The journal of Monsr. de Saint Amour doctor of Sorbonne,: containing a full account of all the transactions both in France and at Rome, concerning the five famous propositions controverted between the Jansenists and the Molinists, from the beginning of that affair till the Popes decision. / Faithfully rendred out of French. ; A like display of the Romish state, court, interests, policies, &c. and the mighty influences of the Jesuites in that church, and many other Christian states, being not hitherto extant.

The fifsh Writing.

PRIMA PROPOSITIO.

3 1.1 Aligua Dei praecepta hominibus justis volen∣tibus & conantibus sunt impossibilia secundum praesentes quas habent vires: deest quoque il∣lis gratia qua possibilia fiant.

SENSUS CATHOLICUS.

A Liqua Dei praecepta non possunt impleri ab hominibus justis, volentibus, & conantibus affectu & conatu imperfecto proveniente a gratia sufficiente per solam gratiam habitualem & suffici∣entem sine gratia efficaci, sine qua non possunt pos∣sibilitate cum effectu, ut loquitur Augustinus cap. 42. de natura & gratia, sive in sensu composito ut aiunt Scholastici.

SECT. 1.

SI damnetur haec prima propositio in hoc sensu, definietur nullum gratiam de se efficacem aut actualem esse necessariam, & tota Molinae doctrina de viribus liberi arbitrii in natura lapsa stabiliretur de fide, quamvis judicata sit Semipelagiana in Con∣gregationibus de Auxiliis sub Clemence VIII. & Paulo V. damnata una propositione contradicto∣ria illius: haec autem, omnia Dei praecepta homi∣nibus justis sunt possibilia, secundum eas quas ha∣bent vires, nec deest illis gratia qua possibilia fi∣ant, est contradictoria illius quae praemissa est; er∣go, hac damnata, illa definitur: ex ista vero se∣quitur primo, non esse necessariam gratiam de se efficacem hominibus justis ad implenda praecepta, quae est etiam doctrina 4 1.2 Molinae. Sequela probatur. Illud non est necessarium ad aliquid, sine quo illud est possibile, vel potest fieri; atqui sine gratia de se efficaci praecepta sunt hominibus justis possibilia; ergo haec gratia non est necessaria ad implenda praecepta. Contra quod judicatum est a Congregatione 5 1.3 de Auxiliis ad Divinum 6 1.4 Augustinum.

Sequitur secundo. Nullam gratiam actualem esse necessariam justo ad implenda aliqua praecepta, quod etiam docet 7 1.5 Molina. Probatur sequela. Ad illud quod est alicui possibile secundum praesentes

quas habet vires, non est aliud necessarium, alias non esset possibile; Atqui justo sunt praecepta possi∣bilia secundum praesentes quas habet vires; Ergo non est aliud necessarium, nec consequenter gratia actualis contra judicium consulentium in 1 1.6 Con∣gregationibus, & contra easdem definitiones, 2 1.7 & contra D. 3 1.8 Augustinum.

Sequitur tertio, Gratiam habitualem vel actua∣lem esse duntaxat necessariam, non ut impleantur praecepta, & ut vitetur peccatum, sed solum ut actus quibus implentur, sint supernaturales. Quae est etiam doctrina 4 1.9 Molinae. Probatur sequela. Ad illud solum requi••i••ur gratia vel actualis vel ha∣bitualis, quod praestat actibus nostris ut sint super∣naturales; Ergo gratia habitualis vel actualis solum requiritur ut actus quibus implentur praecepta sint supernaturales. Contra quam doctrinam judicatum est in Congregationibus 5 1.10 praedictis, & est contra D. 6 1.11 Augustinum.

Sequitur quarto, Vires hominis in natura lapsa in ordine ad bonum naturale esse aequales viribus quas habuisser, si fuisset condi••us in puris naturali∣bus, quae est etiam sententia 7 1.12 Molinae. Probatur sequela. Si gratia non est necessaria nisi ad hoc ut actus sint supernaturales, sine graria possumus eli∣cere omnes actus naturales, ut est evidens; sed ex dictis gratia non est necessaria nisi ut actus nostri sint supernaturales. Ergo sine ipsa possumus elicere omnes actus naturales quos potuissemus elicere in natura pura, atque adeo habemus easdem vires mo∣do ut tunc: quam doctrinam esse periculosam & destruere peccatum originale judicarunt Consulto∣res in citatis 8 1.13 Congregationibus, quia revera est contra 9 1.14 D. Augustinum.

Sequitur quinto, Hominem in natura lapsa pos∣se elicere actum bonum moraliter, qui sit verae vir∣tutis opus fini ultimo naturali accommodatum: quod etiam docet 10 1.15 Molina. Probatur sequela. Homo in natura pura poterat elicere actum bonum moraliter qui esset verae virtutis opus accommoda∣tum fini ultimo naturali; sed idem potest in natura lapsa quod tunc potuisset. Ergo potest hujusmodi actum elicere, & consequenter eliciendo frequen∣ter hujusmodi actus, potest sine gratia acquirere veras virtutes; seque totum rectificare & ordinate in Deum ut finem ultimum naturalem, atque adeo resurgere a peccato, ut demonstravit P. Lemos, & judicarunt Consultores in 11 1.16 Congregationibus de Auxiliis, in quibus censuerunt esse contra 12 1.17 D. Augustinum.

Sequitur sexto, Posse hominem solis viribus na∣turae lapsae assentiri revelatis assensu firmo sed natu∣rali: quod etiam infert 13 1.18 Molina. Probatur se∣quela. Possumus in natura lapsa sola facultate natu∣rae elicere omnes actus naturales, ut ostensum est; sed iste assensus, quamvis firmus, est mere natura∣lis ex Molina; ergo possumus illum ex naturalibus elicere sine gratia: quae doctrina judicata est Pela∣giana & Semipelagiana in Congregationibus 14 1.19 de Auxiliis, quia est contra 15 1.20 Beatum Augusti∣num.

Sequitur septimo, Posse hominem in natura lapsa absque gratia sperare, diligere Deum super omnia, atteri & conteri de peccatis, resistere cui∣libet tentationi etiam gravissimae, & etiam si mori oporteat pro servanda lege naturali: quae etiam sunt secundum sententiam 16 1.21 Molinae. Prob. sequela. Quia isti omnes actus sunt mere naturales, ergo possumus istos elicere. Quam doctrinam esse pure Pelagianam censuerunt 17 1.22 Consultores de Auxi∣liis, & est contra S. Augustinum.

Sequitur octavo, dari legem infallibilem, qua statutum sit a Deo auferendam gratiam facienti quod in se est ex viribus naturae lapsae sine gratia: quod & docet 18 1.23 Molina. Probatur sequela. De∣bet dari illa lex sine qua sequeretur hominem justifi∣cari per solas naturae vires; sed sine ista sequeretur quod homo diligendo Deum super omnia actu mere naturali, averteret se a creatura quam sibi constitu∣erat ultimum finem per peccarum mortale, & con∣verteret se ad Deum ut finem ultimum naturalem, utpote quem super omnia diligeret: igitur debet dari talis lex. Quae doctrina Molinae pluries notata est Pelagiana a 19 1.24 Censoribus in Congreg. de Au∣xiliis, & revera repugnat 20 1.25 Augustino.

Et ecce totam Molinae doctrinam de viribus libe∣ri arbitrii in natura lapsa definitam, si damnetur pri∣ma propositio secundum sensum adductum: quare loco illius proponemus sanctae Sedi judicandum de sequenti.

21 1.26 Singula Dei praecepta in natura lapsa absque ulla gratia nedum justis sed etiam infidelibus quan∣tumcunque graviter tentatis, & quamvis oporteat mortem subire, sunt possibilia secundum praesen∣tes quas habent vires, ita ut de facto non transgre∣diantur illa: quod si fecerint, actu mere naturali Deus dabit illis gratiam qua justificationem conse∣quantur.

SECUNDA PROPOSITIO.

1 1.27 Gratiae interiori in natura lapsa nunquam resistitur.

SENSUS CATHOLICUS.

Supposito quod 2 1.28 D. Augustinus vocet gratiam efficacem interiorem, & omnem aliam rejiciat ad legem atque doctrinam, sitque proposito 3 1.29 Gratiae interiori, id est efficaci, in natura lapsa (in qua homo specialiter indiget gratia) nunquam resi∣stitur; debet admitti ab omnibus.

SECT. II.

SI damnetur secunda propositio in sensu explica∣to, de fide erit, non dari gratiam de se effica∣cem; & tota doctrina Molinae de efficacia gratiae, de dono perseverantiae & de praedestinatione definie∣tur.

Item, si secunda propositio damnetur in sensu explicato, ejus contradictoria erit de fide: contra∣dictoria vero est ista, Gratiae interiori aliquando re∣sistitur; & cum propositiones indefinitae in mate∣ria de fide intelligantur universaliter, nisi aliter explicentur, sensus illius prioris erit, Cuicunque gratiae interiori in natura lapsa aliquando resistitur. Ex qua

Sequitur primo, nullam dati gratiam de se effi∣cacem, quod etiam infert 4 1.30 Molina. Probatur se∣quela. Gratia cui resistitur non est de se efficax, ut probatur ex terminis: sed Cuicunque gratiae interio∣ri aliquando resistitur, ex dictis: ergo nulla datur gra∣tia de se efficax, sed omnis gratia est efficax ex e∣ventu; quae sententia damnata est a 5 1.31 Congregati∣one de Auxiliis tanquam erronea & contra 6 1.32 S. Augustinum.

Sequitur secundo, donum perseverantiae in adul∣tis esse entitative gratiam cui aliquando resistitur, quod etiam docuit 7 1.33 Molina. Probatur sequela. Cuicunque gratiae interiori aliquando resistitur: sed donum perseverantiae in adultis est gratia interior: ergo dono perseverantiae aliquando resistitur. Quam doctrinam judicarunt 8 1.34 Consultores de Auxiliis adversari 9 1.35 Concilio Tridentino & 10 1.36 Augu∣stino.

Sequitur tertio, donum perseverantiae non ha∣bere effectum infallibilem, nisi ea praevisione quod homo illi non resisteret, sed consentiret, ut etiam docet 11 1.37 Molina. Prob. sequela. Gratia cui ali∣quando resistitur, non habet infallibilem effectum, ni∣si praevideatur quod homo illi non resister, sed con∣sentiet; quae doctrina a 12 1.38 Consultoribus judica∣ta est Semipelagiana & contra 13 1.39 S. Augusti∣num.

Sequitur quarto, praedestinationem non posse fie∣ri nisi post praevisa opera hominis, quod etiam do∣cet 14 1.40 Molina, Probatur sequela. Praeparatio me∣diorum quibus certissime aliqui liberentur, non po∣test fieri nisi media sint infallibilia & certa, id est, habeant infallibilem effictum; sed praedestinatio est praeparatio mediorum quibus certissime aliqui li∣berantur, ut docent cum 15 1.41 S. Augustino omnes, & media non sunt certa nisi praevideatur quod non resistet, sed potius consentiet, ut patet ex dictis; Ergo praedestinatio fieri non potest nisi praevideatur quod homo non resistet, sed consentiet. Quam doctrinam Molinae 16 1.42 Censores a S. Sede depu∣tati arbitrati sunt periculosam in fide, & contra 17 1.43 Sanctum Augustinum.

Pro hac secunda propositione reponimus hanc examinandam: Gratiae cuicunque, quamvis praeve∣nienti ex intentione Dei volentis salvum facere, ali∣quando resistitur.

TERTIA PROPOSITIO.

18 1.44 Ad merendum & demerendum in natura lapsa non requiritur libertas à necessitate, sed sufficit libertas à coactione.

SENSUS CATHOLICUS.

HUjus propositionis sensus Catholicus est, quod ad meritum vel demeritum non requiritur li∣bertas a necessitate infallibilitatis quoad specificatio∣nem in communi sententia, sed sufficit libertas a coactione quae in doctrina Sancti Augustini sumitur & pro violentia & pro necessitate natura li & sim∣pliciter.

SECT. III.

SI damnetur tertia propositio in sensu explicato, de fide stabilietur impossibilem esse gratiam de se efficacem, dari de facto scientiam mediam, & Christum electum esse ex meritis.

Si semel definitum sit de fide, ad meritum & de∣meritum requiri libertatem ab omni necessitate, de fide etiam erit impossibilem esse etiam gratiam de se efficacem, quod etiam docet 19 1.45 Molina. Se∣quela ita probatur. Quod repugnat libertati neces∣sariae ad meritum, est impossibile in homine viato∣re; sed gratia de se efficax repugnat libertati ab

omni necessitate necessariae ad meritum, nam gratia de se efficax spectat necessitatem infallibilitatis; er∣go gratia de se efficax erit impossibilis. Hoc tamen censuerunt 3 1.46 Consultores de Auxiliis esse Semipe∣lagianum & contra 4 1.47 S. Augustinum.

Sequitur secundo, dati scientiam mediam quam docet 5 1.48 Molina. Probatur sequela. Datur illud si∣ne quo non potest salvari in nostris operibus libertas ab omni necessitate, etiam infallibilitatis: sed sine scientia media hoc non potest salvati, ut docet Mo∣lina: & ratio est quia si decretum Dei antecedat praevisionem nostri consensus, consensus noster se∣quetur necessario necessitate infallibilitatis; ergo debet dati scientia media, quam censuerunt 6 1.49 Consultores sacrae Congregationis esse Pelagianam & contra 7 1.50 S. Augustinum.

Sequitur tertio, Deum decrevisse offerre excel∣lentiora dona animae Christi quia praevidit eam pro sua innata libertate usuram esse illis, ut expresse as∣serit 8 1.51 Molina. Probatur sequela: quia alias usus ille donorum non fuisset in Christo meritorius, ut∣pote cum non esset liber ab omni necessitate. Si e∣nim Deus decernat aliquem actum ante praevisum consensum voluntatis creatae, actus ille non est li∣ber libertate sufficiente ad meritum, ut dicit proposi∣tio. Ex quo manifeste infertur contra expressa verba D. Pauli Christum non meruisse sibi vel nobis per a∣ctum quo voluit obedire, nisi ea ratione quod Deus praevidit eum pro sua innata libertate usurum illis ex∣cellentioribus donis, quod quantum faveat Arianis & Nestorianis, constare videtur ex 9 1.52 Athanasio, 10 1.53 Alexandro Episcopo Alexandrino, 11 1.54 Au∣gustino, 12 1.55 Prospero & aliis, judicet sancta Sedes.

Pro hac ergo tertia propositione reponimus i∣stam:

13 1.56 Ad meritum requiritur potentia peccandi, quae est laudabilis, est a Deo, & est pars libertatis.

QUARTA PROPOSITIO.

Semipelagiani admittebant gratiae interioris ne∣cessitatem ad singulos actus, 14 1.57 etiam ad initium fidei: & in hoc erant haeretici, quod dicebant voluntatem illi gratiae posse resistere vel obtemperare.

SENSUS CATHOLICUS.

HUjus propositionis sensus Catholicus est, quod Semipelagiani fuerunt haeretici quia negarunt 15 1.58 gratiam de se efficacem, cum qua non potest conjungi dissensus vel resistentia, cum semper vo∣luntas etiam consentiendo retineat potentiam ad dissensum.

SECT. IV.

SI damnetur haec quarta propositio sic explicita, se∣quitur nullam esse auctoritatem S. Augustini, justas fuisse querelas Pelagianorum, & Semipelagi∣anorum & Molinae adversus S. Augustinum, cujus doctrina immerito fuisset approbata, & illi injuste fuissent damnati.

Damnata hac quarta propositione in sensu allato, sequitur Semipelagianos non errasse negando grati∣am de se efficacem, sed solum negando ad initium fidei & perseverantiam, gratiam interiorem deter∣minabilem ex consensu vel dissensu voluntatis posito vel praeviso. Sequela est evidens supposita legitima explicatione propositionis. Oppositum judicatum est in Congregationibus de 16 1.59 Auxiliis.

Sequitur secundo Pelagianos errasse non admit∣tendo ad omnia opera gratiam interiorem determi∣nabilem. Probatur sequela: Eandem gratiam quam negarunt Semipelagiani ad initium fidei & ad perse∣verantiam, negarunt Pelagiani ad omnia opera, & in hoc tam hi quam illi fuerunt haeretici. Idcirco e∣nim dicti sunt Semipelagiani, quia mediam partem haeresis Pelagianae tuebantur. Sed ex dictis Semipe∣lagiani fuerunt haeretici negando gratiam solam in∣teriorem determinabilem. Ergo Pelagiani quoad hunc articulum suerunt haeretici negando necessita∣tem gratiae interiotis determinabilis: quae est doctri∣na sequacium 17 1.60 Molinae proscripta in 18 1.61 Con∣gregationibus de Auxiliis.

Sequitur tertio, quaestionem de adjutorio divino inter D. Augustinum ex una parte, & Pelagianos & Semipelagianos ex altera, solum fuisse de gratia il∣la determinabili quam illi haeretici negabant, Au∣gustinus vero probabat tanquam de fide. Sequela probatur: quia intendebat Augustinus uti haeretici admitterent gratiamillam quam negando erant hae∣retici: sed non erant haeretici nisi negando gratiam illam determinabilem: ergo D. Augustinus inten∣debat ut illam admitterent.

Sequitur quarto, gratiam illam determinabilem de qua erat quaestio, non debuisse explicari nomini∣bus expresse vel aequivalenter significantibus, quod sit determinans vel determinativa, praesertim quae scandali, turbationis & erroris possent esse causa. Probatur sequela: Doctor Catholicus debet expri∣mere rem de fide sicut est, non autem verbis opposi∣tis, praesertim quando est admonitus quod hujus∣modi nomina sunt causa scandali, turbationis & er∣roris. Sed D. Augustinus fuit admonitus 19 1.62 quod verba quibus utebatur, quae exprimunt quod hujus∣modi gratia sit determinans, erant causa turbationis, scandali & erroris. Ergo non debuit Augustinus uti hujusmodi verbis.

Sequitur quinto, D. Augustinum excessisse debi∣tum modum explicandi gratiam de qua erat contro∣versia inter ipsum & praefatos haereticos, quod ta∣men

est contra expressam 5 1.63 Caelestini I definitio∣nem. Probatur sequela: Dicere quod per gratiam voluntas 6 1.64 indeclinabiliter & insuperabiliter agi∣tur & 7 1.65 inclinatur a Deo quo ipse voluerit & quando voluerit omnipotentissima potestate, ita ut volenti Deo salvum facere nullum hominis resistat arbitrium, nulla voluntas divinam impeciat volun∣tatem, vel superet potestatem, humanae voluntates non poss•…•…t resistere, 8 1.66 nemo veniat ad Christum nisi c•…•… illa gratia datur, at omnis cui datur veniat, ut per iliam 9 1.67 voluntas Dei semper justa faciat nos bonum invictissime velle, & hoc deserete invictis∣sim•• nolle, per quam non solum homines perseve∣rare possint, sed non nisi perseverantes sint, ratione cujus 10 1.68 voluntates hominum Deus magis habeat in sua potestate quam ipsi suas. His, inquam, simili∣bus verbis exprimere gratiam, est aequivalenter di∣cere quod gratia illa est determinans vel determina∣tiva liberi arbitrii, ut omnes qui Latinam linguam callent, satis intelligunt: & his omnibus utitur Au∣gustinus: sed ex jam dictis uti verbis aequivalenter significantibus, quod gratia illa de qua erat quaestio, est determinans, est excedere: ergo S. Augustinus debitum modum excessit.

Sequitur sexto, injuste fecisse Pontifices, imo errasse 11 1.69 Caelestinum, Gelasium, 12 1.70 Hormis∣dam & alios approbantes doctrinam Augustini, & justas fuisse querelas 13 1.71 Massiliensium quantum ad hoc, atque adeo ipsos fuisse injuste damnatos. Probatur sequela: injustum est approbare excessum, & justa est querela contra excedentes: sed ex dictis S. Augustinus excessit in explicanda gratia: ergo ju∣stae fuerunt querelae Massiliensium, & injuste & er∣ronee praefati Pontifices approbarunt doctrinam Augustini, quam cum Clemens VIII. approbaret, & revocarunt in dubium an esset de fide quod ipse esset verus Christi Vicarius.

Pro hac ergo quarta propositione reponimus i∣stam.

14 1.72 D. Augustinus admisit gratiam per quam voluntas hominis insuperabiliter & indeclinabiliter agit, & in hoc excessit praesertim dicendo quod vo∣luntates humanae non resistunt neque possunt resiste∣re: 15 1.73 quod si ab eo dogmata de gratia, perseve∣rantia, & praedestinatione aliter data explanataque fuissent, forte neque Pelagiana haeresis usquam exor∣ta fuisset, neque Lutherani tam impudenter liberi arbitrii nostri libertatem fuissent ausi negare, neque ex Augustini opinione concertationibusque cum Pe∣lagianis tot fideles fuissent turbati, ad Pelagianos∣que defecissent, facileque reliquiae Pelagianorum fuissent extinctae.

QUINTA PROPOSITIO.

16 1.74 Error Semipelagianorum est dicere, Chri∣stum pro omnibus omnino hominibus mortuum esse aut sanguinem fudisse.

SENSUS CATHOLICUS.

SEnsus Catholicus istius propositionis est, errasse Semipelagianos in hoc quod asseruerint Chri∣stum ita pro omnibus omnino hominibus mortuum esse, ut promeruerit de facto omnibus auxilia om∣nino necessaria ad hoc ut salutem assequantur.

SECT. V.

SI damnetur quinta propositio in sensu allato, se∣quitur D. Augustinum male interpretatum fu∣isse illum locum 17 1.75 D. Pauli, Vult omnes homines salvos fieri, & sua hac interpretatione fideles tur∣basse, ejusque occasione salutem eorum fuisse pe∣riclitatam.

18 1.76 Si damnetur quinta propositio in sensu prae∣dicto, de fide erit non errasse Semipelagianos, dum de omnibus universim hominibus interpretati sunt illud D. Pauli, Christus pro omnibus mortuus est. Ex quo

19 1.77 Sequitur primo, illos etiam non errasse dum eodem modo interpretati sunt illud aliud ejusdem Apostoli, Deus vult omnes homines salvos fieri. Probatur sequela: quia pro iis omnibus mortuus est Christus quos Deus vult salvos fieri, &c contra. Ad∣versarii vero noluerunt proponere hanc propositio∣nem, Deus vult omnes homines salvos fieri, quia cum sit notissimum illam limitatam esse a D. Augu∣stino, aperte judicati essent adversarii doctrinae D. Augustini.

Sequitur secundo, limitationem quam adhibet D. Augustinus huic loco, ut non intelligatur nisi de praedestinatis, non sequi ex iis quae tanquam de fide docuit D. 20 1.78 Augustinus, & approbarunt summi Pontifices circa gratiam & praedestinationem. Pro∣batur sequela; error est dogma contrarium illius quod sequitur ex certis de fide, nam in hoc differt haeresis ab errore, quod haeresis est contraria iis quae sunt de fide, error vero est contrarius iis quae se∣quuntur ex certis de fide: sed explicatio omnino u∣niversalis praedictorum locorum D. Pauli non est er∣ror: ergo non est contraria explicationi limitanti, ut patet: ergo explicatio illa limitans non sequitur ex iis quae sunt de fide circa gratiam & praedestinatio∣nem.

Sequitur tertio, quod D. Augustinus credens ex iis quae de fide docuerat circa gratiam & praedestina∣tionem, sequi illam suam explicationem limitan∣tem,

deceptus est, & sic 21 1.79 quasi sub caligine non attendit. Probatur sequela: quia credit aliquid esse quod non est, decipitur & sub quasi caligine exist∣ens non attendit. Sed 22 1.80 S. Augustinus credidit illam suam explicationem limitantem sequi ex iis quae de fide docuerat: ergo deceptus est & sub quasi caligine existens non attendit.

Sequitur quarto, D. Augustinum hac sua falsa do∣ctrina 23 1.81 turbasse imprudenter plurimos ex fide∣libus, & illius occasione salutem eorum esse peri∣clatatam. Probatur sequela: Doctor Ecclesiae do∣cens aliqua falsa quae sunt occasio scandali, turba∣tionis et ruinae spiritualis apud fideles, imprudenter turbat illos, et illius occasione salus eorum peri∣clitatur: sed D. Augustinus docuit illam doctrinam falsam & malam quae fuit occasio turbationis, scan∣dali & ruinae spiritualis, ut asserit Molina: ergo D. Augustinus imprudenter turbavit plurimos ex fidelibus, & illius occasione salus eorum periclitata est, imo semel & iterum admonitus non correxit, sed potius confirmavit.

Quare pro quinta propositione hanc reponi∣mus.

D. Augustinus sua doctrina, qua ex certis de fide intulit Deum non velle omnes omnino homines salvos fieri, & Christum non pro omnibus omnino hominibus mortuum esse, turbavit mirum in mo∣dum plurimos ex fidelibus, non solum indoctos, sed etiam doctissimos viros atque in Episcopali dignitate constitutos, ne dicam illius occasione salutem il∣lorum fuisse periclitatam.

Notes

• 3 1.1

  Hanc objecerunt tanquam inconveniens quod consequitur ex gratia efficaci in Congregatione sive disputatione 37 & 38, 41 & 45. Et revera est S. Augustini de gratia & libero arbitrio cap. 17 & Concilii Carthag. approbati à. Caelestino I epistola ad EpiscopoS Galliae cap. 10 & Concilii Araus. 2. can. 9.

  Hanc eandem objectionem tanquam inconveniens ex gratia essicaci affert Pseudo-Suarez Lugduni anno 1652, lib. 5 cap. 10, 11 16 & 24. & prosequitur P. Annatus, qui hoc anno 1653. Parisiis mandavit typis librum, lib. 3 cap. 4 sect. 8. & P. A∣dam in libro Gallicè scripto etiam de novo typis mandato, qui PP sunt ex societate Jesu.
• 4 1.2

  Molina in Concord. pag. 9, 14,, a. 13 disp. 37 & 38. De Novat. Pseudo-Suar. lib. 5 c. 6 & seq.
• 5 1.3

  Congregat. 9, anno 1598. Congreg. 17 & 18 anno 1600. Congreg. 37, 38, 49. 1601. & in 16 Congreg. coram Paulo V. & in Congreg. 7 & 12, post disputationes 1607. & in praeparati∣one Bullae prop. 28 & seqq.
• 6 1.4

  Aug. de corr. & grat. cap. 12.
• 7 1.5

  Molina disp. 40. sect. occasione Pseudo-Suar. lib. 3 c. 8 n. 17.
• 1 1.6

  Congregatione 6. 1598. & in praeparatione Bullae prop. 36.
• 2 1.7

  Innocentius Iepistolis ad Patres Concilii Cartbag. & Milev.
• 3 1.8

  Aug. de gratia Christi cap. 17.
• 4 1.9

  Molina loco citato disp. 83. porro & disp. 40. Sect. Occa∣sione. Pseudo-Suar. lib. 4. c. 16. n. 12. & 14.
• 5 1.10

  Congregationes citatae in num. 5.
• 6 1.11

  D. Aug. ep. 94.
• 7 1.12

  Molina in Concord. citat. disput. 3. 5. & sequentibus.
• 8 1.13

  Congr. 7. an. 1598. Congr. 1. 2. & seq. 1600. Congr. 8. & 10. 1601. Congreg. 2. 14. & 16. 1602. Congreg. 1. post disp. 1606. prop. 1. in praeparatione Buallae.
• 9 1.14

  S. August. passim, praesertim cap. 12. de corr. & grat.
• 10 1.15

  Molina Concord. cit. disp. 5.
• 11 1.16

  Congreg. cit. n. 12.
• 12 1.17

  S. Aug. lib. contra Julianum. c. 3.
• 13 1.18

  Molina ibid. disp. 7. Pseudo-Suar. supra cit.
• 14 1.19

  Congr. 7. an. 1558. Cong. 62. 3. 6. 1600. Congr. 10. 1601. Congr. 2. 1602. & in praepar. Bullae prop. 9.
• 15 1.20

  D. Aug. cit. lib. de praedest. SS.
• 16 1.21

  Molin. concord. cit. disp. 13, 14. & 19.
• 17 1.22

  Cong. 7. an. 1598. Cong. 10, 11. & 12. 1606. Cong. 29, 30. & 31. 1601. Cong. 45, 46: & 49. eodem anno. Cong. 3. & 6. 1606. in praeparatione Bullae prop. 10, 11. & seq.
• 18 1.23

  Molina in Concord. cit. disp. 10. Renovat Pseudo-Suar. lib. 4. cap. 13. & seqq.
• 19 1.24

  Congr. 7. an. 1598. Congr. 3. 1600. Congr. 13. & 42. 1601. Congr. 32. & 34. 1602. & 1603. Congr. 3. 1606. & in praepar. Bullae prop. 5. & 6.
• 20 1.25

  S. Aug. lib. de gratia & liber. arb. c. 21. & 22.
• 21 1.26

  Molina in Concord. disp. 17. adjuncta disp. 40. & aliis ci∣tatis in hoc Sect.
• 1 1.27

  Ester 13. Isaiae 46, 47. & 55. ad Philippenses 2.
• 2 1.28

  S. Aug. in Euchirid. cap. 75, 76, 77, 83, 85. Et de gra∣tia Christi cap. 14.
• 3 1.29

  Haec propositio fuit objecta disp. 10. de Auxiliis coram Cle∣mente VIII. & disp. 39, 41, 41. & 44. coram Paulo V.
• 4 1.30

  Molina in Concord. cit. disp. 37. & 38. Renovat Pseudo-Suar. lib. 5. c. 4. n. 11. &c. 37. & 38. & P. Annatus lib. 4. c. 8. pag. 361.
• 5 1.31

  In Congr. cit. Sect. praeced. num. 2.
• 6 1.32

  D. Aug. praesertim c. 14. & 15. de corr. & grat.
• 7 1.33

  Molina in Concord. p. 1. q. 23. art. 4. & 5. disp. 1. memb. ult. Sect. 2.
• 8 1.34

  Congr. 8. an. 1598. Congr. 12. an. 1600. Congr. 32. & 46. an. 1601. Congr. 22. an. 1603. Congr. 8. an. 1606. in prae∣par. Bullae prop. 38, 39, 40. & 41.
• 9 1.35

  Concil. Trid. sess. 6. c. 16.
• 10 1.36

  Aug. de corr. & gratia cap. 12.
• 11 1.37

  Molina loc. cit. num. 4.
• 12 1.38

  Congr. 9. an. 1548. Congr. 13. an. 1600. Congr. 32, 33, 46. & 47. an. 1601. Congr. 22, 60, 62. & 64. an. 1604. Congr. an. 7. 1606. in praepar. Bullae prop. 42.
• 13 1.39

  Aug. toto lib. de dono persev. &c. 12. de corr. & gr.
• 14 1.40

  Molina q. 23. a. 4. & 5. disp. 1.
• 15 1.41

  Aug. de praedest. SS. c. 8.
• 16 1.42

  Cong. 11. an. 1598. Cong. 40. & 50. an. 1601. Cong. 30. an. 1603. Congr. 8. an. 1606. in praepar. Bullae prop. 33.
• 17 1.43

  S. Aug. toto lib. de praedest. SS. praesertim cap. 10.
• 18 1.44

  Hanc objecerunt disp. 37, 38, & 39, 42, 43, 44, & 45.
• 19 1.45

  Molina p. 1. 23. a. 4. & 5. disp. 1. membro 6. Sect. Certe non dubitatem. Renovat Pseudo-Suar. lib. 5. cap. 19. & P. Annatus lib. 4. cap. 7.
• 3 1.46

  In Congr. cit. Sect. 1. n. 2.
• 4 1.47

  Aug. de praedest. SS. cap. 10.
• 5 1.48

  Molina in Concord. q. 14. art. 13. disp. 50. Pseudo-Suar. Prolog. & supponit P. Annatus.
• 6 1.49

  Congr. 10. an. 1598. Congr. 12. an. 1600. Congr. 13. & 46. an 1601. Congr. 60. & 62. an. 1604. Congr. 8. an. 1606. & inpraepar. Bullae prop. 31.
• 7 1.50

  D. Aug. toto libro de praedest. SS.
• 8 1.51

  Molina Concord. p. 1. q. 23. art. 4. & 5. disp. 1. m. 9. Sect. Illud autem.
• 9 1.52

  S. Athan. orat. 2. contra Arianos.
• 10 1.53

  Alexander Episc. Alexandr. in epistolis.
• 11 1.54

  S. Aug. de praedest. SS. cap. 15.
• 12 1.55

  S. Prosper in epitaphio haeresis Pelagianae & Nestorianae.
• 13 1.56

  Vasquez 1 p. q. 19. art. 10. circa solutionem 1 argum.
• 14 1.57

  In scriptis datis Congregationi ann. 1601. ad 16. prop. in disp. 10. ann. 1602. & 38. ann. 1605. & 39. & 44. ann. 1606. sustinuerunt Semipelagianos nullam gratiam interiorem admisisse ad initium fidei vel perseverantiam.
• 15 1.58

  Contra istam scribit P. Annatus & Pseudo-Suarez l. 5. c. 47. n. 6.
• 16 1.59

  In Congr. citatis Sect. 1. n. 2.
• 17 1.60

  Suarez proleg. 5. de grat. c. 4. & 5.
• 18 1.61

  In eisdem Congregationibus.
• 19 1.62

  Constat ex epist. 46, 47. initio de corr. & grat. Et ex epist. B. Prosperi & D. Hilarii ad Augustinum.
• 5 1.63

  Caelestinus 1 ep. ad Episc. Galliae.
• 6 1.64

  S. Aug. de corr. & grat. c. 12.
• 7 1.65

  Idem ibidem.
• 8 1.66

  Idem de praedest. SS. c. 8.
• 9 1.67

  Idem de corr. & grat. c. 12.
• 10 1.68

  Idem de corr. & grat. c. 14.
• 11 1.69

  Caelestinus, 1 ep. ad quosdam Galliae Episcopos, cap. 2.
• 12 1.70

  Hormisdas ad Possessorem.
• 13 1.71

  Constat hanc fuisse querelam Massiliensium contra D. Augu∣stinum, quod sic explicaret gratiam; ex epist. B. Hilarii ad Aug. Sect. Deinde molestè ferunt.
• 14 1.72

  Haec prima pars propositionis ex locis S. August. citatis:
• 15 1.73

  Haec secunda Molinae in Concord. p. 1. q. 23. art. 4. & 5. disp. 1. m. ult.
• 16 1.74

  Hoc argumento utehantur ad gratiam sufficientem determi∣nabilem à libero arbitrio; disp. 17. coram Clem. VIII. Contra istam scribit P. Annatus l. 4. c. 5.
• 17 1.75

  Ad Timot. 2. 2 ad Cor. 5.
• 18 1.76

  Haec omnia quae contra auctoritatem D. Augustini legun∣tur, renovat P. Annatus toto lib. 8. & P. Adam, ut constabit ex alio scripto quod offertur.
• 19 1.77

  Molina p. 1. q. 23. art. 4. & 5. disp. 1. m. 9.
• 20 1.78

  Aug. in Enchir. c. 103. & de corr. & grat. cap. 14. & 15.
• 21 1.79

  Molina comment. ad 1 p. q. 23 art. 4 & 5 disp. 1. Et in Concord. ibid. m. ult. Sect. Credens.
• 22 1.80

  D. Aug. de dono persev. c. 19. &c. 14. de corr. & gr.
• 23 1.81

  Molina loco proxime citato.