Poems, &c. upon several occasions both English and Latin, &c. / composed at several times by Mr. John Milton ; with a small tractate of education to Mr. Hartlib.

Sylvarum Liber.

Anno aetatis 16. In obitum Procancellarii medici.

PArere fati discite legibus, Manusque Parcae jam date supplices, Qui pendulum telluris orbem Iäpeti colitis nepotes. Vos si relicto mors vaga Taenaro Semel vocârit flebilis, heu morae Tentantur incassùm dolique; Per tenebras Stygis ire certum est. Si destinatam pellere dextera Mortem valeret, non ferus Hercules Nessi venenatus cruore Aemathiâ jacuisset Oetâ. Nec fraude turpi Palladis invidae Vidisset occisum Ilion Hectora, aut Quem larva Pelidis peremit Ense Locro, Jove lacrymante.

Si••riste fatum verba Hecateia Fugare possint, Telegoni parens Vixisset infamis, potentique Aegiali soror usa virgâ. Numenque trinum fallere si queant Artes medentûm, ignotaque gramina, Non gnarus herbarum Machaon Eurypyli cecidisset hastâ. Laesisset & nec te Philyreie Sagitta echidnae perlita sanguine, Nec tela te fulmenque avitum Caese puer genitricis alvo. Tuque O alumno major Apolline, Gentis togatae cui regimen datum, Frondosa quem nunc Cirrha luget, Et mediis Helicon in undis, Jam praesuisses Palladio gregi Laetus, superstes, nec sine gloria, Nec puppe lustrasses Charontis Horribiles barathri recessus. At fila rupit Persephone tua Irata, cum te viderit artibus Succoque pollenti tot atris Fausibus eripuisse mortis.

Colende praeses, membra precor tua Molli quiescant cespite, & ex tuo Crescant rosae, calthaeque busto, Purpureoque hyacinthus ore. Sit mite de te judicium Aeaci, Subrideatque Aetnaea Proserpina, Interque felices perennis Elysio spatiere campo.

In quintum Novembris, Anno aetatis 17.

JAm pius extremâ veniens Iäcobus ab arcto Teucrigenas populos, latéque patentia regna Albionum tenuit, jamque inviolabile foedus Sceptra Caledoniis conjunxerat Anglica Scotis: Pacificusque novo felix divesque sedebat In solio, occultique doli securus & hostis: Cum ferus ignifluo regnans Acheronte tyrannus, Eumenidum pater, aethereo vagus exul Olympo, Forte per immensum terrarum erraverat orbem, Dinumerans sceleris socios, vernasque fideles, Participes regni post funera moesta futuros; Hic tempestates medio ciet aêre diras,

Illic unamimes odium struit inter amicos, Armat & invictas in mutua viscera gentes; Regnaque olivifera vertit florentia pace, Et quoscunque videt purae virtutis amantes, Hos cupit adjicere imperio, fraudumque magister Tentat inaccessum sceleri corrumpere pectus, Infidiasque locat tacitas, cassesque latentes Tendit, ut incautos rapiat, seu Caspia Tigris Insequitur trepidam deserta per avia praedam Nocte sub illuni, & somno nictantibus astris. Talibus infestat populos Summanus & urbes Cinctus caeruleae fumanti turbine flammae. Jamque fluentisonis albentia rupibus arva Apparent, & terra Deo dilecta marino, Cui nomen dederat quondam Neptunia proles Amphitryoniaden qui non dubitavit atrocem Aequore tranato furiali poscere bello, Ante expugnatae crudelia saecula Troiae.

At simul hanc opibusque & festâ pace beatam Aspicit, & pingues donis Cerealibus agros, Quodque magis doluit, venerantem numina veri Sancta Dei populum, tandem suspiria rupit Tartareos ignes & luridum olentia sulphur. Qualia Trinacriâ trux ab Jove clausus in Aetna

Efflat tabifico monstrosus ab ore Tiphoeus. Ignescunt oculi, stridetque adamantius ordo Dentis, ut armorum fragor, ictaque cuspide cuspis. Atque pererrato solum hoc lacrymabile mundo Inveni, dixit, gens haec mihi sola rebellis, Contemtrixque jugi, nostrâque potentior arte. Illa tamen, mea si quicquam tantamina possunt. Non feret hoc impune diu, non ibit inulta, Hactenus; & piceis liquido notat aêre pennis; Quà volat, adversi praecursant agmine venti, Densantur nubes, & crebra tonitrua fulgent.

Jamque pruinosas velox superaverat alpes, Et tenet Ausoniae fines, à parte sinistrâ Nimbifer Appenninus erat, priscique Sabini, Dextra veneficiis infamis Hetruria, nec non Te furtiva Tibris Thetidi videt oscula dantem; Hinc Mavortigenae consistit in arce Quirini. Reddiderant dubiam jam sera crepuscula lucem, Cum circumgreditur totam Tricoronifer urbem, Panificosque Deos portat, scapulisque virorum Evehitur, praeeunt submisso poplite reges, Et mendicantum series longissima fratrum; Cereaque in manibus gestant funalia caeci, Cimmeriis nati in tenebris, vitamque trahentes,

Templa dein multis subeunt lucentia taedis (Vespe•• erat sacer iste Petro) fremitusque canentum Saepe tholos implet vacuos, & inane locorum. Qualiter exululat Bromius, Bromiique caterva, Orgia cantantes in Echionio Aracyntho, Dum tremit attonitus vitreis Asopus in undis, Et procul ipse cavâ responsat rupe Cithaeron.

His igitur tandem solenni more peractis, Nox senis amplexus Erebi taciturna reliquit, Praecipitesque impellit equos stimulante flagello, Captum oculis Typhlonta, Melanchaetemque ferocem, Atque Acherontaeo prognatam patre Siopen Torpidam, & hirsutis horrentem Phrica capillis. Interea regum domitor, Phlegetontius haeres

Ingreditur thalamos (neque enim secretus adulter Producit steriles molli sine pellice noctes) At vix compositos somnus claudebat ocellos, Cum niger umbrarum dominus, rectorque silentum, Praedatorque hominum falsâ sub imagine tectus Astitit, assumptis micuerunt tempora canis, Barba sinus promissa tegit, cineracea longo Syrmate verrit humum vestis, pendetque cucullus Vertice de raso, & ne quicquam desit ad artes, Cannabeo lumbos constrinxit sune salaces.

Tarda fenestratis figens vestigia calceis. Talis uti fama est, vastâ Franciscus eremo Tetra vagabatur solus per lustra ferarum, Sylvestrique tulit genti pia verba salutis Impius, atque lupos domuit, Lybicosque leones.

Subdolus at tali Serpens velatus amictu Solvit in has fallax ora execrantia voces; Dormis nate? Etiamne tuos sopor opprimit artus? Immemor O fidei, pecorumque oblite tuorum! Dum cathedram venerande tuam, diademaque triplex Ridet Hyperboreo gens barbara nata sub axe, Dumque pharetrati spernunt tua jura Britanni: Surge, age, surge piger, Latius quem Caesar adorat, Cui reserata patet convexi janua caeli, Turgentes animos, & fastus frange procaces, Sacrilegique sciant, tua quid maledictro possit, Et quid Apostolicae possit custodia clavis; Et memor Hesperiae disjectam ulciscere classem, Mersaque Iberorum lato vexilla profundo, Sanctorumque cruci tot corpora fixa probrosae, Thermodoontéa nuper regnante puella. At tu si tenero mavis torpescere lecto Crescentesque negas hosti contundere vires, Tyrrhenum implebit numeroso milite pontum,

Signaque Aventino ponet fulgentia colle: Relliquas veterum franget, flammisque cremabit, Sacraque calcabit pedibus tua colla profanis, Cujus gaudebant soleîs dare basia reges. Nec tamen hunc bellis & aperto Marte lacesses, Irritus ille labor, tu callidus utere fraude, Quaelibet haereticis disponere retia fas est; Jamque ad consilium extremis rex magnus ab oris Patricios vocat, & procerum de stirpe creatos, Grandaevosque patres trabeâ, canisque verendos; Hos tu membratim poteris conspergere in auras, Atque dare in cineres, nitrati pulveris igne Aedibus injecto, quà convenere, sub imis. Protinus ipse igitur quoscunque habet Anglia fidos Propositi, factique mone, quisquámne tuorum Audebit summi non jussa facessere Papae. Perculsosque metu subito, casúmque stupentes Invadat vel Gallus atrox, vel saevus Iberus. Saecula sic illic tandem Mariana redibunt, Tuque in belligeros iterum dominaberis Anglos. Et nequid timeas, divos divasque secundas Accipe, quotque tuis celebrantur numina fastis. Dixit & adscitos ponens malefidus amictus Fugit ad infandam, regnum illaetabile, Lethen.

Jam rosea Eoas pandens Tithonia portas Vestit inauratas redeunti lumine terras; Maestaque adhuc nigri deplorans funera nati Irrigat ambrosiis montana cacumina guttis; Cum somnos pepulit stellatae janitor aulae Nocturnos visus, & somnia grata revolvens.

Est locus aeternâ septus caligine noctis Vasta ruinosi quondam fundamina tecti, Nunc torvi spelunca Phoni, Prodotaeque bilinguis Effera quos uno peperit Discordia partu. Hic inter caementa jacent praeruptaque saxa, Ossa inhumata virûm, & trajecta cadavera ferro; Hic Dolus intortis semper sedet ater ocellis, Jurgiaque, & stimulis armata Calumnia fauces. Et Furor, atque viae moriendi mille videntur Et timor, exanguisque locum circumvolat Horror, Perpetuoque leves per muta silentia Manes Exululat, tellus & sanguine conscia stagnat. Ipsi etiam pavidi latitant penetralibus antri Et Phonos, & Prodotes, nulloque sequente per antrum Antrum horrens, scopulosum, atrum feralibus umbris Diffugiunt sontes, & retrò lumina vortunt, Hos pugiles Romae per saecula longa fideles Evocat antistes Babylonius, atque ita fatur.

Fi••ibus occiduis circumfusum incolit aequor Gens exosa mihi, prudens natura negavit Indignam penitus nostro conjungere mundo: Illuc, sic jubeo, celeri contendite gressu, Tartareoque leves difflentur pulvere in auras Et rex & pariter satrapae, scelerata propago Et quotquot fidei caluere cupidine verae Consilii socios adhibete, operisque ministros. Finierat, rigidi cupidè paruere gemelli.

Interea longo flectens curvamine coelos Despicit aethereâ dominus qui fulgurat arce, Vanaque perversae ridet conamina turbae, Atque sui causam populi volet ipse tueri.

Esse ferunt spatium, quà distat ab Aside terra Fertilis Europe, & spectat Mareotidas undas; Hic turris posita est Titanidos ardua Famae Aerea, lata, sonans, rutilis vicinior astris Quàm superimpositum vel Athos vel Pelion Ossae Mille fores aditusque patent, totidemque fenestrae, Amplaque per tenues translucent atria muros; Excitat hic varios plebs agglomerata susurros; Qualiter instrepitant circum mulctralia bombis Agmina muscarum, aut texto per ovilia junco, Dum Canis aestivum coeli petit ardua culmen

Ipsa quidem summâ sedet ultrix matris in arce, Auribus innumeris cinctum caput eminet olli, Queis sonitum exiguum trahit, atque levissima captat Murmura, ab extremis patuli confinibus orbis. Nec tot Aristoride servator inique juvencae Isidos, immiti volvebas lumina vultu, Lumina non unquam tacito nutantia somno, Lumina subjectas late spectantia terras. Istis illa solet loca luce carentia saepe Perlustrare, etiam radianti imper••ia soli••▪ Millenisque loquax auditaque visaque linguis Cuilibet effundit temeraria, veráque mendax Nunc minuit, modò confictis sermonibus auget. Sed tamen a nostro meruisti carmine laudes Fama, bonum quo non aliud veracius ullum, Nobis digna cani, nec te memorasse pigebit Carmine tam longo, servati scilicet Angli Officiis vaga diva tuis, tibi reddimus aequa. Te Deus aeternos motu qui temperat ignes, Fulmine praemisso alloquitur, terrâque tremente▪ Fama siles? an te latet impia Papistarum Conjurata cohors in meque meosque Britannos, Et nova sceptrigero caedes meditata Iäcobo: Nec plura, illa statim sensit mandata Tonantis,

Et satis antè fugax stridentes induit alas, Induit & variis exilia corpora plumis; Dextra tubam gestat Temesaeo ex aere sonoram. Nec mora jam pennis cedentes remigat auras, Atque parum est curfu celeres praevertere nubes, Jam ventos, jam solis equos post terga reliquit: Et primò Angliacas solito de more per urbes Ambiguas voces, incertaque murmura spargit, Mox arguta dolos, & detestabile vulgat Proditionis opus, nec non facta horrida dictu, Authoresque addit sceleris, nec garrula caecis Insidiis loca structa silet; stupuere relatis, Et pariter juvenes, pariter tremuere puellae, Effaetique senes pariter, tantaeque ruinae Sensus ad aetatem subitò penetraverat omnem Attamen interea populi miserescit ab alto Aethereus pater, & crudelibus obstitit ausis Papicolûm; capti poenas raptantur ad acres; At pia thura Deo, & grati solvuntur honores; Compita laeta focis genialibus omnia fumant; Turba choros juvenilis agit: Quintoque Novembris Nulla Dies toto occurrit celebratior anno.

Anno aetatis 17. In obitum. Praesulis Eliensis.

ADhuc madentes rore squalebant genae, Et sicca nondum lumina; Adhuc liquentis imbre turgebant salis, Quem nuper effudi pius, Dum maesta charo justa persolvi rogo Wintoniensis praesulis. Cum centilinguis Fama (proh semper mali Cladisque vera nuntia) Spargit per urbes divitis Britanniae, Populosque Neptuno satos, Cessisse morti, & ferreis sororibus Te generis humani decus, Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ Quae nomen Anguillae tenet. Tunc inquietum pectus irâ protinus Ebulliebat fervidâ, Tumulis potentem saepe devovens deam: Nec vota Naso in Ibida Concepit alto diriora pectore, Graiusque vates parciùs

Turpem Lycambis execratus est dolum, Sponsamque Neobolen suam. At ecce diras ipse dum fundo graves, Et imprecor neci necem, Audisse tales videor attonitus sonos Leni, sub aurâ, flamine: Caecos furores pone, pone vitream Bilemque & irritas minas, Quid temerè violas non nocenda numina, Subitoque ad iras percita. Non est, ut arbitraris elusus miser, Mors atra Noctis filia, Erebóve patre creta, sive Erinnye, Vastóve nata sub Chao: Ast illa caelo missa stellato, Dei Messes ubique colligit; Animasque mole carneâ reconditas In lucem & auras evocat: Ut cum fugaces excitant Horae diem Themidos Jovisque filiae; Et sempiterni ducit ad vultus patris; At justa raptat impios Sub regna furvi luctuosa Tartari, Sedesque subterraneas

Hanc ut vocantem laetus audivi, citò Foedum resiqui carcerem, Volatilesque faustus inter milites Ad astra sublimis feror: Vates ut olim raptus ad coelum senex Auriga currus ignei, Non me Boötis terruere lucidi Sarraca tarde frigore, aut Formidolosi Scorpionis brachia, Non ensis Orion tuus. Praetervolavi fulgidi solis globum, Longéque sub pedibus deam Vidi trisormem, dum coercebat suos Fraenis dracones aureis. Erraticorum syderum per ordines, Per lacteas vehor plagas, Velocitatem saepe miratus novam, Donec nitentes ad fores Ventum est Olympi, & regiam Chrystallinam, & Stratum smaragdis Atrium. Sed hic tacebo, nam quis effari queat Oriundus humano pa••••e Amoenitates illius loci, mihi S••t est in aeternum frui,

Naturam non pati senium.

HEu quàm perpetuis erroribus acta fatiscit Avia mens hominum, tenebris{que} immersa profun∣dis Oedipodioniam volvit sub pectore noctem! Quae vesana suis metiri facta deorum Audet, & incisas leges adamante perenni Assimilare suis, nulloque solubile saeclo Consilium fati perituris alligat horis.

Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis Naturae facies, & rerum publica mater Omniparum contracta uterum sterilescet ab aevo? Et se fassa senem malè certis passibus ibit Sidereum tremebunda caput? num tetra vetustas Annorumque aeterna fames, squalorque s••usque Sidera vexabunt? an & insatiabile Tempus Esuriet Caelum, rapietque in viscera patrem? Heu, potuitne suas imprudens Jupiter arces Hoc contra munisse nefas, & temporis isto Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes? Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo Convexi tabulata ruant, atque-obvius ictu Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aula Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas.

Qualis in Aegaeam proles Junonia Lemnon Deturbata sacro cecidit de limine caeli. Tu quoque Phoebe tui casus imitabere nati Praecipiti curru, subitâque ferere ruinâ Pronus, & exinctâ fumabit lampade Nereus, Et dabit attonito feralia sibila ponto. Tunc etiam aërei divulfis sedibus Haemi Dissultabit apex, imoque allisa barathro Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem In superos quibus usus erat, fraternaque bella.

At pater omnipotens fundatis fortius astris Consuluit rerum summae, certoque peregit Pondere fatorum lances, atque ordine summo Singula perpetuum jussit servare tenorem. Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno; Raptat & ambit os sociâ vertigine caelos. Tardior haud solito Saturnus, & acer ut olim Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors. Floridus aeternùm Phoebus juvenile coruscat, Nec fovet effoetas loca per declivia terras Devexo temone Deus; sed semper amicá Luce potens eadem currit per signa rotarum, Surgit odoratis pariter formosus ab Indis Ethereum pecus albenti qui cogit Olympo

Mane vocans, & serus agens in pascua coeli, Temporis & gemino dispertit regna colore. Fulget, obitque vices alterno Delia cornu, Caeruleumque ignem paribus complectitur ulnis. Nec variant elementa fidem, solitóque fragore Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes. Nec per inane furit leviori murmure Corus, Stringit & armiferos aequali horrore Gelonos Trux Aquilo, spiratque hyemem, nimbosque volutat. Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori Rex maris, & raucâ circumstrepit aequora conchâ Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem Aegaeona ferunt dorso Balearica cete. Sed neque Terra tibi saecli vigor ille vetusti Priscus abest, servatque suum Narcissus odorem, Et puer ille suum tenet & puer ille decorem Phoebe tuufque & Cypri tuus, nec ditior olim Terra datum sceleri celavit montibus aurum Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in aevum. Ibit cunctarum series justissima rerum, Donec flamma orbem populabitur ultima, latè Circumplexa polos, & vasti culmina caeli▪ Ingentique rogo flagrabit machina mundi.

De Idea Platonica quemadmodum Aristoteles intellexit.

DIcite sacrorum praesides nemorum deae, Tuque O noveni perbeata numinis Memoria mater, quaeque in immenso procul Antro recumbis otiosa Aeternitas, Monumenta servans, & ratas leges Jovis, Caelique fastos atque ephemeridas Deûm, Quis ille primus cujus ex imagine Natura solers finxit humanum genus, Aeternus, incorruptus, aequaevus polo, Unusque & universus, exemplar Dei? Haud ille Palladis gemellus innubae Interna proles insidet menti Jovis; Sed quamlibet natura sit communior, Tamen seorsùs extat ad morem unius, Et, mira, certo stringitur spatio loci; Seu sempiternus ille syderum comes Caeli pererrat ordines decemplicis, Citimúmve terris incolit Lunae globum: Sive inter animas corpus adituras sedens Obliviosas torpet ad Lethes aquas:

Sive in remotâ forte terrarum plagâ Incedit ingens hominis archetypus gigas, Et iis tremendus exigit celsum caput Atlante major portitore syderum. Non cui profundum caecitas lumen dedit Dircaeus augur vidit hunc alto sinu; Non hunc silenti nocte Plêiones nepos Vatum sagaci praepes ostendit choro; Non hunc sacerdos novit Assyrius, licet Longos vetusti commemoret atavos Nini, Priscumque Belon, inclytumque O••••ridem. Non ille trino gloriosus nomine Ter magnus Hermes (ut sit arcani sciens) Talem reliquit Isidis cultoribus. At tu perenne ruris Academi decus (Haec monstra si tu primus induxit scholis) Jam jam pôetas urbis exules tuae Revocabis, ipse fabulator maximus, Aut institutor ipse migrabis foras.

Ad Patrem.

NUnc mea Pierios cupiam per pectora fontes Irriguas torquere vias, totumque per ora

Volvere laxatum gemino de vertice 〈…〉〈…〉um; Ut tenues oblita sonos audacibus alis Surgat in officium venerandi Musa parentis. Hoc utcunque tibi gratum peter optime carmen Exiguum meditatur opus, nec novimus ipsi Aptiùs à nobis quae possunt munera donis Respondere tuis, quamvis nec maxima possint Respondere tuis, nedum ut par gratia donis Esse queat, vacuis quae redditur arida verbis. Sed tamen haec nostros ostendit pagina census, Et quod habemus opum chartâ numeravimus istâ, Quae mihi sunt nullae, nisi quas dedit aurea Clio Quas mihi semoto somni peperere sub antro, Et nemoris laureta sacri Parnassides umbrae.

Nec tu vatis opus divinum despice carmen, Quo nihil aethereos ortus, & semina caeli, Nil magis humanam commendat origine mentem, Sancta Promethéae retinens vestigia flammae. Carmen amant superi, tremebundaque Tartara carmen Ima ciere valet, divosque ligare profundos, Et triplici duros Manes adamante coercet. Carmine sepositi retegunt arcana futuri Phoebades, & tremulae pallantes ora Sibyllae; Carmina sacrificus sollennes pangit ad aras

Aurea seu sternit motantem cornua taurum; Seu cùm fata sagax fumantibus abdita fibris Consulit, & tepidis Parcam scrutatur in extis. Nos etiam patrium tunc cum repetemus Olympum, Aeternaeque morae stabunt immobilis aevi, Ibimus auratis per caeli templa coronis, Dulcia suaviloquo sociantes carmina plectro, Astra quibus, geminique poli convexa sonabunt. Spiritus & rapidos qui circinat igneus orbes, Nunc quoque sydereis intercinit ipse choreis Immortale melos, & inenarrabile carmen; Torrida dum rutilus compescit sibila serpens, Demissoque ferox gladio mansueseit Orion; Stellarum nec sentit onus Maurusius Atlas. Carmina regales epulas ornare solebant, Cum nondum luxus, vastaeque immensa vorago Nota gulae, & modico spumabat coena Lyaeo. Tum de more sedens festa ad convivia vates Aesculeâ intonsos redimitus ab arbore crines, Heroumque actus, imitandaque gesta canebat, Et chaos, & positi latè fundamina mundi, Repeantesque Deos, & alentes numina glandes, Et nondum Aetneo quaesitum fulmen ab antro. Denique quid vocis modulamen inane juvabit,

Verborum sensusque vacans, numerique loquacis? Silvestres decet iste choros, non Orphea cantus Qui tenuit fluvios & quercubus addidit aures Carmine, non citharâ, simulachraque functa canendo Compulit in lacrymas; habet has à carmine laudes.

Nec tu perge precor sacras contemnere Musas, Nec vanas inopesque puta, quarum ipse peritus Munere, mille sonos numeros componis ad aptos, Millibus & vocem modulis variare canoram Doctus, Arionii meritò sis nominis haeres. Nunc tibi quid mirum, si me genuisse poëtam Contigerit, charo si tam propè sanguine juncti Cognatas artes, studiumque affine sequamur: Ipse volens Phoebus se dispertire duobus, Altera dona mihi, dedit altera dona parenti, Dividuumque Deum genitorque puerque tenemus.

Tu tamen ut simules teneras odisse camoenas, Non odisse reor, neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, Certaque condendi fulget spes aurea nummi: Nec rapis ad leges, malè custoditaque gentis Jura, nec insulsis damnas clamoribus aures. Sed magis excultam cupiens ditescere mentem, Me procul urbano strepitu, sccessibus altis

Abductum aoniae jucunda per otia ripae Phoebaeo lateri comitem finis ire beatum. Officium chari taceo commune parentis, Me poscunt majora, tuo pater optime sumptu Cùm mihi Romuleae patuit facundia linguae, Et Latii veneres, & quae Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere suasisti quos jactat Gallia flores, Et quam degerreri novus Italus ore loquelam Fundit, Barbaricos testatus voce tumultus, Quaeque Palaestinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet coelum, subjectaque coelo Terra parens, terraeque & coelo interfluus aer, Quicquid & unda tegit, pontique agitabile marmor, Per te nosse licet, per te, si nosse libebit. Dimotáque venit spectanda scientia nube, Nudaque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugisse velim, ni sit libâsse molestum.

I nunc, confer opes quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Perüanaque regna praeoptas. Quae potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, coelo? Non potiora dedit, quamvis & tuta fuissent, Publica qui juveni commisit lumina nato

Atque Hyperionios currus, & fraena diei, Et circum undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego jam doctae pars quamlibet ima catervee Victrices hederas inter, laurosque sedebo, Jamque nec obscurus populo miscebor inerti, Vitabuntque oculos vestigia nostra profanos. Este procul vigiles curae, procul este querelae, Invidiaeque acies transverso tortilis hirquo, Saeva nec anguiferos extende Calumnia rictus; In me triste nihil faedissima turba potestis, Nec vestri sum juris ego; securaque tutus Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.

At tibi, chare pater, postquam non aequa merenti Posse referre datur, nec dona rependere factis, Sit memorâsse satis, repetitaque munera grato Percensere animo, fidaeque reponere menti.

Et vos, O nostri, juvenilia carmina, Iusus, Si modo perpetuos sperare audebitis annos, Et domini superesse rogo, lucemque tueri, Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco, Forsitan has laudes, decantatumque parentis Nomen, ad exemplum, sero servabitis aevo.

PSALM CXIV.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉; 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉; 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉; 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

Philosophus ad regem quendam qui eum ignotum & in tem inter reos forte captum inscius damnaverat 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 haec subito misit.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉, 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉▪ 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

In Effigei Ejus Sculptorem

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

Ad Salfillum poetam Romanum aegrotantem.

SCAZONTES.

OMusa gressum quae volens trahis claudum, Vulcanioque tarda gaudes incessu, Nec sentis illud in loco minus gratum, Quàm cùm decentes flava Dëiope suras Alternat aureum ante Junonis lectum, Adesdum & haec s'is verba pauca Salsillo

Ref••r, camoena nostra cui tantum est cordi, Quamque ille magnis praetulit immeritò divis. Haec ergo alumnus ille Londini Milto, Diebus hisce qui suum linquens nidum Polique tractum, (pessimus ubi ventorum, Insanientis impotensque pulmonis Pernix anhela sub Jove exercet flabra) Venit feraces Itali soli ad glebas, Visum superbâ cognitas urbes famâ Virosque doctaeque indolem juventutis, Tibi optat idem hic fausta multa Salsill••, Habitumque fesso corpori penitùs sanum; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Praecordiisque fixa damnosùm spirat. Nec id pepercit impia quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos. O dulce divûm munus, O salus Hebes Germana! Tuque Phoebe morborum terror Pythone caeso, sive tu magis Paean Libenter audis, hic tuus sacerdos est. Querceta Fauni, vosque rore vinoso Colles benigni, mitis Evandri sedes, Siquid salubre vallibus frondet vestris, Levamen aegro ferte certatim vati.

Sic ille charis redditus rursùm Musis Vicina dulci prata mulcebit cantu. Ipse inter atros emirabitur lucos Numa, ubi beatum degit otium aeternum, Suam reclivis semper Aegeriam spectans. Tumidusque & ipse Tibris hinc delinitus Spei favebit annuae colonorum: Nec in sepulchris ibit obsessum reges Nimiùm sinistro laxus irruens loro: Sed fraena melius temperabit undarum, Adusque curvi salsa regna Portumni.

Mansus.

Joannes Baptista Mansus Marchio Villensis vir ingenii laude, tum literarum studio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis est. Ad quem Torquati Tassi dialogus extat de Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus; ab quo etiam inter Cam∣paniae principes celebratur, in illo poemate cui ritulus Gerusalemme conquistata, lib. 20.

Fra cavalier magnanimi, è cortesi Risplende il Manso—

Is authorem Neapoli commorantem summa benevolentia prosecutus est, multaque ei detulit humanitatis offi∣cia. Ad hunc itaque hospes ille antequam ab ea urbe discederet, ut ne ingratum se ostenderet, hoc carmen misit.

HAec quoque Manse tuae meditantur carmina laudi Pierides, tibi Manse choro notissime Phoebi, Quandoquidem ille alium haud aequo est dignatus ho∣nore, Post galli cineres, & Mecaenatis Hetrusci. Tu quoque si nostrae tantùm valet aura Camoenae, Victrices hederas inter, laurosque sedebis. Te pridem magno felix concordia Tasso Junxit, & aeternis inscripsit nomina chartis. Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum Tradidit, ille tuum dici se gaudet alumnum,

Dum canit Assyrios divûm prolixus amores; Mollis & Ausonias stupefecit carmine nymphas Ille itidem moriens tibi soli debita vates Ossa tibi soli, supremaque vota reliquit. Nec manes pietas tua chara fefellit amici, Vidimus arridentem operoso ex aere poetam. Nec satis hoc visum est in utrumque, & nec pia cessant Officia in tumulo, cupis integros rapere Orco, Quá potes, atque avidas Parcarum eludere leges: Amborum genus, & variâ sub sorte peractam Describis vitam, moresque, & dona Minervae; Aemulus illius Mycalen qui natus ad altam Rettulit Aeolii vitam facundus Homeri. Ergo ego te Cliûs & magni nomine Phoebi Manse pater, jubeo longum salvere per aevum Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe. Nec tu longinguam bonus aspernabere musam, Quae nuper gelidâ vix enutrita sub Arcto Imprudens Italas aufa est volitare per urbes. Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos Credimus obscuras noctis sensisse per umbras, Quà Thamesis late puris argenteus urnis Oceani glaucos perfundit gurgite crines. Quin & in has quondam pervenit Tityrus ora••.

Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phoebo, Quà plaga sept••••o mundi sulcata Trione Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phoebo Flaventes spicas, & lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibet nisi vana vetustas) Misimus, & lectas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua sacris operata deorum Heroum laudes imitandaque gesta canebant) Hinc quoties festo cingunt altaria cantu Delo in herbosâ Graiae de more puellae Carminibus laetis memorant Corinēida Loxo, Fatidicamque Upin, cum flavicomâ Hecaêrge Nuda Caledonio variatas pectora fuco. Fortunate senex, ergo quacunque per orbem Torquati decus, & nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui succrescet sama Marini, Tu quoque in ora frequens venies plausumque virorum, Et parili carpes iter immortale volatu. Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates Cynthius, & famulas venisse ad limina Musas: At non sponte domum tamen idem, & regis adivit Rura Pheretiadae coelo fugitivus Apollo; Ille licet magnum Alciden susceperat hospes;

Tantùm ubi clamosos placuit vitare bubulcos, Nobile mansueti cessit Chironis in antrum, Irriguos inter saltus frondosaque tecta Peneium prope rivum: ibi saepe sub ilice nigrâ Ad citharae strepitum blandâ prece victus amici Exilii duros lenibat voce labores. Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo, Saxa stetere loco, nutat Trachinia rupes, Nec sentit solitas, immania pondera, silvas, Emotaeque suis properant de collibus orni, Mulcenturque novo maculosi carmine lynces. Diis dilecte senex, te Jupiter aequus oportet Nascentem, & miti lustrarit lumine Phoebus, Atlantisque nepos; neque enim nisi charus ab ortu Diis superis poterit magno favisse poetae. Hinc longaeva tibi lento sub flore senectus Vernat, & Aesonios lucratur vivida fusos, Nondum deciduos servans tibi frontis honores, Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen. O mihi si mea sors talem concedat amicum Phoebaeos decorâsse viros qui tam bene nôrit, Si quando indigenas revocabo in carmina reges, Arturumque etiam sub terris bella moventem; Ant dicam invictae sociali foedere mensae,

Magnanimos Heroas, & (O modo spiritus ad fit) Frangam Saxonicas Britonum sub Marte phalanges. Tandem ubi non tacitae permensus tempora vitae, Annorumque satur cineri sua jura relinquam, Ille mihi lecto madidis astaret ocellis, Astanti sat erit si dicam sim tibi curae; Iile meos artus liventi morte solutos Curaret parvâ componi molliter urnâ. Forsitan & nostros ducat de marmore vultus, Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri Fronde comas, at ego securâ pace quiescam. Tum quoque, si qua fides, si praemia certa bonorum, Ipse ego caelicolûm semotus in-aethera divûm, Quò Iabor & mens pura vehunt, atque ignea virtus Secreti haec aliquâ mundi de parte bidebo (Quantum fata sinunt) & totâ mente serenùm Ridens purpureo suffundar lumine vultus Et simul aethereo plaudam mihi laetus Olympo.

EPITAPHIUM DAMONIS.

ARGUMENTUM.

THyrsis & Damon ejusdem viciniae Pastores, eadem studia sequuti a pueritia amici erant, ut qui plurimum. Thyrsis animi causa pro∣fectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Domum postea reversus, & rem ita esse comperto, se, suamque solitudi∣nem hoc carmine deplorat. Damonis au∣tem sub persona hîc intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruriae Luca Paterno genere oriundus, caetera Anglus; ingenio, doctrina, clarissimisque caeteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.

EPITAPHIUM DAMONIS.

HImerides nymphae (nam vos & Daphnin & Hy∣lan, Et plorata diu meministis fata Bionis) Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen: Quas miser effudit voces, quae murmura Thyrsis, Et quibus assiduis exercuit antra querelis, Fluminaque, fontesque vagos, nemorumque recessus, Dum sibi praereptum queritur Damona, neque altam Luctibus exemit noctem loca soia perrerans. Et jam bis viridi surgebat culmus arista, Et totidem flavas numerabant horrea messes, Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras, Nec dum aderat Thyrsis; pastorem scilicet illum Dulcis amor Muste Thusca retinebat in urbe. Ast ubi mens expleta domum, pecorisque reli〈…〉〈…〉i Cura vocat, simul assuetâ seditque sub ulmo, Tum verò amissum tum denique sen••it amicum,

Coepit & immensum sic exonerare dolorem.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hei mihi! quae terris, quae dicam numina coelo, Postquam te immiti rapuerunt funere Damon; Siccine nos linquis, tua sic sine nomine virtus Ibit, & obscuris numero sociabitur umbris? At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ, Ista velit, dignumque tui te ducat in agmen, Ignavumque procul pecus arceat omne silentum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Quicquid erit, certè nisi me lupus antè videbit, Indeplorato non comminuere sepulchro, Constabitque tuus tibi honos, longúmque vigebit Inter pastores: Illi tibi vota secundo Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus amabit: Si quid id est, priscamque fidem coluisse, piúmque, Palladiásque artes, sociúmque habuisse canorum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Haec tibi certa manent, tibi erunt haec praemia Damon, At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus Haerebit lateri comes, ut tu saepe solebas Frigoribus duris, & per loca foeta pruinis, Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis?

Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones Aut avi 〈…〉〈…〉s terrere lupos praesepibus altis; Quis fando sopire diem, cantuque solebit?

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Pectora cui credam? quis me lenire docebit Mordaces curas, quis longam fallere noctem Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni Molle pyrum, & nucibus strepitat focus, at malus auster Miscet cuncta foris, & desuper intonat ulmo.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Aut aestate, dies medio dum vertitur axe, Cum Pan aesculeâ somnum capit abditus umbrâ, Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphae. Pastoresque latent, stertit sub sepe colonus, Q••is mihi blanditiásque tuas, quis tum mihi risus, Cecropiosque sales referet, cultosque lepores?

Ite domum impasti, domino jam non vacat agni. At jam solus agros, jam pascua solus oberro, Sicubi ramosae densantur vallibus umbrae, Hic serum expecto, supra caput imber & Eurus Triste sonant, fractaeque agitata crepuscula silvae.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Heu quam culta mihi priùs arva procacibus herbis Involvuntur, & ipsa situ seges alta fatiscit!

Innuba neglecto marcescit & uva racemo, Nec myrteta juvant; ovium quoque taedet, at illae Moerent, inque suum convertunt ora magistrum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Tityrus ad corylos vocat, Alphesiboeus ad ornos, Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas, Hîc gelidi fontes, hîc illita gramina musco, Hîc Zephiri, hîc placidas interstrepit arbutus undas; Ista canunt surdo, frutices ego nactus abibam.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Mopsus ad haec, nam me redeuntem forte notârat (Et callebat avium linguas, & sydera Mopsus) Thyrfi quid hoc? dixit, quae te coquit improba bilis? Aut te perdit amor, aut te malè fascinat astrum, Saturni grave saepe fuit pastoribus astrum, Intimaque obliquo figit praecordia plumbo.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Mirantur nymphae, & quid te Thyrsi futurum est? Quid tibi vis? aiunt, non haec solet esse juventae Nubila frons, oculique truces, vultusque severi, Illa choros, lususque leves, & semper amorem Jure petit, bis ille miser qui serus amavit.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Venit Hyas, Dryopéque, & filia Baucidis Aegle

Docta modos, citharaeque sciens, sed perdita fastu, Venit Id manii Chloris vicina fluenti; Nil me blanditiae, nil me solantia verba, Nil me, si quid adest, movet, aut spes ulla futuri.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hei mihi quam similes ludunt per prata juvenci, Omnes unanimi secum sibi lege sodales, Nec magis hunc alio quisquam secernit amicum De grege, sic densi veniunt ad pabula thoes, Inque vicem hirsuti paribus junguntur onagri; Lex eadem pelagi, deserto in littore Proteus Agmina Phocarum numerat, vilisque volucrum Passer habet semper quicum sit, & omnia circum Farra libens volitet, serò sua tecta revisens, Quem si fors letho objecit, seu milvus adunco Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor, Protinus ille alium socio petit inde volatu. Nos durum genus, & diris exercita fatis Gens homines aliena animis, & pectore discors, Vix sibi quisque parem de millibus invenit unum, Aut si sors dederit tandem non aspera votis, Illum inopina dies quâ non speraveris horâ Surripit, aeternum linquens in saecula damnum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.

Heu quis me ignotas traxit vagus error in oras Ire per aêreas rupes, Alpemque nivosam! Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam? Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim, Tityrus ipse suas & oves & rura reliquit; Ut te tam dulci possem caruisse sodale, Possem tot maria alta, tot interponere montes, Tot sylvas, tot saxa tibi, fluviosque sonantes. Ah certè extremùm licuisset tangere dextram, Et bene compositos placidè morientis ocellos, Et dixi••••e vale, nostri memor ibis ad astra.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pigebit Pastores Thusci, Musis operata juventus, Hic Charis, atque Lepos; & Thuscus tu quoque Damon. Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe. O ego quantus eram, gelidi cum stratus ad Arni Murmura, populeumque nemus, quà mollior herba, Carpere nunc violas, nunc summas carpere myrtos, Et potui Lycidae certantem audire Menalcam. Ipse etiam tentare ausus sum, nec puto multùm Displicui, nam sunt & apud me munera vestra Fiscellae; calathique & cerea vincla cicutae, Quin & nostra suas docuerunt nomina fagos

Et Datis, & Francinus, erant & vocibus ambo Et studi•••• noti, Lydorum sanguinis ambo.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Haec mihi tum laeto dictabat roscida luna, Dum solus teneros claudebam cratibus hoedos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios sibi quod sit in usus; Et quae tum facili sperabam mente futura Arripui voto levis, & praesentia finxi, Heus bone numquid agis? nisi te quid forte retardat, Imus? & argutâ paulùm recubamus in umbra, Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni? Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos, Helleborúmque, humilésque crocos, foliúmque hyacinthi' Quasque habet ista palus herbas, artesque medentûm, Ah pereant herbae, pereant artesque medentûm Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro. Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte, Et tum forte novis admōram labra cicutis, Dissiluere tamen rupta compage, nec ultra Ferre graves potuere sonos, dubito quoque ne sim Turgidulus, tamen & referam, vos cedite silvae.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Ipsa ego Dardanias Rutupina per aequora puppes Dicam, & Pandrasidos regnum vetus Inogeniae, Brennùmque Arviragúmque duces, priscùmque Belin〈…〉〈…〉 Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos; Tum gravidam Arturo fatali fraude Jogernen Mendaces vultus, assumptáque Gorlōis arma, Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit, Tu procul annosa pendebis fistula pinu Multùm oblita mihi, aut patriis mutata camoenis Brittonicum strides, quid enim? omnia non licet uni Non sperâsse uni licet omnia, mi satis ampla Merces, & mihi grande decus (sim ignotus in aevum Tum licet, externo penitúsque inglorius orbi) Si me flava comas legat Usa, & potor Alauni, Vorticibúsque frequens Abra, & nemus omne Treantae, Et Thamesis meus ante omnes, & fusca metallis Tamara, & extremis me discant Orcades undis.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Haec tibi servabam lentâ sub cortice lauri, Haec, & plura simul, tum quae mihi pocula Mansus, Mansus Chalcidicae non ultima gloria ripae Bina dedit, mirum artis opus, mirandus & ipse, Et circùm gemino caelaverat argumento:

In medio rubri maris unda, & odoriferum ver Littora longa Arabum, & sudantes balsama silvae, Has inter Phoenix divina avis, unica terris Caerulcùm fulgens diversicoloribus alis Auroram vitreis surgentem respicit undis. Parte alia polus omnipatens, & magnus Olympus, Quis putet? hic quo{que} Amor, pictae{que} in nube pharetrae, Arma corusca faces, & spicula tincta pyropo; Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi Hinc ferit, at circùm flammantia lumina torquens Semper in erectum spargit sua tela per orbes Impiger, & pronos nunquam collimat ad ictus, Hinc mentes ardere sacrae, formaeque deorum.

Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica Damon, Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida virtus? Nec te Lethaeo fas quaesivisse sub orco, Nec tibi conveniunt lacrymae, nec flebimus ultrà, Ite procul lacrymae, purum colit aethera Damon, Aethera purus habet, pluvium pede reppulit arcum; Heroúmque animas inter, divósque perennes, Aethereos haurit latices & gaudia potat Ore Sacro. Quin tu coeli post jura recepta Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris,

Seu tu noster eris Damon, sive aequior audis Diodotus, quo te divino nomine cuncti Coelicolae nôrint, sylvisque vocabere Damon. Quòd tibi purpureus pudor, & sine labe juventus Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas, En etiam tibi virginei servantur honores; Ipse caput nitidum cinctus rutilante corona, Letáque frondentis gestans umbracula palmae Aeternum perages immortales hymenaeos; Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis, Festa Sionaeo bacchantur & Orgia Thyrso.

Jan. 23. 1646.

Ad Joannem Rousium Oxoniensis Acade∣miae Bibliothecarium.

De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuo mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliotheca publica reponeret, Ode.

Strophe 1.

GEmelle cultu simplici gaudens liber, Fronde licet geminâ, Munditiéque nitens non operosâ, Quam manus attulit Juvenilis olim, Sedula tamen haud nimii Poetae; Dum vagus Ausonias nunc per umbras Nunc Britannica per vireta lusit Insons populi, barbitóque devius Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio Longinquum intonuit melos Vicinis, & humum vix tetigit pede;

Antistrophe.

Quis te, parve liber, quis te fratribus Subduxit reliquis dolo? Cum tu missus ab urbe, Docto jugiter obsecrante amico, Illustre tendebas iter Thamesis ad incunabula Caerulei patris, Fontes ubi limpidi Aonidum, thyasusque sacer Orbi notus per immensos Temporum lapsus redeunte coelo, Celeberque futurus in aevum;

Strophe 2.

Modò quis deus, aut editus deo Pristinam gentis miseratus indolem (Si satis noxas luimus priores Mollique luxu degener otium) Tollat nefandos civium tumultus, Almaque revocet studia sanctus Et relegatas sme sede Musas Jam penè totis finibus Angligenûm;

Immundasque volucres Unguibus imminentes Figat Apollineâ pharetrâ, Phinéamque abigat pestem procul amne Pegaséo.

Antistrophe.

Quin tu, libelle, nuntii licet malâ Fide, vel oscitantiâ Semel erraveris agmine fratrum, Seu quis te teneat specus, Seu qua te latebra, forsan unde vili Callo teréris institoris insulsi, Laetare felix, en iterum tibi Spes nova fulget posse profundam Fugere Lethen, vehique Superam In Jovis aulam remige pennâ;

Strophe 3.

Nam te Roüsius sui Optat peculî, numeróque justo Sibi pollicitum queritur abesse, Rogatque venias ille cujus inclyta Sunt data virûm monumenta curae: Téque adytis etiam sacris

Voluit reponi quibus & ipse praesidet Aeternorum operum custos fidelis, Quaestorque gazae nobilioris, Quàm cui praefuit Iön Clarus Erechtheides Opulenta dei per templa parentis Fulvosque tripodas, donaque Delphica Iön Actaea genitus Creusâ.

Antistrophe.

Ergo tu visere lucos Musarum ibis amoenos, Diamque Phoebi rursus ibis in domum Oxoniâ quam valle colit Delo posthabitâ, Bifidóque Parnassi jugo: Ibis honestus, Postquam egregiam tu quoque sortem Nactus abis, dextri prece sollicitatus amici. Illic legéris inter alta nomina Authorum, Graiae simul & Latinae Antiqua gentis lumina, & verum decus.

Epodos.

Vos tandem haud vacui mei labores, Quicquid hoc sterile fudit ingenium, Jam serò placidam sperare jubeo Perfunctam invidiâ requiem, sedesque beatas Quas bonus Hermes Et tutela dabit solers Roüsi, Quò neque lingua procax vulgi penetrabit, atque longè Turba legentum prava facesset; At ultimi nepotes, Et cordatior aetas Judicia rebus aequiora forsitan Adhibebit integro sinu. Tum livore sepulto, Si quid meremur sana posteritas sciet Roüsio favente.

Ode tribus constat Strophis, totidémque Antistrophis unâ demum epodo clausis, quas, tametsi omnes nec versuum numero, nec certis ubique colis exactè respondeant, ita tamen secuimus, commodè legendi potius, quam ad an∣tiquos concinendi modos rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectiùs fortasse dici monostrophicum debue∣rat. Metra partim sunt 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 partim 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉. Pha∣le••cia quae sunt, spondaeum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit.