Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. V. Papistarum Argumenta à Canonibus Apostolorum, & Decretalibus Epistolis deprompta; quod volunt non efficiunt.

• Nam
  • Canones Apostolorum non
    • sunt permagnae authoritatis apud Ad∣uersarios ipsos. 1
    • probant tres esse simpliciter necessaries. 2
  • Epistolae de∣cretales
    • Anacleti & Aniceti
      • pro supposititijs agnoscuntur. 3
      • si verae, non tamen euin∣cunt. Hîc perpen∣ditur
        • Iacobi ordi∣natio. 4
        • papistarum illatio. 5
    • Damasi, ordinem Episcopalem ab vno collatum irritum reddunt,
      • non quoad Sacra∣menti veritatē, 6
      • sed quoad officij executionem. 6

PHIL.

EGo sententiam tuam varijs refellam Argu∣mentis; quorum primum ab Apostolorum Canonibus deducetur, quos (vt rectè a Binni∣us) authoritate Apostolorum conditos, eorumque traditione nobis traditos, Clemens Romanus, Sancti Petri discipulus Graecè conscripsit.

ORTH.

Horum multi pietatem & anti∣quitatem redolent. Caeterùm si vniuersi di∣cantur Apostolici, quasi Apostolorum authoritate conditi, Eccle∣sia Romana meritò reprehenditur: Siquidem Canon 84. tertium Machabaeorum librum, duas Clementis Epistolas, & octo Consti∣tutionum libros eiusdem Authoris, in canonicis Scripturis nu∣merat; quae tamen omnia Ecclesia Romana reijcit. Rursus idem Canon Ecclesiastici & Sapientiae libros, aliosque in Canone non re∣censet, quos Ecclesia vestra vt Canonicos amplectitur.

PHIL.

Probabile videtur (inquit b Bellarminus) Canonem illum non esse Clementis. Eundem{que} c spurium appellat Baronius; d Bin∣nius Apocryphum, ac surreptitium.

ORTH.

Quid ergo respondes ad Canonem 65. qui Sabbato, praeterquam vno solo, (id est) Paschali (interprete e Binnio) ieiu∣nare prohibet?

PHIL.

Respondeo cum f Baronio magnam esse imposturae suspi∣cionem.

ORTH.

Porro g Gelasius in Romano Concilio septuaginta Episcoporum librum Canonum Apostolorum apocryphum esse statuit. Quo sensu? Eos libros (inquit h Bellarminus) vocat Apocryphos, qui sunt editi ab authoribus haereticis, vel certè suspectis.

PHIL.

Hunc librum non ideo obelo transfixit Gelasius, quasi vniuersi Canones essent Apocryphi, sed hoc ipsum propter aliquos, vel corruptos, vel additos ab haereticis, fecisse videtur, inquit idem i Bellarmi∣nus: cuius generis sunt duo superiores à te allati. At Quinquaginta priores, quorum vltimus est de trinâ in baptismate mersione, praeter Aposto∣licam & orthodoxam doctrinam, ab antiquis Pontificibus, Concilijs, & pa∣tribus approbatam, nihil continentes, velut authentici recipiuntur, (Inquit k Binnius.)

ORTH.

l Zephyrinus Pontifex septuaginta, vel, vt alij legunt, sexaginta numerauit. Quomodo haec inter se consentiunt?

PHIL.

Scire oportet praedictas 60. vel 70. sententias, quas Zephyri∣nus ab Apostolis praescriptas esse refert, omnes 50. Canonibus, siue Capitulis Apostolorum contineri, sic vt vno Canone plures sententiae comprehendan∣tur: vt asserit m Binnius, qui ad n Turrianum nos remittit.

ORTH.

Turrianus non dicit plures sententias in vno Canone contineri, sed vnam sententiam duobus, aliquando tribus compre∣hensam esse Canonibus. Deinde 70. istae sententiae tot sunt Cano∣nes, teste o Bellarmino, his verbis: Zephyrinus decimus quintus à Pe∣tro, in Epistola prima, tradit, solùm septuaginta Canones fuisse Apostolo∣rum.

PHIL.

Apostolorum Canones (inquit Sanctus p Leo) numerant Patresinter Apocrypha, exceptis quinquaginta capitulis, id est, Canoni∣bus, vt rectè Binnius.

ORTH.

Ergo vt transeamus Canonem quintum, inhibentem, ne Episcopus, Presbyter, aut Diaconus vxorem suam reijciat religionis praetex∣tu, & tricessimum primum, in quo statuitur, Si quis Presbyter, aut Diaconus ab Episcopo sit segregatus, non licere alij eum suscipere, quàm qui eum segregauit. Nonus sic se habet; Quicunque fideles ingrediuntur, & Satra•• Scripturas audiunt, in precatione autem & sanâ communione non permanent, segregari oportet. In quem sic Binnius: Totum hoc decre∣tum, non diuino, sed humano iure constitutum, iam contraria consuetudine est abrogatum. Cui sententiae tres Iesuitas, Bellarminum, Zuarem, Turrianum, suffragantes adducit. Ita Canon••m, qui vobis est A∣postolicus & authenticus, abrogari posse, trium nobilium Iesuita∣rum hîc est nobilis confessio. Caeterùm quid de Episcopis sta∣tuant, iam tandem aliquandò audiamus.

PHIL.

Haec sunt verba, q Episcopus ordinetur à duobus, vel tribus Episcopis.

ORTH.

A duobus, vel tribus? Ergo ordinatio à duobus prae∣stita, perinde est canonica, ac à tribus.

PHIL.

Nequaquam. Canon, praeter Metropolitanum, duos vel tres efflagitat, qui Metropolitano assistant, vt rectè a Bellarmi∣nus, & b Turrianus.

ORTH.

Canon non dicit, ordinetur à duobus vel tribus assis∣tentibus, sed à duobus vel tribus Episcopis: neque habet hanc clausu∣lam (praeter Metropolitanum) sed absolutè enunciat, Episcopus ordine∣tur à duobus vel tribus Episcopis. Quamobrem si ordinatio praestetur à duobus Episcopis, Canoni satisfactum est. Haec vestri Pamelij est sententia, qui sic scribit: c Accedere debebat consecratio, siue (quam Cyprianus vocat) manus impositio, per Episcopos qui conuenerant, quos, vt minimùm, duos esse oportebat. Vbi animaduertas velim, Pamelium signantèr dicere non assistentes, sed conuenientes duos esse opor∣tere. Idem prorsus d Cardinalis vestri de Turre-cremata est iudici∣um, qui hunc ipsum Canonem neruosè vrget, vt inde probet ternarium Episcoporum numerum non esse simplicitèr necessa∣rium.

PHIL.

Geminum huius Canonis sensum Decretales Epistolae nobis elucidabūt. Prodibunt primo in loco Anacletus & Anicetus. Anacletus epistola secunda sic ait: e Hierosolymitarum primus Ar∣chiepiscopus, Beatus Iacobus, qui iustus dicebatur, & secundum carnem Do∣mini nuncupatus est frater, à Petro, Iohanne, & Iacobo Apostolis est ordina∣tus, successoribus videlicet dantibus formam corum, vt non minus quàm à tribus Episcopis, reliquisque omnibus assensum praebentibus, vllatenus Epis∣copus ordinetur. Similiter f Anicetus, Scimus beatissimum Iacobum, qui dicebatur Iustus, qui etiam, secundùm carnem, Frater Domini nuncu∣patus est, à Petro, Iohanne, & Iacobo Apostolis, Hierosolymorum Episcopum esse ordinatum: Si autem non minus quàm à tribus Apostolis tantus vir fuit ordinatus Episcopus, patet profectò eos formam (instituente Domino) tradidisse, non minus quàm à tribus Episcopis Episcopum ordinari debere.

ORTH.

Quas adducis Epistolas, iamdudum obsoletae sunt & antiquatae. Sub venerandae antiquitatis larua diù latuerunt, sed tandem pro fictitijs & supposititijs à vestris hominibus, g Bellarmi∣no, Cusano, Contiô agnoscuntur. Hoc tamen quod ex illis retu∣llisti amplector, & recipio, non quatenus in illis Epistolis est pro∣ditum, sed quatenùs hoc idem apud h Eusebium, i Hieronymum, a∣liosque patres occurrit. Eusebius sic ait: Hunc Iacobum quem & Iustum cognomento veteres, propter virtutis praerogatiuam, vocarunt, pri∣mum Episcopalem Hierosolomitanae Ecclesiae sedem sortitum esse scribunt. Clemens hoc in Sexto Hypotyposeon libro, sic scribens, asserit. Petrus enim, inquit, & Iacobus, & Iohannes post assumptionem Seruatoris, quamuis ab ipso quoque Domino alijs essent Praelati, gloriam tamen hanc sibi ipsis non vendicarunt, sed Iacobum Iustum Hierosolymorum Episcopum constitue∣runt. Et Hieronymus: Iacobus, qui appellatur frater Domini, cognomen∣to Iustus, post passionem Domini, statim ab Apostolis Hierosolymorum Epis∣copus

ordinatur. Haec vera esse possunt, interim vt quod hinc velles elicere, non sequatur.

Duo igitur hîc ventilanda; Iacobi ordinatio, & vestra Illatio. Circa Ordinationem imprimis sciscitandum, quid sibi velint pa∣tres, dum tres Apostolos Iacobum in Episcopum ordinassi perhi∣bent?

PHIL.

Ordinarunt (id est) omnem potestatem Episcopalem per impositionem manuum eidem contulerunt, vt solent nostri, dum Antistites sacrant.

ORTH.

Ergo sanctus Iacobus, ante hanc manuum impositio∣nem, potestate Episcopali destitutus erat.

PHIL.

Quidni?

ORTH.

Nonne erat ex duodecim Christi Apostolis?

PHIL.

Erat k quorundam opinio, inter quos Nicephorus Calixtus est, tres (scilicet) fuisse Iacobos. Primum Zebedei filium; secundum Al∣phaei, ambos ex duodecim Apostolis: tertium deinde hunc, cognomento Ius∣tum, fratrem Domini dictum, extra numerum duodecim, et ita tertium decimum Apostolum. Alia tamen, ac verior Ecclesiae sententia est, quae duos tantùm Iacobos agnoscit, maiorem Zebedaei filium, cui Iulij 25. diem festum agit, minorem fratrem Domini, cuius natalem vnà cum Philippi natali celebrat die primo Mensis Maij: de tertio autem nusquam memi∣nit. Quam sententiam Hieronymus in libro contra Heluidium multis de∣fendit, asserens duos tantum fuisse Iacobos, non tres, Iacobumque dictum Iustum, & fratrem Domini, eundem esse cum Iacobo Alphaei, proptereaque ex duodecim numero fuisse, non tertium decimum; Pauli maximè inni∣tens testimonio; Alium ex Apostolis (l inquit) non vidi quenquam nisi Ia∣cobum fratrem Domini.

ORTH.

Nonne Apostoli potestate Apostolica à Christo ipso immediatè erant ornati?

PHIL.

Apostolica fateor, sed nos de Episcopali agimus.

ORTH.

Quasi verò omnis Episcopalis potestas non include∣retur in Apostolica? Obseruandum est (inquit m Bellarminus) in Apo∣stolicâ authoritate contineri omnem Ecclesiasticam. Et n alibi idem pro∣bat testimonio sancti Cyrilli, nitentis hoc dicto Christi: o Sicut mi∣sit me pater, sic ego mitto vos. Bellarmino, adiungam Franciscum de Victoria, cuius haec sunt verba: p Omnem potestatem quam Apostoli ha∣buerunt, receperunt immediate à Christo. Si omnem, ergò Episcopalem; Habuisse enim Episcopalem non negatur. Quamobrem qui asse∣runt Christum in Episcopum ordinasse solum Petrum, Petrum au∣tem reliquos Apostolos, sua putidissima produnt commenta. Simi∣liter qui dicunt Petrum, Iohannem, & Iacobum Zebedaei, Iacobum Alphaei ordinasse (id est) potestatem eidem Episcopalem contulis∣se, vigilantes somniant.

PHIL.

Certè Iacobus ex communi patrum sententia fuit E∣piscopus.

ORTH.

Fuit quidem, eaque sententia, modò rectè intelliga∣tur,

est verissima: nam primò, sancta Scriptura de Iuda, dicit; p Epis∣copatum eius accipiat alter, (id est) Apostolatum. Si Iudae Apostola∣tus dici posset Episcopatus, profectò omnes Apostoli dicentur E∣piscopi. Secundò, vox (Episcopus) speculatorem vel superinten∣dentem significat, ac proindè Apostolis appositissimè accommo∣datur, quippè qui speculatores, vel superintendentes in Ecclesia Christi sunt eminentissimi.

PHIL.

Vnusquisque Apostolus, quà Apostolus, hoc tam ge∣nerali sensu Episcopus dici potest. Caeterùm Iacobus, cum esset Apostolus, factus est Episcopus sensu restricto, qui iam obtinuit secundùm vsum Ecclesiae, nempè Episcopus Hierosolymitanus.

ORTH.

Episcopi, secundum Ecclesiae consuetudinem nuncu∣pati, tres sunt proprietates; prima, vt ordinem & potestatem Epis∣copalem per Episcoporum 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 accipiat: secunda, vt certam & fixam habeat sedem, vbi hoc munus exequatur; tertia, vt reliquis Ecclesiae illius Ministris singulari potestate supereminens, regat Ecclesiam suam, ministros ordinando, & censuras emittendo, vel relaxando. Quae vltima proprietas in Apostolos ipsos eminenter, & per excellentiam quadrat, reliquae non item. Quamuis enim in amplissimis ac frequentissimis ciuitatibus maximâ ex parte com∣morarentur, vt Iacobus Hierosolymis, Iohannes Ephesi, attamen cùm eorum legatio ad omnes q gentes docendas extenderetur, non poterant vni certae sedi perinde alligari, ac qui illis in Ecclesiae re∣gimine successerunt Episcopi. Quod ab r Epiphanio appositè ex∣primitur, qui, Petrum & Paulum pro Romanis agnoscens Episco∣pis, addit alios quoque Romae Episcopos, ipsis superstitibus, constitutos fuis∣se, propterea quòd Apostoli saepè ad alias terras, propter Christi praedica∣tionem, ablegarentur. Non potuit autem Vrbs Roma sine Episcopo esse. Quasi dicat, munus Apostolicum omnes gentes spectat, aliorum verò Episcoporum officium certo loco & sedi affigitur. Hoc sacris Scripturis est consentaneum, quae Apostolos lucem s mundi appel∣lant; septem verò Asiae Episcopos septem Ecclesiarum t septem itellas, & Angelos vocant. Quam diu autem in Ciuitatibus illis florentissimis commorati sunt Apostoli, ministros sacrarunt, cen∣suras exercuerunt, aliaque omnia administrarunt officia episcopa∣lia. Qua de causa à Patribus illarum Vrbium Episcopi meritò no∣minantur. Potestas tamen eorum Episcopalis non erat ab Apo∣stolica separata, sed in eàdem, tanquam ramus in Arbore, inclusa, non ab hominibus per manuum impositionem accepta, sed in san∣ctos Dei homines immediatè à Iesu Christo collata.

PHIL.

Quorsum igitur haec ordinatio, si nullam ordinato po∣testatem contulit?

ORTH.

Glossa in Ius Canonicum sic interpretatur: u Vel dic, quòd tantùm visibili vnctione hi tres consecrarunt eum, sed prius erat in∣uisibiliter vnctus à Domino: vel dic, quòd non ordinauerunt eum, sed tan∣tùm formam ordinandi alijs ostenderunt: vel dic, quòd non Episcopum, sed

in Archiepiscopum eum ordinauerunt: vel dic, quòd ordinauerunt (id est) inthronizauerunt eum ad administrationem certi loci; prius enim erat Episcopus sine Titulo. Hactenus glossa. Et quidem, vt Prophetae ac doctores Antiocheni manus in Paulum & Barnabam, cum ieiunio & orationibus, imponebant, non vt nouam aliquam Apostolo po∣testatem impertirent, sed vt segregarent in opus ad quod Spiritus Sanctus assumpsit eos; ita fieri potest vt x Apostoli lacobo manus imposuerint, non ad dandam Episcopalem potestatem (hanc enim à Christo in Apostolatu acceperat) sed vt communi assensu Eccle∣siae Hierosolymitanae regimen illi assignarent, illumque & labores eius diuinae gratiae commendarent. Et hanc manuum impositio∣nem Antiqui Patres (nisi fallor) ordinationem, largè & impropriè, dixerunt. Sed si fingamus Iacobum propriè ordinatum, quid vos inde astruitis?

PHIL.

Hanc ordinationem omnibus futuris seculis, tanquam Archetypum, & consecrationum Ideam, proponi ex testimonijs superioribus constat: vnde sequitur Episcopum à paucioribus quàm à tribus ordinandum non esse.

ORTH.

Exemplar pulchrum esse potest, & elegans, interim vt posteri, vel si maximè vellent, illud ipsum, ob mediorum defectum, ad viuum imitari vel exprimere nequeant. Quoties post blandien∣tem solem atra ingruit tempestas? Quoties post dulcem pacem, persecutio Ecclesiam vastat & depopulatur? Quando igitur ido∣neus suppet it Episcoporum numerus, hoc Exemplar nobis mirifi∣cè placet: si quando verò nubila & turbulenta incidant tempora, si quando Ecclesia, tanquam luna, deliquium patiatur, haec Sanctio, vt alia omnia Ecclesiastica constituta, necessitati cedere debet & succumbere.

PHIL.

Oppositum planè ex Anacleto patet, affirmante, Hos Apostolos successoribus formam dedisse, vt non minùs quàm à tribus Epis∣copis vllatenùs ordinetur Episcopus. Si non vllatenùs, ergo nec vrgente necessitate. Quid hoc est aliud, quàm ternarium Episcoporum numerum in hoc negotio esse essentialem?

ORTH.

Similis planè vox in Iure Canonico sic vsurpatur: y Archiepiscopus ab omnibus suae Prouinciae Episcopis ordinetur: hoc autem nullatenùs liceat immutari. Vbi ex voce nullatenùs non licet collige∣re, omnium concursum esse quiddam essentiale; vt ingenuè agnos∣cit Cardinalis de z Turre-cremata.

PHIL.

Quod in iure Canonico sequitur, tuae interpretationi repugnat; nempe, sin aliter praesumptum fuerit, viribus carere non du∣bium est; quià irrita est secùs facta ordinatio.

ORTH.

Quomodò irrita? quoad officij executionem (inquit a Glossator.) Vndèb Hugo, Episcopus tamen erit, licet ab omnibus non consecretur, sed repelletur ab officio Episcopali, nisi dispensetur cum illo. Er∣go, secundùm Hugonem, ordinatio non est irrita quoad internam potestatem, sed quoad externam executionem. Si tamen resipue∣rit,

potest, ex Hugonis sententia, in sinum Ecclesiae recipi, non vi nouae ordinationis, sed gratiosae dispensationis. Vndè euincitur hanc culpam, iuxtà Hugonem, non haerere in substantia ordinis, séd ex accidente contingere.

PHIL.

Quod Episcopi non sint (inquit a Damasus) qui à minùs quàm à tribus ordinati sunt Episcopis, omnibus patet; quia prohibitum est à sanctis Patribus, vt qui ab vno vel duobus ordinati sunt Episcopis, neque nominentur Episcopi. Si nomen non habent, qualiter officium habebunt? Quare quicquid inter Episcopos vel de rebus solum modo ad eos pertinenti∣bus egerint, necesse est vt irritum fiat, quia quod non habent, dare non pos∣sunt.

ORTH.

Cardinalis vester responsum suppeditat. Vbicunque (inquit Iohannes de b Turre-cremata) reperitur, quòd irrita sit talis or∣dinatio, aut quòd non valeat, quia ••it à paucioribus, intelligendum est, non quantum ad veritatem Sacramenti, sed quantum ad executionem officij. Qui leges ecclesiasticas spontè & pertinacitèr violant, illos ab of∣ficij episcopalis executione repellendos esse dictat ratio. Quis enim tales ad clauum Ecclesiae sedere, vel in Ecclesia, honoribus, aut loco aliquo splendido potiri aequo animo ferat? Penes Ec∣clesiam igitur est hos à munere exercendo reijcere, licet ipsis in∣sculptum Characterem, aut intrinsecam in ordinatione acceptam potestatem abradere penes Ecclesiam non sit. Quamuis autem ipsorum ordines, in Schismate accepti, veri sint quoad potesta∣tem internam, eorum tamen exercitium & praxin, disciplinae gra∣tia, impedire aliquandò expedit. Caeterùm est penes Ecclesiam, Canonum rigorem relaxare, poenitentibus veniam indulgere, & ijsdem tum ordines suos, tum honores permittere: Si verò defec∣tus non à Schismate, non ab arrogantia & peruicacia, sed à sola ne∣cessitate nascatur, nulla intercedente violatione spontanea, ipsa ne∣cessitas veniam apud aequos iudices facilè consequetur. Hactenùs de loco Damasi. Cuius verba si ita rigidè premas, vt inde absolu∣tam ordinum nullitatem elicias, profectò Ecclesiae vestrae tum do∣ctrinae, tum praxi sunt contradictura, vt suo loco patebit.

Notes

• a

  Bin. t. 1. p. 14.
• b

  Deverb. Dei. l. 1. c. 20.
• c

  Ann. 102. n. 16.
• d

  In not. in Can. Apost.
• e

  Pag. 17.
• f

  Ann. 102. n. 5.
• g

  Dist. 15. s••ncta Rom.
• h

  Deverb. Dei l. 1. c 20.
• i

  Jbid.
• k

  Quo supra, p. 1.
• l

  Ep. 1. Bin. t. 1. p. 134.
• m

  Quo supra, pag. 14.
• n

  Pro Can. Apost. l. 1. c. 20.
• o

  De verb Dei, l. 1. c. 20.
• p

  Dist. 16. Cle∣mentis.
• q

  Can. Apost∣primus.
• 2
• a

  De Eccl. mil. l. 4. c. 8.
• b

  Turr. de ecol. & ordin. l. 4. c. 8
• c

  Pamel. in Cypr. ep. 68.
• d

  In Gratuanum t. 1. p. 493.
• e

  Apud Bin. t. 1. p. 101. & dist. 66. porro.
• f

  Epist. ad Galli∣ae epis. Bin. t. 1. p. 126.
• g

  Uid. Rainol∣dum in summa colloq. c. 8. diu. 3.
• h

  Hist. Eccles. l. 2. c. 1.
• i

  In viris illu∣stribus in Iacobo.
• 4
• k

  Marianus vi∣ctori•••• in indice operibus Hier. praefixa, in voce Iacobus.
• l

  Gal. 1. 19.
• m

  De bapt. & confir. l. 2. c. 12.
• n

  De Rom. Pont. l. 4. c. 23.
• o

  Ioh. 20. 21.
• p

  Relect. 2. Relect. 2. con∣clus. 3.
• p

  Acts 1. 20.
• q

  Mat. 28.
• r

  Haer. 27.
• s

  Mat. 5. 14.
• t

  Apoc. 1. 20.
• u

  In distinct. 66. Porro.
• x

  Acts 13. ••.
• 5
• y

  Dist. 66. Archiepisc.
• z

  In Gratian. t. 1. p. 493.
• a

  In d. 66.
• b

  Apud Tur∣re-cr. quo supra.
• a

  Ep. 5. ••in. t. 1. p. 502.
• 6
• b

  Quo supra.