Ecclesiastes Solomonis Auctore Joan. Viviano. Canticum Solomonis: nec non Epigrammata sacra, per Ja. Duportum. Accedunt Georgii Herberti Musæ responsoriæ ad Andreæ Melvini Anti-tami-cami-categoriam.

CAP. V.

1

UTcunque sacratissima Delubra adis, gressus tuos Circumspice, ut praesens sies Gustare ritus quid sacer Importet ille perperam Cultus profano qui suum Cuncta pietatis ad modum Expendit, haud mente integrâ, Sensúve, nec videt Deum Sua improbare munera.

2

Tu nè quid ore concipe, Vel corde praeceps: sed priùs Tecum peractum, Numine Coram potenti, sobrius Effare paucis, ac tuae Esto usque sortis conscius Terrae jacentis incola, Deúmque sublimem aetheris Tenere vasti regiam, Despicere & infima omnia.

3

Est nempe cura ut anxios Inordinata, insomnio Agitat inani: futiles Sic verba multa involvere.

4

Tum corde rectus solvere Ne vota differ: nam Dei Aversa inanium preces

5

Constans voluntas, praeferet Vovere pigrum perfido.

6

Sed os coerce: nè nefas Quod excidat, vitam gravi Involvat ut piaculo. Neque excubanti ad omnia Contende, culpae ut angelo Quidquid sit, eleves: Dei Moturus hoc bilem ob scelus, Quoscunque praesentem tuos Manuum labores perdere.

7

Insomniorum multiplex Ut vanitas rebus quoque, Verbísque inanibus omnia Referta. Sanum nil, nisi Pio in timore Numinis Sanctissimi acquiescere.

8

Nec si quis insontem opprimi, Legésve cernat, ac loco Sedere supremo urbium Mentita jura: nè scelus Ob tam nefandum protinus Animos remittat. Nam potens Supra potentem hunc excubat Alius, utrisque & imperat Major potestas, cui neque Vis certet ulla obsistere.

9

Quò tot tumultus, sufficit Si justa tellus cuilibet

〈1 page duplicate〉〈1 page duplicate〉

〈1 page duplicate〉〈1 page duplicate〉

Quantum necesse? non opes Regum requirat; cui bene Cultura agelli arriserit, Fructúsque profert annuos.

10

Sed nunquam avaros improba Fames habendi deseret, Quaerétque semper, lumina Ut cuique praestrinxere opum Grandes acervi, fervido Mentem inquietam ludere.

11

An possidentem copia Ultrà beabit, quàm suis Ut spectet oculis, hoc magè Multos vorantes, dum vigil Incubat acervis, nescius

12

Dulcis soporis. Interim Utcunque pastus vernula Operum solutus, languida Membra explicat, toto & capit Placidam quietem pectore.

13

Quin peste majore aestuant Mortalium praecordia, Ut saepe perniciem in suam Quis condat immensas opes

14

Partas dolore, nam dolor Comitatur alter maximus Sic diffluentes, ut nihil Nato supersit, quem suae Columen domûs eduxerat.

15

Nudúsque vitalem aetheris Hauserit ut auram, sic humum Repetit parentem, nil ferens Secum ex acervo, quem gravi Animi tumultu aggesserat.

16

Heu lex iniqua, & impotens Conatus hominum avertere,

Nè sorte, quâ quisque attigit Auram patentem, decidat. Sed truditur dies die Amore rerum inanium.

17

Vita ac tenebris obsita, Vix dulce quidquam pertulit. Omnia querelis, omnia Angore plena, atque miseris Contentionum fluctibus.

18

Sic varia caussans, denique Dixi hunc beatum, qui lare Nitente vitam temperet Modico labore, & gaudio, Quàm longa carpat Numinis Benignitate tempora,

19

Nec trepidat ultra. Nae Deus Si cui peculium, & dedit Usum fruendi, ut suaviter Decurrat aetas, ceteris Donatiorem hunc praeferam.

20

Non vita queis obvolvitur Horret pericula, undique Favore amici Numinis Vallatus, almo & gaudio.