To the extent possible under law, the Text Creation Partnership has waived all copyright and related or neighboring rights to this keyboarded and encoded edition of the work described above, according to the terms of the CC0 1.0 Public Domain Dedication (http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/). This waiver does not extend to any page images or other supplementary files associated with this work, which may be protected by copyright or other license restrictions. Please go to http://www.textcreationpartnership.org/ for more information.
DIstinguant & separent purum à vili, & verum intellectum à falso, qui dicunt Deum esse infinitae virtutis, & potentiae infinitae. De infinitate siquidem secundum durationem tantummodo, vel secundum extensionem, seu secundum alios modos improprios, quos tan∣git Philosophus 3. Phys. nullus videtur velle debere intelligi tale dictum, sed secundum
intensionem solummodo, quod & secundum infinitatem huiusmodi potest habere duplicem [unspec A] intellectum: Vnum proprium, scilicet quod Deus propriè sit intensus, eiusque virtus & po∣tentia infinitè, quasi lux quaedam remissa intenderetur, donec esset infinitè intensa; vel quod ab initio esset infinitè intensa, sicut caliditas, & qualitates aliae naturales sub certis gradibus sunt intensae: Sed sic Deus non est intensiuè propriè infinitus, nec aliqua virtus eius. Quic∣quid enim propriè est intensum, irrepugnanter posset remitti. Posset ergo Deus & virtus eius remitti, & esse imperfectior quam sit modo, quam potentiam cum eius actu, pars quarta & Suppositio prima vetant.
Si etiam Deus propriè esset intensus, esset irrepugnanter possibile aliquod esse suppositum remissius eiusdem speciei, seu naturae: & cum Deus sit nomen essentiale, quia aliter Deus pos∣set non esse Deus, illud Suppositum remissius positum esset Deus, quare & secundum quar∣tam partem esset summè perfectum, quapropter & summè intensum. Prius insuper erat o∣stensum non esse possibile esse multos deos inaequales eiusdem speciei siue naturae: Cur etiam [unspec B] non posset Deus remissior intendi ad summum, & ad aequalitatem intensioris, cum sit eiusdem naturae: sic que possent esse dij multi aequales, eiusdem speciei, solo numero differentes: esset quoque Deus mutabilis, quod erat superius reprobatum.
Hoc idem posset & aliter multipliciter demonstrari, sed ista puro debere sufficere amatori cuilibet veritatis. Est ergo Deus non intensus propriè, nec remissus, non intensibilis, nec re∣missibilis; sed indiuisibilissimae, immutabilissimae, stabilissimae, simplicissimae que naturae: Est tamen verè, licet impropriè quodammodo infinitae virtutis, infinitae fortitudinis, infinitae potentiae intensiuè; quod potest intelligi 3. modis. Primo respectu aliarum potentiarum acti∣uarum, scilicet aequiualenter, & etiam praeualenter: Nam quantamcunque actionem seu ef∣fectum potest ista potentia actiua, puta caliditas & dupla huius & quadrupla, & ita deinceps, potest Deus propria potentia, sine auxilio cuiuscunque, insuper & maiorem: imò & si posset esse caliditas infinita intensiue & agere tantum, similiter posset Deus. Secundo, quantum ad [unspec C] speciem actionis: Potest enim Deus propria potentia de nihilo aliquid facere & creare, quod nulla alia potentia quantumlibet magna potest. Tertio quantum ad mensuram actionis ex∣trinsecae seu effectus: Omnem enim effectum, quem alia causa facit in aliquo tempore, posset Deus facere in minori tempore quantumlibet & minore, imò etiam in instanti: Potest quo∣que Deus in aliquam operationem extrinsecam seu effectum, & maiorem in duplo, in qua∣druplo, & ita deinceps quantumlibet sine fine. Non est ergo aliquod maximum quod potest, nec minimum quod non potest, quare veraciter dici potest potentiae infinitae. Nam secun∣dum Philosophum 1. de Coelo & Mundo 116. & per Auerroem in Comment. Potentia actiua definitur & terminatur per maximum, in quod potest, vel secundum subtilius forsitan intuentes, per minimum, in quod non potest.