Vindiciae epistolarum S. Ignatii autore Joanne Pearson ... ; accesserunt Isaaci Vossii Epistolae duae adversus David Blondellum.

CAP. VIII. Eusebii autoritas defenditur. Impostori Dallaeano non obstetricatus est. Rectè Polycarpi & Irenaei testimo∣nia applicavit. Origenis testimonia non ignoravit. S. Athanasius ab Eusebio non est delusus. Neque Ig∣natium eo modo quo Salmasius & Blondellus citavit. Hammondus frustra & immeritò sugillatur.

HActenus à nobis allata testimonia vel spuria, vel minùs rectè intellecta, & ad Epistolas confir∣mandas detorta queritur Vir doctissimus: quod sequitur Eusebii, has responsiones non patitur. Sunt ab eo dicta adeò clara atque per∣spicua, adeò ab omnibus recepta; Epistolae quas nos habemus tam certis indiciis apparent eaedem omnino esse quas habuit Eusebius, ut ejus testimonium (quod ad priora duo Polycarpi atque Irenaei etiam extenditur) nec pro spurio, nec pro malè applicato haberi possit. Quò igitur nunc se vertit Dallaeus? ad id, quod unum restabat, confu∣git: scilicet Eusebium deceptum fuisse; bono viro ab Impostore illusum esse; errâsse hominem caetera diligentissimum, quod huma∣num

est, & in eundem errorem autoritate suâ, quam habuit in literis maximam, primò Athanasium, dein totum orbem induxisse.

Miror equidem ei in mentem non venisse, etiam in hoc negotio eo argumento uti, cui saepe alibi 〈◊〉〈◊〉: nempe librum Eusebii, unde testimonium desumitur, esse Apocryphum; Apocryphus autem cum sit, non est ab Eusebio conscriptus, sed, utì disputare solet, spurius, & ab aliquo Impostore confictus. Sic enim Gelasius, Episcopus Ro∣manus, in Concilio scilicet, Historia Eusebii Pamphili Apocrypha. Sed quàm ridiculum hoc argumentum hîc fuisset vidit ipse, & abstinu∣it. Videamus igitur an hoc quod urget de Eusebii hallucinatione, eo quòd omisit de suppositione, aut felicius aut verifimilius sit.

Quid in Historiographis inveniri Eusebio laudabilius potest? aiebat olim Pelagius secundus Papa. Ille Gelasio Cyziceno 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, veritatis amantissimus, & 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, fide dignissimus, au∣dit. Ille Magno Basilio dicitur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, ideò maxi∣mè fide dignus, quia diuturnâ experientiâ in negotiis Ecclesiae, vetustis∣simisque monumentis versatissi mus fuit.

Inter alia quae in Historiâ Ecclesiasticâ complexus est propositum ei fuit, qui libri ab Antiquis scripti fuerant enarrare, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, ut ipse loquitur, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, quot∣cunque quoque saeculo script is suis Theologiam excoluerant. Antequam hoc Opus aggrederetur erat ad illud perficiendum maximè idoneus paratissimúsque. Plurima jam antè volumina perscripserat, quibus ostendit variam lectionem, & in omni Graecâ literaturâ maximam pe∣ritiam, ut qui jam esset, teste Sozomeno, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, tantâ rerum omnium 〈◊〉〈◊〉 instructus ad Historiam conscribendam ani∣mum appulit. Diu antehac cum Pamphilo familiarissimè vixerat, qui praeclaram Ecclesiasticorum Scriptorum Bibliothecam instruxerat: huic quotidie interfuit, hanc assidnè versavit, hujus librorum omnium indiculum confecit. Usus est etiam Bibliothecâ Hierosolymiranâ, quam illius urbis Episcopus Alexander extrui curaverat; in qua praeter re∣liqua etiam Epistolae quas Viri Ecclesiastici in tractandis Ecclesiae ne∣gotiis ad se invicem dederant conservabantur. Ità denique libris scriptis deditus erat, adeóque feliciter in iis versatus, ut Imperator Constantinus Constantinopoli Caesaream scriberet, eique potissi∣mùm in mandatis daret ut quinquaginta S. Scripturae Codices in mem∣branis artificiocissimè scribi curaret, & ad Urbem Regiam indè mitteret.

Jam verò an verisimile est veteranum librorum helluonem, inter membranas chartásque veteres vitam terentem, tot Antiquorum 〈◊〉〈◊〉 quotidie aut describentem aut 〈◊〉〈◊〉, tam facilè Impo∣storis

arti expositum fuisse, & adulterino foetui obstetricatum esse? An tantum Virum putare possumus 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, lucrum eorum qui falsos titulos libris imponere, & thesaurum illis praeparatum, qui eosdem venundare solerent, ut de Indocto suo loquitur Lucianus? Nihilne in membranis, nihil in scriptione, quod novitatem Operis de∣tegeret, reperire potuit Vir in rebus hujusmodi exercitatissimus saga∣cissimusque? Quidni aliquam antiquitatem Epistolarum ex ipso libro deprehenderit, vel eo modo quo imperitissimi solent, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, indicium sumens quòd comesae & contritae essent, & tine∣as ad eam rem explorandam in consilium 〈◊〉〈◊〉. Ducentis post Igna∣tium annis Epistolas prodiisse, imo cùm jam de 〈◊〉〈◊〉 vel Patris ejus Christianismo fama sparsa esset, 〈◊〉〈◊〉 primum fuisse vult Dal∣laeus. Erat autem tunc temporis plures quam 〈◊〉〈◊〉 annos natus Eusebius. Nonne credimus eum, cùm fortè in talem Epistolarum Codicem inci∣deret, ad primum earum intuitum cohorruisse, quas nec in Pamphili Caesareae, nec Alexandri Hierosolymis Bibliothecâ vidisset, & de qui∣bus nè fando quidem ante hoc tempus fuisse eas in aliorum manibus audivisset? Optimè 〈◊〉〈◊〉 ille jam quadragenarius novit, quam libri scriptiaetatem ferrent; quot modis novitas proderetur, non ignora∣vit. Nullo igitur modo verisimile est Eusebio vigilanti tam facile simul & tam foedè impositum fuisse. Quòd si primâ facie impostura ei non suboluisset, tamen cum tam diligenter Epistolas evolverit, cum singula Episcoporum nomina numeraverit, cùm notaverit omnia itineris mo∣menta, cùm traditionem Apostolicae doctrinae observaverit, cùm haere∣ses refutatas animadverterit, cùm tot ex illis sententias exscripserit, cùm in nullo unquam Autore examinando parem diligentiam adhibuerit; an fieri posse putamus, ut, si tot sint in iis scripta quae fidem temporum manifestè convellunt, quae à sermone Apostolico & virorum Aposto∣licorum planè dissentiunt, quae à modestiâ, 〈◊〉〈◊〉, veracitate, pru∣dentiâ Martyris longè abhorrent, quae per se absurda, affectata, inepta, & putida sint, haec omnia Eusebius statim concoqueret, pro verè Igna∣tianis arriperet, & aeternitati consecraret? Credat Judaeus apella.

Sed Vir doctissimus observat alia apud Eusebium sphalmata esse hoc nequaquam leviora, quorum tamen meminisse nolit; ut hinc sci∣licet credamus bonum illum virum tam facilè ac tam turpiter decipi ac labi potuisse. Verùm prudens, opinor, haec sphalmata silentio suppres∣sit, quòd ad rem omnino non facerent. Si Autorem ullum Veterem no∣minare posset, quem Eusebius agnovit, & cujus autoritatem testimo∣niis aliorum confirmatum ivit, qui postea Fictor detectus est, aut vel

in dubium vocatus: aliquid quidem diceret, quod eum à temeritatis & inverecundiae crimine, ut ipse loquitur, liberaret. Ego verò Eusebi∣um tantâ diligentiâ tantóque judicio in examinandis Christianorum primae vae antiquitatis scriptis, in quibus traditionem Apostolicam con∣tineri arbitratus est, usum fuisse contendo, ut nemo unquam de ejus fide aut de scriptis, quae ille pro indubitatis habuit, postea dubitaverit. Libri qui nunc in dubium vocantur, aut olim vocati sunt, testimonium ejus non habent. Ostende mihi lapsum 〈◊〉〈◊〉 in aliquo alio Opere, ut de hoc credam.

Diligentiam autem & attentionem Eusebii requirunt Adversarii in testimonio Irenaei a fferendo: ego verò eam laudandam puto, quòd auream sententiam, in Ignatii Epistolâ 〈◊〉〈◊〉, apud Irenaeum inve∣nerit, observaverit, notaverit, applicaverit. Sed van â & inani specie delusus Epistolas Irenaeum quoque vidisse, & quidem etiam, (quod sa∣nè crassius est & inexcusabilius) memor âsse imaginatus est. Unde autem hoc apparet, caetera diligentissimum oculatissimumque ita fuisse delu∣sum? Vidit Eusebius multa Irenaei scripta, quae jam perierunt, quae & ipse commemorat lib. 5. cap. 26. & 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, atque haec sunt quae ex Irenaei scriptis ad nostram not itiam pervenerunt, inquit. Ex his vidisse eum Ignatii Episto∣las certior fieri potuit; imò ex illâ ipsâ sententiâ, quam adduxit, vidisse novit, quia eam ex ejus Epistolâ transcripserat Irenaeus. Nam quòd a∣pud eum dixisse tantum Martyrem, non autem scripsisse legamus, planè nihili est: nos enim antè ostendimus nunquam aliter lrenaeum de senten∣tiis scriptis locutum esse. At habuit ex Actis Ignatiani Martyrii. Ita certè Parkerus, Collegerat quis fortè dicta Ignatii ante tempus Eusebii, 〈◊〉〈◊〉, in formam Epistolarū redegit. Sed antiquissima Acta quae tunc exti∣terunt, nec eam ne{que} similem aliquam sententiam Martyris exhibent. Po∣steriora omnia diu post Irenaeum, diu post Eusebium conscripta sunt: & eorum interpolatores sententias quas habent ex Epistolis transcripse∣runt, ut nos antè ostendimus. Haec igitur saepius iterata nihil proficiunt.

Secundò objicitur similis ejus in Polycarpo oscitantia, quòd non at∣tenderit duo illa quae ex ejus Epistolâ recitavit loca apertè inter se pugna∣re. Profecto si haec vera essent, si Eusebius recitaret duo loca aperte in∣ter se pugnantia, eámque repugnantiam, quae tam aperta esset, minimè animadverteret, quomodo excusari posset non video. Et tamen veniâ digniorem hanc in Polycarpo oscitantiam illâ quae in Irenaeo fuit fate∣tur Dallaeus. Quare, amabò? nempe quia novit ea quae objecit esse falsissima: neque Eusebium, sed nos oscitare putavit cùm ista scriberet. Quisquis illa loca quae ex Epistolâ Polycarpi recitavit Eusebius perle∣gerit, nullam inter ea pugnam, nullam vel contradictionis umbram

esse confitebitur. Sed ad calcē loci posterioris, inquit, aliquid tale reperi∣tur. Verùm ea quae sunt adcalcē non recitavit Eusebius: falso igitur asseritur loca quae recitavit inter se pugnare: & si ulla pugna esset, pu∣gnaret locus quem recitavit cum eo quem non recitavit, & cujus solus Photius meminit pluribus quam quingentis post Eusebium annis: ne{que} tamen ulla inter Eusebiana & Photiana pugna est, ut nos fusè probavi∣mus. Certè si hîc oscitaverit Eusebius, oscitavit & tota Ecclesia Asiatica, quae totā Epistolā, quam citavit Eusebius, per tot saecula publicè legebat.

Optimè igitur novit Eusebius loca haec Polycarpi & Irenaei indubita∣tum Ignatianis Epistolis testimonium praebere: neque alia adhibere voluit, licèt sine omni dubio plura potuisset. Post enim animo conce∣ptam hanc opinionem, quorsum alios posteriores nominaret? cur praeter solitum morem in re minimè controversâ testes congereret at∣que condensaret? Infirmum igitur Argumentum est quod hîc adver∣sus Origenis testimonia nectit Dallaeus. De Origene 〈◊〉〈◊〉 verbum fe∣cit. Quorsum enim de Origene verba fateret, cùm antiquissimos illos Polycarpum & Irenaeum nominâsset? Sed si quid ille ad hoc quod agit utile dixisset, hic non erat omissurus, quo nemo unquam studiosiùs Ori∣genis libros legie. Legit quidem & perquam studiosè; sex etiam libros Apologeticos edidit, magnam etiam partem libri sexti Historiae Eccle∣siasticae in illius rebus enarrandis consumpsit; ejus libros saepe ad hi∣storiam ipsius illustrandam advocat, & quid de libris S. Scripturae sense∣rit, quam de Apostolis traditionem acceperat enarrat: eum tamen nunquam testem adhibuit ad ullum Apostolicorum virorum scriptum confirmandum. Quare autem non in Ignatio eum omitteret quem in omnibus aliis omisit. Leges quas ipse ad discernendos dijudicand ósque veterum libros fixerat, hîc planè penitúsque observavit; 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 scilicet 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, Polycarpum & Irenaeum nominavit. Sarta itaque tecta est Eusebii diligentia, salva prudentia atque judicium: nullus hîc error, nulla oscitatio, nulla hallucinatio, quas Dallaeus sine ullo fundamento tam liberaliter Historiae Ecclesiasticae Patri tribuit. Nullo denique modo testimoniis ex Origene productis praejudicat Eusebii silentium. Aliunde enim satìs certò novimus utrumque hoc Opus esse verè Origenicum. Commentarios in Canticum Canticorum scripsis∣se testatur. S. Gregorius Nyssenus in Prooemio. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Quòd si cùm Orige∣nes plurimum laboris & studii in hunc libellum contulerit, nos quoque quod à nobis est elaboratum literis mandare lubenter statnerimus, nemo nos accuset. Hoc Opus quod habemus eorum partem esse extra om∣nem controversiam ponunt, & Nysseni expositio consona, & resipsa,

& Fragmentum Graecè in Philocaliâ conservatum, & Cassiodori de Ruffino Inter prete testimonium. Pariter Homilias in S. Lucam scripsis∣se Origenem certum est, quòd & eas ipse laudet Tomis in Matthaeum & Joannem, & testetur Hieronymus ad Paulam & Eustochium. Quam∣obrem petist is ut contempt is ist iusmodi nugis saltem triginta & 〈◊〉〈◊〉 Adamantii nostri in Lucam Homilias, sicut in Graeco habentur, interpre∣ter. Ipse autem hoc se fecisse asserit; habemus Origenis Homilias ex interpretatione Hieronymi sicut in Graeco habebantur.

Levia haec sunt prae iis quae sequuntur. Hic enim error unius Euse∣bii totam Ecclesiam Christi occupavit, infecit. Primò Athanasius eum hausit, qui egregium 〈◊〉〈◊〉 locum, & suae causae utilissimum in Epi∣stolis nactus Ignatiieum nomine laudavit; sed ille deceptus est; nihil quidem peccavit, (hoc largitur Vir doctissimus) sed ab Eusebio ostentatâ autoritate delusus est. Tum verò hinc ab Athanasio, illinc ab Eusebio factum est, ut pauci deinceps fuerint qui ea falsa esse existima∣rent. Tota haec conjecturarum, suspicionúm{que} congeries nullo negotio difflatur. Quâ enim fiduciâ Athanasius ab Eusebio delusus fuisse dici∣tur, qui Polycarpum & Irenaeum non minùs quàm Eusebius legerat? Cur Athanasio non minùs quàm Eusebio, imponere potuerunt Poly∣carpus & Irenaeus, si illud reverâ testati non sint quod nostri eos testa∣tos esse dicunt? An ille Eusebio diligentior aut in rebus hujusmodi perspicacior fuit? Imò quomodo Eusebius Ignatiana ex tenebris in lucem Athanasio induxerat, qui eadem in Origene antè legerat? Asse∣ritur ab 〈◊〉〈◊〉 〈◊〉〈◊〉 etiam Dallaeo Pseudodionysium Ignatiana sua ab 〈◊〉〈◊〉 〈◊〉〈◊〉; cur non ab eodem Epistolas has ab Ignatio scriptas fuisse 〈◊〉〈◊〉 Athanasius? cur non ab illo vetere scriptore, à quo sua Ignatiana sumpserat Basilius, Athanasio synchronus? Haec omnia legisse Athanasium nemo dubitat: Eusebii autem Historiam Ecclesiasticam aut diligenter evolvisse, aut omnino, cùm ista scriberet, vidisse non constat. Scriptam eam fuisse postremis Eusebii temporibus, circa annum Cccxxx, vult Dallaeus. Ante eum annum à Meletianis & Eusebianis apud Constantinum vexatus, & ab Alexandriâ Constanti∣nopolin evocatus est. Post eum annum statim de calice fracto, & Arse∣nio occiso accusatur: proximo, Dalmatio, qui ei Antiochiae judex da∣tus est, causam suam probare coactus, in exquirendo Arsenio occupa∣tus est. Tum verò Concilium Caesareae indictum, quò pervenire ideo recusavit, quia idem Eusebius, qui non diu antè Historiam ediderat, ejus leci Episcopus esset, mox Tyri in Concilio adesse coactus, sub judice inter alios etiam Eusebio nostro, ibidemque condemnatus, in∣dè elapsus confugit Constantinopolin, ubi statim sententiam relegati∣onis accepit, & in Gallias exul missus est. Restitutus quidem Alexan∣driam

pergit, ubi tamen diu securus non fuit; sed Haereticorum domi aestu agitatus Pontificem Romanum appellat, & novis criminationibus onustus Romam proficiscitur. Mox in Synodo Antiocherâ depositus est, eique suffectus Gregorius. In Occidente igitur per complures an∣nos substitit, ubi Eusebianorum aut fama aut cura nulla. Serdicensi Synodo interfuit, à qua suae sedi restitutus, Alexandriam tamen rever∣ti vix diu postea ausus est: primò Naissum, dein Aquileiam, rursum Gallias, postea Antiochiam petivit. Postquam illuc pervenerat, omni∣áque in Ecclesiâ praeclarè disposuerat, Edictum pro damnatione ejus à Constantio exiit; & mox Syriani exercitu Alexandriae oppressus, fugâ elapsus est, & introducto Georgio, in eremum secessit: ubi diu versatus, & ab hostium oculis penitus ereptus, multa conscripsit, illa praesertim, in quibus S. Ignatium laudavit. Quis jam dabit Athanasi∣um aut in Historiâ Eusebii multùm fuisse versatum, antequam ista scriberet, aut ex illius autoritate dilectis suis fratribus Ignatium com∣mendare voluisse? Ego quidem non dubito, quin, cùm S. Ignatium ci∣tavit, non ex autoritate Eusebii, quae sentio quàm fuerit apud eum exigua, sed pro suâ singulari sapientiâ, id pronunciaverit, quod ipsa tunc apertissima res reiqueratio illi per suasit.

Tandem verò persentisco quare non peccâsse Athanasium largiatur Dallaeus: autumat enim eum tantummodo nomen quod Epistolae praefe∣rebant & apud adversarios receptum erat retinuisse: eo scilicet modo, quo Salmasius & Blondellus Ignatii nomine usi 〈◊〉〈◊〉 & Epistolas cita∣runt; quas tamen fictas, spurias, 〈◊〉〈◊〉 〈◊〉〈◊〉 as 〈◊〉〈◊〉: proinde 〈◊〉〈◊〉 nostro clypcum non 〈◊〉〈◊〉 Epistolis ejus autoritatem tribuisse. Mira quidem haec sunt, & quae à nemine, ut opinor, Ignatianis vel infensissimo, ferri possunt. Quicquid ille de SS. Patribus senserit, non certè in hac re S. Athanasius ad eum modum quo Salmasius & Blondellus loquitur. Verba ex Epistolâ ejus pro∣ducturus, ità praefatur. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Ignatius igitur post Apostolos Antiochiae 〈◊〉〈◊〉 Epis∣copus, & Martyr Christi factus, scribens de Domino dixit. Asserit igitur eum, cujus sententiam fratribus communicaturus 〈◊〉〈◊〉, non im∣postorem, non vulgarem aliquem aut è trivio scriptorem, sed virum Apostolicum, & quod majus aliquid est, Antiochenae, hoc est, amplis∣simae Ecclesiae Episcopum, &, quod maximum est, Martyrem Christi fuisse. In illâ quam ex Ignatio adducit sententiâ, Christus dicitur 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, sed alios post Ignatium aliter locutos esse ostendit, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Tum verò quantae autoritatis Ignatius apud se fuerit, quantae apud fratres suos & dilectos esse debuerit apertissimè demon∣strat.

'〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, inquit, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Si igitur & his adversemur, sit ncbis etiam ad∣versus Synodos pugna. Si horum sententias non recipiamus, si de earum autoritate aut veritate dubitemus, si tantis Patribus refragemur, ad∣versus etiam Synodos arma sumamus, vel illam quae Paulum Samofa∣tenum, vel hanc etiam quae Arium condemnavit respuamus, conculce∣mus. Haud enim renuo: neque major mihi est, aut vobis esse debet, harum Synodorum quàm eorum Patrum autoritas. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Si autem eorum in Christo fidem cognoscentes, persuasum ha∣bemus tum Beatum Ignatium rectè scripsisse, tum etiam & alios, qui ipsi contraria statuisse verbo tenus videantur, quidni & Nicaenam Syn∣odum, & illam quae Paulum condemnavit admittamus? Ut illi aliter 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, ità hae aliter 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 acceperunt. Nihil unquam dici potuit aut de vero & indubitato autore Epistolae confidentiùs, aut de ipso Ig∣natio honorificentiús: nihil quod susceptam ac defensam à nostris Igna∣tianorum contra dissentientes autoritatem firmius stabi ire possit; quod illa doctissimi Hammondi, ut Dallaeo videtur, sanè magnifica, ut mihi, & vera & modesta, plane significant. Post Eusebium, inquit, Athanasius Magnus suum etiam Ignatio nostro clypeum obtendit. Ego nihil in his verbis magnificum reperio, nisi fortè quòd Athanasium testem citans eum Magnum vocat, qui titulus illi semper a scriptus nunc nimis ho∣norificus videtur; aut quòd Ignatium nostrum appellat, quem tamen illi suum esse nolunt. Nam quòd Athanasius, si reverâ magnus sit, Igna∣tio nostro, si noster dici possit quem nos defendimus, testimonium suum offerat, & quasi clypeum obtendat adversus hodiernos Ignatii hostes, negari non potest. Clypeum suum obtendisse vult etiam Vir doctissi∣mus, sed veritati, non Ignatio; sed contra Arianorum tela, non con∣tra hostes Ignatii. At quomodo veritati tunc obtendere potuit, si nunc Ignatianis, quando in dubium vocantur, non obtendat? Veritas Chri∣sti impostorum ope non indiget: neque Epistolicus Ignatius ei pro clypeo esse potuit, nisi & ille verus esset, Apostolicus scilicet, & Epis∣copus, & Martyr, ut eum Athanasius describit. Quòd autem clypeo hoc usum vult contra Arianorum tela, planè falsum est. Saepius adver∣sus Arianos disputat de voce 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, nunquam autem in eâ re te∣stimonio Ignatii utitur. Ut, Oratione contra Arianos secundâ, docet eos eam vocem ab Ethnicis hausisse, & opponit illis Asterium suum, Arianae haereseos defensorem (non autem Ignatium) qui 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 dixerat, quamvìs idem etiam 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 asseruisset. Et in Epistolâ de Synodi Nicaenae Decreto, contra alia Arii dogmata Origenem, utrumque Dionysium, & Thognostum citat, Ignatium ne{que}

adversus ista, neque in disputatione de voce 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, de qua fusè agit, omnino nominat. Ad fratres tantum & dilectos, & eidem cum ipso doctrinae de naturâ Christi consentientes, autoritate Ignatii utitur; ne{que} tanquam Scriptor is alioqui dubii, sed & apud eos, ad quos scripse∣rat, recepti, & ab ipso modis omnibus ornati, ne{que} cùm ista scriberet, à quopiam in dubium vocati. Quorsum igitur hîc Salmasium & Blon∣dellum advocat, quasi pari modo Ignatium Epistolicum citâssent, quem spurium, & supposititium crediderunt? Imò quare etiam simul Ham∣mondum tanquam 〈◊〉〈◊〉 & severum, & joculari animadversione, imo joco tam diluto atque longè 〈◊〉〈◊〉 utentem sugillat? Quid vero est quod Hammondum, virum sanè optimum doctissimúmque tam tristem & severum fuisse arguit? quis ille, amabo, jocus tam dilutus, támque Longè petitus? Nempe putavit Salmasium, qui tam variè de Ignatio lo∣cutus est, mentem mutâsse; quod qui Salmasium novit non facilè credet. Quid igitur? annon Claudius 〈◊〉〈◊〉 Senator Parisiensis novit Salmasium? nonne ejus omnia admiratus est, & praecipuè illud Opus de Primatu Papae, cui hoc elogium inscripsit. Si pergas istis machinis Urbem concutere, brevi RUET ALTO A CULMINE ROMA? Ettamen summus hic Salmafii amicus, atque fautor, non veritus est istius Veneris carpere sandalium. Non placet, inquit, quòd ea in Apparatu culpes, quae in ipso Opere laudas. De Ignatianis 〈◊〉〈◊〉 intelligo, quas in Apparatu qui prior legitur 〈◊〉〈◊〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 revincis, & tamen earum autoritate soepiuscule uteris, quasi essent legiti∣mae, nec titulus autorem mentiretur. Saltem de ist â tuâ sententiae mu∣tatione aliquid significâsses. Judicent jam eruditi an Hammondus, an Sarravius mollius carpserit istius Veneris sandalium: interim Ham∣mondum absolvunt Athanasius, & Sarravius. Nullus Impostor Eu∣sebium delusit, nullus Eusebius Athanasium.