Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

CORIDONIS QVERELA, super diuturna Daphnidis absentia.

TEmpus erat vitreo cùm primum pascua rore Sparguntur, volucrumque strepunt virgulta querelis; Cùm Coridon prope notagregem produxerat antra, Ipse sedens curvi solus sub fornice saxi, Quâ venis scatet, & trepidantibus eruta rivis Garrula per tritos jmmurmurat unda lapillos, Texebat viles lento de vimine qualos: Dumque sedet, solitum cantu minuente laborem, Talia dulcisonâ modulatur carmina voce: DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Quando erit vt vestri Coridonis rura revisas?

Quando erit vt mecum per florida prata, feraxque Rus celeres venêris apros? quando invia Tempe Et cursu excitos celeri lustrabimus amnes? Sed juvat ire: quis ô, quâ Grampius ardua coelo Culmina confundit, me sistet? quis mihi nigrum Ostendet nemus, atque exercita flumina cursis? Sed Coridon quo tendis? abest tua gloria DAPHNIS, Duxque comesque tuus: squalent ecce omnia; sylvae Demisere comas ramis; non ulla loquuntur Discordi strepitu virgulta, atque ipsa volucris Tristè silet; nudae plangunt sua brachia quercus. Non velut antè vagi residet prope flnminis vndam Tityrus, atque gregem constructis mulcet avenis, Cusus DAPHNIS abest: ipsa haec te flumina, DAPHNI, Ipsi te fontes, atque ipsa arbusta reclamant. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

Quid juvat ad Tamisin alienis degere in oris; Ft patrium Fortham & felicia spernere rura? Rura tuis Patribus quondam (eheu) culta, tibique? Ah memini (quanquam est magnus meminisse bonorum

Quae periere dolor) memini cum per juga montis Aërii, lepores mecum sequerere, ferasque, Te patrios saltus, atque haec te flumina, DAPHNI, Hesperidum cultae, atque Arabum praeponere terrae. Quò patriae nunc cessit amor? nunc patria sordet Ipsa tibi, & patriae sordent pia numina Nymphae. Aspice qui••luctus teneant Faunosque, Napaeasque, Aspice, non Faunus pinu praecinctus acutâ Tempora, non montis praerupto in culmine, ut olim, Exercent choreas Nymphae, non vlla voluptas Rura tenet, desunt ecce ipsi gramina terrae, Arboribus frondes, nitidisque en fontibus humor. Pro molli violâ & ferrugineis hyacinthis, Exurgunt spinaeque & dente vrtica maligno, Proque rosâ tribuli foecundaque gramina lappae: DAPHNI redi: laesas tunc tunc revirescere sylvas Cernes: DAPHNI redi, tunc laeto gramine tellus, Et totum effusis ornabit floribus annum. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

O vtinam haec Zephyrus surdas ad DAPHNIDIS aures Deferat, & tristes edisserat ordine questus; Et referat miseri quae sit Coridonis imago, Atque addat lachrymas & luctisonos singultus: Tunc tibi amor patriae vel lenis pectora, DAPHNI, Moderet, cuperesque tuum Coridona videre. Sed frustra ingemino; haec ferus omnia DAPHNIS in humbrū Transtulit, oblitus Forthae Glottamque perosus, Mille inter casus, & mille pericula vivit: DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

O quoties timui, dum celsâ ex arbore cornix Raucâ voce tonat, dum dirus carmina bubo Ingeminat, ne te, ne te, dulcissime rerum, Infaustum peteret fatis dictantibus omen: Et cum vespertinus obambulat vrsus ovile, Et lupus insidias pecori meditatur, eodem Posse modo fieri metuo, ut tibi retia tendat, Qui tibi tam latos campos, qui serta, pedumque Invidet: ô veros nimiùm justosque timores!

Denique nulla vacat vitae mihi portio curâ, Sive latet Phoebus, seu clarâ lampade terras Illustrat, seseque ostendit & omnia secum. Denique quicquid ago, semper te mente revolvo; Seu potum pastas soleo deducere capras, Seu revocare greges pendentes rupibus altis, Sive arguta novum resonet mihi carmen arundo, Seu feror in sylvas, & saxa sonantia lustro, Auritosque sequor lepores, mihi nulla recedit, Nulla dies sine te, nullumque opus. O mea, DAPHNI, Gloria, si qua mei superest tibi cura, redito! Sunt mihi capreoli bini, queis candida nigrae Vellera depingunt maculae, quas bellula Daphne Daphne, sola meos quae datque facitque furores; Ipsa mihi dedit, & gemino cum munere bina Oscula, nunc istos tibi Gloria nostra reservo: Est mihi Pica loquax; est & mihi dulcis Alauda, Ad numeros cantare perita, & plangere dulci Carmina mille sono, blandissima munera; suntque Omnia qui superant tot dulces munera versus, Quot nunquam medio venient ex aequore fluctus. Hic tibi vel Mopsus, fuscusve legetur Amyntas: Thestylis hic, & flava Lycorias, & mea Daphne, Et Jani furor, & durae constantia Rossae, Pastorumque leges certamina, laetaque amantum Praelia Nympharum, mollesque sub arbore somnos, Omnia quae in viridi tibi cortice scripta reservo. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

Sic postquam Coridon in longum ducere questus Desiit, oppressit victor pia lumina somnus.

Godefridus Vanderhaghen Middelburgo-zelandus.