Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. VI. Papistarum argumenta à Concilijs desumpta.

• De Concilijs 〈◊〉〈◊〉
  • genere, quae à Romano-catholicis
    • verbo vendicautur. 1
    • reipsa violantur; vt constat in Niceno. 2
  • Specie, hîc allatis, vbi
    • Obiectio. Canones tres efflagitant. 3
    • Res.
      • 1. at
        • non ex necessitate,
        • sedex honestate. 4
      • 2. necessitati cedunt. 5

PHIL.

SEntentia nostra ex sacris Concilijs confir∣mari potest. Spero autem vt in caeteris, quae nobis vobiscum intercedunt, controuersijs, ita in hae quoque, vbi ad Concilia ventum est, vos statim debellatos iri. Incipiam au∣tem à primo illo Niceno celeberrimo; cu∣ius Canon quartus, tres Episcopos disertè efflagitat.

OATH.

Exclamat quidam a 1.1 Iesuita gloriosus, Concilia genera∣lia mea sunt, primum, vltimum, media. Quod an verè dictum sit vt ex∣ploremus, hoc ipsum Nicenum, in quo tantopere gloriamini, pau∣lisper inspiciamus.

Primò, quod spectat ad hunc ipsum canonem, quem, quasi à no∣bis violatum, in prima acie collocas, sanctè affirmare possum, tam religiosè apud Anglos, quàm vspiam Terrarum, obseruatum esse; eundemque violatum esse ab Ecclesia Romana, in qua vnus ali∣quandò Episcopus Episcopum sacrat, fatentibus b 1.2 Bellarmino & c 1.3 Binnio. Secundò, iuxta eundem canonem, potestas confirman∣di Episcopos spectat ad Metropolitanum. At Ecclesia Romana à Papa approbatum approbat, licet à suo Metropolitano non sit probatus, & à Papa improbatum improbat, quamuis à Metropoli∣tano legitimè sit probatus. Tertio, Niceni canones cauent, d 1.4 Ne qui ab alijs excommunicantur, ab alijs recipiantur. At Pontifex Romanus aperit & claudit, soluit & ligat, pro sua libidine. Quartò, Niceni canones sanciunt, vt e 1.5 antiqua consuetudo obseruetur per Aegyptum, Ly∣biam,

& Pentapolin, ita vt Alexandrinus Episcopus horum animum habe∣at potestatem, quia vrbis Romae Episcopi parilis mos est. Similiter autem & apud Antiochiam, caeter asque Prouincias suis priuilegia seruentur Ecclesijs. Quae verba non obscurè innuunt, cuique Patriarchae in propria Prouincia deberi potestatis praeeminentiam, vt Romano in sua, cuius consuetudo laudatur, & tanquam exemplar, ad quam reli∣quae Prouinciae se componant, proponitur. At Pontifex Romanus omnes Canones & consuetudines sibi obsistentes vili pendit. Non satis est illi vt emineat, tanquam Episcopus inter suos Presbyte∣ros, vel tanquam Metropolitanus inter suos Episcopos▪ vel tan∣quam Patriarcha inter suos Metropolitanos, nisi Primatus sui vn∣gues per totum orbem Christianum extendat. Quintò, Niceni canones neminem ad Praesbyteratum sine f 1.6 examinatione admit∣tendum decernunt, temeréque admissos è fuo gradu g 1.7 deturbant: At Romanus Pontifex ad Presbyteratum, Episcopatum, (addo etiam) & ad Cardinalatum, pueros aliquandò, & infantes promo∣uet. Ferdinandus Medices, Florentinus, à Sixto quinto in Cardi∣nalium numerum cooptatus est, cùm nondum decimum tertium aetatis suae annum compleuisset. Iohannes Medices, qui posteà, factus Pontifex Maximus, Leo decimus dictus est, Galero deco∣ratus est, cum decimum tertium vix excederet; & tamen amplo ac insigni Archiepiscopatu in Gallia, integro ante hoc quinquennio, etiamnùm puer, est honestatus. Odettus Castilioneus, quùm vn∣decim tantum esset annorum, Cardinalis creatus est: in Episcopum tamen Bellouacensem electus est antequam Cardinalis fie••••••. Al∣phonsus▪ Emanuelis Lusitani Regis filius, quum septem essot anno∣rum, ostro & Petaso est indutus: Episcopus tamen fuit, antequam crearetur Cardinalis. Hi sunt qui ex officio Papan•• eligunt, electo assistunt, &, tanquam Orbis terrarum Iudices, assident. Et, quod adhuc magis est mirabile, si Glabro Rodulpho, Monacho ••lunla∣censi (qui tunc vixit) fides est adhibenda, Benedictus nonus puer de••en∣nis, creatus est Pontifex Maximus. Haec Exempla à doctissimo i 1.8 Rai∣naldo deprompsi, cuius fontibus hîc hortulum meum irrigau••. De∣us bone, quales isti Cardinales? Quales Eplscopi•• Sed, pr•••• caete∣ris, Benedictus nonus, qualis, ô qualis Papa? Beatam sanè Ro∣mam, cui talis contigit Ecclesiae Catholicae Pater, Conciliorum generalium Moderator, sacrarum Scripturarum expositor, orbis christiani iudex supremus, & totius mundi oraculum. Huic au∣tem praxi vestra ad amussim congruit doctrina. Ordines (inquit k 1.9 Toletus) etiam maiores, etiam Presbyteratum posse conferri ••nfantibus nondum vsum rationis habentibus, est communis doctrina Theologorum & Canonisturum. Sextò, per Canones Nicenos inter l 1.10 Presbyteros se∣dere non licet Diaconis, sed vt Episcopis Presbyteri, ita Presby∣teris Diaconi sunt inferiores. At Pontifex Romanus Diaconos suos (modo petaso & purpura fulgeant) non solum Episcopis, sed Archiepiscopis etiam, atque ipsis Patriarchis praeposuit. Noli hîc

Cardinalium vestrorum natales mihi obtendere; ••ego antiquita∣tem eorum hesternam nihil moror. Fac verum esse, quod valdè vult m 1.11 Bellarminus, nempè sub Siluestro (id est) Concilij Niceni tem∣pore, septem Cardinales Diaconos Romae extitisse: hoc tamen Pontificis causam nihil iuuat. Concilium enim ne Cardinales qui∣dem excipit, sed absolutè enunciat. Diaconos (sint Cardinales nec∣ne) Episcoporum esse Ministros, Presbyteris verò minores. Monet in∣super vt intra suas mensuras permaneant. Septimò, Niceni n 1.12 cano∣nes prohibent, ne Episcopus quempiam, ad alium pertinentem E∣piscopum, sibi recipiat, & in Ecclesia sua ordinet, sine consensu proprij Episcopi: Pontifex autem Romanus quoscunque, vndi∣cunquè, vbicunquè inaugurat, nec cuiusquam consensum praesto∣latur. Denique canones Niceni turpe lucrum vetant. Quo aucu∣pij genere quàm insignitèr excellat cius sanctitas (ô Sanctitatem!) luculentèr describit Claudius o 1.13 Espencaeus, Theologus Parisien∣sis, ex impuro quodam libro, Romae impresso & venali, qui inscri∣bitur, Taxa Camerae, seu Cancellariae Apostolicae; vndè licet ediscere, quo pretio pro quocunque commisso aut committendo flagitio homines impunitatem suam possint redimere, siue sit adulterium, siue simonia, siue periurium, siue incestus, siue quid aliud his om∣nibus magis turpe aut nefandum. Quamobrē, Philodoxe, si Charta possit erubescere, reor quidē illius libri paginas vel coccino ru∣bicundiores fore. Si quis pecuniam attulerit, cuiuscunque facino∣ris redemptionem, dispensationis titulo consequetur. Lamina au∣rea Pontificis gratiam conciliat, & sancti Petri seram reserare so∣let clauis aurea; omnia Romae lance ponderantur aurea: sola pau∣pertas habetur irregularitas, nec vllum peccatum maius quàm ca∣rere nummis. Tanti iam Romae fiunt Niceni canones. Sed ver∣ba Concilij parumper expendamus.

PHIL.

p 1.14 Episcopum oportet maximè quidem ab omnibus (si fieri po∣test) qui sunt in Prouincia Episcopis ordinari. Si verò hoc difficile suerit, siue vrgente necessitate, siue itiner is longitudine, certè omni modo tres Epis∣copi debent in vnum esse congregati, ita vt etiam eorum qui absentes sunt consensum & sententiam per literas teneant, & ita faciant ordinationem. Similiter Concilium quartum q 1.15 Carthiaginiense: Episcopus cùm or∣dinatur, duo Episcopi ponant & teneant Euangeliorum codicem super caput & ceruicem eius, & vno super eum fundente benedictionem, reliqui omnes Episcopi qui adsunt, manibus suis caput eius tangant. Et Concilium se∣cundum a 1.16 Arelatense: Nullus Episcopus sine Metropolitani permissu, nec Episcopus Metropolitanus sine tribus Episcopis comprouincialibus, prae∣sumat Episcopum ordinare, ita vt alij comprouinciales epistolis admonean∣tur, vt se suo responso consensisse significant. Concilium sextum b 1.17 Car∣thaginiense: Episcopum oportet maximè quidem ab omnibus qui sunt in∣tra Prouinciam Episcopis ordinari. Si autem hoc difficile fuerit, aut prop∣ter vrgentem necessitatē, aut propter longitudinem itineris, omninò tres in vnum conuenientes, consentientibus & his qui absentes sunt Episcopis, &

spondentibus per scripta, tunc manus impositionem facere possunt. Conci∣lium c 1.18 Bracarense secundum: Episcopum oportet maximè quidem ab omni Concilio conslitui; sed si hoc aut pro necessitate, aut pro longinquita∣te itineris difficile suerit, ex omnibus tres colligantur, & omnium praesenti∣um vel absentium subscriptiones teneantur, & sic postea ordinatio fiat. Ec∣ce tibi Concilia vno quasi ore tres ordinatores omnimodò effla∣gitant; & inter reliqua Nicenum. Hoc igitur postulant, non vt arbitratium quidpiam, aut adiaphorum, sed planè vt necessa∣rium.

ORTH.

Quid si consecratio à tribus praesentibus celebretur, nulla prorsus absentium ratione habita?

PHIL.

Absentium consensus de honestate tantùm requiritur, non etiam de necessitate.

ORTH.

Atqui trium concursus Niceno canoni non satisfa∣cit, qui absentium quoque consensum, eodem plane verborum te∣nore & rigore, exigit. Certè omnimodò tres Episcopi debent in vnum esse congregati, ita etiam vt eorum qui absentes sunt, consensum & sententi∣am per literas teneant, & ita fiat Ordinatio. Quare si posteriorem clau∣sulam, vt quiddam ex honestate tantùm, vel congruitate requisi∣tum, interpretetis, cur priorem tam rigidè vrges, & premis, tan∣quam absolutè necessariam? Praeterea hi canones emissi sunt slorente Ecclesia, cum orbis christianus ingenti sanctorum Epis∣coporum numero vbique abundaret: Tu verò eosdem contra Ec∣clesiam producis, quae, paulò antè deliquium passa, vix dum è tene∣bris & vmbra euaserat. Haec responsa ad argumentum tuum refel∣lendum, satis in se habent momenti. Vt tibi tamen cumulatiùs sa∣tisfaciam, placet allata testimonia inter se componere, vt veritas ex mutua illorum collatione magis elucescat. Primùm erat ca∣non apostolis ascriptus; qui, cum pauci adhuc essent Episcopi, tribus vel duobus contentus fuit. Succedunt decretales epi∣stolae, quae, cum crebriores iam essent Episcopi, tres ad minimum, & reliquorum praeterea consensum postalant. Concilium Nice∣num primum, Arelatense secundum, Carthaginense sextum, & Bracarense secundum, absentium quoque consensum exigunt. Quartum tamen Carthaginiense absentium ne meminit quidem, nec canon quidem Apostolorum. Vnde orta est haec varietas? Ipsa temporum ac personarum obseruatio satis demonstrat, hanc rem, in medio relictam, ab Ecclesiae pendere arbitrio, & hoc vel il∣lo modo pro rerum varietate disponi posse. Haec luculenta fluit interpretatio, & singula mirificè inter se cohaerent. At si ve∣stram sequamur expositionem, adducta se inuicem collident restimonia, &, tanquam Cadmaei fratres, mutuis se vulneri∣bus conficient. Anacletus tres ad minimum exigit; itidem Concilia allegata. Sed nunquid ex absoluta necessitate? Ergo qui à paucioribus consecratur, non est Episcopus. At canones Apostolorum pro Episcopo agnoseunt velà duobus ordinatum.

Hinc constat, venerandam antiquitatem hoc Ecclesiae non vt ne∣cessarium obtrusisse, sed tanquàm decorum & honestum proposu∣isse.

Quae cùm ita sint, satis elucet, canones ecclesiasticos eiusmodi* 1.19 esse naturae & conditionis, vt mutari possent, si exigat necessitas. Ne{que} hoc est ecclesiae disciplinā negligere, sed ipsius necessitatis, durissimae dominae, mandato & imperio cedere. Sic enim de vni∣uersis sanctionibus Ecclesiasticis statuunt Antiqui. Priscis (inquit d 1.20 Gelasius) pro sui reuerentia, manentibus constitutis, quae, vbi nulla vel rerum vel temporum perurget angustia, regulariter conuenit custodire. Et sanctus e 1.21 Leo, Vbi necessitas non est, nullo modo sanctorum patrum insti∣tuta violentur. Et rursùs, f 1.22 Omittendum, & inculpabile iudicandum, quod intulit necessitas. Et g 1.23 Felix Papa ait, Alitèr tractandam necessita∣tis rationem, aliter voluntatis. Et, ex scriptoribus vestris recentiori∣bus, h 1.24 Andradius Iesuita dicit, Humanas leges, summo etiam consilio editas, temporum varietate variari, hominumque necessitatibus inuerti, & mutari posse, atque adeo dispensabiles esse. Hinc ideo fit, vt Diuus i 1.25 Augu∣stinus humanas leges temporales vocet, quia, quamuis iustae sint, commutari tamen per tempora iustè possunt. Hactenus Andradius. Denique k 1.26 Binnius; Pro temporum (inquit) necessitate rigor Canonum relaxa∣tur.

Notes

• a 1.1

  Camp. rat. 4.
• b 1.2

  Bellar. de Eccl. mili••. l. 4 c. 8.
• c 1.3

  Tom. 1 p 14.
• d 1.4

  Cant. 5.
• e 1.5

  Can. 6.
• f 1.6

  Can. 9.
• g 1.7

  Can. 10.
• i 1.8

  〈…〉〈…〉.
• k 1.9

  Tole••. de in∣struct▪ ••a••e•• d. l. 1. c. 61. n. 3.
• l 1.10

  Can. 18.
• m 1.11

  De Cleric. c. 16
• n 1.12

  Can. 16. •• 17.
• o 1.13

  In Tit. c. 1.
• p 1.14

  C•••• c. Nice∣num. 1. can. 4.
• q 1.15

  Con. Carth. 4. c. 2. ••in. ••. 1. p. 553.
• a 1.16

  Con. 2. Arel. c. 5 Bin. ••. 1. p. 537.
• b 1.17

  Cap. 4 Bin. ••. 1. p. 617.
• c 1.18

  Cap. 2. Bin. ••. 2. p. 669.
• * 1.19

  5
• d 1.20

  Gelas. ep. 9. Bin. t. 2. p. 244.
• e 1.21

  Apud Bernar∣dum de praecept. & disp.
• f 1.22

  Citatur Joh. 8. ep. 8. Bin. t. 3. p. 997.
• g 1.23

  Jbid. apud Binnium.
• h 1.24

  And. de gene∣ral. concil. au∣thoritate▪ lib. 1. d••f••n•• sid. Tri∣dent. pag. 115, 116.
• i 1.25

  De lib arbitr. lib. 1. c. 6.
• k 1.26

  Bin. t. 2. p. 243. in margine.