The journal of Monsr. de Saint Amour doctor of Sorbonne,: containing a full account of all the transactions both in France and at Rome, concerning the five famous propositions controverted between the Jansenists and the Molinists, from the beginning of that affair till the Popes decision. / Faithfully rendred out of French. ; A like display of the Romish state, court, interests, policies, &c. and the mighty influences of the Jesuites in that church, and many other Christian states, being not hitherto extant.

SCRIPTUM ADVERSARIORUM.

[XLV. Testimonium.]

Ex sermone 181 de tempore.

HAbent tertium genus medicinae a quo se excusare non possunt, nisi qui morbos aenimae suae sanaere contempserint. Hoc ergo medicamentum, quod nulli sani mentae deesse potest, studiose & pie frequentemus, implentes illud Apostolicum, Sine intermissione o∣rate.

RESPONSIO.

DIcit Augustinus triplicem esse medicinam pec∣catorum nostrorum, jejunium scilicet, eleemo∣synam & orationem; posse autem contingere ut quis excusationem justam praetendat quod non je∣j••net propter stomachi imbecillitatem, vel quod eleemosynam non det propter paupertatem; cum vero oratio intus in corde fiat, & orare nihil aliud sit quam desiderare, suaque desideria Deo exponere, si quis negligat orare, & hoc remedio uti ad sanita∣tem animae suae, profecto seipsum excusare non po∣terit, quia quod non oret, id non ex aliqua defectu vel corporis vel rerum externarum, sed ex solo contemptu salutis suae provenit; nam si non con∣temneret, & esset sanae mentis, hanc medicinam quae sola illi superest ad curanda vulnera sua, non neg∣ligeret. Jam vero quod ex his verbis S. Augustini, Hoc medicamentum nulli sanae menti deesse potest, inferunt omnibus qui phrenesi vel delitio non la∣borant, aut qui compotes sunt mentis suae, adesse gratiam sufficientem qua possint pie, frequenter & fine intermissione orare, sicut S. Aug. in obje∣ctione dicit esse orandum: quis non videat quan∣tum a veritate, ab experientia, & a mente S. Au∣gustini abhorreat? Quaerimus enim ab adversariis an gratia sufficiens qua in illorum opinione requi∣ritur, tantum ad pie & sine intermissione oran∣dum, sufficiat etiam ad jejunandum & eleemo∣synas dandum, an non sufficiat? si dixerit suffi∣cere; Ergo gratia per se efficax non erit amplius necessaria ad aliquod opus bonum, cum haec tria, jejunium scilicet, eleemosyna & oratio omnia bo∣na opera vitae Christianae comprehendat, & sic nulla erit gratia nisi subdita libero arbitrio, quod sane ab errore Pelagiano non recedit.

Si dixerint non sufficere, sed ad jejunandum & dandum eleemosynas requiri gratiam per se effica∣cem, ad orandum vero pie & sine intermissione non requiri, sed tantum sufficientem; quomodo cum sana mente id poterunt dicere? quae est enim ista insania? si dicatur piam & jugem orationem magis esse in nostra potestate minusque a Deo pen∣dere quam jejunium & eleemosynam, gratiamque ipsius orationis omnibus nominibus dari, je junii & eleemosynae non dari: nonne quotidie sanctiores quique experiuntur in seipsis nullem inter opera peitatis esse magis arduum ac difficile, nullumque inter Dei dona rarius aut preciosius esse quam e∣jusmodi piam & continuam orationem?

Itaque cu dicit S. Augustinus, Hoc medica∣mentum nulli sanae menti deesse potest, non in hoc sensu dicit, quod omnis homo sanae mentis hanc gratiam piae & jugis orationis acceperit, sed quod nulli homini invito, & qui non contemnat salu∣tem suam deesse potest, in quo hoc medicamen∣tum differt ab aliis remediis jejunii & eleemosynae, quae homini invito & studioso salutis suae frequen∣tissime desunt.