Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. VII. De consecratione reuerendissimi patris & beatissimi Martyris Tho. Cran. Arch. Cant.

• Cranmerus
  • Non fuit ab H. 8. sine episcopali con∣secratione intrusus, contra
    • Becanum. 1
    • Fitzsimonem. 2
  • Fuit
    • Presbyter secundum ritum ecclesiae Romanae. 3
    • Episcopus
      • electus à clero
        • Rege annuente. 4
        • Papa prouidente. 5
      • Sacratus
        • Papa
          • veniam concedente. 6
          • à censuris absoluente. 7
        • tribus episcopis
          • manus imponentibus. 8
          • ritus vsitatos adhibentibus. 9
    • Archiepiscopus; quod probatur contra Kelliso∣num, testimonio
      • Pontificum
        • Clementis septimi. 10
        • Pauli quarti. 11
      • Legatorum pontificiorum. 12
      • Cardinalis Alani. 13
      • Iesuitarum
        • Parsonij. 14
        • Fitzsimonis. 15

ORTH.

SVperest igitur, vt Reuerendissimi patris & sanctissimi martyris, Thomae Cranmeri Archiepiscopi Cantua∣riensis, ordo Episcopalis ad examen reuocetur; de quo vestram expecto sententiam.

PHIL.

Sic igitur habe. Quotquot sub Henrico octauo, vel Edouardo sexto, contigerunt in ecclesiâ Anglicanâ re∣rum mutationes flendae & lachrymabiles, earum omnium Cran∣merus

(vt vno verbo dicam) fons erat & scaturigo.

ORTH.

Inuidiae, qualis apud poëtas describitur, non absimilis videris; Quae, a 1.1 Vix tenuit lachrymas, quia nil lachrymabile cernit. Nam quae tibi flendae & lachrymabiles dicuntur mutationes (quales sunt Religionis aliqua ex parte reformatio, & tyrannidis Papalis extir∣patio) easdem mille benedictionum, in ecclesiam & rempub. An∣glicanam coelitùs defluentium, foelix faustumque fuisse initium non ingrati agnoscimus. Sed nè vagetur oratio, responde directè, an Cranmerus Canonicus tibi videatur Episcopus? Hem, quid ta∣ces? Quin eloquere. Vah, cui te assimilabo? Similis es homini lupum auribus tenenti, qui nec tenere satis nouit, nec dimittere. Cranmeri ordinationem episcopalem libenter infringere ac ener∣uarevelles, sed certè non potes.

PHIL.

b 1.2 Becanus, ex ordine Iesuitarum pater, Anglorum E∣piscopos sic alloquitur: Legitimè consecrati non estis, à quo enim? An à Rege? At is consecrandi potestatem non habet. An ab episcopo Cantua∣riensi, vel aliquo simili? Nè id quidem. Nam Thomas Cranmerus, qui sub Henrico octauo Cantuariensem episcopatum obtinuit, non fuit consecra∣tus ab vllo episcopo, sed à solo Rege intrusus, & designatus. Igitur quot∣quot ab eo posteà consecrati sunt, non legitimè, sed ex praesumptione conse∣crati sunt.

ORTH.

Satis Becanus, in vnctos Domini Iacobum & Henri∣cum, petulanter & Iesuiticè. Primò enim Regem nostrum sere∣nissimum Iacobum obliquè sugillat, quasi ipse proprijs manibus sacrasset Episcopos. Quorsum enim interrogat, an à Rege conse∣crati sint, nisi vt lectoribus fucum & fumum inanem faceret, vt hoc à Rege nostro aliquandò factum suspicentur? Deindè Henricum in sedem episcopalem, sine consecratione, intrusisse quenquam est improba calumnia. Etenim in episcopis constituendis, Reges no∣stri, quod episcoporum est permittunt Episcopis, id tantùm ipsi agunt, quod iure suo regio agere possunt, id est, quod verbo Dei, & Regni legibus est consentaneum; quodque sanctissimos Reges & Imperatores, quorum viua & spirantia imitantur exempla, summa cum laude fecisse constat. Porrò, si in istos vnctos Domini tam procaciter inuole••, quid mirum si Cranmerum superciliosè despi∣ciens, à nullo consecratum fuisse episcopo tum splendidè mentia∣tur? Nec in Cranmerum modò, sed in vniuersos Ecclesiae Angli∣canae Ministros haec Becanica redundat contumelia, quorum or∣dines à Cranmero fluxisse non negamus. Sed age; fingamus haec vera esse quae obij••iuntur; caue tamen ne haec in vos ipsos cudatur faba. Nonne iam persentiscis catenae vestrae aureae annulos dehis∣cere? Si Cranmerus non fuit episcopus, certè nec Antonius Lan∣dauensis, nec Thomas Eliensis, quorum vtrumque à d 1.3 Cranmero suam deriuare consecrationem ex Archiuis liquet. Ambo tamen Marianis temporibus erant approbati; ambo alijs sacros ordines contulerunt; alter autem, nempe Eliensis, à Paulo quarto Pontifice

maximo, (ecquis vestrûm Pontificem mentitum ausit dicere?) e 1.4 Il∣lustris & vener abilis frater, & episcopus dictus fuit, eiusdemque diplo∣mate, vt Cranmerum pro tribunali sisteret, decoratus. Haec Beca∣no si non sufficiant, Iesuitam ad f 1.5 Parsonium collegam suum remit∣tendum sentio, qui, licet Cranmero, & nostris hominibus parùm sit beneuolus, verùm tamen fuisse episcopum clarissimè fatetur.

PHIL.

Becanum nostrum, in quem tam impotenter inuectus es, satis à tuis ictibus protexit pater Henricus Fitzsimon.

ORTH.

Manus igitur conseramus; & quas Loiolanus iste co∣pias* 1.6 conquisiuit, tu, si placet, produc in aciem. Sed inprimis verus quaestionis status sine fuco & fraude praefigendus est. Dixit Beca∣nus, Cranmerum non fuisse ab vllo Episcopo consecratum, sed à solo Rege intrusum. Quaestio igitur est; An Cranmerus ab Henrico octauo, sine con∣secratione episcopali, in sedem Cantuariensem intrusus fuerit; ille ait, Ego nego, multisque argumentis conuello.

PHIL.

Becani opinionem g 1.7 Fitzsimon tribus defendit argu∣mentis; quorum primum à grauissimorum totius gentis authorum mo∣numentis, & consularibus actis est petitum.

ORTH.

Grauissimorum authorum? Cedò quot?

PHIL.

Vnum nominat.

ORTH.

Plures enim non potuit. Sed hem, quid audio? De authoribus gloriatur, & vnum tantùm nominare valet? En fastum, & pompam Iesuiticam! Sed hic vnus quis sit, aueo scire.

PHIL.

Is est Nicolaus Sanderus.

ORTH.

Vah! vt nihil pudet? Tene istud calumniarum & mendaciorum Augaeum stabulum, authorem totius gentis grauissi∣mum indigitare? Sed quae narras acta consularia?

PHLL.

Legem comitiorum Regni, seu Parliamentariam; de qua sic h 1.8 Sanderus: Henricus octauus, radix peccati, cùm ab ecclesia & sede Apostolica regnum suum diuisisset, decreuit ne quisquam electus in epis∣copum, bullas Pontificias, vel Mandatum Apostolicum de consecratione requireret, sed Regium tantùm Diploma vt adferret.

ORTH.

Quin pergas!

PHIL.

Author meus Fitzsimon hîc pedem figit, nec pergit vlteriùs.

ORTH.

Debuit profectò; verùm ego proxima Sanderi verba annectere non grauabor; Sed Regium tantùm diploma vt adferret, se∣cundùm quod à tribus episcopis, cum consensu Metropolitae, ordinatus, iube∣batur, lege Comitiorum facta ad imitationem antiquorum canonum, esse verus episcopus, nec alio modo ordinatum pro episcopo agnosci oportere. Hactenus Sanderus. Fitzsimon autem malè recitando suam nequi∣tiam & improbitatem prodit. Nam quod caput est causae, illum{que} iugulat, id dolo malo transilit. Siccine Loiolanos authorem grauis∣simum obtruncare & delumbare? O nobilem fraudem Iesuiticam! Sed locum Sanderi video, Fi••••simonis▪ argumentum nondum vi∣deo. Probare debuit Henricum octauum sine Episcopali consecratione

Cranmerum intrusisse; locus autem Sanderi, & acta consularia, quae producit, contrarium manifestissimè docent. Spectatum admis∣si risum teneatis amici? Primum argumentum accepimus, pergamus ad secundum.

PHIL.

Secundum ab hoc Hen. octaui edicto plenis Comitijs* 1.9 sancito ducitur. Si quis Archiepiscopus, vel Episcopi, intra viginti dies post acceptas regias literas, non consecrent personam à Rege propositam, cum omnibus circumstantijs debitis, in poenam Praemunire incident. An huic Consulari decreto alij ab intrusis, vel schismaticis, futuri essent au∣dientes?

ORTH.

Quàm haec insulsè Iesuita? Nam primò Cranmerus sacratus est ante hanc legem latam: Deindè haec ipsa lex consecra∣tionem efflagitat, cum omnibus debitis circumstantijs peragendam, id∣que sub poena grauissima delinquentibus infligenda. At Iesuitae probandum incubuit, Canmerum ab Hen. sine vlla omninò consecra∣tione fuisse intrusum. Quomodo haec cohaerent? Dic sodes, num Fitzsimon satis sobrius cum haec scriberet?

PHIL.

Tertiam verò addit rationem a i 1.10 manifesto mendacio tuo.

ORTH.

Meo autem?

PHIL.

Planè tuo. Nam k 1.11 vt probes Cranmerum fuisse episcopum, verbis Parsonij tuum additamentum assuisti.

ORTH.

Egone? Certè vt Cranmerum Episcopum esse pro∣barem, ex Parsonio, in editione Anglicana quam iste exagitat, nè vnum quidem verbum protuli. Vter igitur mendax?

PHIL.

Ad Parsonium tamen prouocans, ex eiusdem scriptis locum in margine indicasti, qui sanè nihil ad institutum.

ORTH.

In numeris (fateor) error irrepsit. Legitur part. 3. pag. 340. reponendum autem part. 1. pag. 230. Cuiusmodi lapsus siue in transcriptionibus, sinè in praelis, adeo proni sunt & procliues, vt in magno opere vix aut ne vix quidem euitari possint; ideoque à candido Lectore veniam facilè consequentur. Verba autem qui∣bus in ipso textu vsus sum, verissima sunt atque certissima, & cum loco Parsoniano, quem in margine indicare volui, optime conso∣nant. Nam (vt modo feci) Becanum ad collegam suum Parsoni∣um relegaui, asserens eundem liquidò fateri Cranmerum fuisse E∣piscopum. Quid? A•• non fuit Episcopus? An non hoc liquidò agnoscit Parsonius? Ipsum Fitzsimonem, aduersarium meum ma∣leuolum ac maledicum, testem ac iudicem appello, cuius haec sunt verba: l 1.12 Ego verò tibi do Cranmerum fuìsse Archiepiscopum, testante Parsonio, tum alibi passim, tum in responsione, &c. Vides igitur, & quod dixi verum esse, vt hoc idem affirmare Parsonium, & vtrumque ag∣noscere Fitzsimonem; nisi fortè Archiepiscopus esse possit, qui non est episcopus, quod nemo sanus vnquam somniauit. Interim quàm bellè causam Iesuitae agit ••••suita? Cranmerum ab vllo E∣piscopo consecratum negârat Becanus; quod perinde est, ac si ne∣gasset

fuisse Episcopū. Hunc tueri ac defendere volens, sed non valens, ▪Fitzsimon, miserè oneri succumbit, & clypeum abijcit. Ego, inquit, tibi do Cranmerum fuisse Archiepiscopum; ergo quod negare voluit, ipsi miser affirmauit. Deindè ego Cranmerum fuisse Epis∣copum Parsonij testimonio comprobâram; hoc Fitzsimon, licèt reluctante conscientia, refellere voluit, sed tandèm veritate vi∣ctus, Ego, inquit, tibi do Cranmerum fuisse Archiepiscopum, testante Par∣sonio, idque passim. Sic quod confutare conatus est, ipse confir∣mauit.

—Iamque Britanni, Ecce Britannomachum deuictum tendere palmas Simonidem, vidêre.

Hunc igitur locum à mendacij aspergine, vel aduersarij testimonio vindicauim••s.

PHIL.

Non tam hoc loco nititur Fitzsimon, quàm m 1.13 altero, cui magis insistit, adductis tum Parsonij verbis, tum assumento tuo! Haec sunt verba Parsonij: n 1.14 Inter Fox•• sanctos non est Eremetica nec Monastica v••ta, non solitudo à mundo, au••mulieribus, nec in alter∣utro sexu quisquam virginitatis speciem prae se ferens, neque vlli reuera Episcopi, si eorum ordinatio excutiatur. Hucusque Parsonius. Verba autem o 1.15 proxima (nempe, nam praeter Cranmerum, ex tota combusto∣rum turba, null•• alij Episcopi clerici••e ex••••terunt) non Parsonius, sed (vt verbis vta•• p 1.16 Fitzsimonis 〈◊〉〈◊〉 fraud•• plenus attexuisti.

ORTH.

Fraude pl n••s? Bona verba; eur enim dolo malo agerem? Cui bono? Aut quid inde luer•• c••usae meae accresceret?

PHIL.

Simplicitatem & candorem te spreuisse dicit, vt inde pro∣bes Cranmerum fuisse Episcopum.

ORTH.

Quam ille toto coelo errat? Illud enim ibi non agi∣tur, sed iam d•••• antè agebatur. Nec tam Parsonij, quàm duorum Pontificum, Clementis 7. & Pauli 4. authoritate res tum confecta erat & transacta. Quisquámne est qui mendacium concinnaret, vt gemino lucente sole, Parsonij candelam in meridie accenderet? Quisquámne est qui verbis Parsonij mendacium assueret, ad illud fictitio eiusdem testimonio probandum, quod ipse clarissimis ver∣bis passim testatur? Hic in Iesuita ingenium & acumen desidero. Haec enim n••mis sunt insulsa, & puer••lia satis. Igitur liquet me Parsonij testimonium non eo adduxisse intuitu, vt Cranmeri ordi∣nem episcopalem probarem. Quorsum igitur? Illud Iesuita vel ex titulo capitis ediscere potuit. Agitur enim de Episcopis regnante Edouardo s••cratis. De his quaero, num vobis sint Episcopi? Re∣spondetur autem, non esse; & hunc in finem •• me verba Parsonij sunt prol••ta. Quid? Nonne v rè & appositè citantur? Nonne id quod volui, directè probant?

PHIL.

q 1.17 Limbum tamen ascititium adiecisti.

ORTH.

Limbus iste non est ex sacco aut Cilicio, sed ex ostro & purpura. Nam quod Iesuita limbum appellat, non est meum, sed Cardinalis r 1.18 Alani. Vnde apparet quàm temerè ac praecipi∣tantèr

in me irruat Iesuita, pleno ore mendacium crepans, quum quid à quo dicatur non intelligat.

PHIL.

Si sit Cardinalis Alani, cur nomen eius non appo∣suisti?

ORTH.

Quia ipsi nomen suum cael••re visum est. Posthac au∣tem vt s 1.19 loci illius perspicuitati consulam, & nomen Cardinalis, & libri paginam, & verba ipsa distinctis characteribus pingenda curabo. Sed de mendacio hactenùs. Iam si me Parsonio limbum addidisse fingamus, num inde Cranmerum ab Henrico octauo, sine Episcopali consecratione, intrusum fuisse concludet Iesuita? Verùm Becani defensione Fitzsimoniana, qua Sol▪ non vidit ineptiorem, haec dicta sunto. Iam ad institutum redeuntes, mi••sis velitationibus, cominùs agamus.

Et vt à fonte exordiar, nonne erat Cranmerus presbyter secun∣dùm* 1.20 ritum Romanae ecclesiae? Ad Clementem septimum prouo∣co, qui, in bulla ad Cranmerum missa, ipsum appellat, t 1.21 Magistrum in Theologia, in presbyteratus or dine constitutum.

An fortè non fuit canonicè designatus Episcopus? Immo u 1.22 da∣ta* 1.23 Cantuariensi conuentui à Rege facultate electus est.

Quid! an Papae quoque approbationem postulas? Ecce bul∣lam* 1.24 Clementis 7. ad Henr. 8. x 1.25 Clemens Episcopus Henrico Anglo∣rum Regi illustri.

De persona dilecti filij Thomae Electi Cantuariensis prouidimus.

Bonon. 1532. 9. Kal. Mart. Pontificatus nostri. 10.

Et aliam ad Cranmerum ipsum, in haec verba:

y 1.26 Clemens Episcopus, dilecto filio Thomae Electo Cant.

Praefatae Ecclesia Cantuariensi, Apostolica authoritate prouidimus, teque illi praefecimus.

An fortè hoc fecit tanquam homo priuatus? Immo in Consi∣storio, Cardinalium purpura fulgentium choro circundatus, vt ex ijsdem bullis patet.

z 1.27 Praefatae Ecclesiae de eorundem fratrum consilio Apostolica authoritate prouidimus. An fortè hoc factum, non quia meruit Cranmerus, sed quià Regem metuit Papa? Ipsum si placet Apollinem ex Tri∣pode loquentem audi.

Clemens episcopus Henrico Angl. Regi illustri.

a 1.28 De persona dilecti filij Thomae Electi Cantuariensis, nobis & fratribus nostris, ob suorum exigentiam meritorum, accepta, &c.

Vides igitur quàm firma & illustris fuerit haec Cranmeri subli∣matio, quae, Rege annuente, conuentu eligente, papa prouidente, facta est.

At fortè consecrari voluit nondum impetrata à Pontifice ve∣nia. En igitur hîc quoque bullam Pontificiam.

b 1.29 Tibi vt à quocunque malueris Catholico Antistite, gratiam & com∣munionem Apostolicae sedis habente, accitis & in hoc assistentibus duobus vel tribus Episcopis, similem gratiam & communionem habentibus, mu∣nus

consecrationis recipere valeas, concedimus facultatem, dat. Bonon. 1532 Pontificatus nostri decimo.

An fortè censuris irretitus erat Ecclesiasticis, ob quas ad tan∣tam* 1.30 dignitatem suscipiendam, minùs videri posset idoneus? Hoc certè à quoquam traditum nondum comperi; sed fac ita se habe∣re; Ecce tibi Vice-Deum vestrum Vaticanum omnes huiusmodi nebulas vel suo spiritu difflantem:

a 2.1 Clemens dilecto filio Thomae Cranmero, Archidia∣cono de Taunton, in ecclesia Wellensi, Magistro in Theologia, salutem.

Te à quibusuis Excommunicationis, Suspensionis, & Interdicti, alijsque Ecclesiasticis sententijs, censuris, & poenis, à iure, vel ab homine, qua∣uis occasione vel causa latis, si quibus quomodolibet innodatus existis, & c••enorepraesentium absoluimus.

Dat. Bonon. 1532. 9. Martij.

Vel fortè à toto & talibus Episcopis, quot & quales per diplo∣ma* 3.1 pontificum requiruntur, non est consecratus? Tempus & per∣sonae, atque adeo totus processus in ipsis Archiuis, omni excep∣tione maioribus, consignantur, ex quibus in tuam gratiam breuem hîc synopsin depromendam censeo.

Tho. d 3.2 Cranmerus consecratus 30. Martij 1533. 24. H. 8. à

• Ioh. Lincolniensi.
• Ioh. Exoniensi.
• Henrico Asaphensi.

An fortè in hac ordinatione, vsitati ritus more Ecclesiastico* 3.3 non sunt abhibiti? Vel post eiectum Romanum Pontificem, ad∣huc retentos esse non obscurè innuit e 3.4 Sanderus; quanto igitur magis hoc tempore in vs•• erant, Pontifice non eliminato?

PHIL.

Cranmerum (inquit f 3.5 Kellisonus) verè ordinatum non nego,* 3.6 quia ab Episcopis Catholicis munus consecrationis accepit; ita & vixisse eum & mortuum esse verum Episcopum fateor, fortè tamen non fuit verus & legitimus Archiepiscopus Cantuariensis.

ORTH.

Fortè? Quod ita! ecquâ illud forti ratione colligi∣tur? Argumenta Kellisoni à simonia, periurio, ac impostura de∣ducta, nihil sunt aliud quàm totidem calumniae, quae mox, vbi••hi∣storiae veritas eluxerit, tanquam fumus, euanescent. Interim Cranmerum verum fuisse Archiepiscopum adeo est manife∣stum, vt nihil suprà. Quod, licet ex supradictis satis sit liqui∣dum, conabor tamen in Kellisoni gratiam adhuc luculentiùs de∣monstrare; idque expresso duorum Pontificum testimonio, Cle∣mentis septimi, & Pauli quarti. Clemens in bulla ad Henrieum Octauum.

g 3.7 De fratrum eorundem consilio, Apostolica authoritate prouidimus,

ipsumque (Cranmerum scilicet) in Archiepiscopum praefecimus. Et in altera bulla ad Cranmerum ipsum.

h 3.8 Te illi (nimirùm ecclesiae Cantuariensi) in Archiepiscopum praefe∣cimus, & pastorem.

Quid? An nudum duntaxat Archiepiscopi nomen illi indulsit Clemens? Minimè verò; non ita inclemens. Sequitur enim in eadem bulla:

Curam & administrationem ipsius ecclesiae (Cantuariensis) tibi in spiritualibus & temporalibus plenariè committendo.

Sed fortè Pallio, in quo nomen Archiepiscopi & Ecclesiasticae po∣testatis plenitudo continetur, erat destitutus. Immo hoc à Cle∣mentissimo Clemente est transmissum.

Clemens Episcopus dilecto filio Tho. Cantuariensi.

i 4.1 Pallium ipsum de corpore beati Petri sumptum, per venerabiles fra∣tres nostros, Archiepiscopum Eboracensem, & Episcopum Londi∣nensem tibi assignandum, per praefatum Nuntium tuum duximus destinandum, vt ijdem Archiepiscopus & Episcopus, vel eorum alter, illud tibi postquam munus Consecrationis acceperis, assig∣nent, &c.

Dat. Bonon. 1532. 5. nonas Martij.

Testis alter locupletissimus Paulus quartus, qui Cranmerum* 5.1 appellat, Thomam Cranmerum, olim Archiepiscopum Cantuariensem, tùm in Bulla k 5.2 Comissionali, qua Episcopos Londinensem, atque Eliensem, Legatos suos in causa Cranmeri constituit, tum in l 5.3 Prouisionis Bulla, qua Cardinalem Polum in Archiepiscopum Cantuariensem sublimauit.

PHIL.

Fortè Cranmerum hoc insigniuit titulo, non quòd re∣uera esset Archiepiscopus, sed quòd talis diceretur, & vulgò habe∣retur.

ORTH.

Nugae: Paulus enim authoritate Sancti Petri Cran∣merum à gradu Archiepiscopali degradandum edixit; quod ip∣sum publicè & solenniter factum est à binis Legatis Pontificijs.

In qua Degradatione, illud cum primis memorabile contigit,* 5.4 quòd licèt Ridleium, Hooperum, & ••errarum gradu tantùm Sacer∣dotali, cui regnante Henrico initiati fuerant, spoliarent, non autem episcopali, quia regnante Eduardo consecratos pro episcopis non habebant, Cranmerum tamen omnibus paramentis ad presbyte∣rum, episcopum, vel Archiepiscopum spectantibus, induerunt, & mox sic indutum vniuersis his Insignibus, tanquam opimis spolijs, denudarunt. Interea, dum haec gesta sunt, Cranmerus degradan∣tes sic alloquitur: m 5.5 Quis vestrûm habet pallium, qui meum mihi palli∣um

auferat? Cui responsum, hoc ab illis factum authoritate à Ro∣mano pontifice delegata.

Vis nunc, Kellisone, vt post duos soles, totidemque parelios,* 5.6 stellas tibi in meridie lucentes ostendam? Prima erit, & magnitu∣dinis primae, Cardinalis n 5.7 Alanus; qui Cranmerum Archiepisco∣pum fuisse liquidò concedit.

Secunda, sed magnitudinis secundae, erit nobilis Iesuìta, o 5.8 Par∣sonius* 5.9 scilicet, qui Augustinum, & Cranmerum, Archiepiscoporum Can∣tuariensium primum, & vltimum, appellat. Et p 5.10 alibi dicit, Cranme∣rum primum extitisse Archiepiscoporum Cantuariensium, qui à fide Roma∣na apostatauit.

His adiungam tertiam, minimae quidem magnitudinis stellam,* 5.11 sed proteruam satis atque malignam, Saturninae naturae, in Cauda opinor Draconis positam, q 5.12 Fitzsimonem scilicet, quem antea de∣bellatum, & manus flebiliter attollentem, audiuimus clara voce clamantem, Ego tibi d•• Cranmerum fuisse Archiepiscopum. Quam∣obrem illud Kellisonianum (fortè non fuit verus & ligitimus Archie∣piscopus Cantuariensis) est obelo transfigendum, & aeterna litura ob∣ducendum. Cranmerus enim, non modò pro episcopo, sed etiam pro vero & legitimo Archiepiscopo Cantuariensi, velit nolit Kel∣lisonus, est agnoscendus.

Notes

• a 1.1

  Quid. Meta••. l. ••.
• b 1.2

  Bec••n. contro••. Angl. c. 4. q. 9. n. ••.
• d 1.3

  Ex Regis. Cranmeri.
• e 1.4

  In diplom▪ seu bulla Paul. 4. vid. act. & mo••. in vita Cranm. pag. 1930.
• f 1.5

  ••. Conu. part. 1. p. 230. & 208. & alibi.
• * 1.6

  2
• g 1.7

  Fitz, Britan. p. 304.
• h 1.8

  De scbis••••. l. 3. p. 296.
• * 1.9

  25. H. ••. c. ••0.
• i 1.10

  Fitzsimon qu•• supra.
• k 1.11

  Idem. p. 305.
• l 1.12

  J••idem.
• m 1.13

  Edit. Angl. pag 92.
• n 1.14

  3. C••••••ers. part. 3. p. 340.
• o 1.15

  In editione me•• Anglicana.
• p 1.16

  p. 505.
• q 1.17

  Fitzsimon Ibidem.
• r 1.18

  In desens. ••at••. p. 4••.
• s 1.19

  Nemp•• buiu•• libri. c▪ 14. ••. 2.
• * 1.20

  3
• t 1.21

  Registrum Cranmer. fol. 2. b.
• u 1.22

  Antiq. ••rit. p. 327.
• * 1.23

  4
• * 1.24

  5
• x 1.25

  Reg. Cranmer. fol. 1. a▪
• y 1.26

  Ibid. fol. 26.
• z 1.27

  Ibidem.
• a 1.28

  Ibidem fol. 1. a
• b 1.29

  Ibidem.
• * 1.30

  7
• a 2.1

  Ibid. fol. 2.
• * 3.1

  8
• d 3.2

  Registr. Cranm. fol. 5.
• * 3.3

  9
• e 3.4

  Sand. de sch••••. p. 297.
• f 3.5

  Kell. in repl. contra d••••t. Sut p. 30.
• * 3.6

  10
• g 3.7

  Reg. Cranm. fol. 1.
• h 3.8

  Ibid. fol. 2.
• i 4.1

  Ibidem. fol. 3.
• * 5.1

  11
• k 5.2

  Cuius exem∣plar apud Iohan. Foxum in act. & mon. in vita Cra••m p. 1930.
• l 5.3

  Regist Card. Polyd. p. 2.
• * 5.4

  12
• m 5.5

  Act. & mon. in vit. Cranm. pag. 1709.
• * 5.6

  13
• n 5.7

  Cathol. defens. si textus conse∣ratur cum mar∣gine.
• o 5.8

  Conuer. part. 1. p. 208.
• * 5.9

  14
• p 5.10

  p. 230.
• * 5.11

  15
• q 5.12

  Britannomach. p. 306.