Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

A MARYLLIS EXULTANS, Ecloga Secunda.

EIa A marylli graves imo de pectore curas Mitte libens, laetum{que} hilari caput exere vultu: Entibi, quae teneris lachrymas abstergat ocellis, Expectata dies redit; expectatus in horas Daphnis adest, vultuque tuos placatus amico Laetius aspectat tria post quinquennia vultus. Iam tibi fistra sonent, placido cava Cymbala pulsu Insolitum paeana leves concussa per auras Ingeminent, iterentque novos cava tympana cantus! Iam tempus pepulisse situm, jam strata viarum Innumeris dentata locis, jam moenia justo Aggere conclusis surgent reparata ruinis. Sed neque fornicibus, pariisve onerosa columnis, Iam septem post lustra levi properata labore Incumbent tabulata: suo bonus omnia Daphnis Aspectu recreata, suoque micantia cultis Restaurare dabit, prisco cumulanda nitore.

Ergo, Caledoniae celeberrima gloria terrae, Et gentis spes magnatuae, cui numen amicum Sceptrigeros jam quina quater per secula patres Vel soli numerare dedit; cui ferrea Jani Limina belltgeri validis occlusa catenis, Laetaque compositis mitescere secula bellis Annuit aeternae divina potentia dextrae; Expectate redis; alacri concussa tumultu Prospicit, & merito venienti assurgit honore Gens vultus mirata tuos, conjunctaque sceptris Sceptra piis, hominum nullo madefacta cruore.

Externo toties ferro periisse, suoque Credita, salva tamen per tot divinitus annos, Vnica nunc, olim bis quinque Britannia regnis Subdita, quàm placidè sceptrum coalescit in vnum! Quae Scoti, indigenaeque prius tenuere Britanni,

Pictorumque manus SCOTO subjecta triumpho: Saxonidum septem distincta potentia regnis, Post Cymbro submissa truci, Neustroque ruenti, Nunc fato conjuncta, tuae dant nomina dextrae.

Neve quis haeredem neget his succedere sceptris, Aut putet haec tot regna tuis indebita fatis; Nullus erat, cuicunque soli pars vlla Britanni Sceptra tenenda dedit, vero qui sanguine cretum Te neget esse suo, justisque in regna vocari Auspiciis, rerumque tibi non cedat habenis, Si modò vitales etiamnum carperet auras, Nec tantas in luce moras data fata negassent.

Adspice Brittonum qui sceptra novissima rexit Saxonico mox pressa jugo, cum regna tueri Difficiles Fortuna vias inimica dedisset, Hoste premente gravi, cùmjam diffideret armis; Coelitus aflatifertur praesagia vatis Auribus haec hausisse, quies vbi solveret artus. Venit snmma dies rerum, miser and aque regni Fata Britanne tui, ferus omnia conteret hostis: Vlterius tentare trucis discrimina belli Desine, at ista memor duri solatia casus Mente reconde. tuo surget de semine Germen, Quod latè imperio terrae potietur, & armis Quâ sese ingenti sinuosa Britannia tractu Porrigit, Oceanique vagis perfunditur vndis.

Hinc Abavus post saecla tuus bis quattuor, idem Pugnaces qui pace Rosas, & amore re vinxit Brittonum tibi, Saxonidûm tibi tradit habenas: Brittonum, Cadovalliaci quod sanguinis haeres, Qui postrema manu Brittonum vincula torsit: Saxonidûm, taedae sociatus amore jugalis, Saxonidûm, septena suo qui regna triumpho Clauserunt, Cymbris, Neustrisque petita procellis. Hic, junctis post mille rosis discrimina, belli Civica depositis incendia sustulit armis. Hinc Maternus Avus proaviti clara propago Connubij, junctaeque tori genialis honore MARGARITAE Angligenûm commisto sanguine cre∣vit. Vnde abavi fato stirpem rapiente virilem,

Regia SCOTORUM soboles suffecta refecit, MARGARITAE prognata aviae de semine magnae.

An memorem proavum Cymbra genitrice creatū Neustro-Anglum taedas SCOTO qui sanguine miscet, Ne sacra non omni series ex parte beatam Progeniem, tanto decorandam stemmate signet?

Quis te (HENRICE PATER) tacitum memorande relinquat Reginae thalamo MARIAE dignate superbo? Vt genus amborum titulis illustre parentum Profluat, vt{que} altè se sanguine scindat ab vno, Vtque vnam fato in sobolem coalescat, idemque Innumeris diadema bonis cum pace decorum: Quod capiti jam (Daphni) tuo meliora sacrarunt Tempora, sopitis innoxia tempora bellis.

Quis tibi Scotigenûm, germanaque regna parentū, Pictica qui justis fregerunt castra trophaeis, Eripiat, vel sceptra neget proavita tueri? Quid, quod & Hectoridûm titulis accedere tantis Gloria, praeque aliis nemoralis Hibernia gestit? Vnde Caledonii fluxere ab origine Patres, Et FERGUSIADÛM generosa potentia regum, Qui fastis bis dena suis jam secula claudunt.

Quod nisi priscorum fallunt oracula vatum, En etiam majora manent: felicibus oro Auspiciis, quodcunque dabit DEUS, vtere fato. O magni tener orbis amor, quem maxima rerum Innumeris momenta tenent obnoxia curis; Seu Romana tuis, seu Bizantina triumphis Castra dabit subigenda DEUS; tu sorte minores Res etiam dignare tuâ meminisse, nec vnquam Pectore perde pio teneros Amaryllidis ignes, Seu propiora tenens, seu cum diversa petentem Longa salebroso plaga dividet invia tractu: Quae te cunque vocant rerum momenta tuarum.

Quàm facili mecum recolo gratissima amantis Pignora mente, meos qui post cunabula vultus Non dedignatus reliquis praeponere Nymphis, Meque, meumque alias supra caput extulit vrbes! Sic pia progenies, sic & veneranda priorum Pectora prae reliquis decertavere parentum

Me donis decorare suis: tot secula testor Ex quo me ferus amne Taüs, me fluctibus Almon Indomitis, priscos, egere relinquere tractus, Et genio meliore novas exquirere sedes: Ex illo vallemque colo virtutis amoenam Pulchriùs, egregiamque situ cum moenibus vrbem.

Quid Pontem, fluviosque canam? quid prata decorū Hinc atque hinc diffusa meos cingentia muros? Quid rapidum Almonem? qui per tot millia passuum Oblitus genii, sine me dum tristior amnis Ipse suo dedignatur languescere in alveo, Dum mea per latos lustrat vestigia campos, In mea vibratis sese dum porrigit vlnis Moenia, tranquillo dum me contingere plausu Apparat, innocuis pomoeria perluit vndis: Non errore viae, blando sed amore locorum Captus, inexhaustis vt serviat vndique lymphis: Quà ferus irrumpit Boreas, qua nubibus Auster Nubi••olas effundit aquas, quâ vesper olympo Succedens noctis surgentia dirigit astra. Grampiadûm Taûs ingenti regnator aquarum Agmine, per pariique fluit, refluitque recessus Pontis, & vndenos subter dilabitur arcus: Lympidaque, & quali faciem Narcissus in vnda Vidisset fato forsan meliore; recurva Naiades antra tenent pulchras testudine sedes.

Quid diversa sequar? tua me praesentia donis Plùs facies augusta juvat, plùs candor honesti Pectoris: ipse mihi tu munere gratior omni. Nec data me, sed dantis amor mea viscera tangit. Dum queror absentem, sine te dum moesta relinquor, Lux oculis ingrata meis vix languida pellit Nubila curarum: noctes vigilantur amarae: Nec mulcere meum sine te potis ulla voluptas Pectus, & indomitos animi sedare dolores, Nec potis est tantam curarum extinguere molem.

O tecum liceat Pylios quàm longa per annos Tempora, volvendis mihi jungere secula seclis: Dummodo te nostris teneat securus in oris Noster amor, placidaeque neant tibi firma senectae

Stamina lanificae fato felice Sorores. Heu frustra mea vota cadunt, finemque modumque Fac lachrymis Amarylli tuis: dum fata dabuntur, Laeta fruare tuo (breve cum sit tempus) amante.

Quid tibi pro tantis digna mercede rependam Muneribus? tua sors non est opis indiga nostrae: Cum merces sit amoris amor, mihi prima voluptas Daphnin amare meum est, & amantis ab igne peruri.

Tertio Nonas Quintiles.