Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

This preceiding speach being delyvered to his Ma∣jestie, these subsequent Poems wer praesented.

AMARYLLIS EXPOSTULANS, Ecloga Prima.

CASTALIDES pia turba Deae, quae pectora vatum Aoniis lustratis aquis, fastigia montis Linquite Pierii, nostrosque invisite campos: Et mecum placidos mea per violaria flores Carpite: sin autem teneras discrimina longae Taedet inire viae, terrasque videre repostas; At ••aïdas saltem vestro perfundite Nymphas Numine, & ingenti dignum date Daphnide carmen: Dum validos gemibunda mei cano pectoris aestus.

QVinta mihi luctu fluxit trieteris acerbo, Quàm miseris absumptamodis, quàm plena laborum! Cùm gemitu, lachrymij que madens, ingrata salutis, In tenebris mecum priscos meditarer amores; Fx quo, Daphni, tuos non aequo sidere vultus Phoebus, & Australis tenuit plaga fervida terrae, Quam Sabrina ferox, & quam Thamiseïdes vndae, Quam Deva occiduum, quam{que} alluit Humber eoum Missus in Oceanum; mihi quot lamenta per auras, Quot rivi fluxere genis; cùm tristior omni Nocte dies, atros cùm nox inimica dolores Ingeminans, animum prope funere mersit iniquo!

At reditus nova fama tui spem laeta secundam Exanimi diffusa dedit, longùmque querenti Pone metus, Amarylli, tuos, tuus ignis, & ardor Daphnis, ait, gelidas Austro rediturus in Arctos, Teque suam visurus adest. Vox ista laborum Prima tulisse mihi finem miseroque dolori Visa: novae rerum facies, renovata parumper Lux animum radiis erexit amoena coruscis.

Iam mea dum numero mihi tempora (qualis amantū Cura solet, longi quae taedia temporis odit)

En ignara iterum rumore accendor amaro, Daphnin ad Oceanum per fluminis ostia tanti Incerto transisse vado; quàm frigida sedi, Quanta movens animo curâ meditabar inani! An meus antiquos nequicquam oblitus amores Me fugit? an tenues ev••n••dus exit in auras, Qui modò firmus amor fundamine certior omni Creverat? an verò tanti qui pignora amoris Intercepta manu mihi praeripuere nefandâ, Hos struxere dolos? Atqui nec amoenior vsquam Terra situ patet, aut Naturae laetior almas On niparentis opes placido profundit amictu.

Me Taïdes venerantur aquae, mea prata Napaeae Laeta colunt, varioque legunt è flore corollas: Grampiadesque meis gaudent amplexibus vndae. Me pater Oceanus, quoties nox atra profundis Tellurem involvit tenebris, invisit; & idem Impatiens tolerare moras, quum Phoebus in alto Aethere pallentes sub terram discuti•• vmbras, Incursu mea castra novo, mea moenia lambit; Nec mihi quod longo tellus habet vlla recessu Abnuit, atque aperit terras vbicunque repostas.

Hîc tibi Pons; pons, Dàphni, tuus, non vltima curâ Pars dignata tuâ, toties redivivus in auras, Te duce, conscendit: nec dum te prima juventae Tempora maturum rebus videre gerendis, Alter ab vndecimo solem cùm volveret annus, Iam pontis te (magne) tui pia cura momordit. Nunc quoque marmoreis quòd surgit in alta columnis, Quòd placidâ convestit aquas testudine, & altum Carpit iter tutus noctesque diesque viator, Muneris est hoc, Daphni, tui: tua gloria tantis Fulget imaginibus: dignas vicinia grates, Quasque potest, Amaryllis habet: tua nomina summis Laudibus, & merito grata amplectetur amore.

At gravis hinc nostram rapit admiratio mentem, Quòd tu ponte procul, procul hinc Amaryllide, Daphni, Caerulei per curva Taï vada tendis in Arcton: Quâ tibi nec tutum tremulam conscendere puppim, Nec placido datur in terram descendere saltu.

Heu potes his charum caput objectare periclis, Nec pontis memor, & veterum securus amorum! An quod adhuc pendent opera interrupta, manusque Iam fabricae sublata novas accendit in iras? Anne quod (O certo Deus omina numine firmet!) In nostras redeunte plagas, subtracta parumper Tempora, multiplici reddet cumulata voluptas Foenore, cùm radiosa tui clementia vultus Et lachrymas, noctemque mihi, tristesque tenebras Discutiet, dabiturque pedes contingere sacros, Et, prisco de more, piae dare basia dextrae.

Haud secus, ac rosa nocte latens, tenebrisque voluta, Folliculisque obducta suis, vbi solis eôi Iam jubar, auroramque videt properare serenam, Explicat audaces splendentis ad aurea vultus Lumina, puniceoque rubet spectanda colore Iam rutilans, placidumque nitens exhalat odorem. Sic reditus lux alma tui Saturnia secum Tempora, & antiquos aevi melioris honores Ducet, & ingrati posito squalore doloris, Ambrosio laetos perfundet lumine vultus.

O precor illa dies pernicibus aurea pennis Advolet, illa dies niveo signanda lapillo, Quae mihime, Magnumque mihi celeberrimareddet Daphnin, & audaces amplexum mittet in vlnas! Hîc egote (pius vrget amor, miserere fatentis) Tam longas traxisse moras, tam concita amanti Indulsisse tuae contracto tempora gyro, Heu doleam, sileamne, meos miserata labores? Dum tu lentus abes, dum me dolor altus in horas Vrit, & erosis mandit praecordia fibris. Quid querar? ah sortis non est opus indice nostrae: Publica privatis miserâ permista ruinâ Intereunt, tenuesque premunt sub pondere cives.

O tecum liceat taciti mihi vulnus amoris, Quaeque imos penetrant cur arum nubila sensus In gremium diffusatuum (dolor angit amantes) Sublatis aperire dolis! quia solus Apollo, Solus Apollineâ celeberrimus arte Machaon, Solus es admotis Podalyrius inclytus herbis.

Undecimo Cal. Junias 1617.