Vindiciæ Ecclesiæ Anglicanæ; siue De legitimo eiusdem ministerio id est, de episcoporum successione, consecratione, electione & confirmatione; item, de presbyterorum, & diaconorum ordinatione, libri V. In quibus Ecclesia Anglicana à Bellarmini, Sanderi, Bristoi, Hardingi, Alani, Stapletoni, Parsonij, Kellisoni, Eudæmonis, Becani, aliorúmque romanistarum calumnijs, & contumelijs vindicatur. Editio secunda, priori Anglicanâ longè auctior, & emendatior. Cui inter alia accesserunt ad Fitzherberti presbyteri, Fitz-Simonis Iesuitæ, D. Kellisoni, Champnæi Sorbonistæ, Fluddi, & nescio cujus anonymi exceptiones suis quæque locis intertextæ responsiones. Opus ex idiomate Anglicano traductum, & locupletatum ab ipso authore Franc. Masono, in S. Theologia Bacchal. Archidiacono Norfolc. et socio Colleg. Mertonensis apud Oxonienses.

De Episcopis sub H. 8.

CAP. XII. De Episcopis tempore Henrici octaui post extermina∣tum pontificem consecratis.

• Partes 2.
  • Recapitulatio breuis. 1
  • tractatio de
    • Sacrandis. 2
    • Sacrantibus. 3
    • Sacrandi forma. 4
    • Sacrationis effectu. 5

ORTH.

VTigitur summa rerum capita, quae hactenus copiosè sunt tractata, breui complectar; nullam Anglorum Episcopis, Cranmero antiquioribus, litem intendis.

PHIL.

Nullam prorsus.

ORTH.

Ipsum autem Cranmerum, à tribus, secundùm illustrem illum, de quo disputamus, Canonem, idque iuxta for∣mam Ecclesiae inauguratum concedis.

PHIL.

Concedo.

ORTH.

Porrò vnumquemque, ita inauguratum, suum Episco∣palem habere characterem asseris.

PHIL.

Planè assero.

ORTH.

Praeterea hunc characterem adeò esse indelebilem, vt non schismate, non haeresi, non censuris ecclesiasticis, non inter∣dicto, non degradatione, ne anathemate quidem, eradi possit, aut expungi.

PHIL.

Hoc celeberrimorum Conciliorum, Florentini scili∣cet, & Tridentini authoritate nititur.

ORTH.

Vbicunque verò occurrit hic character, etiamsi in haeretico aut schismatico, ibi affirmas Deum adesse, & concurrere, ex pacto, ad effectus supernaturales producendos, nempe ad alium characterem, etiam episcopalem, conferendum.

PHIL.

Modò manus imponantur in personam capacem iux∣ta formam Ecclesiae, idoneo confluente Episcoporum numero.

ORTH.

Vt igitur ad Praesules sub Henrico octauo (vigente* 1.1 praetenso schismate) inauguratos progrediamur, hoc primùm in∣terrogo, an illo tempore prouecti ordinis Episcopalis capaces es∣sent necnè.

PHIL.

Quamuis Henricus summi Pontificis potestatem è Regno suo eliminâuit, Sacrosanctum tamen Missae sacrificium ad finem vsque vitae suae inuiolatum retinuit. Sacerdotium igitur eius tempore collatum verum erat Sacerdotium, in sacrifican∣do corpus & sanguinem Christi versatum. Quapropter nec hae∣resis, nec schisma, nec quicquam aliud obstare potuit, quin isti∣usmodi sacerdotes characteris Episcopalis capaces essent.

ORTH.

Ergo Georgius Brownus, Archiepiscopus Dubli∣nensis, Edmundus Bonnerus primò Herefordensis Antistes, mox Londinensis, Thomas Thirlebeius Westmonasteriensis, & huius generis reliqui ad hunc ordinem capessendum erant idonei.

PHIL.

Non diffiteor.

ORTH.

Si isti, & similes, qui posteà, Maria regno potita, ad Papae obedientiam reuersi sunt, quidni Rowlandus Leyus, Tho∣mas Goodrichius, & Iohannes Hodgskinsus? Omnes enim perin∣de erant missifici, perinde consecrati, Papaeque primatum, regnan∣te Henrico, perinde auersati.

PHIL.

Par omnium erat ratio.

ORTH.

De sacrandis diximus; nunc percontor an sacrantes ta∣les* 1.2 tibi videri soleant, quorū opera, ordo episcopalis alijs impendi potuerit. Sin minùs, de Heatho, Bonnero, & similibus actum erit.

PHIL.

Nulla occurrit dubitandi ratio.

ORTH.

Si Sacrantes erant ad hoc idonei, de numero deinceps est agendum: quaero igitur an illorum temporum consecrationi∣bus, numerus idoneorum semper interfuerit idoneus.

PHIL.

Interfuit.

ORTH.

Ergo Henricus canones illos, qui ternarium episco∣porum numerum exigunt, non antiquauit.

PHIL.

Minimè gentium, sed authoritate a 1.3 Parliamentaria fir∣mauit & stabiliuit. Teste enim b 1.4 Sandero, Comitiorum lege decreuit, Episcopum à tribus cum consensu Metropolitae esse ordinandum, nec alio modo ordinatum pro Episcopo agnosci oportere.

ORTH.

Quotquot igitur regnante Henrico consecrationem sunt 〈◊〉〈◊〉, illi omnes à tribus sacrati videntur.

PHIL.

Rectè; quî enim aliter fieri potuit? c 1.5 Sanderus fate∣tur legem illam fact••m esse ad imitationem antiquorum Cano∣num. Ipsa quoque lex poenam de Praemunire longè grauissimam Episcopis hâc in caus•• impingentibus seu delinquentibus irrogat. Quare haec fuit illorum temporum perpetua praxis.

ORTH.

Et mos perennis, Philodoxe, vt ex ipsis Archiuis est manifestum; ex quibus, in breuem synopsin contractis, huius rei specimen tibi exhibeo.

d 1.6 Rowlandus Leyus cons. ep. Cou. & Lich. 1534. 9. April. à

• Thoma Cant.
• Ioh. Lincoln.
• Christo. Sidon.

e 1.7 Georg. Brown. cons. Archiep. Dublin. 1535. 19. Martij, à

• Thoma Cant.
• Iohn. Roff.
• Nic. Sarum.

Rob. f 1.8 Warton cons. Epis. A∣saph. 1536. secundo Iulij à

• Tho. Cant.
• Ioh. Bangor.
• Will. Noruic.

Rob. g 1.9 Holgat. cons. epis. Lan∣dau. 1537. 25. Martij, à

• Ioh. Roff.
• Nic. Sarum.
• Ioh. Bangor.

Henricus h 1.10 Holbech. cons. Epist. Bristol. 1537. 24. Martij à

• Ioh. Roff.
• Hugo. Wigorn.
• Rob. Asaph.

Will. i 1.11 Finch. consec. suffrag. Taunton. 1538. 7. April à

• Ioh. Roffensi.
• Rob. Asaph.
• Wil. Colcest.

Thom. k 1.12 Thirlebeius cons. Ep. West∣monast. 1540. 9. Decemb. ab

• Edm. Londinensi.
• Nicol. Roff.
• Ioh. Bedford.

Iohn l 1.13 Wakeman cons. Epis. Glouc. 1541. 25. Septemb. à

• Thom. Cant.
• Edmundo Londinens.
• Tho. Westmon.

Arthur m 1.14 Buckley cons. Ep. Bangor. 1541. 19. Febr. à

• Ioh. Sarum.
• Wil. Meneuensi.
• Ioh. Gloucest.

Paul. n 1.15 Bush. cons. Ep. Bristol. 1542. 25. Ian. à

• Nic. Roff.
• Tho. Westmon.
• Ioh. Bedford.

Anto. o 1.16 Kitchin cons. Ep. Landau. 1545. 3. Maij à

• Tho. Westmon.
• Tho. Sidon.
• Suffrag. Salop.

PHIL.

Iam à consecrantibus ad consecrationis formam con∣uertatur, si placet, sermo. Hîc autem sedulò inquirendum, an prisca consecrandi ratio ab Henrico mutata sit, necnè?

ORTH.

Verba p 1.17 Statuti nullam innuunt mutationem, sed omnes benedictiones, caeremonias, & reliqua omnia per legem requisita, cū omnibus debitis circumstantijs adhibenda esse decernunt. Hoc autem Statutum ab Henrico antiquatum non legimus. Porrò si in rebus ad ordinis essentiam spectantibus quicquam immutasset,

Sanderus hoc ipsum ex instituto tractans, vt est credibile, non ta∣cuisset. Is autem disertè testatur, Henricum q 1.18 Caeremoniam & solen∣nem vnctionem, more Ecclesiastico, adhuc in consecratione illa (Episcopa∣li) adhiberi voluisse. Et alibi docet: r 1.19 Episcopos ac presbyteros An∣glican••s, ritu ferè Catholico (excepta Romani Pontificis obedientia, quam omnes abnegabant) ad illud vsque tempus (id est, vsque ad Regnum E∣douardi sexti) ordinatos fuisse. Denique Senatus-consultum Regi∣nae Mariae tempore editum, omnem penitùs eximit scrupulum, in quo sancitum est, s 1.20 Illam demùm diuina officia & sacramenta admini∣strandi formulam, quae vltimo Henrici octaui anno vulgari in vsu fuit, per totum Angliae Regnum & reliqua vniuersa Reginae dominia deinceps vsur∣pandam esse, & frequentandam. Cuius legis Conditores sacrum or∣dinem pro Sacramento habuisse nemo nescit. Eodem igitur mo∣do sacri ordines sub Regina Maria, quo, vltimo Henrici anno cele∣brabantur: & regnante Maria, ex omnium Catholicorum senten∣tia, vera ac legitima ordinandi formula apud Anglos viguit; eadem igitur vltimo Henrici anno seruata est & retenta. Nec tamen ean∣dem vnquam ab Henrico antiquatam, & tum demum restitutam est existimandum; hoc enim nusquam legimus, nunquam audiuimus. Quamobrem legitimam ordinandi formulam per totum Henrici tempus obtinuisse, est clarissimum.

ORTH.

Si personae capaces, à Canonico Episcoporum nume∣ro, secundùm formam Ecclesiae consecrentur, nonne haec consecra∣tio futura est efficax?

PHIL.

Non repugno.

ORTH.

Quotquot igitur ab Henrico, etiam post eliminatum Romanum Pontificem, in ordinem Episcopalem sunt cooptati, il∣li vniuersi consecrationem efficacem ac validam sunt adepti: sin minùs, Bonnerus atque similes sunt puluere obducendi, omnésque Episcopi Mariani è verorum Episcoporum albo, in aeternum sunt expungendi.

PHIL.

Respondeo, fuisse quidem efficacem ad Characterem imprimendum, non tamen ad legitimam ordinationem conferen∣dam. Ad hanc enim in ipso ordinante (vt t 1.21 Champnaeus docet) duo requiruntur, primum est potestas sacramentalis ordinis Episcopalis, quae, iuxta veram ac Catholicam doctrinam, est character spiritualis, indelebilis, & incorruptibilis, animae illius impressus dum ipse ordinaretur, vi ac vir∣tute similis Characteris in eo qui illum ordinauit. Alterum est legitima potestas, ius, seu authoritas exercendi dictam sacramentalem potestatem. Sine istis duobus nemo potest legitimam ordinationem alteri conferre. Sic ille. u 1.22 Et alibi docet, haereticos vel schismaticos primum habere posse, sed non secundum; vnde sequitur cos legitimam ordinati∣onem conferre non posse.

ORTH.

An hoc verum sit, x 1.23 paulò pòst discutiam. Interim ex praemissis tuis concludo, Bonnerum & reliquos vestros, qui in schismate Henriciano (vt y 1.24 Sanderus loquitur) facti sunt antislites, legi∣timam

consecrationem non habuisse, ac proinde nec legitimos fu∣isse Episcopos.

PHIL.

Non erant, fateor; sed aduerte: z 1.25 Est inter ista duo la∣tum discrimen. Primum enim adeo absolutè est necessarium, vt absque eo ordinatio nulla sit, sed ordinatus Laicus manet, sicut prius; vterque tamen, & ordinator, & ordinatus, graue sacrilegium committit. Secundum verò non est necessarium, vt ordinatus characterem seu sacramentalem potesta∣tem accipiat, sed tantùm vt legitimum illius vsum accipere possit, vel, vt alij loquuntur, non est necessarium vt ordinatio valida sit, sed solùm vt li∣cita ••it. Hinc fit vt qui absque primo ordines sacros recipere tentat, iterum ordinari debeat, quia nihil in prima ordinatione recepit: qui verò absque secundo ordinatus sit, non iterum quidem ordinari, sed id tantùm, quod illi deest, suppleri debet. Nostrorum quos commemoras consecratio, li∣cèt impedimenta haberet Canonica, nempe schisma & haeresin, quibus factum est vt minùs esset legitima, talis tamen fuit quae cha∣racterem imprimeret. Impedimenta autem quae obstabant quò minùs esset legitima, posteà, regnante Maria, sunt remota. Omnes enim qui religionis sententia erant Catholici, ab illustrissimo Cardinale Polo, legato pontificio sunt absoluti, reconciliati, ac in suis sedibus denuò confirmati. Ita quod in eorum ordinationibus malum fuit, est erasum, quod decrat, est suppletum, quod bonum erat, est retentum: vnde factum est, vt eorum consecratio reddere∣tur legitima. Tantum potuit reconciliatio cum Ecclesia Ro∣mana.

ORTH.

Hoc non erat Christo reconciliare, sed foedus cum Antichristo redintegrare.

Notes

• * 1.1

  2
• * 1.2

  3
• a 1.3

  25. H. 8. c. 20.
• b 1.4

  Sand de schism. l. 3. p. 296
• c 1.5

  Ibid.
• d 1.6

  Regist. Cran∣mer fol. 156.
• e 1.7

  Ibid. f. 186.
• f 1.8

  Ibid. fol. 197.
• g 1.9

  Ibid. fol. 200▪
• h 1.10

  Ibid fol. 215.
• i 1.11

  Ibid fol. 214.
• k 1.12

  Ibid. fol. 261.
• l 1.13

  Ibid fol. 271.
• m 1.14

  Ibid. fol. 278.
• n 1.15

  Ibid fol. 285.
• o 1.16

  Ibid fol. 310.
• p 1.17

  25. H. 8. c. 20.
• q 1.18

  Sand. deschis. p. 297.
• r 1.19

  P. 205.
• s 1.20

  Prim•• Ma••. s. 2. c. 2.
• t 1.21

  Champ. p. 326. & 327.
• u 1.22

  Pag. 380. & 382.
• x 1.23

  Cap. 13. ••. 9.
• y 1.24

  Sand. deschis. p. 209.
• z 1.25

  Champ. p. 327.