Poems, &c. upon several occasions both English and Latin, &c. / composed at several times by Mr. John Milton ; with a small tractate of education to Mr. Hartlib.

Elegia quarta. Anno aetatis 18.

Ad Thomam Junium praeceptorem suum, apud mercatores Anglicos Hamburgae agentes, Pastoris munere fungentem.

CUrre per immensum subitò mea littera pontum, I, pete Teutonicos laeve per aequor agros, Segnes rumpe moras, & nil, precor, obstet eunti, Et festinantis nil remoretur iter. Ipse ego Sicanio fraenantem carcere ventos Aeolon, & virides sollicitabo Deos; Caeruleamque suis comitatam Dorida Nymphis, Ut tibi dent placidam per sua regna viam.

A•• tu, si poteris, celeres tibi sume jugales, Vect. quibus Colchis fugit ab ore viri. Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer. Atque ubi Germanas flavere videbis arenas Ditis ad Hamburgae moenia flecte gradum, Dicitur occiso quae ducere nomen ab Hamâ, Cimbrica, quem fertur clava dedisse neci. Vivit ibi antiquae clarus pietatis honore Praesul Christicolas pascere doctus oves; Ille quidem est animae plusquam pars altera nostrae, Dimidio vitae vivere cogor ego. Hei mihi quot pelagi, quot montes interjecti Me faciunt aliâ parte carere mei! Charior. ille mihi quam tu doctissime Graium Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat. Quámque Stagirites generoso magnus alumno, Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi. Qualis Amyntorides, qualis Philyrêius Heros Myrmidonum regi, talis & ille mihi. Primus ego Aonios illo praeeunte recessus Lustrabam, & bifidi sacra vireta jugi, Pieriosque hausi latices, Clioque savente, Castalio sparsi laeta ter ora mero. 〈1 page missing〉〈1 page missing〉

Et memini Heroum quos vidit ad aethera raptos, Flevit & amissos Belgia tota duces. At te praecipuè luxi dignissime praesul, Wintoniaeque olim gloria magna tuae; Delicui fletu, & tristi sic ore querebar, Mors fera Tartareo diva secunda Jovi, Nonne satis quod sylva tuas persentiat iras, Et quod in herbosos jus tibi detur agros, Quodque afflata tuo marcescant lilia tabo, Et crocus, & pulchrae Cypridi sacra rosa, Nec finis ut semper fluvio contermina quercus Miretur lapsus praetereuntis aquae? Et tibi succumbit liquido quae plurima coelo Evehitur pennis quamlibet augur avis, Et quae mille nigris errant animalia sylvis, Et quod alunt mutum Proteos antra pecus. Invida, tanta tibi cum sit concessa potestas; Quid juvat humanâ tingere caede manus? Nobileque in pectus certas acuisse sagittas, Semideamque animam sede fugâsse suâ? Talia dum lacrymans alto sub pectore volvo, Roscidus occiduis Hesperus exit aquis, Et Tartessiaco submerserat aequore currum Phoebus, ab eöo littore mensus iter.

Nec mora, membra cavo posui refovenda cubili, Condiderant oculos noxque soporque meos. Cum mihi visus eram lato spatiarier agro, Heu nequit ingenium visa referre meum. Illic puniceâ radiabant omnia luce, Ut matutino cum juga sole rubent. Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles, Vestitu nituit multicolore solum. Non dea tam variis ornavit floribus hortos Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi. Flumina vernantes lambunt argentea campos, Ditior Hesperio flavet arena Tago. Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni, Aura sub innumeris humida nata rosis. Talis in extremis terrae Gangetidis oris Luciferi regis fingitur esse domus. Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras Et pellucentes miror ubique locos, Ecce mihi subito Praesul Wintonius astat, Sydereum nitido fulsit in ore jubar; Vestis ad auratos defluxit candida talos, Infula divinum cinxerat alba caput. Dumque senex tali incedit venerandus amictu, Intremuit laeto florea terra sono. 〈1 page missing〉〈1 page missing〉

Flammeus at signum ter viderat arietis Aethon, Induxitque auro lanea terga novo, Bisque novo terram sparsisti Chlori senilem Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes: Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu, Aut linguae dulces aure bibisse sonos. Vade igitur, cursuque Eurum praeverte sonorum, Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides. Invenies dulci cum conjuge forte sedentem, Mulcentem gremio pignora chara suo, Forsitan aut veterum praelarga volumina patrum Versantem, aut veri biblia sacra Dei. Caelestive animas saturantem rore tenellas, Grande salutiferae religionis opus. Utque solet, multam, sit dicere cura salutem, Dicere quam decuit, si modo adesset, herum. Haec quoque paulum oculos in humum defixa modestos, Verba verecundo sis memor ore loqui: Haec tibi, si teneris vacat inter praelia Musis Mittit ab Angliaco littore fida manus. Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem; Fiat & hocipso gratior illa tibi. Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit Icaris a lento Penelopeia viro.

Ast ego quid volui manifestum tollere crimen, Ipse quod ex omni parte levare nequit. Arguitur tardus meritò, noxamque fatetur, Et pudet officium deseruisse suum. Tu modò da veniam fasso, veniamque roganti, Crimina diminui, quae patuere, solent. Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes, Vulnifico pronos nec rapit ungue leo. Saepe sarissiferi crudelia pectora Thracis Supplicis ad moestas delicuere preces. Extensaeque manus avertunt sulminis ictus, Placat & iratos hostia parva Deos. Jamque diu scripsisse tibi fuit impetus illi, Neve moras ultra ducere passus Amor. Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum! In tibi finitimis bella tumere locis, Teque tuàmque urbem truculento milite cingi, Et jam Saxonicos arma parasse duces. Te circum latè campos populatur Enyo, Et sata carne virûm jam cruor arva rigat. Germanisque suum concessit Thracia Martem, Illuc Odrysios Mars pater egit equos. Perpetuóque comans jam deflorescit oliva, Fugit & aerisonam Diva perosa tubam,

Fugit io terris, & jam non ultima virgo Creditur ad superas justa volasse domos. Te tamen intereà belli circumsonat horror, Vivis & ignoto solus inópsque solo; Et, tibi quam patrii non exhibuere penates Sede peregrinâ quaeris egenus opem. Patria dura parens, & saxis saevior albis Spumea quae pulsat littoris unda tui, Siccine te decet innocuos exponere faetus; Siccine in externam ferrea cogis humum, Et sinis ut terris quaerant alimenta remotis Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Et qui laeta ferunt de caelo nuntia, quique Quae via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem Stygiis quae vivas clausa tenebris, Aeternâque animae digna perire fame! Haud aliter vates terrae Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertasque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit atque tuas, Sidoni dira, manus. Talis & horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Aemathiâ pellitur urbe Cilix. Piscosaeque ipsum Gergessae civis Jesum Pinibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos, nec spes cadat anxia curis Nec t••a concutiat decolor ossa metus. Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis, Intententque tibi millia tela necem, At nullis vel inerme latus violabitur armis, Deque tuo cuspis nulla cruore bibet. Namque eris ipse Dei radiante sub aegide tutus, Ille tibi custos, & pugil ille tibi; Ille Sionaeae qui tot sub moenibus arcis Assyrios fudit nocte silente viros; Inque fugam vertit quos in Samaritidas oras Misit ab antiquis prisca Damascus agris, Terruit & densas pavido cum rege cohortes, Aere dum vacuo buccina clara sonat, Cornea pulvereum dum verberat ungula campum, Currus arenosam dum quatit actus humum, Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentûm, Et strepitus ferri, murmuraque alta virûm. Et tu (quod superest miseri) sperare memento, Et tua magnanimo pectore vince mala. Nec dubites quandoque frui melioribus annis, Atque iterum patrios posse videre 〈◊〉〈◊〉,