Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

Fabula de Capite Manni.

CAP. VIII. De Reuerendissimo Patre Mathaeo Parkero, olim Ar∣chiepiscopo Cantuariensi, & primùm de loco vbi socratus erat.

Hic autem locus non erat Taberna ad insigne capitis a 1.1 Manni, vulgò, The Nags-head in Cheapeside, vt Papistae splendidè men∣tiuntur, sed Capella Lambethana.

• Haec fabula
  • Proponitur breuiter ex Doctore Kellisono. 1
  • Regeritur factum non dissimile in aduersarios ipsos. 2
  • Refellitur
    • Probando ipsam veritatem ex
    • Examinando
      • Archiuis authenticis. 3
      • Statuto Parliamentario. 4
      • Testimonio heroico. 5
      • Testimo∣nium
      • Causas quas fingunt huius loci eligendi. 10
      • Circumstantias tùm
        • Theologorum
        • Iohannis Stowi, id{que} duplex
          • Secundarium. 6
          • Primarium, nempe Tho. Neali, qui huius men∣dacij erat artifex. 7
          • Mutum. 8
          • Vocale. 9
        • Personarum. 11
        • Temporum. 12

PHIL.

SI vestrorum vocationem tueri poteris ac defendere, age, eorum consecrationes (Nam veritas angulos & latebras non quaerit) profer in medium, & in luce me∣ridiana constitue, vt toti terrarum orbi inclarescant. A Matthaeo autem Parkero (vt par est) ducatur exordi∣um, qui primus, regnante Elizabetha, Archiepiscopi Cantuarien∣sis nomen gerebat.

ORTH.

Quid? An nudum duntaxat nomen? Hoc scomma, fastidio & supercilio plenum, Nicolao Sandero suam debet origi∣nem, qui librum, cui titulus erat b 1.2 Petra Ecclesiae, Reuerendissimo huic Archiepiscopo, sine omni reuerentia, immò summo cum con∣temptu atque irrisione hunc in modum dicauit: Viro valdè venera∣bili, Domino Doctori Parkero, Archiepiscopi Cantuariensis nomen ge∣renti. Quasi verò nostri praesules re ipsâ Episcopi non essent, sed nomine tantùm, & titulo tenùs. Perge igitur; si quid habes quo eum aspergas, audiamus.

PHIL.

Hoc ergo primùm mihi expedias velim, quod sanè perquam libenter à te ediscerem, nempe quanam in Ecclesia, aut sacello inauguratus fuerit. Maximum quendam in domo c 1.3 cho∣raulae sacratum legimus. Videtur autem Maximus vester Parke∣rus in hospitio, se•• Taberna, hunc honorem consecutus. Refert enim eximius Doctor Kellisonus▪ d 1.4 Audiuisse se nonnullos (sine du∣bio spectatae fidei viros) credibiliter narrantes, aliquot ex nouis vestris superintendentibus Londini, in platea Cheapside, ad insigne capitis Man∣ni, vulgò, The Nags-head, Episcopos esse constitutos. O dignum sanè tali consecratione sacellum! Ex quo numero fuisse Matthaeum Parkerum, disertè affirmat Reuerendus Pater e 1.5 Henricus Fitzsi∣mon. Quod indè fit probabile, quia omnium vestrorum primus sub Elizabetha fuit inauguratus.

ORTH.

Quod de Manni capite narras, id mihi in memoriam reuocat Iohannem duodecimum Pontificem Maximum, qui dia∣conum in equorum stabulo ordinauit. O dignum tali sancto San∣ctuarium! Neque hoc quod memoro est leuis rumor, aut fabula, quale illud tuum de capite Manni, sed vera historia, & res gesta, à f 1.6 Luitprando in fastos relata, quem vt eruditum historicum & prae∣sens & futura agnoscent secula, non obstante g 1.7 Baronij virulentiâ, qui & hunc, & alios omnes sibi reluctantes, quibus potest male∣dictis & contumelijs onerat. Nec inanibus rumusculis, per ora o∣tiosorum hominum volitantibus, perinde ac Kellisonus & Fitzsi∣mon nititur, sed duobus testibus, altero Episcopo, Cardinale alte∣ro, Iohanne Narniensi apud Italos Episcopo, & Iohanne Diacono Cardinale, qui in Romano Concilio, coram Othone Imperatore, testati sunt se vidisse illum diaconum ordinasse in equorum stabulo. Ve∣tùm enimverò, quandoquidem asseris Kellisonum vestrum audi∣uisse nonnullos hanc pulchellam historiam credibiliter narrantes, dico tibi, vestros homines mendacijs & calumnijs, quibus Prote∣stantes in odium rapi & denigrari possent, plus satis indulgere, & nimis se praebere credulos. Romae enim narratur▪ idque credibili∣ter, in Anglia Catholicos h 1.8 ferarum pellibus insutos, à rabidis canibus 〈…〉〈…〉ri. Romae narratur, idque credibiliter, in Anglia i 1.9 Glires pelu∣ibus includi, & Catholicis admoueri solitos, vt eorum viscera de∣pascant ac diglutiant. Romae narratur, idque credibiliter, in An∣glia Catholicos ad k 1.10 equorum praesepia, foeno ibi pascendos, reli∣gari. O credibilia & fide digna mendacia, quibus, quasi pyropis,

triplex Pontificis Diadema interpunctum, micare & rutilare opor∣tuit! Quae (somnia dicam, an scelera) non narrantur modò, sed in Collegio Anglico-Romano viuis depicta sunt coloribus, typis etiam incisa & excusa, cū priuilegio l 1.11 Gregorij decimitertij, Ponti∣ficis maximi. Sanè tam splendidis mendacijs splendido opus fuit priuilegio. Haec autem de capite Manni fabula, quamuis Romae passim recepta sit, indéque per totum terrarum orbem à vestris ho∣minibus, huc illuc cursitantibus, dissipata circumuolet, purum pu∣tum tamen est mendacium, superioribus germanum, & ipsâ Româ dignum.

Nam si Ecclesiae Anglicanae archiuum, à protonotario Cantua∣riensi* 1.12 eo ipso tempore fide publica conscriptum, in loco publico custodiae causa repositum, & ipsâ antiquitate venerandum (de cu∣ius amplissima dignitate & illibatâ fide, posteà erit vberior dicen∣di locus) consulamus, profectò hunc spectatissimum praesulem, m 1.13 In capella infra manerium suum de Lambehithe consecratum fuisse liqui∣dissimè apparebit.

Quid quòd idem ex actis Parliamentarijs inter se collatis colli∣gi* 1.14 possit? Henrici octaui anno vicesimo quinto n 1.15 sancitum fuit, Vt si quis Archiepiscopus, vel Episcopus intra viginti dies post acceptas literas patentes Regias electuns non consecraret, idque omnibus debitis adhibitis circumstantijs, in poenam de praemunire incideret. Caeterùm, in sacro or∣dine Episcopali conferendo, sacer locus, praesertim florente Eccle∣sia, est sine dubio debita circumstantia. Statutum igitur ordinem Episcopalem in loco sacro, id est, in Ecclesia, vel sacello celebran∣dum esse decernit. Similiter hodiernum ordinale Anglicanum (quod sub Eduardo sexto authoritate Parliamentaria in publicum emanasse anteà diximus) ne Diaconum quidem ordinari permit∣tit, nisi in o 1.16 facie Ecclesiae. At omnes Regni Ordines, in amplissimo Senatu Parliamentario Elizabethae anno octauo confluentes, & de Parkeri ac caeterorum consecrationibus verba facientes, easdem secundum acta, Statuta, & dictum ordinale esse praestitas disertis verbis affirmant. Testantur insuper valde perspicuum esse nullam causam, scru∣pulum, vel dubitationem, contradictas electiones, confirmationes, aut con∣secrationes iure obijci posse, vel contra aliquid aliud quod in aut circacas∣dem vsurpari aut haberi oportuit, sed singula eum in finem requisita & ne∣cessaria, adeo accuratè, & tanta, vel potius maiori cum solicitudine ac dili∣gentia sub Elizabetha facta, & peracta esse, ac vnquàm anteà, adeo vt nul∣lus vel leuissimus scrupulus suboriri possit. Profectò hinc sequitur, eos∣dem non in Taberna aut caupona factos esse Episcopos, sed in facie Ecclesiae. Nec hîc se sistunt proceres Parliamentarij, sed verbis pro∣ximè sequentibus ad Archiua prouocant, ad haec ipsa (inquam Ar∣chiua, quae paulò antè protuli, quae{que} Parkerūm capella, inframa nerium suum de Lambehithe, sacratum esse clarissimè loquuntur. Et sanè non sine diuina factū est prouidentia, vt haec ipsa adhuc, ad perpetuam rei memoriam extarent monumenta, quorum benefi∣cio huius consecrationis, non leuis adumbratio, sed expressa e••fi∣gies

ad posteros transmittitur. Nec sine numine contigisse arbi∣tror, vt eadem, ante annos ferè quinquaginta, ab omnibus Regni Ordinibus tam honorificè citarentur. Nam ab hoc sole tantum mutuantur splendorem, vt nullis vnquam Iesuitarum nebulis ob∣scurari possint.

Quod adhuc nobis gratiùs & iucundiùs accidit, quia haec conse∣cratio, quae ante sexaginta & ampliùs annos contigit, hominum fe∣rè qui iam viuunt, fugit memoriam. Vnum tamen veneranda cani∣cie senem, & omni exceptione maiorem, nobis reseruauit diuina prouidentia. Is est nobilissimus, & splendidissimus heros, Carolus Howardus, Notingamiae Comes, & nuper summus Angliae Admi∣rallius, siue Archithalassius. Qui ab amico suo, anno Dom. 1616. interrogatus, an fortè (nam per aetatem potuit) ad Parkeri Cantua∣riensis consecrationem, eiúsque solennitatem suâ praesentiâ deco∣randam inuitatus fuisset necnè; respondit, se quidem impensè ro∣gatum, ac inuitatum. Quò tandem? ad caput Manni? Minimè gentium, sed ad Palatium Lambethanum: quò etiam condicto die, ea ipsa de causa, se profectum esse dixit. Praeterea, se conuiuio quoque (quod solet esse instructissimum) illo ipso consecrationis die, inter alios Proceres interfuisse fidenter asserït. Huius enim rei se probè meminisse affirmauit. Cur autem & ipsum Parkerus tam seriò inuitauerit, & ipse Parkero tam studiosè gratificari vo∣luerit, hanc eximiam & singularem reddidit rationem, quippe quòd sibi mutuò sanguinis cognatione essent coniuncti. Vides igi∣tur hunc Herôem clarissimum & actis Parliamentarijs, & veneran∣dis Ecclesiae Anglicanae Archiuis pulchrè consentire. Quid igitur fiet de hac eliganti fabula de capite Manni? Profectò ad inferos est releganda, vndè profecta est.

PHIL.

Non est fabula, sed res gesta, multorum testimonio* 1.17 comprobata: quos hîc ex Patre Fitzsimone recensere erit operae praetium: p 1.18 Authores (inquit ille) celebriores, qui sequentem paulò pòst ordinationem▪ hanc in Taberna, vel canpona factam intelligit) luci vel in terminis, vel ex necessaria consequutione prodiderunt, sunt Sande∣rus, Parsonius, a Sacrabosco, Kellisonus, F. T. qui supplementum discussio∣nis nuper emisit, Thomas Haberley, D. Bluettus &c. E•• quibus aliqu•• im∣midiatè, alij mediatè per viros integerrimos id acceperunt ab oculato teste Thom•• Neal, professore Hebraico Oxoniensi; & illi omnes exceptione sunt maiores. Quibus (quatenus in Anglia pseudo▪ Episcopis, & Ministris, vllam à puris putis Laicis negant distinctionem) accedunt Bristous, Har∣dingus, Stapletonus (qui alibi notorium esse dicit eos non modo non canom∣cè, sed nec ad normam à Statuto praescriptam esse ordinatos) Reginaldus, Rhemenses Angli; inclyta cer••e nomina. Item ex reformatis ipsis Fulkus, Whitakerus, Po••••llus, Beza. Quòd si vlteriùs aliquid ad rei certitudinem requiratur, Puritanis arbitris facilè constabit, partim conceptis verbis, par∣tim sensu expresso dic••nt••••••s, Episcoporum in Anglia hodiè prosanum or∣di••••m, ac ordinationem in angulo extra congregationem initium ••c pro∣gre〈…〉〈…〉.

ORTH.

Animaduerti (Iesuita) hunc tuum authorum catalogum in quatuor diuisum esse classes, quas ordine retrogrado visum est percurrere. Vt ab illis igitur exordiar, quorum palato ordo Epis∣copalis minimè arridet, eos Ecclesiae nostrae infensos esse hostes nemo nescit; & tamen de capite Manni, vel ordinatione caupona∣riâ, nihil, quid sciam, literis consignârunt. Extat liber cuiusdam ex illa farina hominis, in Parkerum Archiepiscopum, spiritu planè Lucianico conscriptus, in quo quot verba, tot ferè scommata. In hoc libro de Parkeri consecratione facta est mentio, tamen de ca∣pite equino, de Taberna, aut caupona ne verbum quidem. Si quis fortè putet disciplinae demonstratorem, per ordinationem in an∣gulo hanc ipsam de qua agimus intelligere, veresunile est eundem hoc conuitium ex Papistarum triuijs arripuisse, vt indè nobis inui∣diam possit constare. Haec enim fabula Papistarum est proles genu∣ina, Papistis, non Puritanis suam debet originem. His igitur missis, vt ad secundam classem veniamus; quae haec tandem impudentia, Iesuita, te nostros homines, qui omnes (ne Bezâ quidem excepto) de Anglorum Episcopis honorificè senserunt, vestris de capite Manni fabulatoribus accensere, & connumerare? Deinde inclyta illa nomina, vt appellas, quae in secunda collocásti acie, quamuis o∣dio in nos flagrant capitali, de hac inclyta fabula nihil prodiderū••. Celebriores igitur tui authores ad vnam duntaxat Phalangem omnes sunt redacti, nec eam fortas••è integram. Nam Sanderus, Mendaciorum concinnator longè celeberrimus, quamuis primorū nostrorum antistitum inaugurationem odiosè exagitet, huius fabu∣lae non meminit. Reliqui quos commemoras, tui sunt, Parsonius, Sacroboscus, Kellisonus, Fitzherbertus; quibus alios potes adiun∣gere, authorem scilicet demonstrationum Protestantium, Champ∣naeum, Fluddum, Waddesworthum, & denique quem nondum mihi videre contigit, Constabulum. Caeterùm, celebres isti tui au∣thores, quot tandem erunt? Champnaeus, Sacroboscus, & alij non∣nulli hoc à Bluetto in castro Wisbicensi didicerunt, alij à Thoma Haberleo, horum vterque à Thoma Nealo. Caeteri igitur secun∣darium (vt ita dicam) & aliundè deriuatum dant testimonium, Nealus primarium & primitiuum. Caeteri à Nealo, Nealus à pa∣tre mendaciorum haec hausit. Caeteri igitur dimittantur, solus enim Nealus huius mendacij Dedalus est, & architectus.

Quis autem ille? Certè Papista, qui ex samiliaribus erat Bonneri,* 1.19 teste q 1.20 Champnaeo, vel Capellanus, teste r 1.21 Sacrobosco. At fortè i••∣ratus dixit testimonium; nequaquam. At fortè apud Iudicem; non id quidem, sed mussitauit in angulo. Iam aequus iudicet arbiter, an fides Papistae, inimici nostri familiari, iniurato, non apud Iudicem, sed apud suos in angulo garrienti, contra tot Praelatos, contra Ar∣chiua, contra omnes Regni qui tum floruerunt ordines, contra tan∣tum, qui adhuc superstes est, herôem sit adhibenda.

PHIL.

Er at s 1.22 oculatus testis, & quod ipse vidit, t 1.23 antiquis co••fesse∣ribus retulit.

ORT.

Vel natabāt oculi, vel sibi hoc per somniū videre visus est.

PHIL.

Immò ad totam hanc scenicam ordinationem spectan∣dam destinato consilio Oxoniâ Londinum aduênit.

ORTH.

Itáne verò? Ergo de eâdem antea Oxoniae acceperat. Quid? De ordinatione cauponaria?

PHIL.

De futura ordinatione; quae cùm res alioqui non suc∣cederet, ex euentu facta est cauponaria: cui etiam ipse in propria persona interfuit.

ORTH.

Quaero igitur, an Parkero, & reliquis Praelatis notus esset, an ignotus? Si notus, profectò Papistam, & capitalis eorum hostis seruulum nullo modo admisissent, sed praecipitem deturbâs∣sent. Sin ignotus, quomodò in tantorum hominum contuberni∣um summa cum impudentia se ingerere audebat? Vide quaeso haec tota narratio, quàm sit parùm credibilis.

PHIL.

u 1.24 Ne{que} Catholici soli, qui aduer sarijs nostris suspectae fidei vi∣deri* 1.25 possunt, solennis huius ad caput Manni conuentus testes sunt, sed etiam Iohannes Stowus, celeberrimus Angliae Chronographus, reformatae Religi∣onis professor, idem testatus est.

ORTH.

Ecquid scripsit Stowus de capite Manni?

PHIL.

x 1.26 Non quidem scriptis suis hoc testatus est (non ausus est enim) sed verbo, quibusdam familiaribus suis amicis, integerrimae fidei viris, quorum aliqui adhuc viuunt, idémque testantur.

ORTH.

Qui tandem illi? Libenter enim eos conuenire vellem.

PHIL.

y 1.27 Cùm non minùs timeāt hoc de eo iam mortuo publicè affirma∣re, quā ipse, dum viueret, verebatur i••••ud scribere, non sunt hîc nominandi.

ORTH.

Quid est ludere par impar, si hoc non est?

PHIL.

z 1.28 De hac re in manuscriptis eruditi Henrici Constabili, nobilis, &, vt omnes norunt qui eum nouerunt, magni acris{que} ingenij, & qui leui∣bus coniecturis non mouebatur, ista reperio. a 1.29 Parkerus à duobus ad summū haereticis Sacerdotibus, non Episcopis, ordinatus fuit. Si tamen Barlous Sco∣raeo in ea actione astiterit, quod me quidem latet: Senex enim Landauensis Episcopus, qui ad locum consecrationi Parkeri & caeterorū designatum ad∣ductus fuit, se lumine oculorum priuatum simulabat, ne tantum sacrilegium committeret. Vndè factum est vt ad Scoraeum recurrerent, de quo priùs non cogitárunt: quod non tantùm Catholici integerrinae fidei, qui rei gestae te∣stes erant oculati, testantur, sed etiam Iohannes Stowus eiusdem rei testis est, qui omnes huius actionis circumstantias diligenter perquisiuit, tamet si illas in Chronico suo referre non ausus sit. Haec ille.

ORTH.

Primò, hic author tuus nobilis duo nobilia protulit men∣dacia. Primum, quòd dicat Parkerum à duobus ad summum ord••∣natum esse; secundum, quòd asserat eiusdem ordinatores Sacerdo∣tes duntaxat fuisse, & non Episcopos. Deindè quae de Landauensi, Scoraeo, Iohanne Stowo subiungis, scopum non feriunt. Champ∣naeus huius solennis ad insigne capitis Manni conuentus testem ad∣ducere voluit Iohannem Stowum, qui tamen hac in causa penitùs obmutescit. Stowi silentio mederi voluit, Henrico Constabilo, magni acrisque ingenij viro, in testimonium vocato: Hic tamen

vir magnus nil magni at••••ht. Nam licèt oculorum acie esset acer∣rimus, nobis{que} acriter insensus, & omnia circumspiceret, caput••a∣men Manni videre non potuit.

PHIL.

b 1.30 Quòd ista de Stowo non sum conficta, praeter praedicta testi∣monia, hoc suppetit valdè probabile argumentum. Quòd in suo Chronico nullam penitus consecrationis, seu ordinationis Parkeri, neque caeterorum nouorum Episcoporum mentionem facit, sed adeò omninò eam silentio ••b∣uoluit, ac si nihil tale extitisset!

ORTH.

Sic igitur argumentaris. Stowus consecrationis Par∣keri omninò non meminit; ergo Parkerus, ex sententia Stowi, con∣secratus fuit in Taberna ad insigne capitis Manni. O valdè proba∣bile argumentum.

PHIL.

c 1.31 Hutus silentij, omnibus benè ponderatis, alia probabilis ratio allegari nequit, ••isi quia odium & indignationem, veritatem dicendo, ••ibi parere timuerit. Primùm enim clarum est, nihil esse mem••riâ dignum, praesertim Londini, gestum, quod (quamuis multò mino•• is moment•• quam sit tot nouorum Episcoporum, ipsiúsque Metropolitam, atque ipsius etiam Londinensis Episcopi consecratio & ordinatio) praetermittere soleat. Se∣cundò, specialem erga Parkerum obseruantiam profitetur, ac proinde multa leuioris momenti, quàm est eius in Archiepiscopum consecratio, de ••o re∣ferre non omisit. Tertiò, omnes Chronographi diligentem a••hibent ope∣ram in notandis innouationibus, & consuetudinum antiquarum immuta∣tionibus, in rebus praecipuè maioris momenti, vt s••nt consecrationes Episco∣pales. Quartò, consecrationem, inthronizationem, Pallij receptionem, im∣mo & primum sacrum Cardinalis Poli, immediati Parkeri praedecess••ris, satis fuse describit, quae tamen ordinaria omnibus antecedentibus Episcopis suerunt. Multò ergo minùs Parkeri consecrationem, quàm adeo singula∣rem & inusitatam satetur Masonus, vt omnium Episcoporum à sanci•• Au∣gustino (& si dixisset ab ipso Christo, non nuntitus suisset) consecrationi dissimilis ac dispar fuerit, ex obliuione praeterire non potuerit. Quintè, praeter alias ad Religionem spectantes innouationes, l••uioris po••deris quàm est noui Cleri institutio, quas anno illo 1559. deseribit, depriuationis Ca∣tholicorum Episcoporum mense Iulio factae meminit, quòd nouorum creati∣onem & ordinationem eum obliuisci non potuit per mittere, praescrtim cùm Bonneri, & reliquorum Catholicorum Episcoporum, sub Eduardo sexto è sedibus suis ••iectorum restitutionem, & i•• sedes suas i••••••usorum expul••••∣nem sub Maria Regina simul coniunxerat. His omni••us recte considerat••s, aliam tam pertina••is de consecratione Parkeri & ••aeterorum, silemij ratio∣nem fuisse, praeter meram obliuionem, necess•• est affirmare.

ORTH.

Primò, non fuit tunc temporis nou•• ministerij institu∣tio, sed tantùm restitutio; nec vlla in Parkeri consecratione emi∣cuit innouatio, sed potiùs renouatio. Quamuis enim Parkerus om∣nium Cantuariensium Episcoporum primus, sin•• tot redundanti∣bus sacraretur caeremonijs, multi tamen ante cum Episcopi, eodent planè ac ille per omnia modo, Regnant•• Eduardo▪ sunt inaugurati. Nihil igitur hic nouum, aut pr•••••••• ordinem. Verùm si Archie∣piscopus C••ntuariensis, & to•• Episcop•••••• Tabe••na ordinati ••••i••∣sent.

hoc iure dici potuisset nouum & extraordinarium, quippe ab orbe condito inauditum, & omnibus futuris seculis admirandum. Quis hîc historicus nouitatum auidus, calamum suum à scribendo temperasset? Vel si hoc Stowus non auderet, Sanderus tamen (qui omnia quae in nos odium concitare possint, vndique corrasit) non tacuisset; praesertim cum de his ipsis Episcopis, & eorum inau∣guratione tam malignè loquatur. Secundò, quale demum est hoc argumentum ab hominis non testimonio, sed taciturnitate scilicet deductum? Quid hoc rei est? An tu testem adducis sine testimonio? Quasi verò ab historici silentio mutum valeret argumentum; vel quasi locus esset coniecturis, cū nos authenticas tabulas clarissima•• in mediū producamus. Deinde quis tandem fuit iste Stowus, cuius mutum & elingue testimonium splendidissimis Ecclesiae Anglica∣nae Archiuis, & Regni totius voci canorae & sonanti opponeretur? Tertiò, Videamus quomodo hoc egregiū concinnari oporteat ar∣gumentum. An sic disputabis? Stowus de Parkeri consecratione in capella Lambethana ne meminit quidē; ergo proculdubio non est ibi cōsecratus? Cui rationē similē repono: Stowus de Parkeri con∣secratione ad caput Manni ne meminit quidem, ergo proculdubio non est ibi consecratus. Haec ratio si non valeat, nec valebit tua; tua si sit neruosa, profectò haec eneruis esse non potest. Vel fortè sic ra∣tionem institues? Stowus de consecratione Parkeri Lambethana mentionem nō facit; ergo secundū Stowum sacratus fuit in Taber∣na. Nam vel hic vel illic inauguratum esse omnes consentiunt. Sed huic quo{que} rationi similē regero. Stowus de consecratione Parkeri Tabernariâ mentionem non facit, ergo secundùm Stowum sacratus fuit in capella Lambethana; nā vel hîc vel illic inauguratū esse om∣nes consentiunt. Hoc igitur à silentio argumentum silere potuisses.

PHIL.

Nec eius silentium modò, sed verba etiam diserta hoc* 1.32 idem docent. Nam, de Henrici secundi Gallorum Regis exequijs agens, d 1.33 Dicit expresse Scoraeum, loco Grindalli Episcopi Londinensis, con∣cionem habuisse in Ecclesia Sancti Pauli, dum Iusta Henrici 2. Galliarum Regis ibidem celebrarentur, die nono Septembris, an. 1559. Cum igitur di∣cat Grindallum tunc fuisse Episcop. Londin. clarum est eum ordinatū fuisse tres integros menses ante Parkerū, si acta Masoni sint certae fidei, qui tamen inijsdem actis, ipsum Grindallum ordinasse dicitur. Deinde cū in eodē loco iam appellasset Parkerum Archiepiscopum Cantuariensem electum, & ta∣men Grindallum nominat Episcopū Londinensem absolutè abs{que} particula diminuente, apertū inter eos facit discrimē, & ostendit eum tunc fuisse non tantū electum, sed & sacratū Episcopum, scilicet, iuxta modum iam dictū.

ORTH.

Haec ieiuna & frigida est coniectura. Quamuis enim Grindallus eo tēpore ex rigore legis Dominus electus sedis Lon∣dinensis esset appellandus, quis tamen nescit solere homines, sic e∣lectum Episcopum, simpliciter, amoris & honoris ergo, indigitare? Quare ex hoc honoris vocabulo per charientismū communicato, Grindallum iam antea sacratū fuisse non licet concludere, multó{que} minùs fuisse installatum, quod tamen hinc similiter inferre moli∣tur

Champnaeus. Sed quae demum est haec dementia, ex huiusmodi titulis & voculis inanes coniecturas aucupari, cum tabulae authen∣ticae, testes veritatis, rem totam viuis nobis coloribus depingant? De Grindalli igitur consecratione consulantur e 1.34 Archiua; respon∣debunt celebratā fuisse Decembris die vicesimo primo, An. Dom. 1559. Consulatur de eiusdem installatione Arch••••p••scopi Cantua∣riensis f 1.35 mandatum; profectò mensis eiusdem die eodem datum es∣se liquidò comperies. Consulatur etiam Episcopi Londinensis Re∣gistrum, at{que} Grindallum in sedis suae possessionem mensis die intromissum constabit. Sed age: fingamus rem ita se habere, ••rout delirat Champnaeus. Nó••ne iam vides quot & quanta sibi vulnera inflixerit? Nam primò, Grindallum & Parkerum eodē die sacratos esse g 1.36 alibi innuit: hic consecrationem Grindalli, Parkeri consecratione aliquot mensibus ••••isse priorem. Secundò, Si Grin∣dallus ante nonum diem Septembris erat sacratus, id{que} ad Insigne capitis Manni, cùm Parkerus nondum erat sacratus, sed electus tantùm, hinc sequitur altera contradictio, nempe Parkerum, quem ibi sacratum esse, est vestra vetus cantilena, ibidem sacratum non fuisse, vel saltem eo loci duas, tempore destinctas, fuisse consecrati∣ones; quod tamen somniatorū vestrorum nemo adhuc som••i••uit.

PHIL.

Hoc inde non colligitur, sed potiùs contrarium. Nam cùm in eo∣dem* 1.37 loco iam citato Stowus vocet Scoraeum, Episcopum Herefordensem ele∣ctum, & Barloum, Cicestrensem electum, qui tamen à Masono ponuntur consecrati multis ante illud tempus annis, non potest, ex ••o quod Park••us dicatur Archiepiscopus electus, colligi illum non fuisse tunc omni•••• sacra∣tum, sed tantùm non fuisse in sua Cathedra inthronizatum.

ORTH.

Quoad inthronizationē rectè mones. In omnibus enim, siue nouis, siue veteranis, ab Episcopi electi titulo legitimè del••to, ad non installationem sequitur argumentum; vt Socrates est huius vel illius sedis Episcopus electus, ergo nondum est in huius vel il∣lius sedis possessionem realem & actualem introductas. Quampn∣mùm autem est introductus, inthronizatus aut installatus, de••••••it dici Episcopus electus, & appellandus est huius aut illius loci Epis∣copus absolutè, ac simpliciter. Barlous igitur, Scorae••s, & Parkerus, dum adhuc ex praescripto legis suarum sedium dicerentur Domini electi, earundem sedium nondum erant actu & absolute Episcopi. Caeterum, si consecrationem spectes, non est eadem ratio veterum Episcoporū qui iam denuò electi sunt, vt ad aliam Ecclesiam t••••n∣seant, ac recentium qui iam eliguntur, vt primâ vice ad Cathed••am Episcopalem promoueantur. In illis, ab el••ctionis titulo, ad conse∣crationis negationem non s••quitur argumentum. V〈…〉〈…〉; si si•• disputes, Cuthbertus Tonstallus erat aliquādo elect••S D••••••lmen∣sis, ergo tunc temporis non fuit sacratus. Non v〈…〉〈…〉; quia Tonstallus vel ante hanc electionem erat vetus Episcopus, Londinensi, sc. licet, ac proinde, antequam Londinensem possi••e∣ret Ecclesiam, co••secratus. Verum si sic argumenteris; Tonstallus erat aliquandò electus Londinensis, ergo tunc tēporis n••ndu ••rat

inauguratus; hoc satis validum est argumentum, quia tunc primùm erat nouus electus, ac recens candidatus, nec vllâ anteà potitus est sede, ratione cuius sacrari potuit. Quocirca licèt Barlous & Scoraeus tunc essent Episcopi electi, hic Herefordensis, ille Cice∣strensis, non tamen indè colligitur illos nondum fuisse sacratos; nam veteres erant Episcopi, & anteà consecrati, vt priores suos E∣piscopatus administrare possent: Caeterùm satis solidum est argu∣mentum, si quis dicat; Parkerus tunc erat electus Cantuariensis, ergo illo tempore nondum consecratus. Cuius rei haec est ratio, quòd tum primùm factus sit Episcopus, nec, ante susceptum Cantu∣ariensem, vllum vnquam administraret Episcopatum. Hactenus de Iohanne Stowo, apud quem nihil penitùs occurrit, ex quo caput equinum fabricare potes. Pudeat igitur vos tam insulsae fabulae, quae nullà omninò probabilitatis specie, vel vmbrà nititur.

Ecquis enim adeò insanit, vt credat homines tam doctos & pru∣dentes in Taberna ordinari voluisse, quùm tot illis vbique pate∣rent Ecclesiae?

PHIL.

i 1.38 Hoc nonnihil probabilitatis primâ facie habere videtur; sed, si res ipsa penitiùs i••spici••tur, parùm soliditatis in eo rep. ritur. Vera enim huius ratio erat, quia cùm nulla esset illis spes Episcopum Landauen∣sem, à quo conscerationem recipere ••upiebant & expectabant, ad Ecclesias suas ad ducen li, talem locum ad id efficiendum elegerunt, ad quem ipse ac∣cedere non haesitaret, indéque factum est vt ad caput Manni ex condicto conuenirent.

ORTH.

Quae tanta fuit causa vt Landauensis operam tam im∣pensè exp••••erent?

PHIL.

Causa fuit aliorum Episcoporum, qui manus candida∣tis impo••erent, defectus.

ORTH.

Nihil hoc responso futilius. Etenim ad septem Epis∣copos, suas d•• Parkeri confirmatione & consecratione literas pa∣tentes misisse Elizabetham, paulò pòst liquebit. Sed dic porrò, quid Landa••••••si in causa fuit, cur hanc tantoperè ordinandi detre∣ctaret pro••inciam?

PHIL.

Quum ad insigne capitis Manni conuenirent candida∣ti, k 1.39 Va•• ordines collaturus venit Landauensis, homo senex & simplex; quod vt intellexit Bonnerus, tunc decanus Episcoporum in Anglia, misitè tur••i Londinensi (vbi Religionis causa detinebatur) Capellanum suum, qui Landauensi, proposita excommunicationis poena, prohiberet nouos candi∣datos ordinare. Ea autem denunciatione territus Landauensis, pedem re∣tulit, multiplicique tergiuersatione vsus, sacrilegam vitauit ordinatio∣nem.

ORTH.

Hic considerandi sunt Bonnerus qui misit, Capellanus per quem, & Landauensis ad quem. Et vt à Bonnero exordiar, quid sibi vult hic titulus, Decanus Episcoporum?

PHIL.

Omnes euiusque prouinciae Episcopi, quantumuis in∣signes & illustres, respectu primatis & Metropolitani sui, antiqui∣tùs

Suffraganei dicebantur. In prouincia autem Cantuariensi (vt testatur l 1.40 antiquitatum Britannicarum Author) quaedam ••••••era, vt Suffraganei, Archiepiscopo suo praestabant. Primus itaque sub primate ho∣nos Londinensi Episcopo est delatus. Is in Synodo & Coll••gto Episcop••••••m Cantuariensis Prouinciae Decanus dictus est. Post Londinensem Wi••••o∣niensis in summo honore apud primatem fuit, quia Cancellarius eius nomi∣nabatur. m 1.41 Post Wintoniensem Lincolniensis Vicecancellarius, fuit, ••um Sarisburiensis praecentor, deinde Wigorniensis capellanus, & Rossensis cru∣ciger Metropolitani sui fuerunt. Bonnerus igitur, cùm iam esset an∣tistes Londinensis, meritò appellatur Decanus Episcoporum.

ORTH.

Falleris, Philodoxe. Nam Episcopatu Londinensi, & per consequens Episcoporum decanatu, iam antè exutus est. Et si fingamus eodem adhuc functum esse officio, quid tum posteà? Er∣góne, vt Decanus, in Landauensem fulminare potuit? Munus De∣cani in hoc si••um erat; vt n 1.42 quod à Metropolitano decretum per pro∣uinciam suam mandabatur, literis suis ad reliquos praesules exequeretur. At Bonnerus à Metropolitano suo mandatum hâc de re nullum acce∣perat. Sede enim vacante, nullus erat Metropolitanus, à quo ac∣ciperet. Vt Decanus igitur hoc facere non potuit. Praeterea lege cautum est Parliamentaria, o 1.43 vt si qua persona admiserit, defenderit, ap∣probanerit, secerit aut exercuerit vllas censuras, excommunicationes, in∣terdictiones, prohibitiones, vel quodlibet aliud eò tendens, vt illius ac•• (de consecratione) impediatur exercitium, omnis ita delinquens incurreret poenam de Praemun••re. Ecquis iam credat Bonnerum, ab Episcopat•• Londinensi iam depositum, & incarceratum, bruta sua fulmina in Antonium Landanensem, vel Papistarum iudicio verum Episco∣pum, hoc ipso nomine quòd mandatum Regium, tum Regni Sta∣tutis, tum Ecclesiae canonibus consentaneum, praestaret, i••cu∣lari voluisse? Profectò hoc si fecit Bonnerus, id fecit quod erat Bonnero, id est, lanio, & carnifice dignum. Iam proximo loco aliquid de capellano est dicendum; qui an Nealus fuerit ne••ne, haud sanè scio: fuisse tamen suspicor, quia has minas per Nealum ad Landauensem allatas esse dicit p 1.44 Champnaeus. Sed quisquis fuit, si Bonnero fulminanti assisteret, simili poenae de Praemunire iuxta Statutum erat obnoxius: quem si tanta poena, à tantae Princi∣pis tam sancto mandato tàm petulanter viol••ndo cohibere non potuit, oportuit gnauiter esse impudentem. Dign••s sanè Bonnero capellanus, dignum tali patella operculum. Iam vt ad Landauen∣sem veniam, an est credibile quem vniuersi Angliae Episcopi à ve∣ra religione, & officio in Princip••m retrahere non poter••n••, illam, iam vnius depositi & incarcerati nimis perterritū, ab offi••io in prin∣cipem praestando resiluisse? Ab officio inquam quod & Canones Ecclesi••, & mandatum Regium, & acta Parliamentaria exigeb••nt? An qui P••pae libellum repudij miserat, is vnius Papistae adeo metu∣erit mania terriculamenta? Quàm enim essent in••nia vel in•••• patet, quòd in ciuitate Londinensi multae sint Ecclesiae in quas

Episcopus Londinensis nullam omninò iurisdictionem obtinet, nempe parochiae Archiepiscopo peculiares, quae (vt habet Author q 1.45 antiquitatum Britannicarum) soli Archiepiscopo subijciuntur. In ha∣rum aliqua ordines conferre potuit Landauensis, interim vt ab Episcopi Londinensis iurisdictione liber esset & immunis. Nul∣la igitur fuit tanti metus causa. Sed gratificemur tibi, & pona∣mus Landauensem prae metu pedem retulisse; nulla tamen ratio reddi potest satis idonea, cur, Ecclesijs vbique patentibus, tanto∣rum praesulum consecratio in Taberna fieret.

PHIL.

Fortè ob pudorem latere voluerunt.

ORTH.

Ergo Nealum ad suum consortium admittere nolu∣issent; verùm nihil hîc erat pudendum.

PHIL.

An suppe••ebat idoneus consecrantium numerus?

ORTH.

Dixi tibi, & fusiùs suo loco sum dicturus. Caete∣rùm si, vrgente necessitate, à solo Scoraeo initiati fuissent, nihil tamen esset quod ruborem incuteret. r 1.46 Euagrius à solo Paulino est sacratus; quem tamen legitimum fuisse Episcopum ipse Ro∣manus agnouit s 1.47 Pontifex.

PHIL.

Ridiculè sunt ordinati.

ORTH.

Haec vestra sunt conuitia & mendacia. Omnia enim, eodem, quo hodiè, modo sunt peracta: id est, honestè, & decorè, adhibitis precibus, concione, & sacra Coena. Nulla igitur causa reddi potest cur angulos quaererent.

Sed videamus porrò quinam illi sint, quibus in loco adeo illu∣stri* 1.48 tam bellè ordinari contigit. t 1.49 Kellisonus dicit, se accepisse ali∣quot ex nouis nostris superintendentibus ibi fuisse ordinatos, sed nemi∣nem nominat. u 1.50 Sacroboscus ibidem; Scoraeum candidatis, qui sub initio Regni Elizabethae creandi erant Episcopi, & illorum quosdam Scoraeo vicissim manus imposuisse narrat. x 1.51 Parsonius Iuellum, Sandesium, Hornum, Grindallum introducit, in quorum tamen nominibus recensendis, ne fortè erret, nonnihil haesitat; his ta∣men alios, quorum nomina non commemorat, adiungendos cen∣set. y 1.52 Fitz-Simon primo loco meminit Parkeri, tum Grindalli, Hor∣n••, & Sandesij, caeteros quoque eodem modo ordinatos esse in∣n••it. z 1.53 Champnaeus, se totam consecrationis omnium primorum nostrorum Episcoporum seriem narraturum profitetur, & mox han•• insulsam de capite equino attexit fabulam, his verbis: Ad insigne capitis Manni in Cheapeside, ex condicto conuenerunt illi omnes qu•• ad Episcopatus iam vacantes, siue per mortem, qualis fuit a 1.54 solus Can∣t••riensis, siue per iniustam depositionem, quales erant omnes reliqui. Eo∣rum nomina capite proximo recensentur. Sic ille. At proximo capite, praeter Parkerum, nominantur quatuordecim; nempe Grindallus, Hornus, Coxus, Bullinghamus, Benthamus, Barcklaius, Alleius, Sandesius, Scamblerus, Dauis, Yongus, Pilkintonus, Bestus, Dow∣namus. Hos igitur vniuersos, numero quindecim, in caupona in∣auguratos fuisse tradit Champnaeus. Multò modestiùs b 1.55 Iacobus

Waddesworthus, primi nostri Episcopi consecrationem ibi tentatam esse dicit, sed non peractam. Non ausus est dicere omnium, sed pri∣mi duntaxat. Quis autem ille? Certè, siue dignitatis, siue tempo∣ris spectemus ordinem, primus erat Parkerus. Huius igitut iaxta Waddesworthum ibi tentata fuit consecratio, sed non peracta. Vide iam obsecro quàm pulchrè inter se conueniant. Omnes ibi conse∣cratos esse, inquit Champnaeus: non omnes, sed aliquot, dicit Kel∣lisonus: ne vnum quidem ibi sacratum esse, innuit Waddeswor∣thus. Illi consecrationem ibi peractam esse volunt, Waddeswor∣thus non peractam, sed tentatam duntaxat, nec omnium consecra∣tionem ibi tentatam, sed primi tantùm.

Sed quàm imperitè haec inter se commisceat & confundat Do∣ctor* 1.56 Sorbonicus, ex temporum supputatione clarissimè elucebit. Quaero igitur in quem diem aut mensem incideret haec ordinatio cauponaria? Champnaeus anno 1559. ante nonum diem Septem∣bris contigisse putat; quod prorsus est incredibile. Nemo enim satis sanus cogitare potest, Parkerum consecrari potuisse, ante∣quam Regina de eodem consecrando ad Episcopos diploma suum emitteret. At hoc diploma datum est sexto die c 1.57 Decembris, an∣no 1559. ergo ante sextum Decembris consecrari non potuit. Porrò electionis confirmatio consecrationem necessariò praece∣dit. Quin Parkeri electio d 1.58 confirmata fuit nono Decembris; er∣go ante nonum Decembris non fuit consecratus. Toto igitur coe∣lo errat Doctor Sorbonicus, qui consecrationem ante nonum Sep∣tembris peractam esse putat. Nec quicquam clarius aut rationi magis consentaneum, quàm quod docent authenticae tabulae, testes veritatis, scilicet, hanc consecrationem die dominico, qui incide∣rat in Decembris diem decimum septimum, in capella Lambetha∣na celebratam fuisse. Praeterea ex reliquis, praeter Parkerum, nu∣mero quatuordecim alij consecrati sunt eodem quo Parkerus mense, sed non eodem die, vt Grindallus, Coxus, Sandesius. Nam Parkerus sacratus est Decembris decimo septimo, illi eiusdem Decembris vicesimo primo. Alij eodem anno, sed non eodem mense, vt Bullingamus, Iuellus, Dauis, Benthamus, & Barklaius, qui sacrati sunt, non in Decembri, vt Parkerus, sed vel in Ianuario, vt Bullingamus, Iuellus, & Dauis; vel in Martio, vt Bentham, & Barklaius. Alij sub eodem Principe, sed non eodem anno, vt Hornus, Alleius, Scamblerus, Pilkintonus. Nam Parkerus in∣auguratus est anno Elizabethae secundo, isti autem tertio: hos tamen vniuersos, vno quasi partu & enixu, ex capite equino prognatos esse somniat & delirat Doctor Sorbonicus. Denique Scoraeum reliquos consecrasse, & ab eorum nonnullis vice ver∣sa consecratum fuisse (quod narrant e 1.59 Sacroboscus & f 1.60 Fitz-Simon▪ est mendacium plusquam Iesuiticum, & omnem superat impuden∣tiam. Ita huius commenti falsitas retegitur, quod nullum alium in finem excogitatum fuit, quàm vt ministerio nostro, & Christi,

quod praedicamus, Euangelio odium concitaret, Papaeque vt pla∣cerent, quas fecistis, fabulas. Siccine homines literarum, & Reli∣gionis laude gloriantes? Siccine tantum pietatis ac sinceritatis prae se ferentes? Quae tamen ego (Philodoxe) mirari desinam, quia haec praxis doctrinae vestrae ad amussim respondet. Docetis enim mendacium officiosum in peccatis duntaxat g 1.61 venialibus nu∣merandum esse. Cui autem, obsecro, pia haec officia potiùs prae∣standa sunt, quàm Romanae Ecclesiae, reliquarum omnium indul∣gentissimae matri? Ecquid autem illi gratiùs contingere potest, quàm si nobis, quos de schismate & haeresi postulauit & condem∣nauit, aeternam inuras maculam? Ista igitur à vobis officiosè fingi non mirabor; vereri potiùs subit, ne haec tam praeclara in Ecclesi∣am facinora tandem aliquando euadant meritoria. Sed attende (Philodoxe) h 1.62 plaga flagelli efficit vibicem, plaga linguae confringit ossa: ac memineris, os i 1.63 mentiens perdere animam; & omnibus k 1.64 mendacibus portionem esse assignatam in stagno ardente igni & sulphure.

Notes

• a 1.1

  ••an••us equus br••ui••r. Isid. Orig. l. ••2. c. 1.
• b 1.2

  Impr. Lo••an. ann. 1567.
• c 1.3

  Greg. presb. in vita Greg. Naz.
• d 1.4

  Replic. ad doct. Su••l p. 31.
• e 1.5

  Britannom. p. 321.
• f 1.6

  Lib. 6. cap. 7.
• g 1.7

  Anno 963.
• h 1.8

  Uide Tort. Tort p. 1••2.
• i 1.9

  Ibid.
• k 1.10

  Ibid.
• l 1.11

  Eccles. Angl. Troph••a. anno 1584.
• * 1.12

  3
• m 1.13

  Reg. Parker. ••. 1. ••ol. 9.
• * 1.14

  4
• n 1.15

  25. Hen. ••. c. 20
• o 1.16

  Forma conse∣crandi in praefat.
• * 1.17

  6
• p 1.18

  Britau. p. 316.
• * 1.19

  7
• q 1.20

  Champ. p 498.
• r 1.21

  Christ. à Sacro∣bosco de inue∣stig. eccl. cap. 4.
• s 1.22

  Champ. p. 499.
• t 1.23

  Sacrobos. ibid.
• u 1.24

  Champ. p. 501▪
• * 1.25

  8
• x 1.26

  Jbid.
• y 1.27

  Ibid.
• z 1.28

  Ibid.
• a 1.29

  Henricus Constabilus.
• b 1.30

  Champ. p. 502.
• c 1.31

  Ibid.
• * 1.32

  9
• d 1.33

  Champ. p. 505.
• e 1.34

  Reg. Park. ••. 1. f. 18.
• f 1.35

  Ibid.
• g 1.36

  I•• edit. Angl. p 194 collat. 〈◊〉〈◊〉 p. 203.
• * 1.37

  •• Champ. p. 506.
• i 1.38

  Champ. p. 500.
• k 1.39

  Sacrobos. d•• inuestig. ••br. eccles. cap. 4.
• l 1.40

  Pag. 20.
• m 1.41

  Pag. 21.
• n 1.42

  A••tiq. Brit. p. 20.
• o 1.43

  ••5. H. 8. c. 20.
• p 1.44

  P. 49••.
• q 1.45

  Pag. 33.
• r 1.46

  Theodoret. l. 5. c. 23.
• s 1.47

  Vid. Bin. t. 1. p. ••79. in not. in ep. 17. Junoc. 1.
• * 1.48

  11
• t 1.49

  Kellis. repl. ad Doctor Sutl. p. 31
• u 1.50

  Sacrobos. de in∣uestig. Chr. eccl. c. 4.
• x 1.51

  In praesat. discus. pr••fix. n. 135.
• y 1.52

  Fitz-Sim. Britannom. l. 3. c 5 p. 32••.
• z 1.53

  Champ. ••. 194. cd•• Angl.
• a 1.54

  Falsum nam Sar••••b. quoque per mortem va∣caba••. & Ban∣chorensis. & Nor••.
• b 1.55

  In ••p. n. ••.
• * 1.56

  12
• c 1.57

  Registr. Park. t. 1. fol. 3.
• d 1.58

  Ex eodem Registre.
• e 1.59

  Dei〈…〉〈…〉. 4.
• f 1.60

  〈…〉〈…〉 ••. ••••1.
• g 1.61

  Bellar. de amiss. grat. l. 3. c. 8.
• h 1.62

  Ecclus 28. 17.
• i 1.63

  Sap. 1. 11.
• k 1.64

  Apoc. 21. 8.