De causis errorum. Pars prima Opus Edoardi Baronis Herbert de Cherbury et Castri de Kerry.

Conditio secunda, fuit, ut Objectum justam haberet magni∣tudinem.

EAm vocamus justam magnitudinem, quae neque ob transcendentiam exuperat (putà infinitum, aeternum, & omne maximum) neque ob parvitatem latet facultates nostras externas (putà minimum quodvis) quo in ge∣nere non solùm Acari, vel animacula quaedam in scobe abdita, & a sensibus externis occulta, quae Cornelii Dri∣bell perspicillum nuper detexit, sed & quaedam alia, quae Intellectus solus adsequitur recens••ri possunt. Plu∣rima enim eorum quae intra Analogiae nostrae spatia exi∣stunt, suis recessibus tamen invisibilia & impalpabilia abdi nemo negaverit, qui quantitatum ipsarum porti∣unculas minimas nullo sensu deprehensibiles adverterit, putà odorum vel saporum minimas illas partes, quae nul∣lo indicio constant: hîc igitur Intellectus scrutinium instaurat, & odorum evanescentium, saporum diluto∣rum fragmina minutiásque carpens, subfuisse aliquid quod sensuum suorū acrimoniam effugerit, ritè statuit. Sed neque ipsum Minimum, Intellectus per se satis aptè statuere ex partium divisione potest; licet enim Atomi & puncta mathematica inter minima recenseantur, ita ta∣men

intelligi debent, ut signentur, naturámque objecti induant. Ut detur enim aliquid adeò exile fingi posse, quod Additionis tantum sit capax: eopse tamen suam differentiam nanciscitur, & in numerum Entium vel Suppositorum saltem ascribitur. Ita enim minimum con∣stituere oportet, ut non-nihil utique siet. Haut aliter quippe atomos vel ipsum punctum mathematicum conce∣dere fas est. Qui enim Quantum in Quantum vel in In∣finitum secari posse contendunt, & Numerum in nume∣rum semper dividi, eodem argumento evincent. Aequè enim medietas numeri in aeternum, ac lineae dari potest. Neque evadent, quod hanc, quantitatem continuam, illam, discretum vocent; quatenus enim in partes divi∣ditur, non jam Quanti sed Quoti ratio initur. Quum autem Quotum omne in partes suas minimas, scilicet Unitates, redigatur, & Quantum utique ex segmentis suis in puncta Unitatibus analoga, abibit. Sapienter enim hîc termini ponuntur, ne circa finita in infinitum torqueretur humanum genus. Quippe ubi contumax fuerit, ipsas etiam unitatis medietates, uti diximus, vel in aeternum finxerit nugator. Quod tamen absurdum fuerit. At dices longitudinem sine latitudine vel profun∣ditate in animum induci oportere, neque ex punctis per se constare lineam; perbellè; modò simul advertas à puncto incipere, & in punctum tandem desinere lineam tuam; neque enim aliquam, quae non puncto utrinque clauditur, vel imaginari potes. At tanquam termino, inquies, non tanquam puncto: Sed neque satis solida est ista responsio, si enim ex termino partem puncti in∣nuis, haud Minimum quid ex puncto intellexeris, Qua ratione etiam fit, ut ubi ad Numeri normam saepius dis∣secatur, in suas minimas partes resolvatur tandem linea. Constant igitur ex punctis, at non tanquam ex partibus

inquies, Verumenimverò, si nulla nova detur sectio, ex quâ non novae denuò exoriantur partes, quomodo non ex partibus, & ex punctis tandem constiterit? Quid e∣nim in simplicissima linea, quod non ejus pars fuerit, vel reri licet: quod etiam clarius apparebit, si haut aliter produci posse lineam advertas. Finge enim lineam A. B. quae puncto B. clauditur, sequitur quòd nisi punctum B. cum principio alterius lineae enodatè com∣mitti possit, lineam A.B. produci non posse; quod nemo∣tamen Mathematicorum negavit. Veruntamen ex puncto∣rum coalitione succrescere propriè & per se lineam ne∣gamus, sed rectius omninò ex quantitate quadam con∣tinuâ aestimari, ita ut non Quantitati sed Quotitati ejus partes & ipsa puncta tandem competant. Ubi vero ex quaestione Quoto-Quantum dividitur linea, in suas partes abit, ex Quantitate discreta supputandas. Quo∣modò enim in minus, continenter, & deinde in minimum lineam secueris, quùm nihiloseciùs omne segmentum in totidem semper dividi possit partes, neque aliquid ex quantitate ablatâ, quantitati decesserit: Quapropter, etiam haut plura puncta (nedum quanta) quàm uni∣tates statueris, ita ut plures in longiori, pauciores in breviori linea existant partes, notitiâ communi, ipsóque sensu, ubi ejus examine usus fueris, ubique adstipulante. Est enim, vel Stagyritâ fatente, mensura rerum ad ca∣ptum nostrum accommodatarum Numerus, qui in uni∣tatibus suis terminum ubique invenit vel ponit. Neque igitur Infiniti vel Aeterni rationem ex Numero colligi∣mus. Ex medietate enim illorum ter sumptâ seipsis majora insurgerent, quod nemo tamen dixerit: Ex Numero tamen quae in rem nostram faciunt, appositè captamus. Quapropter ut aeternum omne implicet tem∣pus, peritè quod ad Analogiam nostram facit ex Nu∣mero

desumimus. Porro ut infinitum universa rerum spa∣tia complectatur, & quidem ultra illa feratur, quae nobis reclusa, ex loco metimur, cujus rationes tandem in lineas, eásque porrò in numeros (ubi in partes secantur) reducimus. Unde etiam liquet, neque ex unitate, neque ex numero in Arithmeticis, neque ex puncto, neque ex linea in Geometricis, vel minimum dari per se, vel quidem maximum; Adeoque utriusque quantitatis terminos non rebus, sed ne{que} Intellectui nostro convenire, quum ultra modulum suum non feratur hâc in vitâ mens humana. Quae omnia hâc ex thesi luculentiora fient, dum justam magnitudinem, & omninò aliquam, inter conditiones ad objecta percipienda requisitas postulat. Errores hinc emergentes sunt, punctum Mathematicum ita exinaniri solere, ut objecti conditionem quodamodò exuat, dum & locum quo existere dicitur indivisibilem utique contendit schola. Infinitum porrò & aeternum describi, ut terminos illi quodammodò ponant Philosophastri, quùm tamen neque additionem ex facultatum calculo, vel subductionem in se recipiant, adeo ut qui Quantum in Quantum sempiternè secari posse affirmaverit, etiam hoc ipso causa exciderit. Dum enim in Infinitum transit res, transcenduntur cognitionis media, quibus hac in vita uti datur, objectíque conditio simul tollitur, neque obstat quod res aliter à quibusdam deducatur, quùm & Chimeras fingere nihil vetet.