The first-[third] tome of an exact chronological vindication and historical demonstration of our British, Roman, Saxon, Danish, Norman, English kings supreme ecclesiastical jurisdiction from the original planting, embracing of Christian religion therein, and reign of Lucius, our first Christian king, till the death of King Richard the First, Anno Domini 1199 ... / by William Prynne, Esq.

INNOCENTIƲS Episcopus, servus servorum Dei, &c. Abbatibus,* 1.1 eorumque Conventibus, exemptis, & non exemptis, in Cantuariensi Diocesi constitutis, salutem & Apostolicam benedictionem. Illam de vestrae synceritatis af∣fectibus spem gerimus & fiduciam obtinemus, ut quoties sedi Apostolicae matri vcstrae necesitatis articulus imminet, ad vos, tanquam dilectos ejus filios et devotos, ac pro ipsius oneribus relevandis semper para∣tos et promptos, incunctanter cum omni fiducia recurrere valeamus. Cum igitur sedes ipsa Apostolica praedicta, per ea quae piae memoriae Gregorii Papae, praedecessoris nostri Authoritate in Anglia aliisque Regnis Populi Christiani, pro ejusdem sedis subsidio sunt collata & collecta, non adhuc a debitorum suorum, quae pro catholicae fidei, Ecclesiasticae libertatis, & patrimonii sui defensione (or rather to maintain his unjust Wars, and Trayterous designs against his Soveraign Lord the Em∣peror) contraxerat, onere valeat relevari, ad vestrae devotionis effectum, neces∣sitate cogente, fiducialiter recurrentes, universitatem vestram, de consilio fra∣trum nostrortm rogamus, attentius monemus per Apostolica scripta praecipien∣do mandantes, et mandando praecipientes, quatenus praescriptae necessitatis & oneris instantia, qua Romana Ecclesia, mater vestra spiritualis graviter perurgetur, affligitur, & pene opprimitur, affectione pensantes, ut convenit, filiali, & com∣passionem super hoc habentes debitam erga ipsam, nobis & sibi, pro solutione de∣bitorum illorum praedictornm, in ea subvenire curetis pecuniae quantitate, et summa, qualem et quantam dilectus filius noster Magister Martinus, Camerae nostrae Clericus, & lator praesentium, vobis ex parte nostra duxerit decla∣randam, exprimendamque. Eamque ipsam pecuniam, per vos collatam, dicto Ma∣gistro Martino, aut ipsius nunciis, infra terminum, quem idem vobis prae∣figet, assignetis; Preces nostras (or rather insolent Papal Commands) taliter im∣pleturi, quod nos devotionem vestram merito commendare possimus, & super hoc aliter procedere non cogamur. Datum Laterani, septimo Idus Jan. Pontificatus nostri anno primo.

Cum autem haec Londini prolata, diligenter a Praelatis omnibus, praecipue tamen ab Abbatibus essent intellecta, noluerunt Abbates soli respondere, sed adjuncti aliis, quia eodem modo scriptum fuit eis, studiose super his contractaverunt. Con∣querentesque ad invicem, dixerunt: In arcto constitutus Rex Dominus & Pa∣tronus noster, & multarum Ecclesiarum nostrarum fundator & instaurator, the∣sauro destitutus, rogat auxilium ad defensionem & munimen Regni, id est Reipub∣licae, & hoc idem Dominus Papa postulat instanter pro ipso Rege: Ecce duplex pe∣titio, utrobique valida & efficax. Supervenit autem alia Papalis non expectata po∣stulatio.

Prima quia duplex praeponderat, & est favore dignior. Ex Regis enim liberalitate aliquam expectamus retributionem: ex Papa vero, nul∣lam. Hinc tamen impetimur, illinc perurgemur: hinc premimur, illinc coarcta∣mur, & quasi inter incudem & malleum conterimur; & velut inter duas molas ex∣agitamur.

Et dum talia, non sine cordium cruentatorum amara sollicitudine,* 1.2 diversimode revolverentur, ad omnium Magnatum notitiam om∣nia pervenerunt. Perstrepit murmur in populo, et quid agendum ignorantes, omnes ad Praelatos accesserunt, ut uno per omnia con∣silio uterentur, quia hoc negotium generalem statum regni contin∣gebat. Et ecce Magister Walterus de Ocra, & quidam alii solennes nuncii Domini Imperatoris, Londinum advenientes ad Concilium, Epistolam Imperialem in medium protulerunt. Et statim, Magistro Martino multum murmurante, & inde grunni∣ente, perlecta est in praesentia Domini Regis & totius Concilii. In qua Epistola se excusabat Dominus Imperator, de contumacia, super qua reddiderat eum Dominus Papa infamem, asserens, se velle humiliter justitiae parere, & mandatis Ecclesiae stare & satisfacere. Cui etiam perhibebant testimonium Dominus Imperator Constanti∣nopolitanus, & Dominus Comes Tholosanus, per literas suas patentes ibidem in pro∣patulo demonstratas. Justificans etiam se Dominus Imperator Fredericus in tenore ejusdem chartae, & per nuncios itidem offerentes, protestatus est, quod Dominus Papa proterve exigebat se seisiri civitatibus & castris & terris quibusdam, de quibus non adhuc constat, si pertineant ad Imperium vel Ecclesiam; & incarceratos quos∣dam, quos tenebat quasi suos seductores, liberari, antequam idem Imperator ab∣solveretur. Timens igitur, ut ait, irretiri, et Papalibus laqueis alligari, supposuit se dispositioni & censurae Regum Francorum & Anglorum, ac Barnagii Reg∣norum eorundem. Nec sic, ut ait, a Domino Papa exaudiri, nec appendi potuit ejusdem tam justa humilitas. Et super hoc conquestus est graviter universis. In cal∣ceigitur sermonis in charta conscripti, inculcans addit Dominus Imperator Frederi∣cus, cum quadam etiam comminatione adjuncta, quod omnia transmissa in aur∣ilium Domini Papae, fuerint addita Imperiali the sauro. Vnde modis omnibus quibus potuit, supplicabat, ne Anglici in suum detrimen∣tum Papae aemulo suo aliquid contribuerent. Addidit etiam, quod si Rex Angliae suis obtemperaret consiliis, Regnum Angliae * 1.3 a tri∣buto, quo injuste Papa Innocentius tertius illud ligaverat, potenter ac juste liberaret, necnon et ab aliis Papalibus gravaminibus, quibus diatim opprimitur, illud eriperet. Per quod Dominus Impe∣rator multorum corda sibi conciliavit. Insertum etiam fuit chartae memoratae, quod si Rex huic mandato non obtemperaret, quos∣cunque de suis in ditione sua posset reperire, gravi puniret ultio∣ne. A Letter, advice, resolution worthy a Magnificent Christian Emperor.

Convenientibus autem iterum Magnatibus cum Praelatis generaliter Londini, sci∣licet* 1.4 a die Purificationis Beatae Mariae in tres septimanas, Concilium super praedictis negotiis & tractatum habuerunt diligentem. Affuerunt etiam illic quorundam ab∣sentium procuratores, videlicet Cantuariensis & Eboracensis Archiepiscoporum, tri∣umque sedium Episcopalium tunc vacantium, ex parte Capitulorum, Coventrensis, Ci∣cestrensis & Coventr. Et renovata fuit petitio Domini Regis, super auxilio pecuniari sibi faciendo. Circa quod de die in diem convenit eos Dominus Rex, tum in pro∣pria persona, tum per internuncios solennes, per quos promisit se libertates quas juraverat in Coronatione sua, super quibus Chartam confecerat, integerrime serva∣turum. Ad quarum etiam tuitionem, rogavit, ut singuli Episcopi in Diocaesibus suis, sententiam ferrent in ipsum, et omnes, qui contra memoratas libertates venirent in aliquo articulo. Tandem unani∣miter, cum nullo modo ad aliam formam possent flecti, concesserunt Domino Regi, ad maritandam filiam suam primogenitam, de omni∣bus, qui ten e nt de Domino Rege in capite, de singulis scutis viginti

solidos solvendos, scilicet medietatem ad Pascha, et aliam ad festum Sancti Michaelis. Et cum relatum esset Domino Regi, ut ad memoriam tam haec quam praeterita reduceret, recordatum est ei, quoties similia a suis fidelibus, quos fovere debuit, non depauperare truculenter, & sine solutione promissorum, eis∣dem extorserat. Post captionem Bedefordiae, statim concessum est ei Carucagium de tota Anglia, scilicet de qualibet Caruca duo solidi. In anno sequenti, quintadecima omnium mobilium. Iterum, iturus in Britanniam, coepit non modicam pecuniam a Praelatis etiam & viris religiosis, Burgensibus, & Judaeis. Post reditum suum de Bri∣tannia, coepit Scutagium, scilicet de Scuto tres Marcas. Item, postea concessa fuit quadragesima pars omnium mobilium. Item, postea trigesima pars omnium mobi∣lium. Item, quando maritavit sororem suam Isabellam Domino Imperatori Frede∣rico, coepit Dominus Rex ad maritagium suum Carucagium, videlicet de qualibet Caruca duas Marcas. In nativitate autem filii sui, in magnum dedecus sui, multa munera, quae ad magnam summam pecuniae ascenderunt, violenter & impudenter extorsit. Item, iturus in Gasconiam, coepit a Praelatis, viris religiosis, Burgensibus, & Judaeis, & a quibuscunque potuit aliquid abradere, pecuniam multam, imo pene infinitam. Rediens autem a Gasconia inglorius & seductus, jussit ut Magnates & Praelati ipsi occurrerent etiam usque ad mare, qui ibidem illum diu expectantes fru∣stra, tandem ipsum in muneribus multis & impreciabilibus exceperunt. Similiter & Cives Londinenses, & alii. Et qui munera nobilia compertus est non contulisse, ali∣quo argumento redargutus, damnificabatur. Qualiter autem pro hac praesenti con∣tributione & omnibus aliis, promissa & pacta adimplebit Rex, noverit ille qui nihil ignorat.

Et cum novisset Magister Martinus Nuncius Domini Papae, quod Magnates An∣gliae* 1.5 Regiae contributioni generaliter consensissent, inhiabat avidius ad negotium suum, ad quod missus fuerat, consummandum, quod adhuc suspensum expectabatur, videlicet de adjutorio Domino Papae pecuniari faciendo. Congregatis igitur omni∣bus, ait, Veri fratres, ac Domini Romanae Ecclesiae filii dilectissimi, in quorum sinu re∣posita est tota spes Papalis, quid respondetis & vos Patri vestro spirituali super negotiis Romanae Ecclesiae matris vestrae, ut per Epistolam Papalem certificamini, sic oppressae? Domino vestro temporali obedienter obtemperastis, videlicet Domino Regi; Absit ut Patri vestro spirituali, scilicet Domino Papae, in vobis confiden∣ti, et pro statu universalis Ecclesiae contra ejus rebelles dimi∣canti, manum non porrigatis auxiliatricem. At Praelati prudenter considerantes sermones ipsius mellitos & mollitos, favo dulciores, & oleo molliores, cum tamen essent in fine felle amariores, & jaculis pungentiores, non sunt incur∣vati. Sed praehabita deliberatione, ponentes verbum commune in ore Domini De∣cani Sancti Pauli Londinensis, viri discreti & facundi, haec ipsi Magistro Martino prae∣dicto retulerunt. Domine, respondet tibi universitas Praelatorum Angliae, jam de auxi∣lio pecuniari Domino Papae contribuendo, quam de redditibus, quos à singulis Ecclesiis sibi per te Dominus Papa postulat exhiberi. Ista quae proponis, Dominum Regem Angliae specialiter tangunt, generaliter autem omnes Ecclesiarum patronos. Tangunt etiam Archiepiscopos, et eorum Suffxaga∣neos, necnon universos Angliae Praelatos. Cum ergo Dominus Rex propter infirmitatem, Archiepiscopi, Episcopi, & alii Ecclesiarum Praelati, sint absentes, in eorum absentia, respondere non possumus, nec debemus: quia si id fa∣cere praesumeremus, in praejudicium omnium absentium fieret Prae∣latorum. Et illis dictis, venit Johannes Marescallus, & alii Nuncii Domini Regis, ad omnes Praelatos, qui de Rege Baronias tenebant in Capite, districte* 1.6 inhibentes, ne Laicum feudum suum Romanae Ecclesiae obligarent, unde a servitio sibi debito privaretur. Haec cum Magister Martinus in∣tellexisset, statuit his qui aderant diem in medio Quadragesimae, dum ipse procuraret Domini Regis adventum & absentium Praelatorum, ut negotium tunc sortiretur effectum. Sed illi absque Regis et aliorum, qui absentes erant, as∣sensu, praefixum diem admittere noluerunt: unde singuli ad propria sunt reversi. Veruntamen authoritate novarum Literarum, quibus ad placitum abundabat Magister Martinus, iterum aliqui Praelatorum convocati, memoratae contributioni noluerunt consentire, sed jam efficatius restiterunt,

dicentes per praedictum responsalem: In primis, paupertas Regni Angliae, cui undique imminent bellorum pericula, non permittit huic exactioni consentire, quae toto Regno commi∣natur. Praetextu cujus paupertatis plures adhuc Ecclesiae aeris alieni pondere, & praecipue Monasteria, praegravantur. Item, cum Legato Cardinali exigente fieret contributio nu∣per propter onus aeris alieni, quo dicebatur Ecclesia Romana praegravari, in magnum gra∣vamen nostrum, nec tamen in utilitatem Ecclesiae sit conversa, fortius nunc simplici nuncio exigente, timeri potest, ne consimile vel deterius contingat ista vice. Item, si nunc iterum fieret, timeri posset non immerito, ne ad consequentiam traheretur, cum binus actus in∣ducat consuetudinem. Item, cum in brevi celebraturus Concilium credatur Dominus Papa, & certe jam dicatur, ubi indubitanter Praelati omnes et singuli gravabuntur, tum in magnis itineribus, et sumptuosis laboribus, tum etiam in visitationibus, gratis vel non gratis, Domino Papae, aut quibusdam aliis, quos nunquam munera spernere vidimus, faci∣endis, contingeret, quod per afflictiones afflictis additas, pauci invenirentur, qui possent moles hujusmodi importabiles ferre aut sustinere. Item, cum sancta mater nostra Eccle∣sia Romana aere alieno onerata plurimum affligatur, justum est & honestum, ut cum pon∣dus hujusmodi sustinere non praevaleat, sibi ab universis devotis suis filiis, qui omnes in brevi cre ••untur in Concilio convenire, fiat subventio. Et quod principaliter tangit, ab omnibus comprobetur, ut sic melius Ecclesia relevetur, & sirguli minus praegra∣ventur. Cum autem haec audisset contra exactionem Ecclesiarum & Praebendarum, & auxilii pecuniaris tam efficaciter & constanter inferri, dicitur Magister Martinus oblatrasse comminando. Quod Praelati patienter sufferentes, soluto Concilio recesserunt: In calce Sermonis addentes, Quod Imperiales minas, si contribuissent amplius, formi∣dabant. Martin thus defrauded of his expected Ayde, betakes himself to his Rapines: Et tunc autem insidiando, manus avidas redditibus vacantibus latentius injecit: Utpote Sarisburiensis Ecclesiae Thesaurariae, quam nepotulo Domini Papae conferri procuravit, & aliis plurimis, de quarum collationibus et ablationibus, ob reverentiam Ecclesiae Romanae honestius est omittere, quam propter scandalum enarrare.

Eodem vero anno, tertio Idus Septembris, consecratus est in Episcopum Batoni∣ensem* 1.7 Magister Rogerus, Sarisburiensis Ecclesiae Ptaecentor, vir eleganter moribus & scientia Theologiae praeditus, apud Radingum. Cujus redditibus jam va∣cantibus, Magister Martinus, Domini Papae Clericus, Papali fultus authoritate, avidas manus injecit, cuidam Papae consangui∣neo conferendis.

Eodemque tempore, factae sunt inauditae extorsiones pecuniae et reddi∣tuum,* 1.8 per Magistrum Martinum, Londini commorantem, scilicet apud Novum Templum. Per modum enim Legati se gerens, licet Legati vestibus, pro privilegio Regis sophistice salvando, non insignitus, passim signifi∣cavit imperiose illi Abbati, vel illi Priori, ut sibi darent et mitterent munera pretiosa, Palefridos desiderabiles, et in esculentis et poculentis sumptuosa xenia, et vestimenta adornativa. Quod cum fecissent, ipse Martinus remisit eis quae ei missa fuerunt, asserens ea esse insufficientia, & praecepit eis, ut meliora sibi sub poena suspensionis et anathematis transmitterent. Suspendit autem omnes a collatione beneficiorum triginta Marcas valentium et supra, donec suae satisfactum foret cupiditati. Vnde miseri Anglici acerbiorem quam olim subierunt filii Israel, se dolue∣runt in Aegypto Britannica tolerare servitutem.

Hereupon the King issued this memorable Writ of Prohibition to this usurping, oppressing Roman Harpy, to stop his invasions upon the Rights of Patrons by Papal Provisions, which neither he nor his Nobles would or could any longer endure, and whereof they would complain to the Pope and Cardinals, to put a bridle to him: Wherein the King amongst other things informs him, That no Legates ought to come into the Realm, unlesse they were specially desired from the See Apostolick, by the King himself.

Notes

• * 1.1

  Litetae Papales a Praelatis Ang. contributionem exigentes.
• * 1.2

  Mat. Paris Hist. Angl. p. 623. 624, 625. Nuncii Impera∣toris prohibent, ne Angli faciant Contributiones Papae.
• * 1.3

  See here. p. 273. 274, 287, 290, &c.
• * 1.4

  Consentiunt Magnates An∣gliae in auxilio pecuniari prae∣stando.
• * 1.5

  Responlum Praelatorum su∣per petitionibus Magistri Mar∣••ini.
• * 1.6

  Nota.
• * 1.7

  Mat. Paris Hist. Angl. p. 630. Rogerus conse∣cratur in Episc. Batoniensem.
• * 1.8

  Mat. Paris Hist. Angl. p. 626. Mat. Westm. p. 180, 181. Martini Cleric•• Papae inauditae extorsiones.