De instrumentis suspectis. Cap. 13.
INstrumentum, si in loco minus suspecto sit abrasum, per hoc non censetur vitiosum, nec corruit ex fractura sigilli. Si loco suspecto, instrumētum, vel rasuram, vel lituram ha∣beat, aut aliud aliquod notabile vitium, corruptum quidem est, & improbatur. Verum non in vniuersum, sed solummo∣do quoad illud caput, vbi vitium est deprehensum. Quo ve∣rò ad alia capita, post fidem facere secus tamen statuimus, cū aliqua sua parte, instrumentum falsum conuincitur, quoni∣am tunc totum suspectum redditur, & vt falsum improbari potest. Si sculptura sigilli, eius dignitati vel officio, qui im∣posuisse dicitur minus conueniat, instrumentum redditur suspectum. Cum chartam scriptura multo vetustiorem, vel dissimilitudinem in cera videas, instrumentum non imme∣rito suspectum habeas. Instrumenti fides, in quo vna litera, vel syllaba alterius loco apponitur, vel deest, si de sensulique re possit, per hoc non vacillat. Propter falsum latinum, ex vnius literae, vel syllabae appositione, loco alterius, aut litera∣rum transpositione, vel similibus resultans instrumentum corruere nolumus.