Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

About this Item

Title
Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.
Author
Mason, Francis, 1566?-1621.
Publication
Londini :: [Printed by Felix Kingston] impensis Edwardi Blackmore, ad signum Angeli in Cœmeterio D. Pauli, apud quem prostant vœnalia,
1638.
Rights/Permissions

To the extent possible under law, the Text Creation Partnership has waived all copyright and related or neighboring rights to this keyboarded and encoded edition of the work described above, according to the terms of the CC0 1.0 Public Domain Dedication (http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/). This waiver does not extend to any page images or other supplementary files associated with this work, which may be protected by copyright or other license restrictions. Please go to http://www.textcreationpartnership.org/ for more information.

Subject terms
Church of England -- Bishops -- Early works to 1800.
Consecration of bishops -- Church of England -- Early works to 1800.
Link to this Item
http://name.umdl.umich.edu/A07194.0001.001
Cite this Item
"Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses." In the digital collection Early English Books Online. https://name.umdl.umich.edu/A07194.0001.001. University of Michigan Library Digital Collections. Accessed June 16, 2024.

Pages

Page 361

CAP. X. De confecratorum Parkeri consecratoribus.

  • Qui
    • canonicè or∣dinati sub
      • Hen. 8.
        • Barlous
          • Sacratus fuit hic;
            • confirmatio constans 6. rationibus:
              • 1. Atam illustri ex∣ecutione officij. 1
              • 2. Ab vniuersali omnium ordi∣num agnitione. 2
              • 3. Ab homagio Re∣gibus praestito. 3
              • 4. A temporalium restitutione. 4
              • 5. A maneriorum commutatione. 5
              • 6. A loco honorario inter proceres. 6
            • Confutatio obiecti. onis Champnaea
              • Registrorum ••••lentio. 7
              • Diplomate Regio. 8
          • Etiams sacratus non fuisset, Parkeri tamen consecratio esset canonica. 9
        • Iohan. Hodgskinsus, Suffra▪ ganeus Bedfordiensis. 10
      • Eduardo sexto
        • Iohannes Scoraeus Cicestrensis.
        • Milo Couerdalius Exoniensis. 11
    • Sancti confessores, Religionis ergo, regnante Mariâ, exiliū perpessi. 12
PHIL.

Shae tibi omnia, quae de Parkeri consecratione protulsti, disputandi gratiâ, concesero, nihil ta∣men efficies, nisi illorum etiam qui Parkerum sa∣crârunt, consecrationem in lucem produxeris. Dic igitur quando, & à quibus ipsi accepe∣rint.

ORTH.

Ex his quatuor, duo sub Henrico octauo, reliqui sub Eduardo sexto. Sub Henrico Barlous, & Iohannes Hodgskins,

Page 362

Suffraganeus Bedfordiensis. Barlous erat vir literarum peritiâ in∣signis, qui (vt a 1.1 Balaei verbis vtar) ab erudito ingenio famam accepit. Qua de causa ad Prioratum de b 1.2 Bisham primò euectus est; tum ad sedem c 1.3 Asaphensem electus; in qua confirmatus est vicesimo ter∣tio Februarij 1535. paulò pòst ab Asaphensi ad d 1.4 Meneuensem traductus, in eadem per reliquum Henrici tempus permansit, rebus omnibus ad ordinem Episcopalem spectantibus ritè perfungens, etiam in Episcoporum ordinatione manus imponens, vt e 1.5 superiùs ex Archiuis docuimus. Porrò Eduardus sextus eundem Episcopa∣tu Bathensi ac Wellensi ornauit, & amplificauit, cui per reliquum Eduardi tempus praefuit. Elizabetha postea ad Cicestrensem Ec∣clesiam transtullt, quam vsque ad vitae suae terminum admini∣strauit.

PHIL.

f 1.6 Esto hoc verum, cùm tamen non sit admodum verisimile; aliud certè indè non concluditur, quàm ex hoc argumento, quod est simile, concluderetur. Barlous (qui fuit Sacerdos) habuit mulierem, & liberos; er∣go absque dubio legitimus fuit maritus. Quae argumentatio nescio vtrum in logica Masoni legitima sit necnè, scio tamen quòd in re ipsa insulsa sit atque absurda, vt pote (praeter alios defectus) euidenter petens principium, atque supponens id quod deberet probari. Idem in suo argumento confici∣endo vitium incurrit Masonus. Nam nisi prsupponat Barloum verè fuisse consecratum (quod in quaestione est) ex eo quòd alterius consecrationi astiterit, illum verè fuisse consecratum inferre nequit, nisi priùs ostenderit eum adeo rectum ac probum fuisse, vt nihil vnquàm quod ei non liceret, fa∣cere attentauerit. Quod Masono non modò difficile, sed & omninò im∣possibile est probare.

ORTH.

Primò, hoc semper malè habet vestros homines, quòd nostri sint coniugati. Quasi verò non satius esset vxorem iusto & sancto matrimonio sibi copulare, quod fecit Barlous, quàm aestu∣antibus cupiditatum flammis flagrare, & vas suum polluere, quod plerunque faciunt vestri. Memineris quaeso Iohannis Cremensis, Cardinalis Romani, qui cùm in Concilio Londinensi seuerissimè de vxoribus Sacerdotum tractâsset, dicens, summum scelus esse à latere meretricis, ad corpus Christi conficiendum surgere, quam∣uis eodem die corpus Christi confecisset, cum g 1.7 meretrice post vesperam interceptus est. Secundò, vt ad argumenti formulam accedam, verum est, non sequitur haec illatio, Sempronius habet mulierem & liberos, ergo est maritus. Complures enim, proh do∣lor, vbique terrarum, etiam Romae, reperti sunt, & fortassè summi Pontifices, qui mulieribus potiebantur, & liberis operam dabant, quos tamen maritos fuisse non dicturus es, credo.

PHIL.

Eodem planè modo peccat ratio tua. Etenim Epis∣copus est Ecclesiae suae maritus, qui per manuum impositio∣nem, ministros, tanquam filios quosdam spirituales, procreat. Quare vt à fruitione foeminae, vel filiorum procreatione ad le∣gitimum maritum non sequitur argumentum, ita nec à posses∣sione

Page 363

Ecclesiae, & ministrorum ordinatione ad legitimum Epis∣copum.

ORTH.

Non à qualicunque fateor, sed à tali. Barlous enim Episcopatus suos Rege nominante, Ecclesiâ eligente, Metropoli∣tano confirmante, nemine contradicente assecutus, pacificè & lau∣dabiliter rexit, & ordinandis Presbyteris, ac Episcopis, non sine comprouincialium & ipsius Metropolitani approbatione, publicè & solenniter in facie Ecclesiae sacras manus imposuit: quod à non Episcopo fieri nunquam permisissent. Ecclesia enim Anglicana, à primis fidei iactis fundamentis, in ordinandis ministris semper vsa est Episcoporum operâ, nec quenquam non Episcopum ordinatio∣nes celebrare vnquam passa est. Hoc si quis fortè Presbyter tenta∣ret (quod Regnante Richardo secundo factum h 1.8 legimus) quos ita ordinari contigit, Ecclesia Anglicana pro ministris non agnouit, sed indignabunda repulit, quosdam etiam virgis publicè caeden∣dos curauit, ipsósque ordinantes audaciae & nequitiae damnauit. Quòd si nostro quoque seculo talis in Anglia exoreretur aliquis, qui non Episcopus officium Episcopale ita inuaderet, contra cano∣nem, contra consuetudinem, contra praxin, contra Praelatos, con∣tra Metropolitanum, contra legem, contra Regem; nónne omnes obstupescerent? Nónne omnes ipsâ nouitate percellerentur? Nónne talis nouator omnium in se oculos & animos conuerteret? Nónne omnium in se linguas & stylos acueret? Hoc enim facinus vltra modum esset audax, & citra exemplum singulare, ac eo no∣mine in omnium odia & apertas reprehensiones incurreret. At in Barloo nemo stupuit, nemo haesit attonitus, nemo in illum strinxit calamum, nemo vel verbo quidem violauit. In Barloo igitur, dum sacros contulit ordines, nihil fuit nouum, nihil in∣solens.

PHIL.

Fortè Episcopum simulauit, atque ita Ecclesiae fucum fecit. Non desunt enim qui nuptias simulantes diu fal∣lunt, qui tamen aureo matrimonij vinculo coniugati non sunt.

ORTH.

Verum; non est eadem spiritualis coniugij, quod E∣piscopis Anglis cum Ecclesijs suis intercedit, ratio. Etenim qui non sacratus se sacratum fingeret, atque ita Regi, Metropolitano, comprouincialibus, totique Regno & Ecclesiae illuderet, à pri∣ma Insulae conuersione, ad hunc vsque diem prorsus reperio nemi∣nem. Immò hoc ipsum (vt iam diu se habent tempora) vix aut ne vix quidem fieri potest. Consecratio enim Episcopalis tanto cum splendore & solennitate geritur, adeò in oculis hominum & ipsius Solis conspectu versatur, vt nec latere nec simulari queat. Barlous igitur fuit Episcopus non laruatus, non fictus, fucatus, aut simulatus, sed verus, & verè sacratus.

PHIL.

Quid audio? An tu ex officij executione, consecratio∣nem inferes Episcopalem?

ORTH.

Ex tali, Philodoxe: id est, ex tam generali, diuturna,

Page 364

illustri, & inculpatà executione. Siquidem Barlous non modò in facie Ecclesiae Presbyteros & Episcopos ordinauit, sed firmas & fundos Episcopales elocauit, censuras emisit, easdémque, vbi res tulit, relaxauit, beneficia contulit, & reliqua officia Episcopalia publicè & solenniter impleuit vniuersa, non semel. ut iterum, sed frequentissimè, si non in sede Asaphensi, quam vix salutatam mo reliquit, at in Meneuensi per annos decem, in Bathensi ac Wellensi per annos quinque, denique in Cicestrensi per annos decem, id est, vsque ad suum obitum, idque partim sub Henrico octauo, partim sub Eduardo sexto, partim sub Elizabetha, nemine vnquam con∣tradicente, nemine vnquam reprehendente. Iam cuiusquam homi∣nis, qui Ecclesiae Anglicanae cond tionem nouit, & diligenter per∣pendit, candorem appello, an fieri queat, vt quisquam vniuersa munera Episcopalia, tot annos per tot diocoeses, sub tot principi∣bus, in tali Ecclesia, in tanta hominum luce, sine consecratione obire possit, interim vt nemo vel leuiter mutire, vel contra hiscere auditus sit?

Porrò non solùm vniuersi Angli pro vero Episcopo agnoue∣runt,* 1.9 & debitâ obseruantiâ sunt prosecuti, sed Buchananus etiam, eiusdem in Scotiam legationem referens, iusto eum Episcopali ti∣tulo insignit. Anglus (inquit) misit in Scotiam Sancti Dautais, sie Meneuensem Episcopum. Hîc autem tibi memoriâ recolendum, quod tradit b 1.10 Sanderus; Neminem scilicet, regnante Henrico, 〈◊〉〈◊〉 atri∣bus Episcopis, cum consensu Metropolitae ordinatum, pro Episcopo agnosci oportere. Quamobrem, quum Barlous tam insigniter & celeb••••tr pro Episcopo sit agnitus, non modò sub Eduardo sexto, & Eliza∣betha, verùm etiam sub Henrico octauo, eundem à tribus Epis. opis, cum consensu Metropolitae, ordinatum esse, est luce clarius.

PHIL.

Hoc c 1.11 argumentum nihil probat, nisia▪ summum popularem errorem, fundatum in inius•••• sedis Episco als occupatione; quod ••••••at quo{que} 〈…〉〈…〉, & alijs in sedes Episcopal 〈◊〉〈◊〉 Eduarde sexto in∣trusis 〈…〉〈…〉, neque verè Episcopos fuise, ex induto tam 〈◊〉〈◊〉 quàm Ecclesiastio, ••••perius clarè vidimus. Tandem dicit Buchananum cum vocare Episcopum. Sed quid 〈…〉〈…〉 ad Epis∣copatum nonnatur, vel eum etiam occupat, Episcopus vocetur? C••••••è magnà testimoniorum pe••••riâ hac in re l••••orat Masonus, cum ad ex a∣neo 〈◊〉〈◊〉 fuere cogater, vt ab 〈◊〉〈◊〉 adeo 〈◊〉〈◊〉 ac oualidum tesimonium emnd 〈…〉〈…〉 at.

ORTH.

Ridleium, & reliquos pp••••atos Martyres à conui∣tijs tuis supra lib ••••••i, nec placet act in ••••ere. Hoc 〈◊〉〈◊〉, quod ••••odis, argumentum non est, vt tu existimas, error popularis, ne∣que in sol Episcopatuum possessione fundatur, sed est vnanimis tot us Eccl siae ac reipublicae Anglicanae s entia, quae ad exteros 〈…〉〈…〉. Quid? An omnes per errorem lapsi sunt? An omnes non sacratum pro sacrato habuerunt? At certè permuli sunt, qui hoc modo errare non poterant. Non Rex, sine cuius

Page 365

diplomate nemo consecratur: non viri illi integerrimi & specta∣tissimi, qui diplomati Regio signêtum, priuatum sigillum, & mag∣num Angliae sigillum assigunt. Non Archiepiscopus, cuius est sa∣crare: non Archidiaconus Cantuariensis, cuius est sacratos in Ec∣clesias suas Cathedrales inducere. Ab his tamen omnibus & sin∣gulis Barlous pro vero Episcopo est habitus. Haec igitur tam ge∣neralis agnitio non errorem popularem, sed rei veritatem arguit. Caeterùm, vt Barloi consecratio adhuc reddatur illustrior, duobus quae praemisi argumentis alia nonnulla placet attexere; quae si non prosint singula, iuncta iuuant.

Tertium igitur ducetur ab homagio, hominio, seu fidelitate illâ,* 1.12 quam Episcopi Anglicani pro Episcopatibus suis, post electionis, confirmationis, & consecrationis peracta solennia, & ante tempo∣ralium suorum receptionem, vt ex d 1.13 Statuto patet, Domino Regi tenentur praestare. Quam si Barloum hoc nomine Maiestati Re∣giae exhibuisse ostendero, eundem primitus fuisse consecratum satis liquebit. Iam verò Barloum erga Reginam Elizabetham pro Episcopatu Cicestrensi, anno secundo Eliz. mensis Martij die vicesimo primo, hoc functum esse officio ex e 1.14 rotulis Cancellariae splendidssimè enitescit. Porrò eundem, similem quoque fidelita∣tem Regi Eduardo sexto pro Episcopatu Bathensi ac Wellensi fe∣cisse in f 1.15 Chartis Regijs clarissimè exprimitur: similémque ab eo∣dem pro Episcopatu Meneuensi peractam esse arguit temporalium restitutio, de qua iam deinceps est agendum.

Quartò, temporalium restitutio, vt ex g 1.16 Statuto patet, est conse∣cratione* 1.17 aliquo temporis interuallo posterior. Ergo à legitima horum restitutione ad consecrationem, ex perpetua & inuiolata Angliae consuetudine, valet ratio. Nec impedit quod de h 1.18 Rober∣to Eboracensi refertur, qui Episcopatus Eliensis temporalia sine consecratione obtinuit. Nam primò id trecentis annis ante emis∣sum hoc Statutam contigit. Secundò, illud ipsum prodigij instar à Scriptoribus narratur. Tertiò, ab hac ipsa possessione mandato Pontificis est deturbatus. Denique non accepit, sed inuasit, nec erant à Rege restituta, sed à non Episcopo rapta. At Barloo à Re∣gibus restituta sunt. Ecclesiae Meneuensis temporalia eidem resti∣tuit Henricus octauus, vt ex eiusdem literis patentibus constat, da∣tis vicesimo sexto Aprilis anno regni sui vicesimo octauo, quorum exemplar ex i 1.19 Archiuis descriptum apud me habeo, ex quibus pau∣ca ad institutum maximè accommodata placet subijcere.

HEnricus octauus, &c. Sciatis quòd, quum Cathedralis Ecclesia Me∣neuensis per mortem Richardi Rawlins, nuper Episcopi Men. nuper iduata, ac Pastorali solatio fueri dstituta & vacauerit, eo praetextu om∣nes exitus, & profiu, firmae, reddius, reuersiones, cum commoditatibus & emolumentis 〈◊〉〈◊〉 temporalium Episcopatus illius, à tempore mortis praedicti nuper Episcopi, durante tēpore vacationis Episcopatus illius, nobis

Page 366

iure praerogatiuae nostrae Regiae pertinuerunt & spectauerunt, ac pertinere & spectare dignoscuntur, quúmque praecentor & capitulum dictae Cathe∣dralis Ecclesiae post mortem praedicti Episcopi, licentiâ nostrâ inde priùs ob∣tentà, dilectum & fidelem nostrum Willielmum Barlow, nunc dicli Eccle∣siae Cathedralis Men. per nos nominatum Episcopum, in suum clegerunt Episcopum, & Pastorem, Reuerendis. in Christo Pater Tho. Archiep. Cant. electionem illam acceptauerit, & confirmauerit, ipsúmque sic electum E∣piscopum praed. eccl. Men. praefecit & Pastorem, sicut per literas patentes ip∣sius Archiepiscopi, indè directas nobis constat. Nos nunc certis de causis & considerationibus nos specialiter mouentib. & ob sinceram dilectionem quam penes praefatum nunc Episcopum gerimus & habemus, de gratiâ no∣strâ speciali, ac ex certa scientia & mero motu, nostris dedimus & conces∣simus, ac per praesentes damus & concedimus, pro nobis, haeredibus & suc∣cessoribus nostris, quantum in nobis est, eidem nunc Episcopo, omnia & sin∣gula exitus, sirmas, redditus, proficua, reuentiones, aduantagia, commodi∣tates, eoda, & alia emolumenta quaecunque, cum omnibus & singult suis pertinentijs & dependentijs omnium & singulorum honorum, castrorum, dominiorum, maneriorum, terrarum, tenementorum, red lituum, firma∣rum, feodorum, annuitatum, pensionum, portionum, rectoriarum, vna∣riarum, Ecclesiarum, hundredorum, castrorum, burgorum, villarum, villa∣tarum, Hamlettorum, molendinorum, &c. In cuius rei testimonium, &c.

Similiter Ecclesiae Cicestrensis temporalia, eidem Willielmo Barloo Reginam Elizabetham, anno Regni sui secundo Martij die vicesimo primo restituisse, in a 2.1 Archiuis reperio. Ecclesiae autem Bath. ac Wellen. temporalia eidem ab Eduardo sexto (cui eo no∣mine homagium praestitit) restituta esse dubitari non potest. Hoc enim tum Episcopi, tum ipsius Regis, vt mox liquebit, vel maximè intererat.

Vt igitur ad quintum accingar argumentum, ipse b 2.2 Champnae∣us* 2.3 fatetur, fundorum elocationes ab Episcopo nondum consecrato factas, licèt à decano & capitulo confirmatas, ratas tamen & validas non esse, idque ex sententia Iudicis: quod sanè, si quid ego sse∣quor, est verissimum. Hinc sequitur Barloi (si modo nunquam sa∣cratus fuisset) omnes contractus Episcopales, omnes syngraphas tam inanes fuisse & cassas, ac si in aqua conscriberentur. Nec enim vel fundos Episcopales firmarijs dimittere, nec maneria & latifun∣dia commutare, nec quicquam suo & successorum nomine in gre∣mium suum recipere penes eum, sed quicquid his in rebus molire∣tur, futile foret ac irritum, vel eo nomine, quòd consecratione Epis∣copali esset destitutus. Haec si ita se haberent, an credibile est, ne∣minem vnquam exortum esse, qui Barloi acta Episcopalia rescin∣dere, aut infringere conaretur? Neminem vnquam▪ qui eidem hac de causa litem vllam intenderet. Vnum nobis, Champnaee, si po∣tes, nomina, & te magnum & inopinabile quiddam praestitisse fate∣bimur. Eius tamen acta Episcopalia, quippe qui totannos in Ca∣thedra

Page 367

Episcopali floruerat, longè plurima erant, quorum aliquot placet attexere. Inprimis eius industriâ & gratiâ apud Principem factum est, vt c 2.4 prioratus fratrum praedicatorum in villa de Brecknock, Willielmo Episcopo tunc Meneuensi (id est, ipsi Barloo) & successoribus cius confirmaretur, anno tricesimo tertio Henrici octaui, Ianuarij die deci∣mo nono. Si inaugurationem Episcopalem nondum adeptus fuis∣set, huius beneficij non fuisset capax, neque prioratum hunc suo, & successorum nomine recipere potuisset. Quis igitur non videt Bar∣loum, si huius defectus sibi conscius fuisset, omnes ingenij neruos intendere, omnem mouere lapidem, & velis remisque (vt aiunt) in∣cumbere voluisse, vt id quod sibi deesset, acquireret & suppleret, vt hâc ratione sibi suaeque Ecclesiae consuleret? Neque enim erat illi arduum aut difficile hoc ipsum consequi, quod nulli vnquam Episcopo à Rege nominato, ab Ecclesia Cathedrali electo, & à Metropolitano post assensum Regium adhibitum confirmato, est denegatum; praesertim cùm Rex tantâ eundem beneuolentiâ com∣plecteretur, vt non modò ad Episcopatum Asaphensem ac Mene∣uensem proueheret, sed etiam honorifico Legati Regij titulo ex∣ornaret. Quis mentis compos hunc hominem non consecratum esse vnquam somniaret? Sed ad Eduardi tempora festinat oratio, cuius valdè intererat vt Barlous sacraretur; alioqui enim pactio∣nes eius, quas cum Rege inijt, irritae essent, & maneriorum conces∣siones & commutationes suâ sponte difluerent. Quae cuiusmodi sint, duo diplomata Regia, quae mihi videre contigit, satis demon∣strant; ex quibus quae huic instituto maximè inseruiunt, visum est decerpere.

REx d 3.1 omnibus, &c. Sciatis, quòd nos tam in consideratione Dominio∣rum & Maneriorum de Clauerton, Hampton Lydeyard, Compton magnae, Compton paruae, Chard, Chedder, & Hewish, & burgi de Chard in Comitatu nostro Sommerset, per dictum Williel. Bath. & Well. Episc. per scriptum suum, gerens datū vicesimo die Maij, anno Regni nostri secundo, nobis, haeredibus & assignatis nostris in perpetuum, datorū, & concessorum, & consirmatorum, quàm pro alijs causis & considerationibus, nos ad prae∣sens specialiter mouentibus, de gratia nostra speciali, & ex certa scientia & mero motu nostris, necnon de aduismento praecharissimi Auunculi & Con∣siliarij nostri, Eduardi Ducis Sommerset, personae nostrae Gubernatoris, ac Regnorū dominiorū, subditorúm{que} nostrorum Protectoris, ac aliorum Con∣siliariorum nostrorum dedimus & concessimus, & per praesentes damus & concedimus praefato Willielmo, Bath. & Well. Episcopo, totam illam Eccle∣siam, & Rectoriam nostram sancti Iohannis Glaston, & totam Rectoriam seu Capellam sancti Renigni, &c. Hactenus primum; sequitur secundū.

REx, omnibus ad quos, &c. Sciatis, quòd nos, tam in consideratione ma∣neriorum de Congresbury & Tatton, in Comitatu nostro Sommerset, nobis per Reuerendum Patrem Willielmum, Episcopum Bath. & Well. per

Page 368

Chartam suam, gerentem datum vicesimo quarto die Ianuarij, anno Regni nostri tertio, datorum & concessorum▪ quàm in augmentationem & supple∣mentum possessionum & reuentionum Episcopatus sui Bath. & Well. varijs & nonnullis modis diminuti, dedimus & concessimus, & per praesentes da∣mus & concedimus praefato Willielmo, Episcopo Bath. & Well. totum illud Dominium & Manerium nostrum de Welles, ac forum, & burgum, Hun∣dred, & libertatem nostra, &c.

Ex his duo clarissimè clucent. Primò Eduardum, ante haec edi∣ta diplomata, Ecclesiae Bath. ac Wellen. temporalia Barloo resti∣tuisse▪ alioqui enim Barlous haec Maneria concedere & commu∣tare non potuisset; vel, si hoc tentaret, in Praerogatiuam Regiam incurrisst. Secundò, has Maneriorum concessiones à Barloo factas satis validas fuisse. Nam in horum consideratione, Rex▪ Protecto∣re ac aliis Consiliarijs Regijs, ad totius rei disceptationem ac dis∣quisitionem, in Concilium vocatis) alia Episcopo Maneria conces∣sit. Quid tu hîc dicturus es, Philodoxe? An haec per errorem facta suspicaris? Caue dixeris. Erat enim causa Regia, eáque à viris prudentissimis, legum nostrarum & huiusmodi rerum peritis∣simis ventilata, quibus illudere ac fucum facere nemo potuit, ne∣mo ausus est. Quamobrem haec maneriorum commutatio Barlo∣um sacratum fuisse clarâ voce testatur.

Sextò, ab Episcopi loco in superiori domo Parliamenti inter* 4.1 Procees honoratio, eiusdem consecrationem, ex Regni consuetu∣dine, licet concludore. Siquidem Barlous istiusmodi locum inter Proceres est sortitus. Anno Henrici oct ••••i tricesimo primo, vice∣simo octauo die Aprilis inchoatum est Parliamentum, cui Rex in propria persona interfuit, & ex Clero Archiepiscopus Cantuariensis, ac alij Episcopi complures, inter quos & b 4.2 Meneunsis (id est, Barlous) qui Parliamenti huius sessione primâ vicies & septies in propria perso∣na comparuit, in secunda quoque quindecies: ergo sine dubio est con∣secratus. Denique praeter primos c 4.3 quinque Angliae Episcopos, nempe Cantuariensem, Eboracensem, Londinensem, Dunelmen∣sem, ac Wintoniensem, eós{que} qui Regi sunt à secretis, reliqui om∣nes in Parliamenti sessionibus, sine sedium suarum discrimine, vt conse∣cratione priores, ita loco potiores & digniores censentur. At in Diario Parliamentario hoc ordine numerantur, Cicestrensis, Meneuensis, Asaphensis; ergo Barlous post Cicestrensem, nempe Robertum Sherborne, & antè Asaphensem, Robertum Warton, est consecra∣tus. At Roberti d 4.4 Warton consecratio incidit in vicessimum Iulij, 1536. Ergo ante illud tempus sacratus erat Willielmus Mene∣uensis. Satis autem constat eundem ante vicesimum tertium Fe∣bruarij, 1535. quo eiusdem ad Ecclesiam Asaphensem e 4.5 confirma∣ta est electio) consecrari non potuisse. Quamobrem licèt Barloi consecratio, ob octuaginta circiter annorum interstitium, & Regi∣strariorum negligentiam, nobis qui iam viuimus si obscurior, his

Page 369

tamen temporum cancellis includatur necesse est.

PHIL.

Barloum nunquam sacratum esse contendit Champ∣naeus.* 4.6

ORTH.

Barloo in viuis agenti hoc nemo mortalium (quantum assequi possumus) vnquam obiecit. Vixit autem post honoris E∣piscopalis adeptionem annos circiter 33. nec ab eo tempore quo requieuit in Domino▪ (interfluxerunt autem anni fere 50.) quis∣quam, quod sciam, repertus est, qui, ante Champnaeum, hanc illi infamiae notam inusserit. Sed videamus quibus nitatur argumen∣tis.

PHIL.

d 4.7 Licèt eorum omnium, de quibus est controuersia, acta conse∣crationis (consecrationis dico non verae, sed qualis fuerit) proferat Maso∣nus, nihil tamen tale de Barloi consecratione proferre potuit, tametsi monu∣menta, quae ad eam rem spectant, diligenter satis euoluerit; vt constat ex eo quod citat acta sub Cranmero, quae testantur Barloi promotionem ad Prio∣ratum de Bisham, electionem eius ad Episcopatum Asaphensem, & eius∣dem electionis confirmationem, ac tandem nominationem eius ad Mene∣uensem Episcopatum; Omnia sub Henrico octauo; sed nullibi inuenitur mentio de illius consecratione; quae, si vnquam extitisset, non minùs, immò multò magis quàm ea quae iam retulimus in acta publica relata fuisset. Propter hanc enim praecipuè rationem habent omnes Archiepiscopi & E∣piscopi sua Archiua; in quibus omnium ordinationum, etiam inferiorum Clericorum, multò verò magis Episcoporum acta fideliter asseruantur, adeo vt perire non possint, nisi per incendia & conflagrationes, vel alias rarò contingentes casus. Cùm itaque Barloi consecratio in Metropolitani Ar∣chiuis non inueniatur, eáque integra ab omni vastatione permansisse nos∣cantur, quis dubitare potest idem de eo statuendum esse, quod olim deijs iu∣dicatum fuit, e 4.8 Qui quaesierunt Scripturam suam in censu, & noninuene∣unt, & electi sunt de sacerdotio?

ORTH.

Dic mihi ingenuè; nónne Stephanus Gardinerus erat verus Episcopus, ritè & Canonicè inauguratus?

PHIL.

Ecquis vnquam dubitauit?

ORTH.

Ego tamen totum illius temporis codicem Registra∣lem, voluendo & reuoluendo, percurri, nec in Gardineri consecra∣tionem vspiam incidere potui.

PHIL.

Hoc in Gardinero consecrationis defectum non ar∣guit, cùm tot illustria eiusdem rei existant documenta, sed tantùm Registrarij (quisquis fuit) socordiam & negligentiam.

ORTH.

Idem de Barloo magis appositè & accommodatè re∣sponderi potest, qui post adeptam Cathedram Episcopalem, diu∣tiùs vixit, neque vnicum, vt Gardinerus, Episcopatum, sed com∣plures successiuè administrauit. Hactenus de primo Champnaei ar∣gumento; audiamus secundum.

PHIL.

f 4.9 Si Barlous verè fuisset consecratus Episcopus, non in secundo, sed in primo loco in his literis (Reginae patentibus) fuisset nominatus, quia notū est, Episcopos omnes in Anglia, vno vel altero excepto, quorū Landauensis

Page 370

nullus est, locum & ordinem tenere iuxta ordinationis antiquitatem. Con∣stat autem ex ipso Masono, Barloum qua•••••• sa••••en annis ••••t Landáuen∣sem Episcopum fuisse ordinatum, (si ordinatus omninò fuisset). ponit enim ordinationem Landauensis anno 1545▪ cùm tamen dicat, sed non probat Barloum vnum ex consecratoribus Bu〈…〉〈…〉, anno 1541. fuisse, 〈…〉〈…〉 con∣stat, um quatuor ad minimum annio alium in Episcop•••• praetessisse, & consequenter post illum in solenni ista ••••••ctione non fuisse ponendm▪ si ve∣rè fuisset Episcopus, atque ritè consecratus. Immo nullum est dubum, quin si Barlous se ritè sacratum Episcopum sensisset, locum post Landauen∣sem, tantò se iuniorem, in tam solenni actione tenere de ignatus fuisset.

ORTH.

Barlous ratione consecrationi praecedere debuerat, nisi singularis hîc extitisset ratio. Obseruandum igitur Antonium Landauensem suam semper sedem retinuiss, nec ab eadem vllis vnquam Ecclesiae Anglicanae procellis fuisse dimoum; ac proin∣de eo ipso tempore, quo hoc emissum est diploma, acta Ecclesiae Landauensis fuisse Episcopum. At Barlous, licèt regnante Henri∣co octauo, actu fuisset Episcopus▪ fortè Asaphensis, certè Meneuen∣sis, & regnante Eduardo sexto Bathensis ac Wellensis, ingruente tamen tempestate Mariana, Cathodram fuant relinquere coactus est, in quam alius insuper, nempe Gilbertus Bournus, est surrga∣tus. Quamuis autem eo tempore quo Parkero Cantuariensi ma∣nus imposuit, ad Episcopatum Cicestrensem esset electus, nondum tamen in eiusdem possessionem fuit intromissus. Licèt igi•••••• ve∣rè tunc esset Episcopus, quantum ad Characterem, nullum tamen actu possideb•••• Episcopatum. Quod ipsum literae patentes Regiae satis demonstrant, dum illum simpliciter Antonium Landauen∣sem appellant, hunc autem nec simpliciter Bathensem ac Wellen∣sem, nec absolutè Cicestrensem, sed Willielmum Barlow qon am Bathensem ac Wellensem, nunc Cicestrensem electum, atque hac ipsà de causà (si quid ego coniecturà assequi possum) Barloo in Reginae Elizabethae literis patentibus praeponitur Landauensis. Champ∣naeus igitur quàm ieiunis & frigidis argumentis nitatur satis li∣quet.

Caeterum, si vobis gratificemur, & fingamus Barloum tot Epis∣copatus* 4.10 clanculùm, sine consecratione, per surreptionem inuasisse, quid hinc contra Parkerum concludes?

PHIL.

Concludo Parkerum non fuisse omninò sacratum.

ORTH.

Non sequitur. Praeter Barloum tres adrant alij, vt ostensum est, qui hoc illi munus impenderent.

PHIL.

Tres fortasse aderant; solus tamen Barlous sacrauit. Nam illi soli sacrant, qui verba illa formalia, quibus Episcopalis confertur potestas, enunciant: at solus Barlous verba illa enunci∣uit. Etenim (vt ex ordinali vestro patet) in Ecclesia Anglicana duo Episcopi consecrandum Archiepiscopo sistunt, vel praesen∣tant; ipse autem Archiepiscopus, vel saltem alius Episcopus eius authoritate munitus, benedictionem fundit, seu verba profert.

Page 371

Barlous autem inter sacratores primus numeratur. Solus igitur Barlous verba protulit, & per consequens solus sacrauit. Si igitur ipse sacratus non fuit, profectò Parkerum sacrare non potuit.

ORTH.

Ecclesia Anglicana in Episcopis constituendis Con∣cilium g 4.11 Carthaginense quartum imitatur, iuxta quod vnus bene∣dictionem effundit, dum reliqui caput electi manibus suis tangunt. Verùm in Archiepiscopo inaugurando non est haec perpetua Re∣gula. Nam Regi per Statutum conceditur (quemadmodum ante à ostendimus) vt diploma suum de sacrando Archiepiscopo, vel ad vnum Archiepiscopum & duos Episcopos, vel ad quatuor Episco∣pos, quod (vt raque sede Episcopali iam vacante) fecit Elizabetha, possit transmittere. Hîc igitur nec quisquam potestate reliquis praefulgebat, nec quisquam erat Archiepiscopi authoritate instru∣ctus, sed mandatum Regium ad omnes aequè peruenit, & per con∣sequens consecrandi munus illis singulis aequè incubuit. Non igi∣tur vnus praeluxit reliquis, sed omnium par ius, par authoritas. Vn∣dè factum est, vt omnes & singuli verba illa formalia pariter h 4.12 enun∣ciarent, quod ex Registris paulò antè productis splendidissimè elu∣cescit. Non igitur solus Barlous, sed vniuersi illi quatuor coniun∣ctim Parkerum sacrârunt. Quocirca etiamsi Barloum ex conse∣crantium catologo expungi fingamus, Canonicus tamen superest sacrantium numerus. De Barloo diximus; proximus occurrit Hodgskinsus, Suffraganeus de Bedford.

PHIL.

Quos mihi narras Suffraganeos? Num titulares istos,* 4.13 quos Chorepiscopos appellant? Quàm vehementer in eos inue∣ctus sit i 4.14 Damasus te latere non potest.

ORTH.

Duo sunt Chorepiscoporum genera; alij enim nihil planè erant nisi Presbyteri, quamuis in pagis, ac villis, & opidulis Episcopos aliquo modo representârunt. De istis loquitur Dama∣sus, vt existimat k 4.15 Bellarminus: Alij autem Episcopalem consecra∣tionem acceperant, sed Chorepiscopi dicebantur, quòd non habe∣rent propriam Ecclesiam, sed in aliena dioecesi ministrârunt; quos veros fuisse Episcopos fatetur l 4.16 Bellarminus. Respondeo (inquit) Suf∣fraganeos esse veros Episcopos, quia & ordinationem habent & iu∣risdictionem, licèt careant possessione propriae Ecclesiae. Huius generis sunt Suffraganei Anglicani, legibus Parliamentarijs sufful∣ti, vt haec verba docent:

HVius m 5.1 igitur praesentis Parliamenti authoritate statutum sit, oppida sc. Therfordiae, Gipswici, Colcestriae, Doueriae, Gilfordiae, Southampto∣niae, Tauntoniae, Shaftburiae, Maltoniae, Marleburgi, Bedfordiae, Leicestriae, Glocestriae, Shrewsburiae, Bristoliae, Penrith, Bridgwater, Notingamiae, Granthamiae, Hull, Huntingdoniae, Cantabrigiae, & oppida Perith & Bar∣ici, Sancti Germani in Cornubi, & Insulam Vectam, habenda & accipi∣enda pro sedibus Episcoporum Suffraganeorum, in hoc Regno & in Wallia constituendis, & harum sedium Episcopi appellabuntur, huius Regni Sug∣fraganei.

Page 372

Porrò de eorundem consecratione sic sancitur: Semper prouisum sit, quòd Episcopus qui Suffraganeum Regiae celsitudini nominat, vel ipse saltem qui nominatur Suffraganeus, duos Episcopos aut Suffraga∣neos, qui vnà cum Archiepiscopo eundem consecrabunt, congregari cu∣rabit.
PHIL.

n 5.2 Quamuis Henricus, tanquam caput Ecclesiae, voluit vt quâ∣dam ordinatione consecrarentur, non tamen est certum, neque admodum probabile, quòd Episcopali consecratione eos ordinari voluerit.

ORTH.

Voluisse Henricum, vt Episcopali formâ consecraren∣tur Suffraganei, Registra satis amplum perhibent testimonium.

PHIL.

o 5.3 Certè Sanderus de Henrico dic••••, quòd nouam formam or∣dinandi Episcopos praescripserit; quod de suis Suffraganeis nouiter institu∣tis plusquam probabile videtur.

ORTH.

Verba subijciam: p 5.4 Sancierunt, vt cùm Episcopi & Pres∣byteri Anglicani ritu ferè Catholico (exceptà Romani Pontificis obedien∣tiâ quam omnes obnegabant) ad illud vsque tempus ordinati fuissent, in po∣sterum aliâ omninò formâ, ab ipsis praescriptâ, ordinationes fierent, authori∣tate à puero Rege ad id acceptà. Sanderus non hîc dicit nouam for∣mam ab Henrico praescriptam, sed ab Eduardo; de Henrico autem potiùs contrarium asserit. Hae igitur Champnaei coniecturae suâ tenuitate euanescunt.

PHIL.

q 5.5 Incertum valdè est, vtrùm Iohannes Hodgskinsonus conse∣crationem Episcopalem vnquam obtinuerit.

ORTH.

Immò obtinuisse est certissimum. Id enim publica Ecclesiae Anglicanae testantur monumenta.

Iohannes r 5.6 Hodgskins cons. Suffr. Bedford. 9. Decemb. 29. H. 8. à
  • Iohan. Lond.
  • Iohan. Roff.
  • Rob. Asaph.

PHIL.

s 5.7 Constat Suffraganeum istum, siue verè fuerit ipse consecra∣tus siue non, Parkerum non consecrâsse, quia benedictionem consecratoriam in cum non effûdit.

ORTH.

Immò verò effudit, vt paulò antè de Barloo dixi, & ex ipsis Registris t 5.8 ostendi.

PHIL.

Statutum à te prolatum Archiepiscopi meminit, qui tamen in hac consecratione nusquam comparet.

ORTH.

Institutiones iuris Canonici, Romae ex Pontificis mandato recognitae docent, licere Archiepiscopo alicui u 5.9 Coepisco∣porum vices suas demandare: quod vobis necessariò est tuendum. Alioqui enim Praesulum vestrorum maximè insignium, nempe Bonneri, Heathi, Thurlbei eliditur prorsus & eneruatur consecra∣cratio. Horum enim neminem Cranmerus proprijs sacrauit ma∣nibus, sed x 5.10 aliorum (quibus hanc mandauit prouinciam) hac in re vsus est opera. Praeterea illustrissimi, qui regnante Maria creati

Page 373

sunt, Episcopi ab hoc eodem Iohanne Bedfordiensi originem re∣petunt. Nam Thomas Thurlbeius (qui inter caeteros y 5.11 Cardi∣nali Polo manus imposuit) à Iohanne z 5.12 Bedfordiensi consecratus est.

Hactenus de his, qui viuente Henrico ordinati. Ad reliquos ac∣cedo,* 5.13 Scoraeum & Couerdallium, qui, Regnante Eduardo, vno eo∣dém que die consecrationem adepti sunt, vt superiùs ostendimus. Hi quoque viri erant clarissimi. Couerdallius cum Tindallo in vertendis Biblijs communem nauabat operam, tantáque laude ac famâ floruit, vt eàdem accensus Rex a 5.14 Daniae, apud Reginam Ma∣riam vehementer instaret, vt eundem sibi in Daniam mitteret: quod & fecit Maria, Regi hac in re gratificata. Scoraeus verò quàm insigni doctrinâ ac limato Iudicio fuerit, indè patet, quòd cùm quorundam ex Protestantibus, qui cum Episcopis pontificijs in disputationum arena & puluere congrederentur, delectus esset ha∣bendus, ille in prima acie est constitutus; post quem steterunt El∣merus, Iuellus, & alij, quibuscum Episcopi certare non aude∣bant.

PHIL.

b 5.15 Champnaeus vtriusque consecrationem fortiter me∣herculè & neruosè his verbis expugnauit: Dicit Masonus istos du∣os consecratos fuisse tricesimo Augusti, anno 1551▪ quinque nimirum men∣sibus ante nouam consecrandi formam stabilitam. Stabilita enim suit no∣ua haec ordinandi forma in Comitijs generalibus, celebratis in sine quinti, & initio Sexti anni Eduardi Regis, vt constat. Comitia verò illa quinti & Sexti anni Eduardi Regis, decimo tertio die Ianuarij, anni 1551. incepe∣unt; hoc est, quatuor integris mensibus cum dimidio post istorum homi∣num consecrationem. Nam iuxta computum Anglicanum annus non primo Ianuarij, sed vicesimo quinto Martij incipit, vt omnes norunt. Cla∣rum itaque est, cos noua hâc consecrandi formâ ordinatos non fuisse, quippe quae adhuc, cùm illi ordinati dicuntur, excogitata, vel saltem stabilita non fuit. Neque tamen minùs clarè constat, eos antiquo ritu non fuisse inaugu∣ratos. Fatetur enim Masonus ritum istum penitùs abrogatum fuisse, in Comitijs habitis in sine tertij & initio quarti anni Eduard Regis: vndè tandem ineuitabiliter concluditur, istos duos Parkeri consecratores nun∣quam consecratos fuisse.

ORTH.

Respondeo, eos secundùm nouum ordinale fuisse in∣auguratos. Neque obstat quod de eodem posteà stabilito addu∣cis. Nam, Regnante Eduardo, in duobus Parliamentis, sed diuer∣sâ ratione fuit stabilitum. Anno tertio & quarto c 5.16 sanctitum est, vt ea ordinandi formula, quae à sex Praelatis, & sex alijs in lege Dei peritis, à Rege nonunandis, excogitata esset, & sub magno Angliae sigillo ante pri∣mum diem Aprilis proximè subsequentis in publicum emanaret, vigore huius Statut licitè vsurpari posset, nec alia praeterea vlla. Deindè anno quinto & sexto haec formula, à praelatis & theologis iam diu con∣cinnata & absoluta, authoritate Parliamenti denuo est d 5.17 confirma∣ta. Ita duplicem nacta est confirmationem; primam Hypotheti∣cam▪

Page 374

cùm nondum esset nata; alteram Categoricam, cùm iam lu∣cem conspexisset. Quamuis igitur cùm sacrarentur Scoraeus & Couerdallius, nouum ordinale nondum erat confirmatum catego∣ricè, confirmatum tamen fuit Hypotheticè, sub certis scilicet con∣ditionibus.

PHIL.

Quomodo constat illam formulam ante Aprilem pro∣ximè subsequentem emanâsse in publicum?

ORTH.

Ex e 5.18 Archiuis, his verbis, Reuerendissimus habuit verba ad populum, & plebem hortando, & excitando omnem caetum prasentem ad supplicationes fundendas altissimo, iuxta contextum & ordinem prscrip∣tum in libro ordinario emanat. sub dat. Mensis Martij, anno Dom. 1549. pro cuius libri serie & tenore spè dictus electus fuit ritè & rectè consecra∣tus, & Episcopalibus insignijs imdutus, praemisso tamen, & publicè exposi∣to primitùs per Reuerendum Patrem London▪ antistitem, in modum conci∣onis, epistolae Pauli ad Titum primo capite. Ita horum consecratio, quam Champnaeus tenebris obducere & obscurare voluit, ad pri∣stinum splendorem est restituta.

PHIL.

Fac verè fuisse sacratos, verósque earum, quas occupâ∣runt,* 5.19 sedium fuisse Episcopos; at imperante Mariâ, suos greges de∣seruerunt, ac proinde seipsos omni iure & titulo exuerunt. Quam∣obrem, cùm ipsi dignitatem Episcopalem iam amiserant, alijs hunc honorem impendere non poterant.

ORTH.

Quid tandem est, mi Philodoxe, cuius beneficio Epis∣copi Episcopos consecrant?

PHIL.

f 5.20 Character Episcopalis.

ORTH.

Hunc esse indelebilem superiùs docuisti. Hoc igitur manente, manet consecrandi potestas. Quocirca licèt Episcopatus suos, Regnante Mariâ, reliquissent, consecrandi tamen potestatem amittere non poterant. Praeterea, si Episcopus, ardente persecutio∣nis flammâ, loco cedens, desinat esse huius loci Episcopus; si prio∣ris amittat ius tituli, clarissimus Athanasius desijt esse Alexandriae Episcopus, & ius tituli amisit. Etenim se loco cessisse fatetur ipse, sic dicens: g 5.21 Furtim me populis subduxi, memor verbi Saluatoris nostri, Si vos persecuti fuerint in vna ciuitate, fugite in aliam. Quamuis enim, gliscente & obtinente factione Arianâ, Concilium h 5.22 Tyrium in∣dictâ causâ eundem condemnauit, & Episcopatu Alexandrino ab∣dicauit, quamuis Concilium Antiochenum, praesente i 5.23 Imperatore Constantio, decreuit, vt i 5.24 Gregorius Ecclesiae Alexandrinae anti∣stes constitueretur, Concilium tamen k 5.25 Sardicense Athanasium eiusdem ciuitatis Episcopum, vnáque Marcellum Ancyrae Gala∣tiae, & Asclepam Gazae comministrantes Christo, innoxios & pu∣ros esse decreuit, eos autem qui in eorum Ecclesias, luporum instar, in∣gressi sunt, id est, Gregorium in Alexandria, Basilium in Ancyra, Quintia∣num Gazae, nec Episcopos nominandos▪ nec Christianos, nec quamlibet om∣nino cum eis habendam esse communionem, neque eorum habendas literas, neque scribendum eis. Ita celeberrimum hoc Concilium Ecclesias

Page 375

Catholicis Episcopis vel tum adiudicauit, quum ipsi exularent, & Ariani eorū Cathedras occuparent. Qua de causa Gregorium & eius similes l 5.26 deposuerunt, Athanasium & reliquos, Christi causâ exulantes, suis Ecclesijs, non sine honore, restituerunt. Quod ip∣sum, in sacro hoc conuentu sancitum, Ecclesiae Alexandrinae per epistolam Synodalem his verbis significârunt: m 5.27 Gregorium illegi∣timè ab haereticis Episcopum constitutum, & in vestram ciuitatem ab illis deductum, ab vniuersa sancta Synodo, ab Episcopatu (tametsi nun∣quam verè Episcopus fuerat) depositum esse, vestram vnanimitatem scire voluimus. Valete igitur, & recipite vestrum Episcopum Atha∣nasium. Idem penitùs de Marcello Ancyrae, Asclepâ Gazae, Pau∣lo Constantinopolitano, alisque est iudicandum, qui ob fidem Catholicum, perinde ac Athanasius, persecutionem perpessi sunt. Quamobrem, si Concilio Sardicensi consentire vultis, agnoscen∣dum est eos vniuersos, qui Regnante Eduardo, Episcopatus legiti∣mè possidebant, & Marianâ ingruente tempestate, ab vna ciuitate, in aliam fugere coacti sunt, veros permansisse Episcopos, & pristi∣nos titulos suo iure retinuisse. Qocirca vt Athanasio, reliquisque Orthodoxis ab exilio redeuntibus, & sacros ordines conferre, & reliqua omnia ad munus Episcopale spectantia obire licuit, ita eo∣dem plan modo B••••loo, Courdallio, & reliquis, tum consecrare, tum reliqua omnia Episcopalia praestare fas erat.

PHIL.

Non est par ratio. Quis enim aequo animo ferat, vt nos Arianis, vos ipsos autem Catholicis, & Orthodoxis assimuletis?

ORTH.

Quamuis vos Ariani non estis, in hoc tamen Ariano∣rum quàm simillimi. Nam vt Athanasij ob veram fidem eiecti se∣dem inuaserat Arianus, ita nostrorum hominum, ob veram Religi∣onem exulantium, Cathedras vestri inuolarunt antistites, non pau∣cis in rebus à vera Religione deuiantes, & coelesti doctrinae huma∣na commenta assuentes.

PHIL.

Quamuis toto te coelo errare videam, mihi tamen ab institutà quaestione diuagari non placet; suo igitur loco haec ven∣tilanda relinquam. Interim non esse parem rationem indè probo, quia Athanasius & reliqui, quos memoras, à Concilio, eóque cele∣berrimo reuocati & restituti fuerunt; vestri non à Concilio, sed à Principe duntaxât Laicali.

ORTH.

Athanasius saepiùs suae Cathedrae restitutus erat, ali∣quando operâ Concilij, aliquando tamen sine Concilio. Cùm à Concilio Tyrio depositus esset, Constantinus Magnus Imperator eiusdem Concilij Patres n 5.28 accersiuit, vt rerum ab illis gestarum ra∣tionem redderent. Paulò post, cùm Eusebius, Theognis, aliique, Athanasij capitales hostes, apud Imperatorem eum detulissent, di∣centes, Minatum esse se, o 5.29 vetiturum quò minùs frumentum (vt solet) A∣lexandriâ Constantinopolim vsque adueheretur, istáque Adamantium, An∣nubionem, Abathionem, & Petrum Episcopos ab ipso Athanasio audiuisse, Imperator cum in exilium eijciebat, Galliámque incolere iubebat. Indè

Page 376

tamen, post obitum Constantini Patris, literis Constantini filij A∣lexandriam est reuocatus, vt hisce verbis ipse testatur: p 5.30 Cr•••• qui∣dem beatus Constantinus minor, memor scriptorum patris sui, dum me pa∣triae restitueret, in haec verba Epistolam misit. Et statim Imperatoris ad populum Ecclesiae Alexandrinae epistolam subiungit; de qua sic Baronius: q 5.31 Constantinus Augustus Athanasium, quem, viuente pa∣tre exceperat Treueris, Regio diplomate (datis ad Alexandrinos literis) in suam Ecclesiam summo cum honore restituit. Ita constat Athanasium, quamuis à Concilio depositum, & ab Imperatore in exilium rele∣gatum, non tamen à Concilio, sed à solo Principe restitutum.

PHIL.

Patres Concilij Antiocheni complures eundem graui∣ter accusabant, quòd priùs Ecclesiae Alexandrinae administrationem occu∣pârat▪ quàm potestas esset ei à Concilio permissa, idque contra Canonem, qui ita se habuit: Si quis à proprio Episcopo depositus, vel Presbyter, vel Dia∣conus, aut etiamsi à Synodo quilibet Episcopus fuerit exauthora▪ us, molesti∣am Imperialibus auribus inferre non praesumat, sed ad maiorem Synoum se conuetat. Quocirca, cùm Athanasius à Concilio exauthoratus esset, nec adhuc à maiori, nec ab vllo omninò Concilio, sed solis literis Imperialibus esset restitutus, ideo eundem detruserunt, ali∣úmque in eius locum surrogârunt.

ORTH.

Primò, certum est, hoc Antiochenum Concilium, sub Iulio primo anno 341. aut circiter habitum, non paucs habuisse r 5.32 A∣rianos, qui haeresin suam mirificè tegebant. Quamuis autem huic de∣creto contra Athanasium s Episcopi Catholici maioris numeri votosuo contradicerent, tamen Constantij Imperatoris nutu, fauore, & voluntate illud sartum tectúmque habitum est, quod Eusebiani, numero pauciores, con∣stitueran. Secundò, narrat t 5.33 Socrates hunc ipsum Canonem Io∣hanni Chrysostomo obiectum, quem reiecit & repudiauit, eò quòd ab Arianis, odio Athanasij, factus esset & editus. Tertiò, si cum admittamus, nostrae tamen causae non officit. Nam qui Par∣kero Cantuariensi Archiepiscopo manus imposuerunt, à nullo e∣rant Concilio depositi, ideóque Concilio per quod restituerentur, illis opus non erat. Verùm vt Athanasius, reliquique Orthodoxi, ardente persecutione fugientes, sedatà tempestate sub Iouiano re∣dierunt; qui cùm omnes alios Episcopos, tum eum (nempe Athanasi∣um) ante omnes, qui omnibus virtute antecelleba, & citra dubitationem vllam pietatis causâ bello vexatus erat, ab exilio reuocauit. Ita reuerendi nostri antistites, pietatis & Religionis causâ in fugam coniecti, Im∣perante Elizabetha reuersi sunt, quae vt omnes pios & doctos, ita Athanasios ante omnes, id est, Episcopos pietate & eruditione in∣signes, domum reuocandos curauit. Sed de Parkeri consecratori∣bus haec dicta sunto.

Notes

Do you have questions about this content? Need to report a problem? Please contact us.