Reformatio legum ecclesiasticarum ex authoritate primum Regis Henrici. 8. inchoata: deinde per Regem Edouardum 6. prouecta, adauctaq́[ue] in hunc modum, atq[ue] nunc ad pleniorem ipsarum reformationem in lucem ædita.

DE POENIS EC∣CLESIASTICIS.

¶Poena culpae par esse debet. Cap. 1.

QVoniam poena culpae par esse debet ecclesiastici iudices diligentissimam cautionem adhibeant vt in criminibus plectendis, locum, personam, tempus & caeter as omnes flagitiorum circum∣stantias considerent, & aequitatis regula supplicij magni∣tudinem definiant.

¶Idem crimen non debet bis puniri. Cap. 2.

AE Quum non est vt in idem crimen bis animaduerta∣tur. Ita{que} qui semel peccati poenam his legibus nostris dedit non debet ab vllo iudice ecclesiastico, quocun{que} nomi∣ne appelletur, rursus ad supplicium vocari, nisi forte rursus ad eandem peccandi licentiam deuoluatur, tum enim noua culpa nouam poenam requirit.

¶Clerici quomodo puniendi. Cap. 3.

QVi sunt ex ordine ecclesiastico, quos vulgo clericos di∣cunt, si de suis ipsi criminibus confiteantur, aut in il∣lis legitime conuincantur, illorum proprij iudices cum per∣sonarum omnes & causarum circumstantias perquisiue∣rint, vel temporarijs vel perpetuis vinculis illos arbitratu suo mandare posse concedimus.

¶AEtati nulli parcendum esse. Cap. 4.

IMpunitas delicti propter aetatem non detur, si quis ea sit aetate in quam crimen quod intenditur cadere potest.

¶Poena debet authorem sequi. Cap. 5.

POena semper authorem sequatur, & in illo terminetur, vt non vlterius progrediatur metus quàm inueniatur delictum.

¶Iudices in veneratione esse debere. Cap. 6.

QVicun{que} iudicum dignitatem, sermone, facto, vel actio∣ne violat, aut quicun{que} de illorum aestimatione de∣cerpit, ipsorum iudicum arbitratu contumaciae poenas & impudentiae dent.

¶Grauidis foeminis parcendum ad tempus. Cap. 7.

GRauidarum mulierum vteris parci volumus, qui donec subsidant, nec graue supplicium ab illis sumatur, nec ad tribunal it a pertrahantur, vt vllum ex eo foetui periculum creari possit.

¶Vbi legitima deest, ibi sit arbitraria poena. Cap. 8.

SI quorum huiusmodi peccata fuerint vt hijs legibus no∣stris certae poenae non constituātur, arbitratu iudicis sup∣plicium ab illis sumatur.

¶Poena minui potius quam augeri debet. Cap. 9.

INterpretatio legum poenas minuere debet potius quam augere, benignissimam vt etiam in hac re iuris ciuilis regulam sequamur, quae dubijs in causis clementiorem sen∣tentiam eligit.

¶Institutio carceris qualis sit. Cap. 10.

QVoniam homines ad peccandum facile solent accedere, carcerem vnum aut alterum, vel plures etiam sires poposcerit, in propria ditione quam diocesim vocant epi∣scopus habeat, vt eò dimittantur qui se vitijs in hijs le∣gibus positis obstrinxerint, vel contumeliose aut irre∣uerentes contra iudicem pro tribunali sedentem se ges∣serint.

¶Pecuniaria poena quomodo admitti possit. Cap. 11.

POenitentias ecclesiasticas nolumus in poenas mutari pecuniarias, nisi aliqua grauis intercesserit & necessa∣ria causa. Quoties autem ita fiat, omnes rei nummos qui∣bus crimen eius plectitur in communem thesaurum quem cistam pauperum vocant comportari placet, & eos ibi de∣poni vbi habitat, aut vbi crimen commissum est. Id{que} te∣statius vt esse possit, aedituis vel syndicis praesentibus ge∣ratur, & tempus sumatur celebrationis diuinorum officiorum, & pecunias ibi manibus ipsi suis col∣locet qui peccauit, & dies quidem sit festus, vt plures reus testes facti sui colligat. Et is sit dies quem iudex illi praescripserit, vel ordinarius reo certas constituat pias causas in quibus pecu∣nia omnis expromi possit. Si quis autem culpam eandem geminauerit, nullum illi praesidium in pecunia relinquimus.