunt. Eisdemque diebus, dum quidam Ostiarius Domini Pa∣pa protervius cuidam Civium Lugdunensium, introitum civiliter & humiliter postu∣lanti, incivilius & frontosius, quam deceret, denegaret; idem Civis indignatus & iratus, manum praedicti Ostiari•• penitus amputavit. Unde idem mancus, cum coram Domino Papa gravem reponeret querimoniam, brachium suum ostendens mutilatum, Dominus Papa, secundum legem Civitatis, vindictam sibi postulavit ex∣hiberi. Quam Philippus de Sabaudia, custos pacis Ecclesiasticae, procuravit quali quali modo, ut honor Paplis saltem superficialiter salvarerur. Had his Papal Usurpations and Agents been thus resolutely opposed in other places, the world had never been so oppressed and molested by them, as they were to their intollerable vexation▪

The day of the Session of the Council of Lyons summoned by this Pope, being

come, our Historians give us this account of the Inception thereof, and Proceed∣ings therein.

Anno gratiae millesimo ducentesimo quadragesimo (misprinted decimo) quinto, sub Innocentio tertio Papa, celebrabatur aliud Concilium generale proximum, in quo decretum & scriptum est, quod non deberet de jure Concilium generale celebra∣ri, nisi semel infra quinquaginta annos, quod est spacium clausum jubileo. Anno enim jubileo, vel infra tempus contentum infra annos quinquaginta, semel celebrari habet generale Concilium: in quo omnia collapsa habent reformari, & in bono statu restitui & solidari.

Altius igitur Solis orbita cursum suum peragente, videlicet circa aestatis medium, cum jam festum Nativitatis beati Johannis Baptistae advenisset, congregati sunt Lug∣duni ex totius fere Christianitatis latitudine Praelatorum venerabilium innumerabilis multitudo, vel eorum idonei; Imperatoris quoque, & multorum Principum, aliorum∣que Procuratores, secundum Papalis mandati tenorem, Concilium celebraturi. Mul∣tos tamen, ne advenirent, impedivit Imperator Fredericus, praesciens quod ad suum impedimentum & dedecus ipsos Papa convocarat. Absentes autem quamplurimi Praelatorum, per eos quos promiserunt procuratores, sese ex legitimis causis suffici∣enter excusarunt. Multi etiam Praelati ex Anglia tum propter senium, tum propter infirmitatem, tum per Regias preces pacificè remanserunt, sese per procuratores suos destinatos rationabiliter excusantes, ut supra latius dictum est. Inter quos, Abbas Sancti Albani, corpore gravis, & jam ad senilem declinans aetatem, Magistro Martino, qui tunc temporis in Anglia prosperè commorabatur, testimonium veritati suae per hoc perhibente; se rationabiliter per quendam Monachum suum, Johannem videlicet de Bulum, & quendam Clericum suum, Magistrum Rogerum de Holdene, suam excusavit absentiam: & sic indemnis & quietus remansit, Domino Papa per ipsos civiliter salutato. Veruntamen de Regno Hungariae, quae pro multa sui parte per Tartaros est vastata, nulli venerunt, & propter regionum distantiam nullus advenire valuit, aut voluit. De Alemannia, bello Imperiali perturbata, pauci Praelati ad Con∣cilium minimè convenire potuerunt. De Terra vero Sancta, quae multo patuit dis∣crimini, nullus penitus potuit illuc advenire, sed nec advocari. Occasionaliter tamen illuc adve••••t de Terra Sancta Episcopus Beritensis, totius Syriae Nuncius gene∣ralis, & Syndicus omnium Christianorum Terrae Sanctae▪ mandatum bajulans lugubre, de exterminio, permittente Deo, in Terra Sancta perpetrato.

Dum autem Dominus Papa multos jam Praelatos, licet tamen non omnes, vidisset congregatos, die Lunae proxima post festum Nativitatis Sancti Johannis Baptistae: intravit Dominus Papa cum fratribus Cardinalibus, Patriarchis, Archiepiscopis, Epis∣copis, & aliis Praelatis ad Concilium convocatis, simul & procuratoribus absentium tam Principum quam Praelatorum, in refectorium Religiosorum Sancti Justi, apud Lugdunum. Fuerunt itaque ibidem absque Cardinalibus, duo Patriarchae, scilicet Constantinopolitanus, qui & Antiochenus, & Patriarcha Aquilegiae, qui & Venetiae: Imperator quoque Constantinopolitanus, Comes etiam Tholosanus, & procuratores Angliae, Comes Bigod, cum sociis suis Nobilibus; Archiepiscopi vero & Episcopi, Centum & Quadraginta. Proposuitque Patriarcha Constantinopolitanus statum & necessitates Ecclesiae suae, asserens, quod olim habuit sub se Suffraganeos plus quam triginta, quorum vix jam tres remanserunt. Subjungens insuper, quod Graeci, et quidam alii inimici Ecclesiae Romanae, totum jam Imperium Romaniae fere usque ad portas Civitatis Constantinopolis violenter occuparunt; qui in nullo Romanae Ecclesiae obedientes, ipsamque detestantes, hostiliter eidem adver∣santur. Unde dolor & confusio omnium Christianorum imminet, cum ipsa sua Ecclesia primo fuisset privilegiata, et merito plus caeteris honoran∣da: primo enim constat, beatum Petrum Antiochiae (quae Civitas Graecorum Imperio vel Regno subjecta est) ab antiquo sedisse: et inde Simonem Magum, et alios Haereticos, confusos aufugasse. Ad quod Papatacuit. (being unable to reply thereunto.) Consequenter pro∣positus fuit sermo fidelis, & omni acceptatione dignus, de canonizatione scilicet beati Aedmundi Cantuariensis Archiepiscopi: quem Dominus evidentissimis miracu∣lorum signis illustravit. Cujus rei assertioni, cum constanter testimonium octo Archiepiscopi, & circiter viginti Episcopi perhibuissent, & instanter, ut in ipso Con∣cilio veneranter, ad majorem solennitatem, canonizaretur, postularent: ait Domi∣nus

Papa, non suo, sed aliorum spiritu invidorum aversus, dicens; Urgent nos, di∣lationem non capientia Ecclesiae nimis ardua negotia, quare hoc merito ad praesens tempus suspendere debeat expectatum. Sed, vita Comite, in posterum neglectui non commendabitur: & quia Deus & mundus sanctitati & virtutibus ejus perhibent testimonium, in Domino gaudemus, & gratias ipsi referimus uberiores. Affuit etiam praesens ibidem Thaddaeus de Suessa, Domini Imperatoris Frederici procurator, vir prudens, & eloquentiae singularis, Miles, & Legum Doctor, & Sacri Palatii Judex Imperialis: pro Domino suo Imperatore, tam constanter, quam diligenter respon∣surus. Imperator vero praesciens graves fore quaestiones movendas (nec immerito) contra ipsum, necnon & Papalem iram diutinam, jam versam in odium, discretos ac solennes suos procuratores & prolocutores ad Concilium destinavit, viz. Thaddaeum de Suessa, Petrum de Vinea, & Magistrum Walterum de Ocra, Clericos facundos & discre∣tos, & cum eis Milites Nobiles & disertos. Congregata vero sancta & universali Synodo, in Ecclesia Sancti Justi apud Lugdunum, proposuit in medio Dominus Papa graves contra Fredericum querimonias, ita ut intelligerent liquido omnes maxime propter hoc Concilium fuisse convocatum. Inter quas graves querimonias gravissima contra Imperatorem Fredericum resonabat, quod Praelatos in mari tru∣culenter invasit, submersit, coepit, & incarceravit. Procuratores vero, prout causa eorum toleravit, satis prudenter ad objecta responderunt. Pro cujus pace, & pri∣stinae amicitiae reformatione, Thaddaeus obtulit pro Domino suo Imperatore confi∣denter, ad unitatem Romanae Ecclesiae totum Romaniae, id est, Graeciae Imperium, re∣vocare: & quod sese Tartaris, & Chorosminis, & Saracenis, & aliis Ecclesiae hostibus & contemptoribus, Christo fideliter militando, potenter opponet. Et quod statum Terrae Sanctae discrimini magno & manifesto periculo jam patentem, suis sumptibus propriis personaliter, pro posse suo reformabit, & ablata Romanae Ecclesiae restitu∣endo, de injuriis satisfacere. Ad quae omnia respondit Dominus Papa dicens ex∣clamando▪ O quam multa & quam magna sunt promissa, nunquam vel nusquam tamen adimpleta vel adimplenda. Sed & haec nunc constat sunt promissa, ut securis jamad radicem posita, illuso Concilio, & soluto, per dilationem avertatur. Pacem nuper in anima sua juratam, secundùm formam praestiti sacramenti teneat, & adqui∣esco: Porro

Quo teneam nodo mutantem Protea vultus?

Et si concederem sibi postulata, & resilire vellet, nec aliud spero, quis nunc pro eo ca∣vens fide juberet, ut cogeret resilientem? Et cùm duos Reges, videlicet Francorum & Anglorum, Thaddaeus ad hoc spospondisset fide jussores; Respondit Dominus Papa: Nolumus, Quia si pacta commutasset, vel penitus infirmasset, nec aliud credimus, propter frequentiam, aliquo tempore in posterum, opporteret nos animadvertere in eosdem: & tunc haberet Ecclesia tres, quibus non sunt in saeculari potentia majores, imò nec pares, inimicos. Sed cum rationes Papales praevaluissent, omnes ferè in ipsum Imperatorem frenduerant, Anglici tamen dolentes de sua confusione, propter affini∣tatem, quae inter Dominum ipsorum, Regem Angliae, & ipsum Imperatorem contra∣hebatur, & foedus amicitiae inter ipsos initum, & prolem, quam ex Isabella Impera∣trice, Imperator susceperat, diu dissimulantes siluerunt. Invaluerunt tamen undique insurgentes Imperatoris adversarii, nec poterant Imperiales Nuncii vel exaudiri, vel audiri. Et cum procuratio Thaddaei ad hoc non sufficeret, neque temporis satis ha∣buerit, ut haec consummarentur competenter, siluit contristatus. Unde Thaddaeus, (soon after) videns damnationem Domini sui imminere ait, Verè dies ista, dies irae, ca∣lamitatis, & miseriae. Thereupon, Gulielmus de Powic, qui cum Nobilibus Domini Regis Angliae procuratoribus, Comite Rogerio, & aliis sociis praesens affuit, volens haec praedicta per interruptionem differre, assidentibus ibidem Anglicanae universitatis pro∣curatoribus assurgens in medio, gravamina Regni Angliae, ex parte universitatis An∣gliae, proponens satis eleganter, conquestus est graviter, Quod tempore belli (guerrae) per Curiam Romanam extortum est Tributum injuriose nimis a Rege Iohanne, dum summa mentis angustia torqueretur, cui etiam manifeste contradictum fuit, et ex parte universitatis Reg∣ni reclamatum, quod talia nullo modo facere poterat, per os venera∣bilis Stephani Cantuariensis Archiepiscopi, quo non erat tunc major in Regno. In quod Tributum nunquam Patres Nobilium Regni,

vel ipsi consenserunt, nec consentiunt, neque in futurum in aliquo tempore consentient, unde sibi petit instanter exhiberi justitiam cum remedio. Ad quod Papa nec oculos elevans, nec vocem, verbum non respondit, sed dissimulavit, donec quae magis eum angebant pri∣mitus exuperasset. Et post paululum silentii, dictus Magister Guli∣elmus proposuit in medio gravissimam querimoniam de multiformi reddituum extorsione et pecuniae in Anglia per Curiam Romanam factam, a Praelatis Angliae, quasi a servis ultimae conditionis: hanc elegantem ostendens Epistolam ex parte universitatis Angliae.

Notes

• Pat. 29 Hen. 3. m. 5. dorso.
• Here p. 268, to 282, 300, 301.
• Anno 1245. Mat Paris Hist. Angl. p. 638. Mat. Westm. p. 191. Combusta est camera Papae.
• Here p. 273, 274, 290, 291, 299, 300.
• Mat. Paris Hist. Angl. p. 642, 643, 644. Mat. Westm. p. 193, 194. Papa munera pretiosa a mul∣tis Praelaris ac∣cepit.
• This was no Symony in the Pope or them.
• This Popes and Prelates worldly policy, over-ballanced their piety.
• Mat. Paris Hist. Angliae, Edit. Londini 1640. p. 658. Papae volenti invadere quas∣dam Praebendas vacantes, re∣sistunt Cano∣nici Lugdu∣nenses.
• Mat. Paris, p. 642, 643, &c. Mat. Westm. p. 294.
• Initium acto∣rum in Conci∣lio Lugdunēsi.
• Qualiter Papa prima die Con∣cilium initiavit
• Nota.
• Note the inso∣lency of this Roman Pontiff.
• Nota.