Ecclesiastes Solomonis Auctore Joan. Viviano. Canticum Solomonis: nec non Epigrammata sacra, per Ja. Duportum. Accedunt Georgii Herberti Musæ responsoriæ ad Andreæ Melvini Anti-tami-cami-categoriam.

CAP. III.

1

SUnt certa rebus tempora Sunt & animorum motibus, Vicésque crebrae sub polo, Queis stant, cadúntque singula.

2

Est quando nasci convenit: Est quando vitam ponere. Et unus ut seras dies Proclivis: alter ac feret Exculta quondam evellere.

3

Est ut trucides: est quoque Bilem ut remittas, vulneri Manum applicando. Sic dies Ut diruendis aedibus: Alter struendis pronior.

4

Nonne lacrymis certas vices, Certásque sentis risui, Et usque luctu tempora Alacriora involvier? Non saxa nuper molium Neglecta quae disperseras, Nunc illa malis undique Operi futuro congeri? Quin ipsa fert dies modum Amplexibus, & ut nauseet

Quis expetita ad oscula.

6

Utque illa quondam maximo Sudata nisu, negligat Incuriosus, & paret Contentione quae gravi Congessit olim perdere.

7

Sic cura nuper vestibus Ut dissuendis: nunc magis Voles easdem consui. Has fert refert dies vices. Ut & tacendi sit locus,

8

Sit & loquendi. Nec ferat Aetas amorem quaelibet, Altera minarum fertilis. Hinc bella nata: hinc pax redit Vultu renidens aureo.

9

Quid amplius, quisquis suam Noctes diésque fervidus Mentem fatigârit, feret

10

Hac sorte rerum? sed Deus Immisit hunc mortalibus Aegris laborem, cui juvat Ardore tanto incumbere.

11

Nam quaeque concinna ut suo Tempore locóque Conditor Facit, ac tuetur omnia: Sic illa sensibus tamen Exponit humanis, nihil Conatus ut licet arduus Cognoscere penitus queat Quae facta, quaevè post erunt, Quocunque rerum haec machina Stabit, stetítve tempore.

12

Ast vita, dixi, certior Si quis creatis utitur Rebus benignè, ac quod dies

Addit caduca, gaudio

13

Apponit. O si cui Deus Usum fruendi indulgeat Suis laboribus, ut satur Potu, cibóque molliter Tranquilla condat tempora: Nae munus ille à Numine Tulerit amico maximum.

14

Securus hic nihil suo Labore posse accedere Rebus creatis, nec sibi Tantis operibus arrogat Mutare quidquam, quae Deus Completa numeris omnibus Exegit; ut mortalium Sensus retusi assuescerent Pio timore Numinis Ter maximi mansuescere.

15

Perennis interim tenor Festinat orbis, nectere Praesentia elapsis, quibus Mox & futura colliget Sub lege eadem. Sic suo Incumbit operi maxima Mens, fluxa supplens; ordine Et cuncta ab aeterno movet.

16

Haec dum voluto, me tamen Sublime cernere impios Solio sedere, ceteris Et jura dantes sub polo, Tractare leges & sacras Manu execranda; jam ferè

17

Loco movebat. Stat quidem Aeterna, dicebam, Dei Lex, cuique reddens quod suae Manus patravere, ac videt

Si quod sub imo pectore Retunditur piaculum.

18

At ipse mecum: Numinis Magna haec voluntas, conscius Ut quisque mortalis suae Sortis, nec esse ceteris Praestantiorem animalibus Agnosceret demissior.

19

Homo & pecus sub casibus Vivunt iisdem, sub pari Vitámque ponunt exitu, Et anima ab una spiritum Ducunt eundem; nec manet Quidquam ex utroque; cùm fluat Inane quidquid vescitur Humentis aurâ sideris.

20

Creata cuncta nam locum Petunt eundem: ut quae rudi Conflata pulvere, pulverem Rursus in eundem diffluant.

21

Ac quis mihi mortalium Extundat hominis spiritum Convexa supera; belluae Ad ima terrae pergere?

22

Sic cuncta rerum dum frequens Mecum voluto nil prius Vitâ putavi, quae frui Sciret paratis, gaudio Condita puro, háudque amplius Quidquam ex labore percipi. Si quis nec anxius in diem Post se futurum, quem nefas Praenôsse cuiquam, quaerere.