Ecclesiastes Solomonis Auctore Joan. Viviano. Canticum Solomonis: nec non Epigrammata sacra, per Ja. Duportum. Accedunt Georgii Herberti Musæ responsoriæ ad Andreæ Melvini Anti-tami-cami-categoriam.

CAP. IX.

1

OMnia peregi ambagibus Ut me explicarem. Quid Dei Si sancta continet manus Justi tenaces, si pios, Res & piorum. Non tamen Hoc clariora conspici Indicia amoris? at neque Apparet odio quo malos Justè execretur; cùm ferant Successum eundem singula, Quaecunque candens maximo Obvolvit aether ambitu.

2

Justos, & injustos, pios, Puros, profanos sors manet Aequa, ut frequens, sic infrequens Cultor sacrorum, nec bonum Distinguit illa ab improbo, Purámque conscientiam Juratus, idem qui pavens Retrusa cordis pandere.

3

Hinc caussa labis, dum nequit Discrimen ullum cernere Mortalium in rebus, malum In omne praeceps gens ruit Vesana, sensímque ingruens Immensa vitiorum lues

Adhaesit altè sensibus; Hac quisque tandem & orbitâ In vinc'la mortis decidit.

4

Ac cui fides hac in hominum Contagione perfrui Placidâ quiete? aut aestimet Quis lucis usuram? hac tamen Cum sorte potior sit canis Vivens leone, belluis Sueto imperare, lumina Si saeva jam mors clauferit.

5

Scit namque quisquis aethere Vescitur aperto quae sibi Calcanda restant limina, Mortémque nulli parcere: At mortuus nil sensibus Valet, nec ullum percipit Fructum laboris, obrutus Oblivionum nubibus.

6

Sic penitus omnis concidit Vigor animorum; non amor, Odium nec ultrà quid potest, Non mentis ardor; at neque Pars restat ulla in omnibus Sub hoc creatis aethere.

7

Quin potiùs illis, dum datur, Utens benigniùs, dapes, Uvaeque succum condias Mentis quietae gaudio, Dictantis intùs res tuas Summo placere Numini.

8

Incede veste splendidâ, Nec, dum licet, odorem comis Remittat unquam spargere Fragrantis unguenti nitor:

9

Ac vive, carae & conjugis

Indulge amori, volvitur Quàm longa inanis haec tibi Concessa vita sub polo. Hac sorte rerum nam tibi Utcunque trepides, haud erit Quidquam amplius decerpere.

10

Tum quaeque, recta quae putas, Aggredere fortiter, priùs Quàm vana imago desidis Cogare ad Orci regiam Non molliendam, quam neque Clarabit ulla consilî Vis, aut labores impigri, Doctrináque, & sapientiae Torpebit omnis impetus.

11

Sed & hîc videbam crebriùs Cursu valentes; non tamen Palmam referre: aut praelio Redire victorem manu Ut quisque praestaret: ferè Et providentes vivere Rebus in egenis: ast opes Homine ab inerti condier. Quin saepè ineptis gratia Spreto sciente arriserit. Ut tempus, & variae vices Sub sole versant omnia.

12

Tum turba piscium ut plagis Capitur malignis, & parùm Cautae volucres incidunt In vinc'la: sic mortalium Praevisa nulli, mors pede Doloso in omnes irruit.

13

At inter haec tot casibus Perplexa quantumvis, tamen Sapientiam adverti, mihi

Et visa multùm excellere.

14

Exilis urbs erat, neque Viris abundans. Principis Cui fusa circum illudere Latè tyranni, viribus Confisa maximis manus. Jámque pavor intùs (heu brevi Tanta aggerum molimina Sublata conatu!) omnium Turpis animos invaserat.

15

Hic ni repertus vir foret Praesentiore pectore Neglectus anté: at irritos Penitùs repressit impetus, Patriámque virtus inclyta Nutu in supremo liberat.

16

Hîc ego potentem extollere Sapientiam, non viribus Domabilem: sub paupere Sed usque tecto ingloria Alget, nec aurem quis parat Vocem ad monentis tendere.

17

Aft illa leni nectare Mentes quietas dulciùs Instillat: aures quàm ferit Strepitus potentium, quibus Insana corda personant.

18

Sapientiae non bellica Quis arma conferat sacrae Inefficacia: at malo Qui mersus errore, heu bona Quàm facilè perdit plurima!