Ecclesiastes Solomonis Auctore Joan. Viviano. Canticum Solomonis: nec non Epigrammata sacra, per Ja. Duportum. Accedunt Georgii Herberti Musæ responsoriæ ad Andreæ Melvini Anti-tami-cami-categoriam.

CAP. XII.

1

VItae sed indulge, decor Dum floret, aetate integrâ, Laetúsque properantem bonis Satia juventam, cor tibi Utcunque dictat, nec oculis Quae grata subtrahe: at memor Haec inter esto judicis Ut ante sistendus Dei Clarum tribunal, singula Qui pendet aequo examine.

2

Bilémque remove pectore, Neque cruciare singulis Nimiùm immorando: labitur Inanis aetas, ut prior Vix nota puero: sic sequens Utcunque matura effluet.

3

Primis ab annis sed Dei Imbibe timorem, qui manu Te finxit artifice, priùs Quàm te senectus improba Deprendat, atque ad omnia Quae grata quondam nausees.

4

Sol antequam tibi aureus Caliget, atque argentea Luna, vigilésque siderum Globi nitorem subtrahant, Et nigra nubes imbribus Densata, surgat undique Convexa supera offundere.

5

Quàm membra, queis compaginis Stat cura totius, gravi Tremore sensim elangueant, Custode deserta ut domus Dilabitur: tum crurium Viror remittat: ac neque Sufficiat ultra dentium Vix numerus haerens, tundere Ingesta; cara & lumina Jam sentias tenebrescere.

6

Tum labra claudendo sonus Frustratur effoetum, molâ Versante nequicquam: obstupet, Simul avis arboris comam Dimovit errans: fit modos Hebes ad omnes, quámlibet Placentis olim carminis.

7

Casúmque ab alto, nec minùs Depressa formidat, viâ Non tutus ullâ: tum coma Florere, fit caro & sibi Ignava pondus; & vigor Ille omnis expleri inscius, Tandem fatiscit. Nam domum Jam migrat aeternam, & frequens Hunc turba circum munera Properat suprema solvere.

8

Sed antè disce Numinis Reverentiám, quàm diffluat Liquor medullae argenteus, Ac vita cordis capsulâ Erumpat aureâ, antequam Et testa rumpatur supra Fontem esfluentem dum suos Revolvitur in orbes rota, Haud apta rursus tendier

Puteo liquorem ut hauriat.

9

Tum pulvis in terram redit Primam parentem; spiritus Afflatus à Deo, suam Revolvitur ad originem.

10

Inania hìc, inania Iterabat ille regius Antistes omnia, ac nihil Consistere usquam, ceteris

11

Hoc doctior mortalibus Quòd vana sciret omnia. Hinc ille veri insistere Populos docebat tramite Ab ore pendentes sacro, Reclusa rerum, dum priùs Peracta secum, examine Promit profundo plurima.

12

Sic singulis expendere Quae sensa mentibus forent Perstabat, hinc ut posteris Quae veriora ex ordine, Stylo & decente traderet.

13

Sermo sapientum spicula Infigit altè mentibus, Atque resides exuscitat. Summúsque consiliis viros Praefecit Arbiter, quibus Dedit ora junctim solvere, Legés{que} sanctas condere, Quae, clavus ut adamantinus Defixus alto vertici, Perstent inevitabiles.

14

Hinc tu nec ultra inquirere Praesume, fili, cùm modus Haud ullus unquam maximo Librorum acervo, nec lucri

Aliud reportes, quàm frequens Ut cura sensus torqueat.

15

At vita jam mortalium Quo volvat omnis cardine, Cui quisque perstet muneri, Audita dudum. Maximum Venerare Numen, & pius

16

Capesse jussa: Nam nihil Latêre quem pote arbiter, Expendet aequo examine Nefanda, fandáque omnia.

FINIS.