Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. IX. De Romanorum Episcoporum electione ab Othone ad Henricum quartum.

• Electiones factae
  • imperante
    • Othone
      • primo. 1
      • secundo. 2
      • tertio. 3
    • Henrico
      • secundo. 4
      • tertio. 5
      • quarto. 6
  • Exclusis Imperatoribus non carüerunt
    • monstris. 7
    • schismaticis. 8

ORTH.

PRosapiâ Caroli deficiente, & Imperio Occi∣dentali ad Othonem deuoluto, Romani e∣iusinodi viperam in cathedrâ Petri spectan∣tes, rubore suffusi, Imperatorem supplices rogârunt, vt, monstro amoto, ecclesiae a 1.1 con∣suleret. Qua de causa Iohannes duodeci∣mus, pontificatu est priuatus, & Leo 8. in e∣ius locum suffectus.

PHIL.

Leo non fuit Papa, sed pseudo-papa, & schismaticus Antipapa.

ORTH.

Iohanne deposito in magno b 1.2 Concilio Romano, praesente & consentiente Imperatore, omnium suffragijs electus erat: quem in catalogum retulerunt, & Iohanni subiunxerunt scriptores numero infiniti, fatente c 1.3 Binio. Hic igitur Leo Papa (sic enim cum infinitis scriptoribus appellare lubet) in Synodo cum Clero & po∣palo Romano, Othoni Imperatori in perpetuum concessit facul∣tatem d 1.4 summa sedis Apostolicae Pontificem ordinandi, & per hoc Archi∣episcopos, & Episcopos, vt ipsi ab eo inuestituram accipiant, & vt nemo de••nceps cuiuscunque dignitatis & religionis eligendi vel patricium, vel Pontificem summae sedis Apostolicae, aut quemcunque Episcopum ordi∣nandi habeat potestatem absque consensu Imperatoris.

PHIL.

Hoc decretum commentitium esse, & imposturam multis argumentis contendit e 1.5 Baronius. Quomodo enim dicitur Carolo Magno, inuestituras ab Hadriano esse concessas, Cùm n••c ipsum quidem nomen inuestiturae tempore Caroli esset in vsu?

ORTH.

Audio Baronium, sed probationem desidero. Nec hîc quaero an iste inuestiendi ritus à Longobardis (vt quibusdam placet) proflu••erit. Nam vnlcum hoc Gratiani testimonium, in ius Canonicum relatum, nudae Baronij coniecturae longè praepon∣derat.

PHIL.

f 1.6 Dicitur id à Leone factum in Concilio habito in Ec∣clesia Saluatoris. Penes quem, rogo, mentio, eiusmodi Concilium à Le∣one 8. dicto Pontifice factum, vt quid buiusmodi sit ab eo concessum O∣thoni?

ORTH.

g 1.7 Gratianus hunc ipsum Canonem in ius Canonicum inseruit. Quid multis? Nos Pontificium Canonem ex iure Pon∣tificio, à Canonistis Papismi columnis, & historicis Pontificijs ag∣nitum adducimus; inter alios agnoscit h 1.8 Genebrardus, agnoscit i 1.9 Carolus Sigonius; cuius haec sunt verba: Romani Proceres, priuatae quaerendae potentiae causâ corruptis comitijs Pontificijs, Ecclesiam gr••••ib••a in ducentos propè annos seditionibus ac foedis offensionibus implenère. Hi suêre Albertus Marchio, & Albericus filius, Consul, Thusculani Comites, & qui ab eis aut genus traxerunt, aut potentiam acceperunt, qui populo, cleróque aut mercede corrupto, aut qu••cunque aliâ ratione, vetere comitiorum libertate dispoliato, amicos aut propinquos suos pro arbitrio prouexerunt, homines fermè longè à rectà superiorum Pon∣tificum disciplinâ & sanctitate remotos, ad quorum libidinem coërce••∣dam, Leo 8. Pontifex Legem retulit, ab Hadriano primo latam, d••in∣de à tertio abrogatam, ne Pontifex designatus sine Regis authoritate inire••. Quâ lege (ambitu in vrbe flagrante) sublatâ, rursus, Ecclesia pr••uatis earundem factionum sludijs, in maximum est dignitatis discrim••n add••∣cta. Ita Leonem verè fuisse Pontificem, hunc Canonem à Leone Pontifice renouatum, eiusdem abrogatione Ecclesiam in maxi∣mum discrimen esse adductam fatetur Sigonius. Verùm licèt Ca∣non hic esset vtilissimus, rogatus ipsis praesentibus ac consentien∣tibus Romanis, qui k 1.10 iureiurando se Othoni obstrinxerant, se sine eius aut filiorum consensu Pontificem nunquam electuros; illico tamen iu∣gum hoc excutere moliebantur. Nam abeunte Imperatore, Io∣hannis cognati & clientes, pulso Leone, Iohannem ipsum reuo∣cant l 1.11, quem quidem diuinitus eisdem fermè diebus perijsse credi∣tum est. Romani, mortuo Iohanne, in eius locum m 1.12 Benedictum subrogant; sed iratus Otho, vi & armis compulit, dedito etiam Benedicto, Leonem suscipere. n 1.13 Eodem etiam anno Leo Papa obijt. T••m Legati Romanorum, Azo videlicet Protoscriniarius, & Marinus Sotriensis Ecclesiae Episcopus, Imperatorem pro instituendo, quem vellet, Romano Pontifice Saxoniam adeuntes, honorificè suscipiuntur, & remit∣tuntur, & Otgerus Spiranensis Episcopus, & Linzo Cremonensis cum

ijsdem Romam ab Imperatore diriguntur. Tunc ab omni plebe Romanâ Iohannes Narniensis Episcopus eligitur, sedique Apostolicae Ponti∣fex inthronizatur; qui ab vrbis praefecto Rotfredo comprehenditur, &, vrbe expulsus, in Campaniâ custodiae mancipatur. Vel (vt a 1.14 Pla∣tina) Iohannem capiunt, captúmque primò in Hadriani molem per∣ducunt, mox inde hominem in Campaniam exulatum mittunt. Otho, cognitâ Pontificis calamitate, magnis itineribus Romam perueniens, Con∣sules cum Dearchonibus captos in vincula coniecit; Consules in Ger∣maniam mittuntur, Dearchones, laqueis suspensi, poenas statim de∣dere; Petrus autem, vrbis praefectus, malorum omnium fons & ori∣go, diu cum ignominia per publica vrbis loca tractus, ac virgis caesus, in Germaniam vinctus mittitur. Sunt qui scribunt Petrum ipsum ex∣carnificandum Pontifici traditum, abrasâ barbâ, capillis suspensum, ad caput equi Constantiniani aliquandiu stetisse, inde ablatum, Asi∣nóque super impositum, verso ad clunes vultu & manibus sub cauda li∣gatis, atque ita per vrbem & vergis caesum ferè ad interitum fuisse: Postea autem in Germaniam exulatum missum. Hactenus Platina. Ita Otho fraenum Romanis imposuit, idémque quoad vixit, ad eos coercendos propriâ manu tenuit.

Othone defuncto, prior factio sub filio eius Othone secun∣do* 1.15 iterum valuit. Nam Bonifacius septimus à Romanis ele∣ctus est; qui Pontificatum malis artibus adeptus, malè ami∣••it; qui (vt b 1.16 Platina) relinquere vrbem coactus, pretiosissima quae∣que è basilicâ Sancti Petri subtrahens, Constantinopolim sugit, vbi ••am d••u substitit, quoad diuendius quae sacrilegio abstulerat, magnam vim p••cuniarum comparâsset, quibus tanquam adminiculis occupan∣dae Tyrannidis fre••us, vrbem repetit, ciues Romanos largitione corrup∣turus. Et paulò pòst. Vide, quaeso, quantum degenerauerint hi Pontifices à maioribus suis, qui hanc R••mpublicam Christianam tam ••mplam támque magnificam, suo sanguine nobis reliquêre. Pontifex Ro∣manus, Sacrorum pater & Rex, sacra ipsa furto abstulit, & qui vin∣dicare sacril gia deb••erat, tanti sacrilegij factus est author. Et c 1.17 Ba∣ronius: D••o••um Pontificum crudelissimus interfector, inuasámque ite∣rum Petri Cathe••••am, (p••oh nefas!) tenuit Tyrannus mensibus 4. qui nec pilum habuisse dici potest Romani Pont••ficis, siue spectes ingres∣sum, siue progressum, résque ab eo gestas consideres. Et paulò pòst. Eundem numerandum c••nset inter Famosos Latrones, & Potentissi∣mos grassatores, atque patriae proditores, Syllas, & Catilinas, ho∣rúmque similes, quos omnes superauit sacrilegus iste turpissim à nece duo∣rum Pontificum.

Post hos tamen à Romanis electos, iterum emicuit Imperia∣lis* 1.18 in eligendo authoritas. d 1.19 Gregorius quintus, natione Saxo, Pa∣tre Othone, Bruno ante vocatus, Othonis 3. authoritate ob affinitatem Pontifex creat••r. Verùm, abeunte in Germaniam Othone, e 1.20 Romani Cresc••nt••um denuo cum summâ potestate consulem decernunt, qui stat••m Iohannem quendam, natione Graecum, Episcopum Placentinum,

non minùs pecuniosum, quàm doctum, Pontificem creat. Sed f 1.21 mox, vt Otho hoc factum comperit, ira accensus, cum permagno exercit•• Romam properauit. Cùm peruenisset ad vrbem, primitus iussit com∣prehendere illum malè securum Pontificem, comprehensóque praecepit eius manus quasi sacrilegas amputari, deinde aures abscindi, atque oculos euelli. Crescentium verò iussu Imperatoris per superiora propug∣nacula proiectum, deinde post terga boum religatum per paludes plurimum deuoluentes, ad vltimum in conspectu ciuitatis in trabe exe••lsâ pendêre de∣miserunt.

PHIL.

Quin pergas, si placet, ad proximum, Siluestrum sci∣licet secundum, nobilem illum Necromanticum. Nónne hic imperiali authoritate sublimatus est? Vos monstra nobis obijcere soletis, verùm hic (si g 1.22 Platinae fides adhibenda) Pontificatum adi••••ante Diabolo consequntus est, hâc lege, vt post mortem totus illius esset. Tales erant electiones Imperiales.

ORTH.

Si haec vera sunt, siste, quaeso, gradum parumper, & ad auream vestram successionis catenam oculos reflecte, in qua tot reperiuntur (homines dicam an monstra hominum,) certè sceleratissimi & flagitiosissimi. Verùm quid si Necromanticus non fuerit? h 1.23 Baronius arbitratur tam citam, támque inopinatam eius promotionem & continuatam prosperitatem magnis auctam progressi∣bus, insueta atque adeo miranda de eo opinandi atque scribenda occasio∣nem tribuisse. Ad ingerenda autem ista, simplicium auribus additum est argumentum non leue, quòd in tam rudi seculo Mathematicae scien∣tiae, praecipuè verò Astrologiae hic scientissimus esset. Non possum (inquit i 1.24 Onuphrius) non mirari, tantam fuisse hominum in hutus∣modi rebus perquirendis negligentiam, imò facilem credulitatem, vt viris optimis ac doctissimis, ab horum & sequentium temporum parùm diligentibus scriptoribus, talia crimina impingi impunè non solùm per∣miserint, verùm etiam inscitiam quoque ipsorum sequuti sint. Ita ex Necromantico, vir optimus & doctissimus repentè euasit. Sed, qualis, qualis fuerit, ab Imperatore electus est, postulante populo, vt testatur k 1.25 Aimonius. Quamobrem aut Siluester in monstris non est numerandus, aut huius monstri electio non tam Impera∣tori, quàm Romanis, hunc ab Imperatore postulantibus, est tribuenda.

PHIL.

Quinquaginta insuper monstra, à Germanis Imperato∣ribus tyrannide intrusa, docet l 1.26 Genebrardus.

ORTH.

Vt huic obiectioni respondeam, m 1.27 Rainoldi clarissi∣mi viri vestigijs, & verbis placet insistere. Genebrardus (inquit) abs{que} omni Dei & hominum reuerentia conuitiatur, ementitur, & historias a∣dulterat, vt Caesarum nomini obtrecte••, perstringátque scriptores Centu∣riarum. Ait enim ille, Caesares, tanquam porcos feros, vineam Do∣mini depastos esse: historiae tradunt eos ipsam à porcis feris liberàsse: hi∣storiae monstra Pontificum à Romanis ipsis fuisse designata, ille à Caesaribus intrusa. Historiae Caesares illos, qui istas bestias fugabant, pios fuisse legiti∣mósque

Principes; ille Tyrannos. Nec hos modò, sed multos alios religio∣sos Imperatores, qui se in Pontificiam electionem interponebant. Deni∣que historia asserunt, Caesaribus potestatem istam datam fuisse à Ponti∣ficibus & Concilijs; ille rapuisse sibi iure Herodis; qui tamen ipse nihil∣ominùs, etiam in his ijsdem Chronicis memorat, Hadrianum Pontificem cum Concilio, Leonem cum Concilio, Clementem cum Concilio hanc lar∣gitos esse potentiam Carolo, Othoni, & Henrico Caesaribus. Non Impera∣tores, Philodoxe, non Imperatores, sed ipsi Romani haec nobis monstra pepererunt. Quod licèt abundè superiùs ostensum sit, vl∣teriùs tamen in Benedicto 9. Siluestro 3. & Gregorio 6. quos Pla∣tina tria teterrima monstra appellat, videre licet. Isti enim omnes â Romanis suffecti sunt. Caesares autem tantùm abest, vt haec monstra intruderent, vt extruderent etiam, Otho Iohannem 12. & Henri∣cus 2. Gregorium 6.

Henricus secundus in Italiam concessit, vt Ecclesiae prospiceret;* 1.28 quod subodoratus Gregorius 6. qui Papatum nundinatus erat, ei occurrit, & ad leniendum ipsius animum pretiosum n 1.29 diadema ob∣tulit. Verùm Henricus iustitiam sibi, quasi purpuram & coronam, induit, aureó{que} Diademati longè anteposuit. Frequens igitur aduo∣cauit Episcoporū Concilium; à quibus cùm de cooptatione Gre∣gorij satis esset agitatum, & pecuniam interuenisse satis certis argu∣mentis probaretur, vitiosè sactum Pontificem pronunciârunt. Ita se pontificatu abdicauit, vt scribit o 1.30 Frisingensis, vel potiùs (vt p 1.31 alij) à Concilio est depositus. Imperator deinde hominem Germanū, no∣mine Suidigerum, Episcopū probitate & literis celebrem designa∣uit, qui, ab omnibus approbatus, Pontifex electus est, & Clemens 2. appellatus. q 1.32 Henricus autem, acceptâ à Clemente Imporij coronâ, Ro∣manos in verba sua i••rare coêgit, Pontificum electioni se nequaquam inter∣futuros, nisi iussu Imperatoris id facere cogerentur. Videbat enim Impera∣tor cò licentiae factiosum quemque & potentem, quamuis ignobilem, deue∣nisse, vt corruptis suffragijs tantam dignitatem consequeretur, quae certè nisi sanctitat•• & doctrinâ benemeritis, volente Deo, demandari cuipiam non deberet. No••••s quo{que} Pontifex, fatente r 1.33 Genebrardo, eandem potestatem Henrico concessit, quae antea Othoni concessa fuit.

PHIL.

Clemens 2. non erat Papa, sed Pseudopapa, ex sen∣tentiâ Genebrardi.

ORTH.

Verus tamen Papa fuit, ex sententiâ s 1.34 Baronij, & t 1.35 Bi∣nij, qui ambo Clementem in Catalogum retulerunt. Quamobrem hanc potestatem à vero Papa Henrico traditam fatearis oportet. Porrò quam concessit Papa, eandem exercuit Imperator. Siqui∣dem quatuor sequentes Pontifices, Damasum secundum, Leonem 9. Victorem 2. & Stephanum 9. (quos viros sanctissimos, opti∣mos,* 1.36 & de Dei Ecclesiâ benemeritos appellat) Imperatoris Hen∣rici 3. authoritate creatos, ex horum temporum scriptoribus Her∣manno Contracto, Lamberto Schafnaburgensi, Othone Frisin∣gensi, & alijs probatis authoribus probat x 1.37 Onuphrius. Quod in

Leone est clarissimum. Defuncto Damaso, a 1.38 cùm Romani Legatos ad Imperatorem ••i••issent, oratum vt optimum Pontificem sibi daret, is statim 〈◊〉〈◊〉, Tulle••sem Episcopum, virum bonum & simplicis inge∣nij legatis, & Ecclesia Romanae obtulit.

PHIL.

b 1.39 Legationem à Cardinalibus fuisse missam, non vt ipse Im∣perator Papam eligeret, sed quem sibi vtilem fore putaret, mitteret, vt ex more Romae Concilio Cardinalium Papa eligeretur, ne Benno quidem aduersarius negat. Porrò à Romanis quidem ipsum electum fuisse testatur c 1.40 Leo Ostiensis. Quod ergo alij dicunt, electum ab Impe∣ratore; ab ipso delectum intelligas, sed electum à Cardinalibus. Nar∣rat d 1.41 Otho Frisingensis quomodo, cum assumptâ Purpurà per Gal∣lias iter faceret, Hildebrandus eum adiens, constanter de incaepto re∣darguit, illicitum inquiens, per manum Laicam summum Pontificem ad gubernationem totius Ecclesiae violenter introire. Vel, vt e 1.42 Platina: Abbas Clu••i••censis, & Hildebrandus monachus obuiam facti, persuasere, vt, deposito Pontificali ornatu, Romam priuatus ingrederetur, quòd dice∣rent Henricum nullam creandi Pontificis potestatem à Deo hab••re, sed ad Clerum populúmque Romanum id pertinere. Motus his verbis Leo, cùm etiam vocem è coelo inter eundum audiuisset: Ego cogito pacis cogitatio∣nes, non afflictionis, deposito Pontificio apparatu, priuatus vrbem ingredi∣tur, se ipsum accusans, quòd Imperatori maluerit, quàm Deo obtem∣perare. At verò Romanus clerus, suadente Hildebrando, eundem Bau∣nonem in Pontificem eligunt, eo libentiùs, quòd omnem authoritatem eligendorum Pontificum ab Imperatore ad Clerum, vt par erat, tran∣stulisset.

ORTH.

Quod Papa ab Imperatore transtulit, id sanè olim Imperator habuit: quod vel ex Romanorum facto satis constat. Quorsum enim ad Imperatorem mitterent, si nulla hâc in re Im∣peratoris esset potestas? Nam, quòd Baronius ait, ab Imperatore non electum, sed delectum, id plus subtilitatis, quàm soliditatis in se habet. Nónne iureiurando se obstrinxerant Romani, se electioni∣bus non interfuturos, nisi iussu Imperatoris? Ergo electio erat pe∣nes Imperatorem, cuius sine authoritate si se interponerent, omnes periurij erant postulandi. Quid quòd tum Imperator, tum Ponti∣fex eiusdem essent sententiae? Nónne ab Imperatore Pontifex purpuram, & ornatum Pontificium accepit? Quorsum si nulla pe∣nes Imperatorem eligendi aut inuestiendi potestas? Praeterea quid sibi volunt f 1.43 Othonis Frisingensis haec verba? Hic ex nobili Franco∣rum prosapiâ oriundus, authoritate Regalis excellentiae ad sedem beati Pe∣tri destinatus fuerat. Quid ista g 1.44 Onuphrij? Quatuor sequentes Ponti∣fices (in quibus Leo) Imperatoris h 1.45 Henrici 3. authoritate creatos ex horum temporum scriptoribus, Hermanno, Lamberto, Othone, alijs constat.

Haec Regalis excellentiae authoritas in eligendo, ad Ro∣manorum* 1.46 Imperatorem Henricum tertium, & Gregorium vs∣que* 1.47 septimum durauit: de quo sic Platina: Multis legatio∣nibus

vltrò citróque missis, Imperator in gratiam cum Gregori•• re∣dijt, eundémque in Pontificatu confirmauit, vt tum Imperatorum mos erat.

PHIL.

Tandem aliquando ad virum dignissimum & eminen∣tissimum deuentum est, k 1.48 libertatis Ecclesiasticae fortissimum vindicem, qui non timuit veteres & sanctas Ecclesiasticas leges renouare & defende∣re, scilicet, 8. Synodi generalis Canonem 22. In l 1.49 Romano enim Concilio Anno 1050. habito, sic decreuit: Decernimus ac confir∣mamus, vt si quis deinceps Episcopatum vel Abbatiam de manu alicu∣ius Laicae personae acceperit, nullatenus inter Episcopos & Abbates habea∣tur: similiter etiam de inferioribus Ecclesiasticis dignitatibus constitui∣mus: Si quis Imperatorum, Regum, Ducum, Marchionum, Comitum, vel quilibet singularium potestatum aut personarum, inuestituram Epis∣copatuum vel alicuius Ecclesiasticae dignitatis dare praesumpserit, eiusdem sententiae vinculo obstrictum esse sciet. Haec Gregorius, in quibus eti∣am promouendis, egregiam nauarunt operam nobiles eius succes∣sores Vrbanus, & Victor.

ORTH.

Hoc non erat veteres & sanctas leges renouare, sed pro∣phanas & suas innouare, vt scitè m 1.50 Eliensis. Veteres verò & san∣ctas? Quasnam illas? Vnicam duntaxat adducis, eámque supposi∣titiam, veteri & sanctae consuetudini repugnantem. Porrò vindex vester fortissimus in eodem Romano Concilio, supremum Domi∣num suum (à quo ipse in Pontificatu confirmatus) ab imperio de∣posuit; hunc in modum fulminans & tonans; Henricum, quem Regem dicunt, omnésque fautores eius excommunicationi subijcio, & Ana∣thematis vinculo alligo. Et iterum: Regum Teutonicorum & Itali••, ex parte Dei omnipotentis & vestrâ Petri & Pauli interdicens, ei omnem potestatem & dignitatem tollo, & vt nullus Christianorum illi sicut Regi obediat interdico, omnésque qui ei iurauerunt, vel iurabunt de Regni do∣minatione, à iuramenti promissione absolu••; ipse autem Henricus cum suis fautoribus in omni congressione belli nullas vires, nullámque in suâ vitâ victoriam obtineat. Vt autem Rodulphus regnum Teutonicorum regat & defendat, quem Teutonici cl••gerunt sibi in Regem, ad ve∣stram fidelitatem, ex parte vestrâ dono, largior, & concedo omnibus si∣bi fideliter adhaerentibus, absolutionem omnium peccatorum, vestram∣que benedictionem in hac vitâ, & in futurâ, vestrâ fretus siduciâ, lar∣gior, &c. Nunquid haec fecit secundùm veteres, et sanctas Ecclesiasticas leges? Porrò quid nobiles eius successores? Cum Henricus Rodulphum (non obstante benedictione Papali) in praelio fudisset, n 1.51 filios (proh pudor!) in Patrem suum concitâ∣runt, primò Conradum natu maximum, tum Henricum, qui patrem suum imperio spoliatum, in eam miseriam adegit, vt ab Episcopo Spirensi victum sibi peteret in sacrâ aede (quam ipse construxerat) pollicitus se Clerici officio desuncturum, quòd choro inseruire posset; atque eo non impetrato, contabuit in∣dies, doloréque confectus, è vitâ excessit. An haec quoque

gesta sunt secundùm veteres, & sanctas Ecclesiasticas leges? Ne{que} hîc se cohibuit odium Papale. Nobilis eorum successor Paschalis 2. defunctum o 1.52 humari noluit, humatum exhumari iussit: nec potuit conciliari Episcopus Leodiensis, nisi conditione hâc, vt effod••retur denuò cadauer Henrici. Exhumatum est cadauer, Spiram pher••tro delatum; ibi in capella quadam Sanctae Afrae desertâ, siue in cellâ quadam eius stetit quinque annis inhumatum. An haec quoque facta sunt secundùm ve∣teres, & sanctas Ecclesiasticas Leges?

Nihilominùs post haec omnia tam fortiter gesta, Paschalis in∣uestituras* 1.53 iterum concessit Henrico, Regum 5. Imperatorum verò eius nominis 4. Concessio autem Papae est huiusmodi. Papa* 1.54 Paschalis concedit Domino Imperatori Henrico, & Regno eius (quod priuilegio suo sub Anathemate & confirmauit & corroborauit) E∣piscopo & Abbate liberè electo sine Simoniâ, assensu Imperatoris, quòd Dominus Imperator eos annulo & virgâ inuestiat. Episcopus au∣tem vel Abbas, ab Imperatore inuestitus, liberè aeccipiat consecratio∣nem ab Episcopo, ad quem pertinuerit. Siquis verò à Clero & po∣pulo eligatur, nisi ab Imperatore inuestiatur, à nemine consecretur, & Archiepiscopi & Episcopi libertatem habeant consecrandi ab Imperatore inuestitos.

PHIL.

Hoc priuilegium est prauilegium, quoniam p 1.55 Henricus Pontificem dolo malo circumuentum in vinculis habuit, & ad haec concedenda compulit. Quamprimùm verò libertati est restitutus, tam priuilegium quàm Imperatorem diris vouit, & in duobus Concilijs Romanis anathemate perculit.

ORTH.

Papam non ad quicquam nefandum, aut illicitum concedendum impulit Imperator. Id solùm postulauit, quod & antiquis Canonibus et consuetudini tam Ecclesiae, quàm Impe∣rij erat apprimè consonum, quódque concedere potuit Pontifex illaesà conscientiâ: Quid dixi? Potuit? Immò fecit, Philodoxe. Eius enim praecepto septendecim Episcopi et Cardinales diuales (quorum nomina ex Petro Diacono expressit q 1.56 Baronius) se iure∣iurando ad hoc pactum obseruandum sub Anathemate obstrinxe∣runt. Quamprimùm tamen custodiâ est solutus, foedera iusque∣iurandum violans, et priuilegium et Imperatorem damnauit, ac aperto periurio pactum, tot subscriptionibus roboratum, re∣uocauit.

PHIL.

Henricus ipse huic foederi non admodum con∣fidit; quod paulò pòst suâ sponte Calixto secundo relax∣auit.

ORTH.

Quid ageret? Haec opinio iam vbique regna∣bat, inuestituras ad Principes Laicos non pertinere; hoc quo∣que nouum dogma emicuit, & tanquam Articulus fidei vbi∣que obtinuit, scilicet, Pontificem i••••e posse Reges, & Cae∣sares Regnis & Coronis exüere. Hunc nouum Articulum dum negat r 1.57 Vecilo Archiepiscopus Moguntinus, Concilium

indictum est, in quo praesente Pontificis Legato, quòd ita sentiret, harese••s est notatus. Praeterea Henrici 3. Patris sui exemplum re∣cens, & adhuc cruorem emittens ob oculos versabatur. Denique ne ipse quoque regno eijceretur, ingens indies imminebat pericu∣lum: tantam flammam Pontificum displosa excitârunt fulmina. Deus bonê, vt in illum intonuit primò Paschalis, dein Gelasius, postremò Calixtus? His malis tandem defatigatus & fractus, pa∣cem & tranquillitatē suam, licet magno pretio, redimere coactus, Inuestituris, quàm Imperio carere maluit. Ita inuestiendi pote∣stas, quam per multas annorum Centurias Imperatores Graeci, Romani, Germani exercuerunt, quam Clemens 2. cum Concilio, & ante eum Leo 8. cum Concilio, & ante eum Hadrianus 1. cum Concilio, & ante hunc Vigilius Pontifex, & ante cum antiqua illa & meliora tempora approbauerunt, nunc periurio, Anathemate, & istiusmodi technis Pontificijs Henrico erepta est & extorta.

Et vt iam, excluso Imperatore, ad Clerum & populum res* 1.58 tota delata est; ita postea, excluso populo, ad solum Clerum; & denique, excluso Clero, ad solos Cardinales. Ex illo tamen tem∣pore Romani Pontifices aequè extiterunt prodigiosi, ac vnquam antea. Quaeris exempla? Primus sit Bonifacius▪ octauus, qui as∣cendit vt x 1.59 Vulpes, regnauit vt Leo, mortuus est vt Canis. Proximus fit Iohannes vicesimus tertius, qui vulgò dictus est y 1.60 Diabolus incar∣natus. Hic tamen nihil, planè nihil ad Alexandrum sextum.

At fortè schismata per has electiones sunt ablata. Ne id qui∣dem.* 1.61 In haec enim incidebat tempora schisma vicesimum nonum, Omnium (teste Onuphrio) pessimum & diuturnius in Ecclesia Roma∣na, quod quinquaginta annos perdurauit, aliquando duobus, aliquan∣do tribus simul dominantibus Papis: quod à Cardinalium ambi∣tione profectum est, excluso Imperatore, cuius authoritate erant coercendi. Porrò nisi Sigismundus Imperator (quo authore Con∣cilium Constantiense coactum est, illique tres Papae gradu de∣iecti) auxilio venisset, ante hunc profectò diem (vt viri z 1.62 doctis∣simi verbis vtar) non paucioribus simul Papis poterat aucta fuisse Ec∣clesia Romana, quàm est purpurata bestia in Apocalypsi capitibus ampli∣ficata.

PHIL.

De antiqua Roma hactenus, nunc noua nobis salu∣tanda▪

Notes

• a 1.1

  Luitpr. lib. ••.
• b 1.2

  Ibid.
• c 1.3

  Bin. tom. 3. pag. 1065.
• d 1.4

  Dist. 63▪ in Synodo.
• e 1.5

  Bar. ••nn. 774. ••••m. 15.
• f 1.6

  Jbidem.
• g 1.7

  Dist. 6••. in Synod.
• h 1.8

  L. 4. sec. ••0.
• i 1.9

  De Reg. Jt••••. l. ••. ••n. 1046.
• k 1.10

  Luitpr••••d. lib. 6. c. 6.
• l 1.11

  Plat. in Ioh. 13
• m 1.12

  Plat. in Leon. 8
• n 1.13

  Bar. ann. 965. 〈◊〉〈◊〉 4. ex a••ct. opud ••egin••••t.
• a 1.14

  In Ioh. 14. vid. etiam Bar. an. 966. n. 2. ex au∣ctario apud Re∣ginonem.
• * 1.15

  2
• b 1.16

  Plat. in Bonif. 7.
• c 1.17

  An. 985. n. 1.
• * 1.18

  3
• d 1.19

  Plat. in Greg. 5
• e 1.20

  Ibid.
• f 1.21

  Glab. Rodulph. lib. 1. ca. 4. vid. B••r. ••n. ••••6. n. 7
• g 1.22

  In Si••i. ••.
• h 1.23

  An. 999. n. 3.
• i 1.24

  A••••ot. in Plat. in Siti••••. ••.
• k 1.25

  L. 5. c. 45. Bar. 〈◊〉〈◊〉. 999. n. 2.
• l 1.26

  G••••. l. 4. sec. ••0
• m 1.27

  Rain. colloq. c. 7. sect. 5. p. 1••9.
• * 1.28

  4
• n 1.29

  Oth. Frisingen∣sis, Chr. l. 6. c. 32.
• o 1.30

  Vid. Eliēs. re••p. ad apol. c. 6. p. 144.
• p 1.31

  ••bidem.
• q 1.32

  Pla. in Clem. ••.
• r 1.33

  L. 4. sec. 10.
• s 1.34

  An. 1047. n. 1.
• t 1.35

  Tom. 3. p. 1094.
• * 1.36

  ^• Pla. in Clem. 2.
• x 1.37

  Pla. in Leon. 9.
• a 1.38

  ••••. in Leone 9.
• b 1.39

  ••••••. an. 1049. ••. 1.
• c 1.40

  L. 2. c. 〈◊〉〈◊〉.
• d 1.41

  Vid. Bar. qu•• suprà.
• e 1.42

  In Leon. 9.
• f 1.43

  L. ••. ••. 33. Francof. ••585.
• g 1.44

  In Plat. in Clem. 2.
• h 1.45

  Hen. 3 appellat. O••••ph. quem nos 2.
• * 1.46

  5
• * 1.47

  ^• Pl••t. in Greg. 7.
• k 1.48

  Vid. Bell. in a∣pol. c. 6. p. 〈◊〉〈◊〉.
• l 1.49

  Conc. Rom. 7. sub Greg. 7. Bin. t. 3. p. 1287.
• m 1.50

  Resp. ad Ap. p. 147.
• n 1.51

  Vid. Sigon. de regn. Ital. l. 9. an. 1093.
• o 1.52

  Vid. Tort. Tort. pag. 240.
• * 1.53

  6
• * 1.54

  Bar. an. 1111. ••. 18. ex actis vita Paschalis.
• p 1.55

  Bar. an. 1111. n. 29.
• q 1.56

  An. 1111. n. 19.
• r 1.57

  Sigon. de Reg. I••al. lib. 9. an. 1085.
• * 1.58

  7
• x 1.59

  Walfing. in Ed. 1. p. 89.
• y 1.60

  Onuph. in Chron.
• * 1.61

  8
• z 1.62

  Rainol. col. c. 7. sec. 5. ex Sozom. l. 7. c. 8.