Publii Terentii Carthaginiensis Afris poëtae lepidissimi comoediae sex Anglo-Latinae in usum ludi-discipulorum, quo Feliciùs venustatem linguae Latinae ad sermonem quotidianum exercendum assequantur / a Carolo Hoole ... = Six comedies of that excellent poet Publius Terentius, an African of Carthage, in English and Latine : for the use of young scholars, that they may the more readily attain the purity of the Latine tongue for common discourse / by Charles Hoole ...

Act. I. Scen. I.

MITIO.

M.

STorax! non rediit haec nocte à caenâ Ae••chinus, Neque servulorum quisquam qui adversum ierant? Profectò hoc verè di••unt: si absis uspiam, Aut ubi si cesses, evenire ea satius est, [line 5] Quae in te uxot dicit, & quae in animo cogitat Irata, quàm illa quae parentes propitii. Uxor, si cesses, aut te amare cogitat, Aut tete amari, aut potare, aut animo obsequi, Et tibi bene esse soli, cùm sibi sit malé. [line 10] Ego, quia non rediit filius, quae cogito? Quibus nunc sollicitor rebus? ne aut ille alserit, Aut uspiam céciderit, aut perfregerit aliquid. Vah, quemquá ••ne hominum in animum instituere, aut Parare, quod sit carius quàm ipse est sibi! [line 15] Atqui ex me hic natus non est, sed ex fratre. Is adeò Dissimili studio est; jam inde ab adolescentia, Ego hanc clementem vitam urbanam, atque otium Secutus sum, &, quod fortunatum isti putant, Uxorem nunquam habui: ille contrá, haec omnia, [line 20] Ruri agere vitam, semper parcè ac dutiter Se habere; uxorem duxit, nati filii Duo: inde ego hunc majorem adoptavi mihi: Eduxi à parvulo, habui, amavi pro meo; In eome oblecto: solum id est carum mihi. [line 25] Ille ut item contrà me habeat, facio seduló.

Do, permitto; non necesse habeo omnia Pro meo jure agere: postremò, alii clanculum Patres quae faciunt, quae fert adolescentia, Ea ne me celet, assuefeci filium. [line 30] Nam qui mentiri, aut sallere insuêrit patrem, aut Audebit, tantò magis audebit caeteros. Pudore, & liberalitate liberos Retinere satius esse credo, quàm metu. Haec fratri mecum non conveniunt, neque placent. [line 35] Venit ad me saepe clamitans Quid agis, Mitio? Cur perdis adolescentem nobis? cur amat? Cur potat? cur tu his rebus sumptum suggeris? Vestitu nimio indulges; nimium ineptus es. Nimium ipse est durus, praeter aequui & bonum: [line 40] Et errat longè meâ quidem sententiâ, Qui imperium credat gravius esse aut stabilius, Vi quod fit, quàm illud quod amici••iâ adjungitur. Mea sic est ratio, & sic animum induco meum, Malo coactus qui suum officium facit, [line 45] Dum id rescitum iri credit, tantisper cavet: Si sperat fore clam, rursum ad ingenium redit. Ille quem beneficio adjungas, ex animo facit; Studet par referre, praesens absensque idem erit. Hoc patrium est, potiùs consuefacere filium, [line 55] Suâ sponte recte facere, quàm alieno metu. Hoc pater ac dominus interest. Hoc qui nequit, Fateatur nescire imperare liberis. Sed estne hic ipsus de quo agebam? & certè is est. Nescio quid tristem video; credo jam, ut solet, [line 55] Jurgabit. Sal••um te advenire, Demea, gaudemus.