The journal of Monsr. de Saint Amour doctor of Sorbonne,: containing a full account of all the transactions both in France and at Rome, concerning the five famous propositions controverted between the Jansenists and the Molinists, from the beginning of that affair till the Popes decision. / Faithfully rendred out of French. ; A like display of the Romish state, court, interests, policies, &c. and the mighty influences of the Jesuites in that church, and many other Christian states, being not hitherto extant.

RESPONSIO.

NIhil ad rem nec ad propositum iste locus. Hoc enim Augustinus solum vult, homines, cum peccant, peccata in Deum injuste referre, quasi ei placeant, vel ad ea peccatores inducat. Quod ma∣nifeste apparet ex verbis sequentibus Scripturae a S. Augustino immediate subjunctis, & ab adversariis partim suppressis. Sic enim S. Augustinus & liber Ecclesiasticus dicit: Ne dixeris quia propter Deum recessi, quae enim odit ne facias: ne dixeris quia ipse me induxit, non enim opus habet viro peccatore.

Verum tantum abest ut hoc loco vel alio S. Augu∣stinus docuerit, homines posse de Deo juste se excu∣sare, si illis gratiam necessariam non daret qua pos∣sent vitare peccata, quin potius expresse contrarium docet in tota epistola 105. ad Sixtum; ubi eadem verba Scripturae ab adversariis nobis objecta produ∣cit, ostenditque, solis hominibus peccatum impu∣tandum esse, quia, ut ait,

Merito peccati universa massa damnata est, nec obdurat Deus impertiendo malitiam, sed non impertiendo misericordiam.

Et infra:

Postremo quonam se ipsi excusabunt modo? nempe illo, quem breviter tamquam ex eorum vo∣ce sibi objecit Apostolus, ut dicant: Quid adhuc conqueritur? Nam voluntati ejus quis resistit? Hoc est enim dicere, quid de nobis fit quere∣la quod Deum offendamus male vivendo, cum illius voluntati non possimus resistere, qui nos obduravit misericordiam non praestando? si ergo illos non pudet hac excusatione, non no∣bis, sed Apostolo contradicere, cur nos pigeat eis, quod dixit Apostolus, hoc idem atque

identidem dicere: O homo! tu quis es qui re∣spondeas Deo, &c.?

Et infra:

Nihil ergo fit in eis qui dicunt, Quid adhuc conqueritur? nam voluntati ejus quis resi∣stit? nisi quod legitur in libro Salomonis: Insipi∣entia viri violat vias ejus, Deum autem causatur in corde suo. Quamvis itaque Deus faciat vasa irae in perditionem ut ostendat iram & demonstret po∣tentiam suam, qua bene etiam utitur malis, & ut notas faciat divitias gloriae suae in vasa miseri∣cordiae, quae fecit in honorem, non damnabi∣li massae debitum, sed suae gratiae largitate do∣natum: tamen in eisdem irae vasis propter me∣ritum massae in contumeliam debitam factis, id est, hominibus propter naturae quidem bonum creatis, sed propter vitia supplicio destinatis, iniquitatem, quam rectissime veritas improbat, damnare novit ipse non facere. Sicut enim voluntati ejus tribuitur natura humana nullo dubitante laudanda, sic homi∣nis voluntati tribuitur nullo recusante damnanda.

Porro ipsa Scripturae verba ab Augustino allata & objecta ab adversariis: Ipse ab initio fecit hominem, & reliquit eum in manu consilii sui, quid vel mini∣mum ad propositum, cum ibi agatur de libertate naturali hominis cum qua creatus est? Quod cuili∣bet patet qui hunc librum de gratia Dei & libero ar∣bitrio tantisper legerit; nam tribus primis capiti∣bus ostendit S. Augustinus, per praecepta, promissa, praemia, supplicia, esse in homine liberum arbitri∣um quod habet homo per naturam, sed nihil illi prodesse ad praecepta implenda, nisi sanetur per gratiam.

Et certe quaerimus ab adversariis quid velint his verbis probare, Deus ab initio fecit hominem, & reliquit eum in manu consilii sui. An quod homo i∣ta est in manu consilii sui, ut per naturam sine gra∣tia possit eligere bonum vel malum? sed hoc Pela∣gianum est. An quod Deus constituat homines in manu consilii sui per gratiam liberatricem? quod est contra Apostolum: Etenim cum essetis servi pec∣cati: Nulla esset in homine peccandi necessitas, quod pertinet ad errorem Pelagianorum: Multa erras, ait Augustinus ad Julianum lib. 1. oper. im∣perf. cap. 105. qui vel necessitatem nullam putas esse peccandi, vel eam non intelligis illius peccati esse poenam quod nullâ necessitate commissum est. Deni∣que omnes omnino homines nascerentur cum cha∣ritate quae sola illos facit liberos ad precepta servan∣da, ut ait Augustinus ibidem n. 84. his verbis: A∣lia est remissio peccatoris in eis quae mala facta sunt, alia charitas quae facit liberum ad ea quae bona faci∣enda sunt: utroque modo liberat Christus, quia & iniquitatem ignoscendo aufert, & inspirando tribuit charitatem.

Itaque his verbis Scripturae nihil aliud insinuatur, nisi hominem per naturam esse liberi arbitrii, esse in manu consilii sui, esse constitutum inter bonum & malum, inter vitam & mortem duplici ratione: Prima, quia quod voluerit faciet, & quod elegerit dabitur ei. Secunda, quia potest se flectere in u∣tramque partem, & eligere bonum & malum, ita tamen ut bonum non possit eligere, nisi Deus in illo operetur & velle, malum vero per seipsum; sic e∣nim S. Augustinus hanc sententiam Scripturae ex∣plicat, cum illi objiceretur a Pelagianis lib. 1. oper. imperf. cap. 45. Haec testimonia propter illam volun∣tatem dicta sunt, in qua quisque id quod vult agit; at si non habetur, (scilicet ipsa voluntas) ab eo poscatur qui in nobis operatur & velle; si autem ha∣betur, fiant opera justitiae, & ei qui illam operatus est, agantur gratiae. Item de perf. justit cap. 19. eodem modo Calestio hoc Scripturae testimonium & alia similia objicienti S. Augustinus sic respondet:

Aut quia in Deuteronomio scriptum est, Vitam & mortem dedit ante faciem hominis, bonum & ma∣lum, & admonuit ut eligeret vitam; quasi & ipsa admonitio non de misericordia veniat, vel a iquid prodesset eligere vitam, nisi Deus eligendi charita∣tem inspiraret & electam habere praestaret. Et in∣fra: Aut quia dictum est, Si voles praecepta, ser∣vabunt te; quasi non debeat Deo gratias agere quia praecepta voluit, qui desertus omni lumine ve∣ritatis haec velle non potest.