Reformatio legum ecclesiasticarum ex authoritate primum Regis Henrici. 8. inchoata: deinde per Regem Edouardum 6. prouecta, adauctaq́[ue] in hunc modum, atq[ue] nunc ad pleniorem ipsarum reformationem in lucem ædita.

DE SVSPENSIONE.

¶Suspensionis varietas. Cap. 1.

PRincipio genus ipsum suspensionis ad vtrun∣{que} ordinem pertinebit, ecclesiasticum, & popu∣larem, vel (vtres notior cōmunibus vocabu∣lis esse possit) ad ecclesiasticos & laicos, et hu∣ius poenae moderationis varietas erit vt aliquando rei pror∣sus in ecclesiam non introeant, nisi forte velint ad commi∣nationem subauscultare, nonnun{quam} vt ab vsu sacramento∣rum abarceantur, & interdum ab administratione sacra∣mentorum excludantur. Cum igitur varia sunt suspensio∣nis genera, iudex nominatim & expresse dicet cum hac poe∣na ream personam afficit, quam ex hijs potissimum velit intelligi. Nunquam tamen a familiari hominum commer∣tio arcet suspensio.

¶Quae causae sunt suspensionis. Cap. 2.

QVidam suis vitijs in poenam suspensionis incurrūt, cum ad bonam frugem se ipsi reuocant, aut impositas sibi criminum poenas suscipiunt. Hij donec omnem explerint integre iudicis voluntatem & ecclesiae satisfecerint, si pec∣cati magnitudo satisfactionem requirit, in hoc supplicio de∣tinentur. Aliquando pertinacia vel negligentia reorum hanc a rebus sacris relegationem pati cogitur, cum iudex in minore delicto fulmen excommunicationis vibrandi nō portat, & saepe contingit vt licet crimina non possunt ipsa deprehendi, tamen suspitiones, praesertim atrocium pecca∣torum, si modo longo tempore inueteraueriut, & infamiam attulerint, ab ecclesiis amandandae sunt, quoniam magna sequeretur bonorum perturbatio si cum huiusmodi perso∣nis

infamibus sacramenta communicarent.

¶Quomodo terminatur suspensio. Cap. 3.

QVum homines ad tēpus a sacris ablegantur vel vt cras∣sissime loquamur cū talis est ratio suspensionis, vt cer∣tum tempus habeāt reditus ad ecclesiā, quamprimum adue∣nerit, abs{que} vlla relaxatione vel absolutione reus liber erit. Sed tempus si nō fuerit constitutum, sed institutum aliquid quod reus suscipere debeat, nullo modo reum mitti placet, donec ordinarius ex eo perfecte intellexerit omnia rite & ordine a se gesta esse, quae illi mandata sunt. Quam rem si iudici plene probauerit, tum demum culpa illum euolui pa∣timur. Cuius autem in quaestionem bona fama vocatur, is tātisper haereat in iudicio, donec legitimè suspensiones amo∣litus sit, quibus oppugnatur.

¶Suspensus totum annum excommu∣nicetur. Cap. 4.

SI quis a sacris relegatus adeo iudicis sententiam contem∣nat vt relegatus annum integrum maneat, pellatur coetu christianorum, & in horribile supplicium excommunica∣tionis detrudatur, & sacerdotio si quod habuerit, exclu∣datur.

¶Quomodo puniri debent qui iudicis sententiam violant. Cap. 5.

SI quando minister ecclesiae vel loco motus ab episcopo, vel in formulam suspensionis prolapsus fuerit, & quic{que} corum audeat facere quae sunt illi negata, nec se mature corrigat, cum episcopus illum officij admonet, & excom∣municationis poena plectetur & desecrationis acerbitate vel degradationis vt vulgo loquuntur, vt omnibus exua∣tur

ornamentis status ecclesiastici. Si vero minister non fuerit, sed ex ordine laico, excommunicatione ferietur.

¶Poena illorum qui suspensis aut excommu∣nicatis contra leges fauent. Cap. 6.

QVicun{que} publicas preces, sacramenta, aut ceremonias ecclesiasticas vel ipsi administrant, vel alijs admini∣strandi authores fuerint, coram hijs qui poena vel suspensio∣nis vel excommunicationis correpti sunt, aut illos in ec∣clesia quicun{que} retentant, cum a ministris legitime admo∣nentur, nisi a ministro reprehensi temeritate destiterint, ex∣communicationis & ipsi supplicio reprehendantur.

¶Poena suspensorum & excommunicatorum si pertinaciter templum exire re∣cusent. Cap. 7.

QVivero ab ecclesia religati, vel quibus ecclesia prorsus est interdictum, aut vt vsitate loquamur qui suspensi vel excommunicati sunt, si (quando supplicij ratio postulet) se ab ecclesia non abalienant, isto modo contra illorum per∣tinaciam procedi iubemus: si sunt ex ordine ecclesiastico & beneficia habeant vlla ecclesiastica, illorum emolumentis ad tempus denudentur ordinarij arbitratu. Si fructus ad illos ex ecclesia nullus redeat, omnes actiones ecclesiasticorum munerum erūt eis interdictae: & licet prioribus vin∣culis liberentur suspensionis vel excommunicatio∣nis, tamen integrum annum in hac munerum ecclesiasticorum intermissione permaneant. Qui vero sunt ordine laico si talis per∣tinaciae rei fuerint, arbitratu iudi∣cis grauissimè puniantur.

¶Quomodo ferenda suspensionis & communicationis sententia. Cap. 8.

CVi (qui plus est) excommunicare licet, illi (quod minus est) suspendere licebit, sed nullus harum poenarum sen∣tentiam publicè recitabit nisi literis comprehensam & iu∣dicis legitimo signo munitam.

¶In morte sacramenta sunt concedenda. Cap. 9.

QVi criminum ecclesiasticorum rei sunt, licet ab ecclesiae sacramētis remoueantur, tamē ex hac vita si forte mi∣graturi sint, & verae poenitentiae signa dederint, christianae charitatis est sacramentorum illis vsum exibere. Qui vero mortis sententiam acceperunt, si in carcere detenti coenae domini participes esse non possunt, diligenter ab aliquo pio viro instrui debent Christū sacramentis alligatum nō esse, sed ab illo sacramentorum authoritatem & vim proficisci: quapropter ad illum si mentem sursum erigant, & in illius mortem stabili ac immota fide dirigant, Christi carnē man∣ducauerunt, & eius sanguinem conbiberunt. Qua in re vt melius confirmari possint, aliquem pium & doctum siae ministrum ad eos adhiberi mandamus, qui vnum vel duos dies ad illorum fidem confirmādam & exae∣dificandā sumat, prius{quam} ad mortem trudantur, vt alacrioribus animis ex hac vita decedant, & patientiā ac solatium ex sacris scripturis colligentes, scelerum desperatione sublata, fidenter ac certa spe ad Deum mise∣ricordiae patrem & Christum nostrae salutem authorem pergant.