Annot. Ad THES. V.
1. Nota ut hîc sermonem in re prorsùs eâ∣dem licentèr variet. In Thesi 4. legimus
To the extent possible under law, the Text Creation Partnership has waived all copyright and related or neighboring rights to this keyboarded and encoded edition of the work described above, according to the terms of the CC0 1.0 Public Domain Dedication (http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/). This waiver does not extend to any page images or other supplementary files associated with this work, which may be protected by copyright or other license restrictions. Please go to http://www.textcreationpartnership.org/ for more information.
1. Nota ut hîc sermonem in re prorsùs eâ∣dem licentèr variet. In Thesi 4. legimus
Deum reconciliari voluisse quibusdam; hîc homi∣••es reconciliandi et reconciliari dicuntur, idque propter Christi merita. Quid ergo? An Chri∣stus non meruit ut Deus hominibus reconcilia∣retur? Non dixeris, opinor. At tantundem hîc dicitur. Certè Christus Deo, non homi∣nibus satisfecit. Verissimum quidem est, nos recte dici Deo esse reconciliandos, ut applice∣tur reconciliatio merito Christi impetrata: u∣tinam a•• apertius & liquidius nos docuisset, quo pacto merita Christi prius applicanda fue∣rint.
2. Exmeritorum Christi, ad hominem, quâ intellectu & voluntate praeditum, applicatione, Foedus Dei cum Electis emergens, hoc esse dici∣tur [se recipientibus Christum reconconciliatum iri] quod oracularem ambiguitatem, ex vo∣cum sono, referre videtur. Sed praestat sic intelligere, ac si clarè affirmetur, Deum re∣conciliatum iri recipientibus Christum: Quid a. sit hoc [Christum recipere] utinam explicâsset. Sed quid si noluit, ne quid infirmum subtèr latens exponeretur: aut non potuit, Thosibus, dicam, an hypothesibus salvis?
3. Non moror sequentium amphibolias di∣ctionum, nec minus exactas loquendi formas vellico. Conditiones audio; placet. At re∣conciliationem ad Deum non esse rem aliam ab ejusdem fruitione, sed idem hominis finis, nisi quod relatione interruptionis praeviae distingua∣tur,
fateor me non satis capere; non quod minus intelligam, quàm quod minus sanum esse judicem. Sed transeat.
4. Conditionem à parte nostrâ, Sc. Christi receptionem ab homine non propriis naturae viri∣bus praestari, sed à Dei praesertim gratiâ, da∣mus: modò hominis esse actum, à nobis, mediante Dei Evangelio, per spiritûs sancti gratiam productum, non negetur.
5. Meminerit lector, Conditionem hanc, ab Authore Concedi, esse in homine quid ad recon∣ciliationem Praerequisitum.