Reformatio legum ecclesiasticarum ex authoritate primum Regis Henrici. 8. inchoata: deinde per Regem Edouardum 6. prouecta, adauctaq́[ue] in hunc modum, atq[ue] nunc ad pleniorem ipsarum reformationem in lucem ædita.

DE HAERESIBVS.

¶Qui sint Haeretici, & qui non sint. Cap. 1.

HAEreticos statuimus omnes, quicun{que} commu∣nis nostrae fidei decretum aliquod secus acci∣piunt, {quam} sacra Scriptura determinatum est, & in errore sic habitant, vt omnino se non sinant ab illo remoueri. Nec illud in hoc ge∣nere spectandum est, vtrum aliquis ipse sibi erroris fuerit author, an illum aliunde acceptum ipse sequatur, & defen∣dat. Qui vero non commorantur in haeresi, nonillum de∣fendunt, sed inquirunt veritatem, & cùm a legitimis iu∣dicibus plenè fuerint instructi, suam ipsi culpam agnoscūt, & in eo se corrigi facitè patiuntur, in haereticorum 〈◊〉〈◊〉 poni non debent.

¶Schismatici, & haeretici quomodo differant. Cap. 2.

SChismaticos pleri{que} cum haereticis confuderunt. Sedta∣men magna inter illos est differentia. Nec enim schis∣matici fidem aliam habent, quàm caeteri: sed a communi illa, quae inter Christianos esse debeat, societate se distin∣guunt. Ita{que} nonnunquam vsu, venit vt cùm longe a pijs aliorum institutis, & officijs peregrinati sunt, tandem ad aliquam haeresim dilabantur, vt se vehementius a re∣cepta honorum communitate segregent.

¶De hijs qui sacrarum Scripturarum autho∣ritatem reijciunt. Cap. 3.

CApitalis Christiani nominis hestis Satan, ad salutare di∣uinarum Scripturarum semen in Dei ecclesia sparsum, tam pestilentem 〈◊〉〈◊〉, quasi loliorum & zizamorum, in∣fundit,

vt vniuersae vix enumerari possint hae faces, quibus Ecclesia constagrauit, & adhuc miserabiliter ardet, diabolo maiorem quotidie falsarū opinionum materiam acculante. Nos igitur bijs constitutionibus nostris breuiter per illas haereses praeteruehemur, quarum praesens pestis perniciem religionis nostrorum temporum adhue incubat. In quo ge∣nere teterrimi illi sunt, (ita{que}, a nobis primum nominabun∣tur,) qui sacras Scripturas ad insirmorū tantùm hominum debilitatem ablegāt & detrudunt, sibi sic ipsi interim prae∣sidentes, vt earum authoritate se teneri nou putent, sed pe∣culiarem quendam spiritum iactant, a quo sibi omnia sup∣peditari aiunt quaecun{que} docent & faciunt.

¶De hijs qui vetus Testamentum aut totum reijciunt, aut totum exigunt. Cap. 4.

DEinde quomodò priscis temporibus 〈◊〉〈◊〉 sordes, valentinianorum & Manicheorum 〈◊〉〈◊〉, & aliae similes earum multae feces, a quibus vetus Testa∣mentum vt absurdum malum{que}, & cum nouo dissidens re∣pudiabatur: sic multinostris tēporibus inueniuntur, inter quos Anabaptistae praecipuè sunt collocādi, ad quos si quis vetus Testamentum alleget, illud pro abrogata iam & ob∣soleto penitus habēt, omnia quae in illo posita sunt ad prisca maiorum nostrorum tempora referentes. Ita{que} nihil eorum ad nos statuunt peruenire debere. Aliorum autem contra∣rius est, sed eiusdem impietatis error, qui vs{que} adeo vetus ad Testamentum adhaerescunt, vt ad circumcisionem & a Mose quòndam institutas ceremonias necessas 〈◊〉〈◊〉 nos re∣uocent.

¶De duabus naturis Christi. Cap. 5.

CIrca duplicem Christi naturam, perniciosus est & va∣rius error; ex quibus alijsunt ex Arrianorum secta,

Christum ita ponentes hominem, vt Deum negent. Alij eum sic Deum iudicant, vt hominem non agnoscant, & de corpore nugātur de 〈◊〉〈◊〉 diuinitùs assumpto, & in virgi∣nis vterum lapso, quod tanquam in transitu per Mariam quasi per canalem, aut fistulam preterfluxerit. Quidam verbū in carnis naturam conuersum, asserūt, quam, quam∣primùm a morte in coelum fuit recepta, rursus volūt in na∣turā diuinam reuersam & absorptam esse. Quorum illi de∣lyrium imitantur, qui corpori Christi tam latos fines dant, vt illo credāt aut omnes locos simul, aut numeros obsideri: Quod si confiteremur, humanam e Christo naturam exi∣meremus. Quemadmodum enim Deinatura sibi hoc assu∣mit vt per omnia permeet, sic humanae semper illud attri∣butum est, vt certis locorum finibus circumscripta sit. Qui∣dam corpus ipsum saepe dicunt, & subinde factum esse. Qui errores omnes sacrarum Scripturarum authoritate sic cor∣rigendi sunt, vt Christus meliore natura Deus sempiter∣nus accipiatur, & quidam aequalis sit Dei Patris: humana verò corpus habeat ex tempore factum, ne{que} saepius quàm semèl, ne{que} ex alia materia quàm ex Mariae virginis vera, & sola substantia, ac quemadmodum reliqua humana cor∣pora suis loci finibus circumscriptum.

¶De Spiritusancto. Cap. 6.

QVomodo verò haec putida membra sunt ab Ecclesiae corpore segreganda, quae de Christo capite tam per∣nersè sentiunt: sicillorum etiam est execrabilis impuden∣tia qui cum Macedonio contra Spiritumsanctum conspira∣uerunt, illum pro Deo non agnoscentes.

¶De peccato originis, libero arbitrio, & iustificatione. Cap. 7.

IN labe peccati ex ortu nostro contracta, quam vitiū ori∣ginis appellamus, primùm quidem Pelagianorum, dein∣de

etiam Anabaptistarum nobis vitandus, & submouēdus est error, quorum in eo consensus contra veritatem sacra∣rum Scripturarum est, quòd peccatum originis in Adamo solo haeserit, & non ad posteros transierit, nec vllam afferat naturae nostrae peruersitatem, nisi quòd ex 〈◊〉〈◊〉 delicto propositum sit peccandi noxium exemplum, quod homines 〈◊〉〈◊〉 eandem prauitatem inuitat 〈◊〉〈◊〉, & vsurpandam. Et similiter nobis contra illos progrediendum est, qui tan∣tum in libero arbitrio roboris, & 〈◊〉〈◊〉 ponunt, vt 〈◊〉〈◊〉 solo sine alia speciali Christi gratia rectè ab hominibus vini posse constituant. Deinde nec illi sunt 〈◊〉〈◊〉, 〈◊〉〈◊〉 impietas salutarem & in sacris Scripturis 〈◊〉〈◊〉 insti∣ficationis nostrae doctrinam oppugnant, in qua tenendum est, non operum momentis, 〈◊〉〈◊〉 hominum collocari.

¶De perfectione iustificatorum, & de operi∣bus supererogationis. Cap. 8.

ILlorum etiam superbia legibus nostris est frangenda, qui tantam vitae perfectionem hominibus iustificatis attri∣buunt, quantam nec imbecillitas nostrae naturae fert, nec quisquam sibipraeter Christum sumere potest, 〈◊〉〈◊〉 vt omnis peccati sint expertes, si mentem ad rectè 〈◊〉〈◊〉 〈◊〉〈◊〉 instituerint. Et hanc volunt absolutam morum per∣fectionem in hanc presentem vitam cadere, cùm 〈◊〉〈◊〉 ip∣sa sit, & fragilis, & ad omnes virtutis, & officij 〈◊〉〈◊〉 praeceps, Tum & illorum arrogantia 〈◊〉〈◊〉, & authoritate legum domanda, qui supererogationis 〈◊〉〈◊〉 quaedam importaucrunt, quibus existimant non solum 〈◊〉〈◊〉 Dei legibus, & expletè satisfieri, sed aliquid 〈◊〉〈◊〉 in illis amplius superesse quàm Dei mandata postulent, 〈◊〉〈◊〉 & sibi mereri, & alijs merita applicari 〈◊〉〈◊〉.

¶De casn iustificatorum, & peccato in Spiritumsanctum. Cap. 9.

ETiam illi de iustificatis peruersè sentiunt, qui credunt il∣los: postquam iusti semel facti sunt, in peccatū non posse incidere, aut si fortè quicquam eorum faciunt quae Dei le∣gibus prohibentur, ca Deum pro peccatis non accipere. Qui∣hus opinione contrarij, sed impietate pares sunt, qui quod∣cum{que} peccatum mortale quod post baptismum a nobis su∣sceptum voluntate nostra committitur, illud omne contra Spiritumsanctū affirmant gestum esse & remitti non posse.

¶De Missis & Purgatorio. Cap. 10.

QVorundam nimis est curiosa peruersitas, qui veniā qui∣dem peccatorum expectant. Sed hanc morte Christi per solam fidem ad vos accommodatam plenè non credunt & omnibus partibus impleri: quapropter alia conquirunt sacrificia, quibus perpurgari possint, & ad hanc rem Missas exhibent in quibus sacrificium Deo Patri credunt oblatum esse, nimirum corpus & sanguinem Domini nostri Iesu Christiverè, quomodo{que} illi dicunt realiter ad veniam pec∣catorum impetrandam, & salutem tam mortuorum quam viuorum procurandam, quibus etiam Regium tam latum dant vt illis aliquando minui, nonnunquam omnino tolli Purgatorij tormenta statuant. Qua in re Sacrificium illud vnicum (quod Christus Dei filius in cruce Deo patri re∣presentauit & plenissimè exhibuit) largiter imminuūt & sacerdotium quod vnius Christi proprium est, ad miserabi∣lem hominum conditioem deuoluunt. Verum sacrae Scrip∣turae solam Christi mortem nobis & delictorum purgatio∣nem 〈◊〉〈◊〉, nec vllum ponunt aliud Sacrificium quod ad hanc rem valere possit, imo de Purgatorio sane ipsorum ne vna quidem Sillaba sacris in Scripturis inuenitur.

¶De incredulorum & impiorum damnatione. Cap. 11.

HOrribilis est & inanis illorum audacia, qui contendūt in omni Religione vel secta quam homines professi fuerint salutem illis esse sperandam, si tantum ad inno∣centiam & integritatem 〈◊〉〈◊〉 pro viribus enitantur iuxta lumen quod illis praelucet a natur a infusum, Autho∣ritate vero sacrarum literarum confixae sunt 〈◊〉〈◊〉 pestes. Solum enim & vnicum ibi Iesu Christi nomen no∣bis cōmendatum est, vt omnis ex eo salus ad nos perueniat. Nec minor est illorum amentia, qui periculosam Origenis haeresim in hac aetate nostra rur sus excitant, 〈◊〉〈◊〉 omnes homines (quantumcun{que} sceleribus se contaminauerint) sa∣lutem ad extremum consequnturos cum definito tempore a iustitia diuina poenas de admissis slagitijs luerint: Sed 〈◊〉〈◊〉 Scriptura damnatos saepe pronunciat imperpetuos crucia∣tus & aeternas 〈◊〉〈◊〉 precipitari.

¶De Animarum interitu ve somno & de Resurrectione. Cap 12.

QVidam impiè philosophantur Animas hominum ex hac vita migrantium, quàndo semel ex corporibus exces∣serūt vs{que} ad supremum vltimi Iudicij tempus, vel somno inuolui, vel prorsus ad nihilum recidere, tum autem cū ex∣tremi inditij dies erit, illas rursus vel a somno excitari, vel cum proprijs corporibus ab interitu resurgere. Afsinis est ijs error de resurrectione quam multi (cum hymaeno consen∣tientes & Phileto) perfectam iam esse dicunt, & conclusam quia solum debet ad Animū referri quem Christus (〈◊〉〈◊〉 nobis benefitio suae mortis gratia) prorsus ex morte pecca∣torum excitauit. Sedhaec illorum abrupta est, & curta do ctrina. Quemadmodum enim ipse Iesus Christus a 〈◊〉〈◊〉

ad vitam corpore integro, vero & perfecto reuocatus est est, nec eius interim animus aut interijt, aut dormiuit: Ita nos qui membra sumus Christi post mortem quidem animo viuimus, caput vero nostrum sequuti, cum animis & cor∣poribus ad extremum illud iuditium consurgemus.

¶De Magistratibus. Cap. 13.

QVm & Anabaptistarum proftigendus agrestis stupor qui negant licere Christianis Magistratum gerere, quasi propterea Christus in terras descenderit vt rerum publica∣rum administrationes aboleret. Imo vero Spiritus sanctus statuit Principes, & Magistratus esse Dei ministros, vt be∣nefactis fauorem suum impartiant, & maleficia supplicijs constringant, quae duo si rebus humanis abessent, maxima sequeretur omnium rerum confusio.

¶De communitate bonorum, & vxorum. Cap. 14.

Excludatur etiam ab eisdem Anabaptistis inducta bo∣norum, & possessionum communitas, quam tantopere vrgent, vt nemini quicquā relinquāt proprium, & suum: In quo mirabiliter loquntur cum furta prohiberi diuina Scriptura cernant, & aelemosinas in vtro{que} testamento lau∣dari videant, quas ex proprijs facultatibus nostris elargi∣mur, quorum sanè neutrum cōsistere posset, nisi Christianis proprietas bonorum, & possessionum suarum relinquere∣tur. Emergunt etiam ex Anabaptistarum lacunis quidam Nicolaitae inquinatissimi sanè homines, qui foeminarum, imo & vxorum disputant vsum per omnes promiscuè per∣uagari debere. Quae faeda illorum & cōscelerata libido: Pri∣mum pietati cōtraria est & sacris literis. Deinde cum uni∣uersa ciuili honestate, & naturali illa incorrupta{que} in men∣tibus

nostris accensa luce vehementer pugnat.

¶De Iuramentis & participatione domi∣nicae Caenae. Cap. 15.

PReterea nec Iuramentorum Anabaptistae legitimum re∣linqunt vsum, in quo contra Scripturarum sententiam & veteris testamenti, patrum exempla, Pauli etiam Apo∣stoli, imo Christi, imo Dei patris procedunt: quorum Iura∣menta saepe sunt in sacris literis repetita, deinde ab Ecclesiae corpore seipsos segregāt, & ad sacrosanctam Domini men∣sam cum alijs recusant accedere, se{que} dicunt detineri vel mi∣nistrorum improbitate, vel aliorum fratrū, quasi prius ex∣communicatio possit in quoquam intelligi, quàm Ecclesiam sententiam excommunicationis contra illum direxerit, in qua pronunciatur illum non secùs vitandum, quàm Ethni∣cum & publicanum.

¶De Ministris & Ordinibus. Cap. 16.

SImilis est illorum amentia, qui institutionem ministro∣rum ab Ecclesia disiungunt, negantes iu certis locis cer∣tos doctores, pastores, at{que} ministros collocari debere, nec ad∣mittunt legittimas vocationes, nec solemnem manuum im∣positionem, sed per omnes publicè docendi potestatem diuul∣gant qui sacris literis vtrun{que} sunt aspersi, & Spiritum sibi vendicant, nec illos solum adhibēt ad docendum, sed etiam ad moderandam Ecclesiam, & distribuenda Sacramenta, quae sanè vniuersa cum scriptis Apostolorum manifestè pugnant.

¶De Sacramentorum natura. Cap. 17.

MAgna quo{que} temeritas illorum est, qui Sacramenta sic extenuant vt ea pro nudis signis, & externis tantum iudicijs capi velintquibus tanquam notis hominum Chri∣stianorum

religio possit a ceteris internosci, nec animaduer∣tunt quantum sit scelus, haec sancta instituta, inania & va∣cua reddere. Quae cum inter nos dispertiūtur, vi diuini spi∣ritus sides cōfirmatur, erigitur conscientia, promissio etiam veniae peccatorum per Christum facta intrinsecus exhibe∣tur, extrinsecus vero istis Sacramentis quasi Sigillo quodā cosignatur. Pretorea verbo Dei quod intercedit & Sym∣bolorum abhibitorum naturis erudiuntur fideles de pretio 〈◊〉〈◊〉 redemptionis per Christum comparatae, 〈◊〉〈◊〉 & gratia in mētibus sidelium vlterius instillatur, tum etiam faedus quod per Christum inter Deum, & nos ictum est corroboratur, vt nobis ille proprius sit Deus. Nos illi 〈◊〉〈◊〉 populus, & astringimus nosipsos ad peccatorū abo∣litionem, & integritatem vitae suscipiendam. Quae si recte ponderentur necesse est vt obmutescat illorum calumnia qui Sacramentorum inopem volunt, & nudam naturam relinquere.

¶De Baptismo. Cap. 18.

DEinde crudelis illorum impietas in Baptismum irruit quem infantibus impartiri nolunt sed omnino nullara∣tione. Nec enim minus ad Deum & Ecclesiam pertinent Christianorum infantes, quàm liberi quōdam Hebreorum pertinebāt, quibus in infantia cū circumcisio adhiberetur, nostris etiā infantibus debet baptismus admoueri, quoniā eiusdem promisionis & faederis diuini participes sunt, & a Christo sunt etiam summa cum humanitate suscepti. Plu∣res item ab alijs cumulantur errores in baptismo, quem ali∣qui sic attoniti spectant, vt ab ipso illo externo credant ele∣mento. Spritumsanctum emergere, vim{que} eius, nomen, & virtutem ex qua recreamur, & gratiam & reliqua ex eo proficiscentia dona in ipsis baptismi fonticulis innatare. In

summa totam regenerationem nostram illi sacro puteo de∣beri volunt, qui in sensus nostros incurrit. Verùm salus animarum, instauratio spiritus, & beneficium adoptionis quo nos Deus pro filijs agnoscit, a misericordia diuina per Christum ad nos dimanante, tùm etiam ex promissione sa∣crisin Scripturis apparente proueniunt. Illorum etiam im∣pia videri debet scrupulosa superstitio, qui Dei gratiam & spiritum sanctum tantopere cum Sacramentorum elemen∣tis colligant, vt planè affirment nullum Christianorum in∣fantem aeternam salutem esse consequuturum, qui prius a morte fuerit occupatus, quàm ad Baptismum adduci potue∣rit, quod longè secus habere iudicamus. Salus enim illis so∣lum adimitur qui sacrum hunc Baptismi fontem contem∣nunt, aut superbia quadam ab eo, vel contumatia resiliunt, quae importunitas cum in puerorum aetatem non cadat ni∣hil contra salutem illorum authoritate Scripturarum de∣cerni potest, immo contra cùm illos communis promissio pueros in se comprehendat, optima nobis spes de illorum sa∣lute concipienda est.

¶De transubstantiatione in Eucharistia & impanatione vt vocant corporis Christi. Cap. 19.

OBrepsit etiam in Eucharistia periculosissimus error corū qui docent, concionantur, & cōtendunt virtute certorū verborum quae minister ad Symbola huius Sacramenti in∣susurrat, panem conuerti (vel vt ipsi loquūtur) transubstā∣tiari in Christi corpus, & itidèm vinum in sanguinē, quod sanè dogma quoniam sacris literis aduersatur, a natura Sa∣cramenti discrepat, & verum Christi corpus ita deprauat, vt vel diuinam in illud inducat naturā omnibus locis dif∣fusam, vel ex eo spectrum aut machinam quandam com∣miniscatur.

Totum hoc Papistice fecis somnium auferri volumus, & naturā veram panis, & vini in Eucharistia remanētem planè agnosci, quomodo spiritus sanctus apertis verbis attestatur. Ita{que} nec in altum tolli Sacramētum hoc, nec circumferri per agros patimur, nec cōseruari in crasti∣num nec adorari, deni{que} nullam relinquimus maiorem Eu∣charistiae venerationē, quàm Baptismi & verbi Dei, Sym∣bola vero panis, & vini nisi pium & institutum a Scriptu∣ris vsum communicationis retineant, non maiorem aesti∣mationem habere volumus, quam panis & vinum habent quae quotidiè inter nos in vsu habentur. In eodem luto hae∣rent qui panis & vini substantiam in Eucharistia ponunt, sed vi cōsecrationis per ministrum appositae, corpus & san∣guinem Christi verum & naturalem adiungi putant, & cum Symbolorum naturis permisceri, & subter eas subijci, vs{que} adeo vt siue pij sint siue impij, qui ad Domini mēsam se admonēt, verum & naturale Christi corpus, & expres∣sum eius sanguinem vnà cum pane & vino sumant. Ve∣rum Symbola Sacramentorum quoniam res quas significāt non intra se clausas realitèr & substantialitèr (vt loquun∣tur) continent. Deinde cum sacris Scripturis determinatū sit Christum suam in coelum humanam naturam inuexis∣se, nec cum illa sit in terras ante tempus extremi iuditij di∣scensurus. Preterea cum haec commentitia naturalis corpo∣poris Christi praesentia nullum habeat maius momentum ad aedificationem nostrae Religionis quàm haec Christi prae∣sentia quae fide praecipitur, imo multas secum afferat que∣stiones inexplicabiles, ac assertiones falsas & portentosas: absurdam hanc doctrinam qua Christi corpus & sanguis naturaliter & substantialiter (vt illi loquuntur) ad Eu∣charistiam adrepunt, & in eam includuntur prorsus abole∣ri volumus, peregrinum enim est, & alienum a sacris lite∣ris.

Deinde contrarium humanae naturae veritati, quam Chrisius assumpsit, & a conditione Sacramentorum longe dissidens: Postremò communis quaedam sentina-super stitio∣num multarum in Ecclesiam Dei comportarum.

¶De Matrimonio. Cap. 20.

I Am inde a primis Ecclesiae temporibus magna fuit haere∣ticorum turba, quae Matrimonium auersabatur vt faedā rem, & inquinatam & vel funditus e caetu fidelium aufe∣rebāt, vel si semel imbecillitati nostrae premitteretur, tamē illud nullo modo repetendum esse putabant, quorum sen∣tentia quoniam a regula pietatis quae sacris in literis lucet vehementer abhorrebat, Ecclesiae censura veteri iam olim explosa est. Sed diabolus pro hac impietate aliam subiecit, nimirum vt omnes qui solitariam vitam profiterētur, aut ad Ecclesiae administrationem agregarentur, Matrimonij contrahendi facultatem in omne tempus amitterent. Quod eorum iniquum institutum quoniam pugnat cum sacris Scriptis aboleri penitùs, & pro nullo volumus haberi.

¶De Romana Ecclesia, & potestate Romani pontificis. Cap. 21.

ETiam illorum insania legum vinculis est cōstringendae, qui Romanam Ecclesiam in huiusmodi petra fundatam esse existimant, vt nec errauerit, nec errare possit, cum & multi possint eius errores ex superiore maiorum memoria repeti, & etiā ex hac nostra proferri, partim in his quibus vita nostra debet informari, partim etiam in his quibus si∣des debet institui. Quapropter illorum etiam intollerabilis est error, qui totius Christiani orbis vniuersam Ecclesiam solius Episcopi Romani principatu contineri volunt. Nos enim eam quae cerni potest Ecclesiam sic definimus, vt om∣nium

caetus sit fidelium hominum in quo sacra Scriptura sincerè docetur & Sacramenta (saltem his eorum partibus quae necessariae sunt) iuxta Christi praescriptum admini∣strantur.

¶De Praedestinatione. Cap. 22.

AD extremum in Ecclesia multi feris, & dissolutis mo∣ribus viuunt, qui cum re ipsa curiosi sint, differti lu∣xu, & a Christi spiritu prorsus alieni, semper praedestina∣tionem, & reiectionem, vel vt vsitatè loquuntur, reproba∣tionem in sermone iactant, vt cum aeterno consilio Deus vel de salute, vel de interitu aliquid certi constituerit, inde la∣tebram suis maleficijs, & sceleribus, & omnis generis per∣uersitati querant. Et cùm pastores dissipatam illorū, & fla∣gitiosam vitam coarguunt, in voluntatem Dei criminum suorum culpam conferunt, & hac defensione profligatas admonitorum reprehensiones existimant: ac ita tandem duce diabolo, vel in desperationem, praesentem abijciuntur precipites, vel ad solutam quandam, & mollem vitae secu∣ritatem, siue aut poenitentia, aut scelerum conscientia dila∣buntur. Quae duo mala disparem naturam, sed finem vi∣dentur, eundem habere. Nos verò sacris Scripturis eruditi, talem in hac re doctrinam ponimus, quod diligens, accura∣ta cogitatio, de praedestinatione nostra, & electione susce∣pta (de quibus Dei voluntate determinatum fuit antequàm mundi fundamenta iacerentur.) Haec ita{que} diligens, & se∣ria quam diximus, his de Rebus cogitatio, piorum hominū animos spiritu Christi afflatos, & carnis, & membrorum subiectionom praesentientes & ad caelestia sursum tendētes, dulcissima quada, & iucundissima consolatione permulcet, quoniam 〈◊〉〈◊〉 nostram de perpetua salute per Christū ad nos peruentura a confirmet, vehementissimas charitatis in

flammas accendit, mirabiliter ad gratias agendas exusci∣tat, ad bona nos opera propinquissimè adducit, & a peccatis longissimè abducit, quoniam a Deo sumus electi, & filij eius instituti: quae singularis, & eximia conditie summam a no∣bis sa lubritatem morum, & excellentissimam virtutis per∣fectionem requirit. Deni{que} nobis arrogantiam minuit, ne viribus nostris geri credamus: quae gratuita Dei beneficen∣tia, & infinita bonitate indulgentur. Preterea neminem ex hoc loco purgationem censemus vitiorum suorum afferre posse, quia Deus nihil vlla in re iniustè cōstituit, nec ad pec∣cata voluntates nostras vnquam inuitas trudit. Quapro∣pter omnes nobis admonendi sunt, vt in actionibus susci∣piendis ad decreta praedestinationis se non referāt, sed vni∣uersam vitae suae rationem ad Dei leges accommodent, cum & promissiones bonis, & minas malis, in sacris Scripturis generaliter propositas contemplentur. Debemus enim ad ad Dei cultum vijs illis ingredi, & in illa Dei voluntate commorari, quam in sacris Scripturis patefactam esse vi∣demus.

¶Epilogus.

POsset magna colluuies aliarum haeresum accumulari, sed hoc tempore illas nominare solum voluimus, quae po∣tissimum hisce nostris temporibus per Ecclesiam diffun∣duntur: fideles omnes in nomine Dei, & Domini nostri nostri Iesu Christi obtestantes, vt ab his opinionibus pe∣stilentissimis se longissime abducant, & ab illis etiam vehementer contendimus qui rem publicam, & Ecclesiam administrāt, vt ist as haereses ex Re∣gno nostro penitùs euellenàas, & radicitùs extirpandas (quantum in se est) curent.