Sectio duodecima. Pro Oculi vulnere.
LIthuanus quidam qui ab omni∣bus medicis, agyrtis, anubus, veneficis, chymicis, in tota quam obi∣erat Europa & Asia, secreta ut voca∣bat prece vel pretio, vel permutatio∣ne, plurima collegerat; inter alia gallum gallinaceum, utraque illum manu tenens, mihi obtulit, jussi••{que} me oculum saepius acutissimo scalpel∣lo punctum, interque digitos pres∣sum, orbitae cranii reponere: affu∣dit illi liquoris guttas duas, obliga∣toque capite cistae inclusit, è qua post horas octo eduxit, utroque oculo ita sibi simili, ut nec ego, qui secueram, nec adstantium ullus, sectum oculum à sano posset distinguere. Succus ille erat is, ut mihi fatebatur, qui in vesicis ulmorum Majo mense in∣venitur, quique nisi tum colligatur, in granula quaedam rubra vermisor∣mia mutatur. Hanc ego artem lu∣dicram, nullique unquam profutu∣ram dicens, cum scire non possemus, an cum oculi externa pulchritudine visus servaretur: Cum tamen ali∣quot annis succum hunc colligi cu∣rassem, est enim vulneribus sanandis commodus; casu duabus sororibus à prandio colludentibus, junior adul∣tioris linteum suentis brachium vi elevans, acum in media•• pupill••m altè adigit· extemplò, à patre prin∣cipis consiliario accitus, observo a∣queum humorem, & partem vitrei