Sylvæ, or, The second part of Poetical miscellanies

Horti ARLINGTONIANI. AD Clarissimum Dominum, Henricum, Comitem Arlingtoniae, &c.

MAgnificos propter saltus, & avita Jacobi Moenia, quae faciunt commercia duplicis aulae, Ac Ducis ac Divi nomen commune tuetur, Surgunt coctilibus succincta palatia muris: Quae posita ad Zephyrum, radiis sol igneus aureis, Illustrat moriente die, nascente salutat. Eximiam interea mol••m mirantur eunte•• Vulgus{que}, Proceres{que}: caducos plorat honores Aulicus, & rerum fastigia lubrica damnat; Foelicem{que} vocat Dominum, cui tempora vitae Labuntur variis anlae inconcussa procellis.

Et quamvis procul haud absint, tum plebis iniquae Improba garrulitas, tum clamor & ambitus aulae, Circumfusa quies, & pax incognita Magnis•• Hic placidè regnant; & verum simplice cultu, Propositi{que} tenax virtus, & pectus honestum. Nam{que} ubi pri•••• diem surgens Aurora reducit, Et matutinae sudant sub roribus herbae, Nulla volans fumante viam rota turbine versat, Crebra putres sonitu nec verberat ungula glebas: Hinc procul imbelles persultant pabula Damae, At{que} piâ placidos curant dulcedine foetus; Inde, loquax ripas & aquosa cubilia linquens Fertur Anas, madidis irrorans aethera pennis. Vos O Pierides molli testudine Musae, Dicite pulchricomis depictum floribus hortum: Nullus abest cui duleis honos, quem mille pererrant Formosae Veneres, pharetrâ{que} Cupido tuetur, Non illum Alcinoi floreta, aut Thessala Tempe

Exuperant, quanquam haec qui fingunt omnia, Vates Mendaci sublime ferant ad sydera cantu. Area{que} in medio est multum spectabilis horto, Ordinibus raris palorum obducta, tuentum Laetificans oculos ac dona latentia prodens: Nempe haec per spatia flores transmittit iniqua Distinctos variis maculis, & suave rubentes. Non illic violae, ne{que} candida lilia desunt: Parva loquor: quicquid nostro Deus invidet orbi, Hic viget, & quicquid tepidi vicinia solis Laetior Hesperiis educit germen in arvis. Qualia saepe inter moriens floreta Cupido Conjugis aeterno jacuit devinctus amore; Te solam cupiens, in Te pulcherrima Psyche Arsit, & heu propriis fixit praecordia telis! Nec sine nomine erunt myrtela, nec aurea Poma; Quae quoniam calido nascuntur plurima coelo Et brumas indocta pati nimbos{que} ruentes,

Nec fas hic teneros ramorum effundere foetus: Protinus hybernis clauduntur ab aethere tectis Spirantes{que} premunt animas, ne poma caduca Vel glacies loedat, teneras vel srigora myrtos: In{que} novos soles audent se credere, molles Vt captent Zephyros impune, ac lumen amicum. Nec Te praeteream, tenebris quae dives opacis Sylva vires, vento motis peramabilis umbris: Hic magnus laborille & inextricabilis error, Per quem mille viis errantem Thesea duxit, Ah nimis infoelix per fila sequentia virgo! Securi hic tenero ludunt in gramine amantes; Nec reperire viam curant, ubi lumina vesper Deficiente die accendit; sed longius ipsam Hic secum placidè cupiunt consumere noctem: Dum super arboreos modulans Luscinia ramos, Dulce melos iterat, teneros{que} invitat amores. Quinetiam extremo surgit conterminus horto Mons foelix, albis quem circum Gessamis ornat

Floribus, ac laetas dat praetereuntibus umbras. Hunc super ascendit turbâ comitante virum Rex Augustus, Proceresque caput supereminet omnes; Atque pedem properans graditur, vestigia volvens Grandia, nec serae meminit decedere nocti. Omnibus ante oculos divini ruris imago, Et sincera quies operum, rerumque nitescit Incorruptus honos, & nescia fallere vita. Nec non hic solus placidi super ardua montis, Clare Comes, tecum meditaris, mente serenâ Munera Daedaleae naturae; animusque recedit In loca sacra, fugitque procul contagia mundi. Despicere unde queas miseros, passimque videre Mortales, vitae subeuntes mille pericla; Continuò inter se niti praestante labore, Divitiis inhiare & habenas sumere rerum; Deturbare throno Regem, magnasque aliorum Fortunas ambire, ac nigris fervere curis.

Dum Tu, Magne Comes, minimâ sine parte doloris, Prospicis ex alto viridantes gramine saltus: Vndique confluxam hinc turbam, lautisque crepantes Sub pedibus cochleas, teneras queis fibula dives Connectit soleas, gemmis imitantibus ignes: Inde lacus lustras, puroque canalia rivo Lucida, magnificam neque lumen nictat ad aulam. Inter Purpureos, Regi gratissime Patres, O Dium, fidumque Caput, venerabile gentis Praesidium! O magnos jamdudum exute labores! Saepius hic tecum placido spatieris in horto, Traducens faciles, sed non inglorius annos; Et vitam studiis florentem nobilis Oti! Dum timor omnis abest, curaeque incendia luctus, Nec Tibi vel telis audet fortuna nocere, Vel struere insidias Canis. Tibi libera transis Tempora, & accedis tantum non hospes ad aulam. O felix animi, Quem non ratione relictâ,

Spes elata trahit laudumque arrecta cupido; Nec miserè insomnes cogunt disperdere noctes! At secura quies, animae divina voluptas, Mitiaque emeritam solantur fata senectam. Vnica Regali connubit filia stirpi, Anglia quas habuit pulchris praelata puellis. Quae poscis meliora Deos? quae pondere vasto Corruit usta domus, flammae secura minacis Ecce stat, è tantis major meliorque ruinis! Scilicet banc rerum alma Parens, ut vidit ab alta Nube Venus; circum divini colla Mariti Fusa super, roseoque arridens suaviter ore, Sic Divum alloquitur: Nostros delectat ocellos Pulchra domus, saevis olim consumptá favillis: En hujus (si fata sinant) celebrabitur Haeres Herois divina, & me dignissima cura! Pallas & hoc poscit; (proprio favet illa Ministro,) Qui Divam colit, ac similes assurgit ad artes.

Vincitur illecebris Deus; & jubet omine laeto Stare diu, longosque domum superesse per annos.