Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

CAP. II. Non esse in Eucharistia sacrificium propriè dictum, probatur ex Epist. ad Hebr.

• Quod in
  • Genere
    • Probatur quia ex hac Epistola
      • nihil pro missa praeter silentium.
      • multa quae militant contra missā. 1
    • Defendi∣tur cōtra Champ∣neū, qui
      • falsa ponens funda∣menta de
        • personis ad quos scripta. 2
        • ipsius Epistola scopo. 3
      • errores superstruit de
        • silentio Apostolico. 4
        • inualiditate rationū ex hac Ep. cōtra mis∣sam. 5
  • Specie probatur, Argumento ducto à
    • sacrificij vnitate. 6
    • causis
      • efficiente.
        • 7
        • 8
        • 9
      • materiâ.
        • 10
        • 11
      • formâ. 12
      • fine.
        • 13
        • 14
        • 15
        • 16
        • 17

ORTH.

NOn spectare ad Ministros Euangelicos, vt externum et propriè dictum offerant sacrificium, ex Epistola ad Hebraeos euincam. Hic enim de fructu sacrificij cru∣cis, ex quo missae sacrificium, si quod sit, necessariò dependet, ex instituto agitur. Quomodò igitur A∣postolus, s••missam cognouisset, candem tacuisset?

PHIL.

Inepta planè interrogatio. a 1.1 Nónne quaeso eâdem ratione quaerere posses, cur Apostolus de Eucharistia, vt est Sacramentum, & de caeteris omnibus Christianae fidei mysterijs, quae à passione Christi depen∣dent, loqui omiserit?

ORTH.

Apostolus dum docet nos vnica Christi oblatione in aeternum sanctificari, consecrari, consummari; nihil de baptismo, aut de Eucharistia, vt est Sacramentum, ne ad speciem quidem de∣rogat; at haec contra missam truculentum quid & exitiale sonant. Quare si illam nouisset Apostolus, operae pretium fuisset de eâdem aliquid adijcere, ne, tam rigidè loquēdo, aliquid de eius gloria de∣libâsse videretur?

PHIL.

Si quid hîc occurrat quod sonat contra missam; er∣go* 1.2 vel b 1.3 disertis verbis, vel per modum consequentiae.

ORTH.

Per modum consequentiae.

PHIL.

Istiusmodi argumentatio non est solida, nisi autho∣ris menti sit conformis. Vt hanc igitur assequamur, inuestigemus ad quos scripta haec Epistola, & quis eius scopus. Scriptam ad Iu∣daeos probat c 1.4 Champnaeus authoritate d 1.5 Hieronymi, dicentis; He∣braeis, id est, Iudaeis persuadebat, non iam fidelibus; ac proinde e 1.6 Ful∣cum vestrum, qui ad Iudaeos Christianos hanc Epistolam missam esse contendit, acriter perstringit.

ORTH.

Sed immeritò; quoniam ad Christianos exaratam esse est verissimum. Possem equidem complures botros ex hac ip∣sa Epistola vindemiare, ex quibus hoc vinum exprimitur; sed v∣nicum duntaxat racemum, qui est instar omnium, visum est de∣cerpere. Apostolus enim ipsos, ad quos scripsit, appellat f 1.7 fratres sanctos coelestis vocationis participes: quod perindè est ac si appellâs∣set Christianos. Nihil clarius, nihil splendidius. De personis haec sufficiant; nunc de fine & scopo videamus.

PHIL.

g 1.8 Praecipuus Apostoli scopus est, dignitatem & excellentiam* 1.9 Sacerdotij Christi, & necessitatem atque efficaciam sacrificij & obl••tionis 〈◊〉〈◊〉 ••n cruce demonstrare; contra incredulos Iudaeos, qui Sacerdotium & sacrificium legis Mosaicae aeterna, immutabilia, atque ex se ad remissio∣nem omnium peccatorum sufficientia esse credebant, abs{que} omni relatione, dependentia, vel respectu ad quodcun{que} aliud Sacerdotium, & sacrificium de nouo instituendum.

ORTH.

Immò Apostoli scopus est, hortari Hebraeos, vt con∣stanter in cognita Euangelij veritate h 1.10 persistant, nec se ad Iudais∣mum reduci patiantur. Hanc sibi figit metam; ac proindè de Christi persona & officio, praesertim Sacerdotali, copiosè disserit, eiús{que} dignitatem & excellentiam, quinetiam & necessitatem & ef∣ficaciam praedicat; quippe cuius solius sacrificium peccata aufert, conscientias mundat, & credentes in perpetuum sanctificat; quod vmbrae legales praestare non poterant.

PHIL.

Quòd illi, ad quos, vel contra quos Apostolus scribebat, in* 1.11 illo fuerint err••re, quòd sacrificia Aaronica ex se ad destructionem

peccati, absque omni respectu, vel dependentia ab alio quouis sacrificio, cre∣diderint, clariùs ex hoc, quem Fulcus tractat, loco constat, quàm vt ••llum latere possit. Ista sunt Apostoli verba: a 1.12 Si ergo consummatio per sacer∣dotium Leuiticum erat (populus enim sub ipso legem accepit) quid adhuc necessarium fuit, secundùm ordinem Melchisedech, alium surgere Sacerdo∣tem, & non secundùm ordinem Aaron dici? Et iterum: b 1.13 Impossibile est sanguine taurorum & hircorum auferri peccata. Nonne hinc clarè constat eos, contra quos disputat Apostolus, sacrificia vetera ad de∣lenda peccata, & redemptionem nostram consummandam sufficere exi∣stimâsse?

ORTH.

Quosdam ex incredulis Iudaeis tam stupidos fuisse, vt ita sentirent, non est impossibile; fieri igitur potest, vt Apostolus (ne fortè venenum latiùs serperet, & in ipsos etiam credentes se transfunderet) hunc sibi errorem hîc confutandum proponeret. Esto igitur: sit ista quorundam sententia, quos hîc Apostolus vo∣luit perstringere: at credentes, ad quos scribit, ita sensisse, vt rectè ait c 1.14 Fulcus noster, nunquam probaueris. Non est igitur iste prae∣cipuus Epistolae scopus, sed alter quem dixi. Audi Aquinatem ve∣strum; qui sic ait, Scripsit Epistolam istam contra errores quorundam, qui, ex Iudaismo ad fidem conuersi, volebant seruare legalia cum Euan∣gelio, quasi non sufficeret gratia Christi ad salutem. Haec opinio Scrip∣turis est valdè consentanea, quae docent d 1.15, multa Iudaeorum millia cre∣didisse, ••ós{que} omnes accensos zelo legis. Hactenùs fundamenta quaedam, sed infirma, ponere voluisti; nunc expecto quid superstruas.

PH.

1^o. Hinc redditur ratio silētij Apostolici, cui tantoperè insistit* 1.16 Fulcus. Nam, vt verbis vtar e 1.17 Champnaei, Si non magis in impug∣nanda quàm inuestiganda veritate, perspicax fuisset luscus iste haereticus, rationem, cur Apostolus miss•• sacrificium hîc tacuerit, facilè vidisset. Iu∣daeos enim, ad quos istam scripsit Epistolam, passionis Christi fructum & necessitatem non credentes, importunum at{que} omninò praeposterum fuisset, de sublimi hoc mysterio, quod de passione Christi fidem necessariò praesup∣ponit, instruere.

ORTH.

Haec, quum arenoso nitantur fundamento, sua sponte decidunt. Nam Apostolum ad credentes scripsisse adeò est illu∣stre, ac si non calamo, sed radio solari fuisset descriptum. Fulcus autem noster, quem Lynceus iste luscum appellat, vir summo in∣genio & lectione planè admirabili, in veritate Dei asserenda, & praestigijs vestris discutiendis valdè fuit oculatus: hanc tamen quam assignas rationem, etiamsi aquilinis fuisset oculis, perspicere non potuisset.

PHIL.

2^o. Quum Apostolus ad hunc, quem dixi, scopum col∣limârit,* 1.18 nempè, vt eorum refelleret errorem qui sacrificia Iudaica ex se, sine vlla relatione ad sacrificium crucis, ad remissionem pec∣catorum sufficere putabant, f 1.19 contra tale sacrificium discursus eius est planè inuincibilis, & non minùs contra sacrificium missae, si absolutè ex se, & absque vllo respectu ad sacrificium crucis, diceretur propitiatio pro

peccatis: sed quum nemo nostrum hoc dicat, Apostoli verba con∣tra nos non militant.

ORTH.

Haec inania sunt & friuola. Nam Scripturae nul∣lum admittunt noui Testamenti sacrificium propriè dictum, quo∣uis respectu offerendum, praeter illud vnum quod Christus in propriâ personâ, semel duntaxat, in cruce obtulit, vt statim vi∣debimus.

PHIL.

a 1.20 Sacrificium crucis, sacrificio Eucharistiae non magis repug∣nat, quàm existentia, vel concursus causae prima cum existentia & coo∣peratione causae secundae; quia causa prima alterius est ordinis à causa secunda, ••c proinde illius cóoperationem ab effectus sui productione non ex∣cludit, sed naturaliter illam comitatur, corroborat, & perficit: ita & sa∣crificium crucis.

ORTH.

De causis secundis insignis est locus apud b 1.21 Hose∣am Prophetam: Erit etiam die illo, vt exaudiam dictum Iehouae, ex∣audiam coelos, & ipsi exaudiant terram, & terra exaudiat frumentum, mustum, & oleum, & ista exaudiant Israëlem. Vndè constat, causas secundas naturales habere Deum authorem, à quo concatenantur, & cuius virtute suos sortiuntur effectus. Quod de missa vestra verè asseri non potest.

PHIL.

c 1.22 Deinde non maiorem, neque aliam omninò repugnantiam habet sacrificium consummatiuum crucis cum Sacrosancto Eucharistiae sa∣crificio, quàm habet vel habuit in Sacrificijs veteribus vtriusque Legis, naturae scilicet, & Mosaicae.

ORTH.

Immò habet. Illa à Deo instituta erant, vt sacrifici∣um crucis praemonstrarent, & praefigurarent. Quapropter inter sig∣num & signatum nulla discrepantia: at sacrificium missae non mo∣dò est humanum commentum, sed istiusmodi commentum, quod sacrificio Crucis planè aduersatur: quod hinc ducto exordio, ex hac ipsa Epistola sum demonstraturus.

Si missae sacrificium sit admittendum, tum Christus est sae∣pè* 1.23 offerendus; consequentia est clarissima: At hoc repugnat E∣pistolae ad Hebraeos, d 1.24 Per proprium sanguinem ingressus est semel in Sanctuarium, aeternam redemptionem nactus: e 1.25 Neque vt saepè offerat se∣ipsum, sed nunc semel in consummationem seculorum, ad peccatum per immolationem su••jpsius abolendum patefactus est. Et sicut illud, Statutum* 1.26 est hominibus vt semel moriantur, postea verò Iudicium, ita & Chri∣stus semel oblatus. f 1.27 Sanctificati sumus per oblationem corporis Iesu Christi semel sactam. g 1.28 Hic, vnâ oblatâ pro peccatis victimâ, consedit ad dextram Dei in perpetuum. h 1.29 Vnicâ oblatione consecrauit in perpetuum eos, qui sanctificantur.

PHIL.

Semel se immolauit per seipsum in cruce, saepiùs tamen in Sacrosancta Eucharistia, per manus Sacerdotum.

ORTH.

Nullam esse in Eucharistia immolationem, seu Sa∣crificium* 1.30 propriè dictum, multis rationibus ostendam. Prima, ab efficiente, id est, à Sacerdote ducta, sic potest institui. Si

in Eucharistia sit Sacrificium propriè dictum, plures erunt Sa∣cerdotes propriè dicti in nouo Testamento. Patet consequen∣tia, quia offerre Sacrificium propriè dictum, non spectat nisi ad Sacerdotem propriè dictum, ex omnium consensu. Sed non sunt plures Sacerdotes propriè dicti in nouo Testamento. Nam si plures, vel erunt secundùm ordinem Aaronis, vel secundùm ordinem Melchisedechi: plures enim ordines in Scripturis non occurrunt. At non possunt esse plures secundùm ordinem Aa∣ronis, quia hunc ordinem iamdudum antiquatum esse, vniuersi fatentur Christiani. Nec secundùm ordinem Melchisedechi, quia Christus solus est Sacerdos secundùm hunc ordinem. Quod sic probatur: Apostolus, cùm dixisset, Christum a 1.31 factum esse Sacerdotem secundùm ordinem Melchisedechi, statim explicat, qui∣bus in rebus situs sit hic ordo, vel quid sit esse Sacerdotem se∣cundùm ordinem Melchisedechi. b 1.32 Nam hic Melchisedech, &c. Docet igitur Melchisedechum fuisse Regem & Sacerdotem, Re∣gem pacis & iustitiae, sine patre, sine matre, eundémque nec ini∣tium dierum habuisse, nec finem vitae: quae omnia sine contro∣uersia soli Christo competunt. Sacerdotes igitur Papistici, si volunt esse Sacerdotes secundùm ordinem Melchisedechi, o∣stendant nobis se esse Reges pacis, & iustitiae; ostendant no∣bis se esse sine patre, sine matre; ostendant nobis se esse ab aeter∣no in aeternum. Si haec nec ostendant, nec possint ostendere; quare se in Christi locum ingerere non erubescunt? Qui haec sibi vendi∣cat, nónne se prodit esse illius satellitem, qui sedet in Templo Dei, tanquam esset Deus?

Secunda ratio, à comparatione Sacerdotij Aaronici cum* 1.33 Sacerdotio Melchisedechi, fundatur in verbis Apostoli, c 1.34 Illi quidem plures facti sunt Sacerdotes, quòd mors prohiberet eos perinanere: at iste, propterea quòd in aeternum manet, perpetuum habet Sacerdotium. Vbi Apostolus multitudinem Sacerdotum secundùm ordinem Melchisedechi planè excludit.

PHIL.

Sacerdos Euangelicus duplex est; primarius, & se∣cundarius. Solus Christus est primarius, cui nemo succedit; hoc tamen non impedit quin sint plures secundarij, & admini∣stri. Nam, vt rectè d 1.35 Bellarminus, Apostolus excludit absolutè mul∣tiplicationem Sacerdotum in eadem dignitate & potestate, non autem in∣feriorum.

ORTH.

Quod obtendis de secundarijs Sacerdotibus, est inane effugium. In Christo sacrificando distinctio Sacerdotis primarij & secundarij locum non habet. Hoc spectat ad solum Christum, qui est vnicus Sacerdos secundùm ordinem Melchisedechi. Apo∣stolus hic oppositionem facit inter ordinem Aaronis, & Melchi∣sedechi; quasi dicat, In ordine Aaronis multi erant Sacerdotes, quia erant mortales; at Sacerdotes secundùm ordinem Melchise∣dechi, vnicus est, quia viuit in aeternum.

Tertia ratio ad probandam Sacerdotij Euangelici vnitatem,* 1.36 sumitur à typo summi Pontificis. a 1.37 In secundum Sacrarium se∣mel quotannis solus Pontisex (ingressus est) non sine sanguine: adue∣niens* 1.38 autem Christus per proprium sanguinem ingressus est semel in Sa∣crarium. Haec oblatio solius Pontificis, sine vllis administris, sig∣nificabat sacrificium illud perfectissimum, quo coeli Sacrariū pan∣ditur a solo Christo, nec quoquam alio esse offerendum. Hacte∣nùs disputauimus à causa efficiente.

Secundum Argumentorum genus ducetur, à materia, id* 1.39 est, à victima; hunc in modum. Si Christus sit in Eucha∣ristia sacrificandus, vel eadem erit victima, quae olim in cruce, vel diuersa. Si diuersa, Christus ipse non sacrificatur, sed ali∣quid à Christo diuersum: sin eadem, Christi humana natu∣ra iam est in terris; quod repugnat Articulo fidei, Ascendit in coelum: erit etiam passibilis; quod fieri non potest, cùm sit glo∣rificata.

Deinde omnis victima est res quaedam sensibilis, teste c 1.40 Bel∣larmino,* 1.41 id est, quae externis sensibus sentiri & percipi potest. At corpus Christi in Eucharistia à nullo sensu est perceptibile. A quo enim? Consule vnumquemque sensuum, & singuli hoc negabunt. Dices, opinor, sub benedicti panis & vini accidentibus (quae ipsa sunt sensibus perceptibilia) delitescere ipsissimum Corpus & San∣guinem Christi. Age; si lateant, quomodò igitur sensibus perci∣piuntur? Si dicas, panem & vinum esse hanc victimam, tum panis & vinum offerentur pro peccatis mundi, quo nihil dici potest dete∣stabilius.

Tertio loco argumentabor à forma. Etenim Christus (quan∣doquidem* 1.42 est viuus) propriè sacrificari non potest, nisi per mo∣dum passionis & mortis, teste Scripturâ: d 1.43 Neque vt s••pè offerat seip∣sum, sicut Pontifex, ingreditur in Sacrariū▪ quotannis cum sanguine alie∣no, e 1.44 alioqui enim oportuit ••um saepè passum à iactis mundi fundamentis. Cui veritati suffragatur f 1.45 Bellarminus, his verbis, Omnia omninò quae in Scriptura dicuntur sacrificia, necessariò destrucnda erant, si viuen∣tia, per occisionem, &c. At Christus, iam g 1.46 excitatus à mortuis, iterum non moritur: ergo nec sacrificatur.

PHIL.

Christus in Eucharistia moritur in mysterio.

ORTH.

Si in mysterio tantùm, ergo non verè & propriè. Nam sacrificatio rei viuentis propriè dicta, exigit mortem propriè dictam.

Denique à fine sic licet arguere: Si Christus sit hodiè in Eu∣charistia* 1.47 immolandus, hoc fiet vel ad Deum pro peccatis placan∣dum & propitiandum, vel saltem ad sacrificium crucis explican∣dum. Sed neque hoc, neque illud dici potest. Non primum: ••••am si sit propitiatorium, vel pro ijsdem peccatis pro quibus oblatum est sacrificium crucis, vel pro alijs.

PHIL.

h 1.48 Pro ijsdem.

ORTH.

Nónne sacrificium crucis ad illa expianda fuit suffici∣ens▪ Hoc certè sine blasphemia negari non potest.

PHIL.

Fuit a 1.49 sufficientissimum.

ORTH.

Quorsum igitur sacrificium missae pro illis expiandis abhiberetur? Nónne hoc esset planèotiosum & superfluum? Nón∣ne crucis sacrificio sufficientissimo, tanquam parum sufficienti, in∣signiter derogaret?

PHIL.

Nequaquam. Non est supersluum, aut otiosum, sed b 1.50 necessarium ad de••enda nostra peccata; non absolutè, & simpliciter, & ex sua natura (sic enim neque sacrificium crucis fuit necessartum, vt om∣nes fatentur) sed secundùm quid, seu ad melius esse, vt dici solet, & ex diuina ordinatione vel institutione: & hac ipsa de causa à sacrificio crucis nihil derogat. Age enim; nónne fides, poenitentia, & cha∣ritas ad salutem sunt necessaria?

ORTH.

Sunt quidem, vt media à Deo instituta.

PHIL.

Ecquid à satisfactionis Christi gloria derogant?

ORTH.

Minimè, sed illustrant potiùs.

PHIL.

Idem tibi prorsus de missa respondeo.

ORTH.

Non est par ratio. Nam 1^o. haec media Deum ipsum habent aut horem, vt ex sacris Oraculis est liquidissimum, quod de missa vestra verè affirmari non potest. 2^o. haec non sunt instituta ad expiandum, merendum, aut satisfaciendum, vt vestra missa; sed sunt quaedam conditiones à Domino institutae, sine quibus Christi passio nobis applicari non potest.

PHIL.

Cùm satis constet c 1.51 passionis Christi superabundantem satisfactionem, & meritum nullam habere repugnantiam cum baptism••, charitate, fide, ac poenitentia, quò mi••ùs illa ad salutem nostram sint ne∣cessaria, atque adeò ad eam su•• mod•• cooperentur; nulla potest affingi re∣pugnantia inter candem passionem Christi, & sacrificium missae, ex eo quod illud sit propitiatorium.

ORTH.

Toto coelo erras. Supponis enim Deum ordinâsse vel instituisse missam, tanquam aliquod medium, ad propitianda peccata hominum, non obstante copiosà illâ Christi Domini sa∣tisfactione: quod nihil est aliud praeter humani ingenij figmen∣tum. Quare cùm Scripturae nullam doceant oblationem pro pec∣cato, praeter illam vnicam in cruce peractam, tota profecto propi∣tiandi gloria soli sacrificio crucis est tribuenda. Quisquis igitur hanc gloriam sacrificio miss••tico transcribit, nae is à crucis Christi gloria manifestò derogat. At fides & charitas hanc sibi palmam non vendicant, nihil sibi ex hac gloria delibant, sed quanta quanta est (quae certè est maxima) eam totam esse Christi in cruce immo∣lati ingenuè fatentur.

Praeterea, si Deus exigat à peccatoribus aliam satisfactionem* 1.52 praeter illam quam exhibuit Christus per mortem suam in cruc••, videtur (quod absit) iniustus; vtpote satisfactionem pro peccato iam expiato, & solutionem pro debito iam soluto exigens.

PHIL.

a 1.53 Ista difficultas leuis est, & facilè superabilis. Nam posito quòd neque Christus mortem suam obtulit, ne{que} aeternus Pater eam accep∣tauit absolutè pro omnium peccatorum satisfactione, sed sub certis quibus∣dam conditionibus, quibus impletis, suum ••ortiretur salutarem effectum, illis tamen non impletis, nulli esset salutaris, facillimè intelligitur, quomodò sacrificium propitiatorium Eucharistiae cum iustitia diuina rectè cohaere∣at, non obstante copiosissimà per Christam sactâ satisfactione. Non enim contra iustitiam agit, qui conditiones vtrinque pactas ad redemptionem captiui exigit, etiamsi pretium absque talibus conditionibus sufficientis∣simum pro tali captiuo solutum esset.

ORTH.

Proba ex Scripturis, sacrificium missaticum esse con∣ditionem, sine qua sacrificium crucis non est cuiquam salutare, & laurea triumphali caput tuum cinge. Quòd si praestare nequeas, re∣sponsio tua nimis est frigida & friuola.

Porrò, si sacrificium missae sit propitiatorium, erit cruentum.* 1.54 Nam b 1.55 sine sanguinis effusione non fit remissio. At c 1.56 Papistae negant, sacrificium missaticum esse cruentum▪ ergo non erit propitia∣torium.

PHIL.

Respondeo cum d 1.57 Bellarmino; Apostolum loqui de sacrificijs Legis veteris, in qua nullum erat sacrificium pro peccato sine sanguinis effusione.

ORTH.

Sacrificia vetera, etiam hac ex parte, orant figurae ve∣ri sacrificij in nouo Testamento. Ergo vel in nouo non est remis∣sio sine sanguinis effusione. Quare propositio Apostoli absolutè & generatim sumi potest.

PHIL.

e 1.58 Potest. Non quòd quotiescunque fit remissio, tum sangui∣nem fundi oporteat, sed quia remissio nunquam fit, nisi in virtute effusio∣nis sanguinis.

ORTH.

f 1.59 Pacificabit per sanguinem crucis omnia siue quae in terris, siue quae in coelo sunt: neque post effusionem in cruce factam, requi∣ritur vlla alia pro peccatis oblatio, quae propitiandi vim à cruce hauriat. Num Christus Chirographum nostrum deleuit & cruci af∣fixit.* 1.60 Si antiquatum sit Chirographum, si cruci affixum: idque v∣nica illà oblatione in cruce factâ; non opus est aliâ oblatione, quae vi prioris Chirographum d••leat.

PHIL.

g 1.61 In sacrificio missae rectissimè potest dici sanguis Chri∣sti effundi, vt ipse Dominus loquitur, cùm a••t; Hic est sanguis meu••, qu•• pro multis funditur: siue consideremus mysticam sanguinis effu∣sionem, siue realem, id est, libationem, seu oblationem Sanguinis Domini.

ORTH.

Mysticè in Eucharistia fundi sanguinem, id est, Sa∣cramentaliter, concedo; sed non realiter. Vel si ibi sit realis san∣guinis effusio, erit etiam realis occisio, & omnes sacrifici erunt Christicidae.

PHIL.

h 1.62 Vt vsitatè secundùm Scripturas dicitur panis frangi, cùm distribuitur, etiamsi integri panes dentur; sic etiam vinum fundi dici

potest, cùm distribuitur, licèt plenae amphorae donentur. Et eodem modo corpus sub specie panis frangitur, & sanguis sub specie vini funditur, dum offertur & donatur Deo in sacrificium.

ORTH.

Hoc dilutè nimis dictum est. Nam haec (quam dicis) fractio, corporis Christi crucifixionem non exprimit; neque hu∣iusmodi fictitia effusio, realem sanguinis effusionem nobis potest depingere. Ad placandum Dei Patris iram, requiritur istiusmodi sanguinis effusio, quae cum morte coniuncta est. Non igitur satis est, vt detur quatenus est in venis, sed aperiendae erant venae vt possit efstuere. Hic sanguis, quatenus effluxit è corpore & mana∣uit, & hic solus est verè expiatorius.

Praeterea dic sodes; nunquid peccatorum propitiatio est hu∣ius,* 1.63 quod somnias, sacrificij missatici propria efficientia?

PHIL.

Non est, sed impetratio; a 1.64 quia Christus, nunc immor∣talis, nec mereri nec satisfacere potest, cùm autem dicitur propitiato∣rium vel satisfactorium, id est, intelligendum ratione rei, quae im∣petratur. Dicitur enim sacrificium missae propitiatorium, quia impe∣trat remissionem culpae, satisfactorium, quia impetrat gratiam benefacien∣di, & merita acquirendi.

ORTH.

Si tantùm impetrando & non efficiendo, non est pro∣priè propitiatorium.

PHIL.

Est tamen suo modo. Nam offerendo sacrificium missae b 1.65 applicatur sacrificium crucis, & sic impetratur propitiatio.

ORTH.

Haec, quam narras, oblatio, repugnat Apostolo di∣centi: c 1.66 Vbi est horum (peccatorum) remissio, non est ampliùs oblatio pro peccato.

PHIL.

d 1.67 Sicut Apostolus dicit, Vbi est horum remissio, iam non est oblatio pro peccato, ita nos è contrario dicere possumus, Vbi nondum facta est remissio, adhuc relinquitur hostia pro peccato. At remis∣sio perfecta nondum facta est, sed quotidiè fit, & fiet vsque ad mundi consummationem; ergo manet adhuc, & manebit vsque ad mundi con∣summationem hostia pro peccato.

ORTH.

Si adhuc sit hostia pro peccato; per oblationem cru∣cis non facta est remissio: Nam si sit remissio, teste Apostolo, non relinquitur hostia pro peccato: at per oblationem crucis facta est remissio: e 1.68 Habemus enim redemptionem per sanguinem eius, nempe remissionem peccatorum. Vnde f 1.69 Bellarminus; Sacrificium crucis remisit omnia peccata, praesentia, praeterita, & sutura: siquidem pre∣tium acquisiuit sufficientissimum pro peccatis totius mundi, & ideo, illo sacrificio peracto & peccatis remissis, non rest it vlla similis oblatio pro peccato, id est, pro acquirendo pretio ad remissionem peccatorum.

PHIL.

Rectè pro pretio acquirendo: at alia restant pro hoc* 1.70 pretio applicando.

ORTH.

Ea duntaxat applicandi sacrificium crucis ratio est tenenda, quam docuit Spiritus Sanctus: hoc sacrificium per aliud denuò sacrificium esse applicandum, nusquam docuit Spiritus

Sanctus. Caeterùm, docent Scripturae, idem prorsus esse a 1.71 credere in Christum, & recipere Christum. Docent praeterea Christum b 1.72 per fidem habitare in cordibus nostris: & adhuc nos c 1.73 promissionem Spiri∣tus per fidem accipere: vndè colligitur Christum, cùm omnibus suis beneficijs, nobis per fidem applicari. Nec tamen negamus quin Sacramenta etiam, suo modo & gradu, huic instituto inser∣uiant: sed non inde sequitur esse sacrificia propriè dicta. Nam∣que per baptismum nobis applicatur sacrificium crucis, perinde ac per Eucharistiam, & tamen Baptismus non est sacrificium. Ha∣ctenùs ex omnibus causarum generibus sacrificium vestrum missa∣ticum refutauimus, quo ruente, Sacerdotium vestrum sacrificans, vnà corruat necesse est. Ita Antichristus à sacrificandi munere, tanquam Phaeton â Solis curru, est excutiendus.

Notes

• a 1.1

  Champ. p. 69••.
• * 1.2

  2
• b 1.3

  Vide Champ. p. 688.
• c 1.4

  P. 690.
• d 1.5

  Epist. 126.
• e 1.6

  Contra Anglo-Rhem. ad Heb. c. 7. s. 5. & 10. s. 4.
• f 1.7

  Heb. 3. 1.
• g 1.8

  Champ. p. 688. & 689.
• * 1.9

  3
• h 1.10

  Vide c. 2. 1. 3. c. 3. 1. ••. 1••. 13. c. 4. 1. 11. c. 6. 11. 1••.
• * 1.11

  Champ. p. 690.
• a 1.12

  Heb. 7. 11.
• b 1.13

  Heb. 10. ••.
• c 1.14

  In Epist. ad Hebr. c. 10.
• d 1.15

  Act. ••1. ••0.
• * 1.16

  4
• e 1.17

  P. 692.
• * 1.18

  5
• f 1.19

  Champ. p. 703.
• a 1.20

  Vide Champ. p. 707.
• b 1.21

  Hos. 2. 21.
• c 1.22

  Champ. p. 708.
• * 1.23

  6
• d 1.24

  Heb. 9. 12.
• e 1.25

  V. 25.
• * 1.26

  V. 26.
• f 1.27

  Heb. 10. 10.
• g 1.28

  U. 12.
• h 1.29

  V. 14.
• * 1.30

  7
• a 1.31

  Heb. 6. 20.
• b 1.32

  Cap. 7. 1.
• * 1.33

  8
• c 1.34

  Heb. 7. 23, 24.
• d 1.35

  De miss. l. 1. c. 25.
• * 1.36

  9
• a 1.37

  Hebr. 9. 7.
• * 1.38

  ^b v. 11.
• * 1.39

  10
• c 1.40

  De miss. l. 1. c. ••
• * 1.41

  11
• * 1.42

  12
• d 1.43

  Heb. 9. 25.
• e 1.44

  V. 26.
• f 1.45

  De miss. l. 1. c. 2.
• g 1.46

  Rom. 6. 9.
• * 1.47

  13
• h 1.48

  Champ. p. 722.
• a 1.49

  P. 724.
• b 1.50

  P. 722.
• c 1.51

  P. 730.
• * 1.52

  14
• a 1.53

  Champ. p. 736.
• * 1.54

  15
• b 1.55

  Heb. 9.
• c 1.56

  Con. Trid. sess. ••2. cap. 2.
• d 1.57

  De miss l. 1. c 25. ad illud.
• e 1.58

  Ibid. Pr••terea.
• f 1.59

  Col. 1. 20.
• * 1.60

  Col. 2. 14.
• g 1.61

  Bel. ib. Deni{que}.
• h 1.62

  Bell. ibid.
• * 1.63

  16
• a 1.64

  De miss. l. 2. c. 4 Tertia propositio.
• b 1.65

  Conc. Trid. Sess. 22.
• c 1.66

  Heb. 10. 18.
• d 1.67

  Bel. de miss. l. 2. c. 2.
• e 1.68

  Ephes. 1. 7.
• f 1.69

  De miss. l. 1. ••. 25.
• * 1.70

  17
• a 1.71

  Ioh. 1. 12.
• b 1.72

  Eph. 3. 17.
• c 1.73

  Gal. 3. 14