Reformatio legum ecclesiasticarum ex authoritate primum Regis Henrici. 8. inchoata: deinde per Regem Edouardum 6. prouecta, adauctaq́[ue] in hunc modum, atq[ue] nunc ad pleniorem ipsarum reformationem in lucem ædita.

De diffamationibus.

Obtrectatores legibus esse puniēdos. Ca. 1.

OVoniā omnes christiani mutua charitate veros se debēt Christi discipulos esse ostēdere, coercēda quo rundā improborū maleuolentia est, qui fratres o∣dio tam capitali prosequuntur, vt illos falsis criminibus ca∣lumniosè

velint opprimere. Quo fit vt legum fraena illorum licentiae sentiamus inij cienda, quorū mentes Christiana cha ritas, quae prorsus illis abest, mollire non potest, & quos ipsū per se non mouet officium, illos iuris acerbitate denūciemus.

Obtrectatores quando & quomodo puniantur. Cap. 2.

PRimū igitur hoc constitutū sit, vt quicun{que} malitiosa vo luntate, ac dolo malo famā cuiusquā crimine conficto, ae emētito violauerint, aut vllo modo vt violaretur effecerint, aut sermone contumelioso contra quenquā vtūtur, aut libel∣lū famosum vel ipsi componūt, aut scribūt, vel ab alijs cōpa∣sitū, aut scriptū cum inuenerint, non cōtinuo rumpūt, aut ig nibus cremāt, sed diuulgāt aut in lucē proferūt, aut proferē∣dū curāt, primum quidem ab co cui haec facta est iniuria (si modo velit iniuriam prosequi) deducātur ad ecclesiae pasto∣rē, & seniores, qui taliū obtrectatorū importunitatē vehe∣menti{que} sermone perterrefaciāt. In quorū authoritate si ac∣quiescere velint, & hominis existimationem quam ante ca∣lūnijs oppugnauerāt, recoliigere parati sint, quantum in se est, & recuperare, in eo ipso causa terminetur: Necille, qui calūnijs fuerit appetitus, vllā suis obtrectatoribus exhibebit aliā molestiam, nec illos ad iudices Ordinarios trahet. Nam praecipua semper ratio salutis animarum esse debet, & sum∣ptus non necessarij, quantū licet, sunt amputandi. Verū hu∣iusmodi calumniatores, & obtrectatores, si nolunt saluta∣ribus pastorum, & seniorum praeceptis inflecti, tum demum ad ipsos iudices ecclesiasticos illorum nomina deferantur, a∣pud quos (cum manifestis probationibus, de calumnijs illo∣rum, & obtrectationibus plenè constiterit) damnentur sen∣tentia iudicum ad illas pecuniarum summas in cistas pau∣perū infundendas, quae suarum ecclesiarum propriae sunt,

quas illorum opes commodè videbuntur ferre posse, & etiā excommunicationis poena plectantur, à qua nullo modo vo∣lumus illos liberari, donec arbitratu iudicis ecclesiastici sa∣tisfactum est illi, cui iniuria facta est, & etiam ea perfuncti sint poenitentia, quae tanto crimini conuenire videbitur.

Qui probant crimen obiectum, non puni∣antur. Cap. 3.

QVoniam reipublicae vehementer interest, vt crimina sup plicijs coerceantur, & sua cui{que} iusta defensio reserue∣tur, constituimus, vt si quis aliquem reum fecerit accusati∣one, deuunciatione, vel exceptione, vel alia quacun{que} ratione legitima, & solenni, iudici{que} criminis obiecti fidem fecerit, illum (quoniam non calumniam, sed veritatem sequutus sit) omnium legis istius poena liberari debere. Si verò, qui accusauerit, fuerit causa deiectus, poenis legis teneatur, nisi possit ostendere, quòd non proposito male dicendi, nec calum niandi voluntate, sed aliqua iusta ratione fuerit ad hoc in∣stitutum adductus.