Elegia Dauidis Echlini Medici Reginæ. In funere charissimæ castissimæq[ue] coniugis Philibertæ Loubatæ, quæ nata Roanæ ad Ligerim obijt Londini, anno ætatos siæ 40. Domini 1629. die 8. Ianuarii. Ad Carolum Magnæ Britanniæ, Franciæ, & Hiberniæ regem. Nunquid est dolor sicut dolor meus?.

ELEGIA Dauidis Echlini.

ERgòne languebo iuueni tibi chara superstes Heu mea decrepitus iam Philiberta senex? Scilicet hoc nostris deerat modò cladibus vnum, Vt tua proh! mortem mors foret ante meam; Et qui debueram prior emigrasse, sepulchro Fleta ego defunctae coniugis ossa darem. Quid grauius deinceps poterunt mihi fata minari? Non habet in nobis iam noua plaga locum. Post mille aerumnas subijt morbosa senectus, Ipsa & mille nouis concomitata malis: Ac nisi Magnanimi fauisset dextera CARLI, Fortunae exemplum nobile flerer ego▪ Occidit heu! actum est, actum est heu! occìdit illa, Vnica proh! senij spes columen{que} mei; Trans mare per terras quae me sine fine secuta Fida fuit longae cura comes{que} viae. Illa suae licta patriae dulcedine, mecum In peregrinum huc est ausa venire solum: Nec Patris heu chari lachrimae{que} preces{que} parentum Vellere ab amplexu tunc valuere meo. Nempe supra sexum fuit illi & mascula virtus, In{que} suum affectus rarus amor{que} virum. Lustra suae nondum aetatis compleuer at octo, Et iuuenem passu mors properante rapit. Heu! procul a patria peregrinis conditum in oris Foemineum sepelit terra Britanna decus: Quatuor & suprà nobis exacta in honesto Lustra toro totidem non nisi visa dies.

Illa mihi nunquam bilem commouit, et vnquam Si mouit, certè perbreuis illa fuit. Consilium in dubijs, consolatrix in egenis, Rebus in angustis anchora sacra mihi. Turba{que} morborum nimis importuna meorum, Peruigiles noctes peruigiles{que} dies, Clamores horrendi, vicin s{que} molesti Taedia consorti nulla dedere meae. Immo quò mage mî cruciatus inualuere, Tantò illa assidua & fida ministra magis. An nata, an coniunx, an mater plus pia lis est: Pulchrior an probior forma pudor{que} negant. Altera & illa Venus fuit, altera & illa Diana, Altera mî nec non illa Minerua fuit. Illa mihi morum, pietatis & illa Magistra: Profuit exemplum si malè, culpa mea est. Numinis ecqua fuit Sancti reuerentior vnquam? Ecqua vnquam Summo vota preces{que} Deo Pectore plus puro fudit noctesque dies{que}? Dixisses animam in corpore coelicolam. Nunquam illa instratae visa est accumbere mensae, Seu lactans, vtero seu grauiore gerens, Non si lactaret gestaretue illa gemellos, Ieiuna ad medios vlterius{que} dies, Quin genibus flexis, manibus{que} oculis{que} leuatis, Supplice secretas diceret ore preces, Clam digressa domus sine testibus in penetrale: Mos erat in tacito soluere vota loco. Immo vera loquor, mihi Gallia & Anglia testis, Vna illi toto mensula saepe die, Vnicus O mirum! quis credat? pastus & ille Sobrius; haud solo pane repletur homo.

(Hinc obiter duo me discant matres monitore, Quae mea liberior Musa tacere nequit, Et proprios distenta admittere ad vbera foetus Hir canis{que} dehinc cedere nolle feris, Nec lactis specie grauidi{que} a pondere ventris Indulgere suo plus quàm opus est genio.) Munditiae in cultu, lauti{que} modestia victus, Et morum integritas non habuere parem. Singula quid memorem? Siculi prius aequoris vndas Quis numeret, laudes quàm Philiberta tuas. Quò magis hìc animo proh! serò tangòr & angor Virtuti sortem non cecidissé suam; Quod{que} minùs licuit meritis pro talibus vti Foeminei dignè flore & honore chori. Quanquam rara tot & tantis sors dotibus aequa: Debuerat coniunx Principis essé viri. Vnus me cruciat scrupulus, tristem{que} vt Orestem Terrificat spectris dira Megaera tetris, Quòd primi introitus, longi & primordia morbi Neglecta hìc culpa praeteriere mea. O scelus! O facinus! Quisnam Aeacus aut Rhadamantus Mî satis in poenas ingeniosus erit? Ipse meis manibus iugulaui homicida meum cor: Impie quid dubitas impie Echline mori? An tuus obscuras procul hinc amor ibit ad vmbras? Tu sceleris tanti causa superstes eris? Cur ego prodij in hanc lucem matrice reclusá? Cur non natalem mors fuit ante diem? Cur rudis olim massa, informis & embryo coecis Non perij in claustris laetus aborsus ego? Aut cur non haustam expiraui protinus auram, Praeueniens vitae has tunc breuitate cruces?

Cum mihi vesicam secuit Molinus apertum Cur non huic animae vulnere fecit iter? Cur non visceribus perruptis funditus imum Intrepidus ferrum mersit ad vsque iecur? Cur ego ludibrium caelorum et sortis iniquae? Proh dolor! an dolor est vt dolor iste meus? Molinus putridam violauit non nisi carnem: Heu animam gladius transfodit iste meam. Flete meam doctae aerumnam pia turba Sorores: Mnemosyne hìc Natas fac lachrimare tuas. Tu{que} adeò mî Aitone meum fle in funere funus: Echlini defle cor{que} animum{que} tui. Tete inter primos meritò numerabat amicos: Te mihi charum habuit, te Philiberta sibi: Et saxa et rupes montes{que} & flumina fontes Et siluae, & viduum compita flete torum: Gaudia sint procul hinc, procul omnis abesto voluptas: Quae vitam haec lachrimas finiet hora meas. Quandó erit ô tandem cum rupto stamine Parca Vnà istis vnum ponet vtrisque modum? Poenitet heu lucis, vitae me taedet, & illum Qui mihi det requiem feruidus opto diem. Eheu! quid dixi? misero mihi quinque supersunt Pignora, pars maior paruula, tum gemini In cunis, omnes orbi fere utroque parente: Namque egoiam deinceps quid nisi nullus homo? Fata viam inuenere, fauet{que} hîc dextera CARLI, Et Pater in Nato fert rediuivus opem. Nam Pater Aethereus quae procreat omnia nutrit: Cum Nato promptus nascitur ore cibus. Tum quem tam Sancto mater cultu venerata est Non sinet is sobolem languida obire fame.

Faxit vt O mores referant genitricis, amor{que} Et Domini timor huic sint rudimenta gregi. Sed valeat proles, ad matrem Musa recurre: Ante oculos mater it{que} redit{que} meos, Quam quoties video (video noctu{que} die{que}) Irrigua in madidas defluit vnda genas. Siqua tamen tantus recipit solatia luctus, Solare hîc viduum qua potes arte senem Laetior, & pexis pro forma vtcunque capillis Moestos paulisper rumpe Elegia modos. Non satis est nostra hìc priuatim incommoda flere: Alterius praefert commoda verus amor. Gratulor vxori quòd mors licet hei mihi! acerba Non passa est miseri funera flere viri, Oscula non dederit lachrimantia, non mihiocellos Clauserit, hoc corpus non cumularit humo, Funebre non carmen, non foemineos vlulatus, Non planctus, moestos audieritue sonos. Singula nam vix haec spectacula sana tulisset Impatiens sexus impatientis amor. Qua{que} erat illa in me pietate affecta, dedisset Viua meis mecum membra cremanda rogis. Quanquam me illa mori tum vidit frigida, cumspes Nulla mihi vitae, nulla salutis erat. Mox ego tam placidum grator super omnia finem, Morte quidem vitae conueniente suae. Ac quae tam rectè totum transegerat aevum, Conformi potuit non nisi morte mori. Non illi distorti oculi, convulsaue labra, Et decor ille oris qui fuit ante manet. Anxia non hosti iactabat membra reluctans; Laeta dedit victas illa libens{que} manus

Coeligenam expirans animam. Deus almus vtrumque Et vitam & mortem det mihi quaeso parem. Sed leuia ista; illud mirandum et Numine plenum, Ac Genij afflatu iam propiore boni. Nox erat, increscit morbus, vires{que} fatiscunt, Nec dormire illi nec vigilare licet, Mente parum constat, sermo & responsa aliena, Nulla quies, vllo plus mora nulla loco, Vox titubat, fiunt planè omnia deteriora, Desperata salus, mors premit ante fores, Cum subitò redit ad sese, mirabile dictu, Pristina mens, & vox pristina, sermo prior. Vade, accerse meum, mora nulla, ancilla maritum, Nox, ait, haec finem curre recurre dabit; Vix locus, en abeo, vocat hora, & tempus inani Dicere nunc mundo, dixit vt ille, vale. Non ego dehinc somnos longi{que} molestia morbi Eripiet vobis eripietue mihi. Qui moneat diuina iubetur adesse vocatus Et fieri pro anima sacra suprema sua, Illa quibus deuoto assistit pectore & ore Peccata enumerans his veniam{que} petens. Hoc ego iam ex animo non gratuler? vt magis illud Libera quòd cunctis sollicitudinibus Vitam agitat meliore sui super aethera parte Foelix, & Summo non procul inde Deo; Donec corporeas faeces purgauerit ignis Vltimus, & tota hinc scandet ad astra simul. Adde quod & partus vixdum semestris in auras Enatus paucis ante diebus erat, Quum priùs ex quo aegroto affixa puerpera lecto, Implesset vicibus cornua luna tribus:

Attamen O mirum! permissu Numinis ipse Lustrali ante obitum rite lauatus aqua est. Nunquid & hoc etiam bene gratuler? ilicet infans Praecursor matri laeue parauit iter. Paruule Maurici mater Philiberta beati: Vixistis simul hic, viuite & vsque simul. Vos ambo simul hìc & in Aede jacetis eadem: Et suprà vobis vna eadem{que} domus. Gratulor vxori, mihi gaudeo quòd simul ambo Olim erimus Solymae ciuis vterque Sacrae. Quod precor vt citò, sed gemini sine matre reclamant, Nec licet iniussu castra mouere Ducis. Iam{que} nimis gauisum. Elegia hic sparge capillos, Moesta{que} lugubrem denuo sume togam. Non bene conueniunt vnquam simul ignis & vnda, Gaudia corrumpit summa leuis{que} dolor. Ergo mî in amplexus ter chara pudica{que} coniunx Proh dolor! huc nulla post reditura die est? O vtinam semel hìc pauca in momenta liceret, Eius conspectu colloquio{que} frui; Vt saltem facie ad faciem delicta fateri Et veniam tristi voce rogare queam. Sed reditus clausus: Peccaui in té{que} & Olympum; ô Philiberta rei tu miserere viri: Poena mî erunt fletus, luctus, planctus, lachrymae{que} Et vidui solo hinc turturis ore gemam. Tum crebra absenti libabo tibi oscula castus: Te veniente die te fugiente colam. Quaque patet campis Mauortia Gallia amoenis, Quà Rhodanus rapidas in mare voluit aquas, Ad Ligeris caput haec relegentur & arua Roanae, Notum erit & toto nomen in orbe tuum.

Est aliquid coniunx vel pauperis essé poetae: Caetera depereunt, gloria sola manet. Ac quae tam facilis mî indulsit carmina semper Noluit exequijs Musa deesse tuis. Hei mihi vt aerumnae quòd non mî & lactea vena est Illius in Getica qui jacet exul humo. Laudis vecta alis clara inter Lumina Mundi Despiceres terras Sidus ab axe novum: Et seges antiquum tu inscripta Herois in album Venturis serò vatibus ampla fores Echlini Philiberta, tui Primaria sexus, Fida tuo quondam Penelopca viro. Interea gaude tibi quòd, quae gloria summa, CAROLVS inferijs praefuit ipse tuis: Tu mea, nostrarum nisi forte obliuior rerum est, Scis bene quos habeat bibliotheca libros: Quae{que} inter rixas puerorum scripta profundo Excusent Manes qualiacunque pij. Quà tamen hîc potero, measi modò carmina viuent, Carminibus viues tu Philiberta meis.

FINIS.