Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. XII. De Episcoporum Gallicorum electione.

A

• Clodoueo ad Carolum Magnum. 1
• Carolo Magno ad Carolum 7. 2
• Carolo 7. ad Franciscum 1. 3

ORTH.

ELectio Episcoporum apud Gallos erat penes Reges per trecentos totos annos, antequam imperio potirentur. Clodoueus, qui Re∣gum Francorum primus Christo nomen dedit, Anno 449. a 1.1 Dinisium in Episcopum Turonensem elegit. Huic successit Chil∣debertus, qui fratres suos Clodomerum, Theodoricum, & Clotharium Regni sui secum consortes fecit. Post mortem Dinifij, Omasius designatus est Episcopus Turonensis, mandato b 1.2 Clodomeri, & Quintianus mandato c 1.3 Theodorici Episcopus Aruernensis. d 1.4 Cato Episcopa∣tum sibi oblatum primò auersatus, postea ambiens à Principe, re∣pulsam passus est, idémque honor e 1.5 Omasio est delatus. Mortuo Clothario, regnauit filius eius Cherebertus, qui Pascentium ad Cathedram Pictauiensem euexit. Sed quid his commemorandis insisto? Infinita extant apud Gregorium Turonensem exempla, à piae memoriae Episcopo f 1.6 Thoma Wintoniensi in vnum quasi fasciculum collecta, quae omnia ante mille annos contigerunt.

Postea autem, imperio ad Francos deuoluto, Adrianus non so∣lùm definiuit Archiepiscopos & Episcopos per singulas Prouincias ab Imperatore inuestituram accipere debere, sed etiam tradidit Carolo ius & potestatem eligendi Pontificem, & Apostolicam se∣dem ordinandi, vt antea dictum est. Ludouicus Pius, Caroli fi∣lius, ius eligendi Romanum Pontificem repudiâsse quidem dici∣tur, g 1.7 semper tamen ••nuestiturarum retinuit, in cuius locum postea suc∣cesserunt Regalia, & ius aliud, quo vtitur Rex, cum, vacante Episcopatu, eligendi potestatem facit. Neque Episcopatuum modò Collatio, sed beneficiorum etiam ad Reges Francorum spectabat. Si ad pris∣corum inst••tutorum normam (inquit h 1.8 Du••remus) omnia exigere ve∣limus, nullum est in Gallia ben••••ic••um, nullum Ecclesiae ministerium, quod absque Regis consensu cu••quam de••••rr•• possit. Nihilominùs processu

temporis factum est vt Papa, per prouisiones, reseruationes, & gratias expectatiuas ius Regium inuad••ns, Ecclesiam Dei miserè vastaret, & depopularetur. Pro cuius reformatione cùm Conci∣lium a 1.9 Basiliense egregia decreta promulgâsset, Eugemus Ponti∣fex eadem modis omnibus dissoluere conabatur. b 1.10 Quare Gallorum Rex Carolus 7. Synodo per Oratores suos id ab eo contendente, non inuitus fecit, vt ca decreta in suo Regno tuenda susciperet: sed habito priùs in Bi∣turigum ciuitate Procerum, Antistitum, aliorúmque eruditissimorum hominum atque grauissimorum conuentu, quorum authoritate & Consilio adductus, ad eius Synodi decreta confirmanda nobilem illam constitutio∣nem edidit, quae sanctio pragmatica vulgò appellatur. Nihil eâ constitu∣tione populariùs in Gallia, nihil maiori bonorum omnium plausu vnquam exceptum fuit. c 1.11 Scitè ac verè quidam, eruditionis nomine vbique terrarum notus ac nobilis, Sanctionem hanc Palladium Franciae vo∣care consu••uit. Vt enim Palladis illud simulachrum in vrbe Troianâ è coelo quondam cecidisse fertur, ita & ••••c sacratissima constitutio ad fo∣••endas Palladis artes, & viros eruditione insignes honoribus & beneficijs ••rnandos, diuino quodam fauore Gallis videtur concessa. Ac sicut praedi∣ctum fuit ab Apolline eius Ciuitatis futurum exitium, si illud simula∣thrum extra moenia portaretur, sic illa Sanctio sine maximo incommodo ì Republica Gallicana tolli non potuit. Ea tamen ipsa Constitutio Carolina ideo inuisa fuit Romanis Pontificibus, vt constet eos nunquam quiescere potuisse, donec ea, si non penitus conu••lsa & abrogata, at certè mirum in nodum labefactata imminutáque esset. Non enim obscurum est, quibus machinis Pius secundus, Sixtus quartus, Innocentius Octauus, Alexander sextus, Iulius secundus, Leo decimus eam oppugna••erint; sed nemo acriùs Pio eam aggressus est, à quo tamen ipso, quum adhuc priuatus esset, & Aeneas Silutus vocaretur, Synodus Basiliensis strenuè contra Eugenium de••••nsa fuerat. Atque hinc facilè apparet simul cum nomine mutatum bominem, & velut quodam Circaeo po••ulo in aliam naturam rep••ntè con∣uersum fuisse. Erant eo tempore, qui, aduersus conuentum Basiliensem Ca∣rolinámque Constitutionem disserentes, simplicioribus hominibus, & di∣uini iuris humanique per••tiâ non satis instructis, facile argutijs suis im∣ponerent, vt Ludouico Regi f••cum eos fecisse mirum non sit: quorum ca∣lumnias & sophismata acutè re••ellit, ••dito hac de re libello, clari inter iu∣nsconsultos nominis Panormitanus Archiepiscopus, qui & ipse conuentui Basiliensi interfuit. Extat etiam pro libertate Ecclesiae Gallicanae aduersus Roman••m aulam, Curiae Parisiensis defensio, Ludouico vndecimo Gallorum Regi oblata. In qua ostenditur ex Sanctio∣nis abrogatione, d 1.12 innumerabilia nasci incommoda, quae ad quatuor ge∣nera posse referrividentur. Primum est totius ordinis Ecclesiastici confu∣s••o: secundum est Patriae desolatio ac d••sertio: tertium est pecuniarum Regni exinanitio: quantum est Ecclesiarum ruina & subuersio. Qua∣rum rerum consideratio tantùm apud Ludouicum valuit, vt Pius voto suo parum pio non potiretur.

PHIL.

e 1.13 Quod Pius secundus Ludouici temporibus efficere non

potuit, effecit postea Leo decimus, Francisco primo regnante. Ita in Con∣cilio Lateranensi Sessione vndecimâ Pragmatica Sanctio publico decreto sublata est.

ORTH.

Maluit Franciscus Rex (inquit a 1.14 Duarenus) scenae & tempori seruire cum aliquo suo commodo (quod & ipse fatetur) ac de iure publico aliquid remittere, quàm pro hac Helena toties cum Romanis Pon∣tificibus dimicare: praesertim eùm ab illis nonnihil periculi imminere sibi intelligeret. Haec tamen Sanctio penitus abrogata dici non po∣test. Etenim Scholasticus Lutetiae conuentus hoc Palladium sibi ereptum aegrè ferens, à Pontificis decreto ad sacrum Ecclesiae conuentum b 1.15 prouocauit. Quae sanè prouocatio aequitati erat consentanea, idque tres ob causas. Primò, Franciscum Regem Leo Pontifex in medio armorum strepitu, consensum ei rei suum prae∣bere co••gerat: secundò, Parisienses (quorum maximè intererat) nec vocati sunt, nec auditi: tertiò, Basiliensi Concilio, quod apud vos est generale, per Lateranense, quod ne Cardinalis quidem ipse (Bellarm.) habet pro generali, derogari non debet. Porrò, si ponamus Lateranense non modò Sanctioni derogâsse, verùm etiam eandem abrogâsse, at ipsa Constitutio Leonina Episcopo∣rum nominationem Regi his disertis verbis sartam tectam relin∣quit. c 1.16 Vacante Ecclesiâ Cathedrali vel Metropolitanâ, Episcopus à Col∣legio Canonicorum non eligatur, sed Rex intra sex menses, virum gr••••em atque idoneum Romano Pontifici offerat, & nominet. Ita constat, Gal∣lorum Reges ius suum in creandis Episcopis, vel à primis apud eos iactis Christianae fidei fundamentis, semper aliqua ex parte re∣tinuisse. Quid? An hoc indulgentiae Pontificum acceptum fe∣rent? Testis sit Synodus Basiliensis, testis Carolus septimus, testis curia Parisiensis, testis Franciscus Rex; qui cùm de Sanctione vel maximè remitteret, se de publico iure remittere professus est. Hactenus de Galliâ; nunc Angliam reduces salutemus.

Notes

• a 1.1

  Greg. Turonēs. l. 10. c. 31.
• b 1.2

  Idem. l. 3. c. 17.
• c 1.3

  Idem. l. 3. c. 2.
• d 1.4

  Idem. l. 4. c 15.
• e 1.5

  Lib. 4. c. 18.
• f 1.6

  Tho. Bilson. E∣pisc. Wint. de perp. guber. c. 15.
• g 1.7

  Paris. Cur. de∣••ensio pro liber∣tate eccl. Gallic. s. 43. apud Duar. de ben. ••. 1••7.
• h 1.8

  D••••r. de sacr. Eccl. minist. l. 3. c. 11. fol 43.
• a 1.9

  Conc. Ba••il. sess. 31. decr. de col∣lat. Bene••. Bin. t. 4. p. 72.
• b 1.10

  Duar. l. 3. c. 11. fol. 72.
• c 1.11

  Fol. 73.
• d 1.12

  Sect. 18.
• e 1.13

  Bel. apol. pro resp. ad lib. reg. c. 6. p. 88.
• a 1.14

  Duar. fol. 74.
• b 1.15

  Vid. Eliens. in resp. ad Apol. Bel. c. ••. p. 148.
• c 1.16

  Duar. c. 12. fol. 75.