Page 92
OUR Doctrine I see is cryed downe, not only as infamous, but also as Stoi∣call, and Manichaicall. Now I had thought the infamy of it had consisted only in the Stoicality of it, and it is no way fit to coordinate the Genus with the Species, in multiplying criminations. But I remember what the Poet ob∣serves to fall out sometimes, namely, that,
Accedit fervor capiti numerus{que} lucernis.
It calls to my remembrance a story that Mr Bastard sometimes told my good friend D. Hoskins, it was of a neighbour that came to him complaining of a friend of his, that had lost all his five Senses; as for example, his sight and his seeing, and so pro∣ceeded in his amplification: with whom Mr Bastard as it were, condoling, answered, Though he had lost his fight, yet if he had retained his seeing, there had been some comfort. True Sir quoth the plain fellow. In like sort, I might say, that though our Doctrine in this poynt be Stoicall, yet if it were not infamous there were some comfort in it, but the heavy crimination laid to our charge is, that it is not only Sto∣icall, but infamous also. But let this be our comfort, that nothing herein is laid to our charg, which was not laid to the charg of Austin, many hundred years agoe. This Prosper testifies after Austins death, to have been the practice of the Pelagians. Prout sibi obnoxias aliquorum aures opportunas{que} repererint, scripta ejus quibus error Pelagianorum impugna∣tur, * 1.1 infamant, dicentes, eum liberum arbitrium peni••ùs submovere & sub gratiae nomine necessita∣tem praedicare fatalem. Neither was he free from this reproach while he lived, as ap∣pears by divers passages; as Contr. duas Epistol. Pelagiani. lib. 2. cap. 5. Sub nomine, inquiunt, gra••••ae ita fatum astruunt, ut dicant, quia nisi Deus invito & reluctanti homini in••piraverit boni & ipsius imperfecti cupiditatem, nec à malo declinare, nec bonum posset arripere. This is the objecti∣on; His Answer followeth in these words. Nec sub nomine gratiae Fatum asserimus, quia nullis hominum meritis dicimus Dei gratiam antecedi. Si autem quibusdam omnipotentis Dei vo∣luntatem placet Fati nomine nurcupari, profanas quidem verborum novitates evitamus, sed de ver∣bis contendere non amamus. And cap. 6. Fatum qui affirmant de syderum positione ad tempus quo concipitur quis{que} vel nascitur, quas Constellationes vocant, non solùm actus & eventa, veram etiam ipsas nostras voluntates pendere contendunt. Dei verò gratia non solùm omnia sydera & omnes caelos, utrum etiam omnes Angelos supergreditur. Deinde Fati assertores & bona & mala hominum Fato tribuunt. Deus autem in malis hominum meritis eorum debita retributione prosequitur; bona verò per indebitam gratiam misericordi voluntate largitur: utrum{que} faciens non per stellarum tempo∣rale consortium, sed per suae severitatis & bonitatis aeternum altum{que} consilium. Neutrum ergò per∣tinere videmus ad Fatum. And cap. 8. Iam de Gratia & Fato quàm inani alloquuntur ostendi∣mus. Nunc illud est quod debemus advertere, utrum invito & reluctanti homini Deus inspiret boni cupiditatem, ut jam non sit reluctans, non sit invitus, sed consentiens bono, & volens bonum. In like sort, the Pelagians charged Austin with Manicheisme, De Nupt. & Concupisc. lib. 2. cap. 3. to whom he answereth thus, Quid obtendis ad fallendum communis dogmatis tegmen, ut operias proprium crimen, unde vobis inditum est nomen, at{que} ut nefario vocabulo terras imperites, dicis, ne igitur vocentur Haeretici, fiant Manichaei. And more at large, Contr. duas Epist. Pe∣lag. ad Bonifacium, cap. 2. Manichaei dicunt Deum bonum non omnium natuarrum esse creatorem: Pelagiani dicunt, Deum non esse omnium aetatum in hominibus mundatorem, salvatorem, liberato∣rem. Catholica utros{que} redarguit, & contra Manichaeos defendens Dei creaturam ne ab illo insti∣tuta negetur ulla creatura; & contrà Pelagianos ut in omnibus aetatibus perdita requiratur humana natura.
2. Manichaei carnis concupiscentiam non tanquam accidens vitium, sed tanquam naturam ab aeternitate malam vituperant: Pelagiani eam tanquam nullum vitium sed naturale sit, bonum insu∣per laudant. Catholica utros{que} redarguit, Manichaeis dicens non natura, sed vitium est; Pelagianis dicens, Non à Patre, sed ex mundo est, ut eam velut malam valetudinem sanari utr••{que} permittant, desinendo illi tanquam insanabilem credere, isti tanquam laudabilem praedicare.
3. Manichaei negant, homini bono ex libro arbitrio fuisse initium mali; Pelagiani dicunt