36. De Aquilâ, & Scabrone.
1. AQuila leporem persequebatur; lepus consilii inops, quem tem∣pus obtulit, scabronem videns, ab eo auxilium imploravit; cui scabro pollicatus est tutelam ac custodiam suam.
2. Deinde cùm aquilam propinquantem scabro conspicatur; eam precatur ne suum eripiat sibi servum.
3. Aquila, scabronis parvitatem contemnens, coram eo leporem exedit.
4. Verùm scabro suae injuriae memer, ubi aquila nidificaret, ob∣servat.
5. Ecce, aquila ova parit; scabro alis elatus ad aquilae nidum vo∣lat, atque ova devolvens humi dejecit.
6. Aquila jactura ovorum moerore concita evolat ad Jovem (est e∣nim ales deo illi sacrata) ac locum ad pariendum sibi tutum dari precatur.
7. Jupiter illi concedit, ut, cùm tempus adest, ejus in sinu pariat ova.
8. Hoc scabro praevidens globum è stercore confecit, atque sursum e∣volans, in Jovis sinum demisit.
9. Jupiter volens è sinu globum excutere, ova aquilae simul excussit.
10. Ex tunc, aiunt, aquilam nunquam parere, quo tempore scabro∣nes existunt.
Mor. Fabula significat, quòd nullus porro contemnendus: quoniam nemo est, qui injuriam accipiat, quin cum tempus datur se ulcisci quaerat.