Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

THE KINGS MAIESTIE CAME TO SEA-TOWNE THE XV. DAY OF MAY, Where hee was praesented with these Poëmes following.

SCOTIAE ADREGEM SUUM FELICITER REDEUNTEM fausta acclamatio.

DEDICATORIUM.

Parva, Monarcha, fero: quantus sed si unde profecta Cultus, tanta putas, MAXIME, magna fero.

ANGLIA parce, tuis si laetis SCOTIA rebus Invidet; alterius non ullius aemula gentis Fortunae, contenta suâ: sic cedere voto Cuncta tibi soli, tetrico videt anxia vultu; Vultus quae DOMINI communis dura negasti Optatos, placidoque frui non hactenus ore Passaes. Nempe tuas postquam Regnator ad oras Venit, & imperio junxit nova sceptra paterno, Non sedem mutare datum, non inde relicti Visere rura soli: tu gaudia nostra tot annos, Delicias, plaususque omnes, solamen, amores Sola rapis, tu sola PATREM, cum Conjuge, Natum Saevatenes; unamque penes te tota Britannae Spes residet gentis, decus, & fiducia: verùm Sic te talis Heri captam dulcedine, nunquam Mirer, at in video Domini praesentia semper Ora tibi, sacrosque adit us, vultusque verendos.

(Talia nempe querens, absentem SCOTIA luxit, Res tanti caruisse fuit, quem sedula cunis Fovit, & ad multos nascentem sustulit annos) Sis opibus felix, fulvo foecunda metallo; Indicus aurifero currat tibi gurgite Ganges, Hesperiusque Tagus, Pactolus, Lydus, & Hermus, Si quis & auratâ est despumans alter arenà Nobilis amnis aquas: sis gazis, viribus impar, Non (ait) invideo; potius successibus istis Laeter vicinas supra caput altius omnes Tollere te gentes, mea si solatiareddas. Heu quando lux illa polo gratissima surget? Quando illo praesente fruar, quem lusatot annos Expecto frustra nimiùm mea vota morantem? Fortè sed ô nostras, REX invictissime, sedes Temnis, & invisae natalis poenitet orae; Nec luctu, lachrimisque meis, precibusque, benignus Flecteris, & nullis poteris mansuescere votis: Sed stat acerbanimis firma haec sententiamente, Posthabitis nostris, sociis consistere terris? Splendida sicque tibi molli placet Anglia luxu, Deliciis, opibusque suis, sordescat ut vltro Scotia, prohalias habitata adamataque tellus! Non haec pactatamen, non haec promissa, parares Cùm socii, nostris excedere finibus, Haeres Regni, & triste vale linquendae abiturus amanti Proferres Patriae: his nostrum lenire dolorem Te memini, aeterno fixum sub pectore servans. Cùm meajam populi veniant sub juraremoti, (Aspirante DEO, nec enim sine Numine nobis Talia contingunt, ejus qui temperat orbem) Adque alios nos fata vocent promissa penates: En molimur iter, nec enim considere fas est Porro diu, & celeri longè tua limina cursu Scotia, linquentes, Anglas meditamur ad oras. Nerogo sors mentes tamen haec mutatatuorum, (O nimium gens cara mihi, gens fidaque semper) Perturbet, violetque gravi pia pectoraluctu, Non, si causa placet, nunc evenisse dolendum Ante quod optares contingere, quam foret ipsum.

Sic suadent meliora: tamen non immemor vnquam Vestri, susceptam ponam de pectore curam. Testis erit, vos quáque semel trieteride demum Invisam (si vita manet, si fata valentem Servent) inque istis sistar non impiger oris. His mihi tentabas tum curam demere dictis, Crevit at inde magis postquam non tempora vidi Respondere tuis intercedentia pactis. Bis binas binis junctis trieteridas annis Explevit Titan, ex quo digressus abistis Finibus, Anglorum in terris sine fine moraris: Nec piget, infandis sed saucia pectora curis Destituis, tristesque mora frustraris amantes. Aut despecta, tui patior fastidia vultus Torva, velin rapidos abierunt irrita ventos Foedera, promissi subeuntque oblivia pacti; Aut aliquis teneros languor gravis occupat artus. (Pessima semper amor metuit, malus augur in arctis Rebus amor, semperque timet qui diligit omnis, Quodque cupit, cupit ante oculos atque or a tenere) Quam vis ista tuis haud quadrant moribus, ingens Quae secum sic versat amor: non mitior vllus. Despicis haudquenquam, nisi dignum sponte relinqui; Nec tibi sincero simulata in pectore mens est, Aut animi sensis sermo contrarius oris: Sed stabilistant pacta fide; non ludis inani Promisso quenquam, sua sed sunt pondera verbis Indubitata tuis, nec eges sponsore timendus. Quinetiam nostras si vera allabitur aures Fama, vales, valeasque diu benè, Numina posco. Aut venies mox ergo, lares patriosque revises Ocyus, aut certè suberit justissimatantae Causa morae, graviumque sinent non pondera rerum. Ergo si precibus locus est, superestque popelli Si quae cura tui, nec adhuc DEVS obstruit aures, Aspice nos, hoc tantùm, & s•• pietate meremur, Rumpe moras, nobisque statim non segniter adsis, Antiquasque domos, veterisque Palatia Regni Vise redux, laetoque tuos mox respice vultu. Per lachrimas nostras, per qui genuere parentes,

Per patriam, Genium, per vincla jugalia, perque Pignoracara, mage est per si quid dulce, rogamus, Nete in venturas differ porro amplius horas. Perge, celerque veni, nec te jam subtrahe genti, Quae stetit imperio semper, semper que manebit Fida tuo, nulloque unquam mutabilis aevo. Haec inter, subitò gratus mihi nuncius adfert Adventare brevi, jam jamque ad limina regni Te Patrii penetrare tui; non insuper oras Exprobratumiri nobis te temnere SCOTAS. Dumque rogo dubitans velit ut mihi vera fateri, Per sacra verba fidem meruit juratus: at inde Rumor it, & circum latè loca cuncta pererrat Fama volans, varioque ingens est orta tumultu Laetitia; ad coelum magno certamine clamor Tollitur, & totus resonat clangoribus aether. Vndique collecti concurrunt agmine denso, Laeti omnes reditu que tuo, & tesospite laeti: Epagis, villisque ruunt, vrbesque relinquunt Patricii, proceres, quorumque ab origine clarum Nobilitate genus, tum mista absque ordine plebes, Laetitiâ violante modum, matresque, virique, Atque senes, juvenesque, vias & compita cursu Confuso complent, avidi contingere dextram REGIS, Herique sui: veniamque ab amore merentur. Quaque venis per rura, favens turba obvia passim Advolat, & varios capiunt in pectore motus. Prospiciunt venientem avidè, plausuque propinquum Poplite submisso excipiunt, cupidisque sequuntur Praetereuntem oculis, presso & vestigia gressu Observant, comitesque tuis se passibus addunt. Dum possunt, spectare juvat, nequeunt que tuendo Expleri; crescit que tuo prior ardor ab ore. Cùm verò EDINO properans successeris vrbi, Scotigenis quae prima alias supereminet omnes; Tunc nullus non ordo hominum, non sexus, & aetas Te reducem spectare volet, quin omnia plena Agminibus, cuneisque virûm, qua splendidus ibis, Cernere erit; non ima soli, non alta domorum Culmina, non ullae sine spectatore fenestrae.

O quae tunc laetas pertentent gaudia mentes! O quantus nitidumse tollat ad aethera clamor, Salve magne PATER Patriae, Dîs proxime Princeps, Expectate venis; nobis te Numina servent Sancta diu, & multos faciant superesse per annos! Et festi insolitis ô quàm fulgoribus ignes Vrbe crpent totâ, volitentque incendia passim; Flamma ut candentis Phoebi Vulcania lucem Vincat! & ô quantas deturbent aenea ab alto Sulphureas tremulo massas tormenta fragore: ut Tecta tremant, pavidique queant non stare tumultu Cornipedes, subitamque poli quoque pene ruinam Formident! saevo velut ut cum fulmine mundum Concutit iratus, tremebundaque murmura miscet Jupiter, & coelum ac terras terroribus implet. Non mihi Pierides si Helicon quêis diffluit undas, Indulgere velint, non, haec si praeside dictem Phoemonoe, Heroo cecinit quae carmine vates Prima, nec & totus veniat sub pectora Phoebus, Ista Caledoniam quantùm spectacula gentem Exhilarent, quantosque dies gratissima plausus Excitet ista, queam dignè satis vs{que} referre. Haud secus ac genitor cum longo errore viarum Scrutatur terras vario sub sole remotas, Multa diu natos redeuntis avara parentis Spes tenet, & cupidos trahit expectatio votis Anxia solicitis: trepidat formidine conjunx Sola relicta toro, cunctosque alicunde reversos Inquirit solers, cum nunc rumore finistro Naufragus in mediis effusus creditur vndis, Nunc superesse neci, & vesci vitalibus auris. Spemque metumque inter dubiis redit ille: volantque Adversum nati, & genibus clamore volutant. Accurrens collo circundare brachiaconjunx Exanimatacadit, vox{que} intercepta salutem Laetitiâ negat. Ecce tuis sic talia passis Desunt verba, tamen testantur gaudia vultus. Au•• quales dulci cùm nido sedula mater, Maturâ jam luce die, tenebrisque fugatis, Ales abit, Cereris{que} errans circum volatarva,

Dum sero, Hesperias Phoebo labente sub undas Pasta redit, pleno & miseris fert pabula rostro: Iejuni assiliunt pulli, luduntque reversae Quassantes teneras repetito verbere pennas; Acsecertatim laeto conamine trudunt Qui primus matris redeuntis pignus amoris Ore ferat, reducique hilares sua colla subaptant, Grataque compositis delibant oscularostris. Excipit haud alio reducemte Scotia plausu. Praecipuéque haec illa tibi saepe hospita quondam SETONIDÛM generosa domus, majoribus orta Ipsatuis; prisco Regum de sanguine ducta BRUSIADÛM: gens car a tibi, tibi fida, tuisque Semper Avis; virtute, & honoribus arduacelsis. Stemmate clara nitens inter tot fulgida regni Lumina Nobilium: in summo tibi munere sanctam Persolvens sincera fidem, moderamine rerum. Olim tempus erat, propior cum tecta subires Ista frequens; Londino isthic licet advena tandem Post trialustra semel nunc hisce penatibus adsis: Rarus ades, sed ades longè optatissimus hospes. Ac meritò sic tota fremit te Scotia viso Laetitiâ: praeter nam quòd sub luminis auras Prodieris primùm hic, & lucem videris infans, Et tua felicem hanc faciant cunabula gentem; Non euiquam meliore regi, non contigit ulli Imperiumque pati felicius. Ecquis in orbe est, Tecum qui quovis valeat contendere? nullus Moribus, ingenio, virtuteque, stemmate, sceptro, Par fuit, aut fuerit, potis est aut esse secundus. Agenere & Proavis quaeras encomia? longo Continuoque tibi veniunt diademata filo. Innumeros tibi ponet avos FERGUSIUS auctor Stemmatis; imperio quorum jam SCOTIA paret Lustra quater centum: hos sequeris non ordine rupto. Tu cui jam titulis censeri & sanguine prodest Majorum, tua num tot pictos atria vultus Perpetuâ ostendent serie? sic semper avita Sceptranepos post se venturo tradidit, vt sis Ordine post tot avos, Haeres, & saecula, Regni, et

Linea sit fatis nunquam interrupta, nec armis? Stemmate victor abis. valeant sed stemmata, sceptris Certatur? nec & his venit aequiparabilis vllus Magne JACOBE tibi: tibi summa potentia cessit Et maris, & terrae, solusque Tridentifer vndas Imperio nutuque quatis, velut alter in orbe Neptunus, solo{que} minor JOVE, celsior omni, Qui leges, mores{que} viris, qui moenia ponit, Qua patet, est quicquid positum sub limine vasti Orbis, Agenorea imposuit cui filia nomen. Non tu vulgari Heroum de sorte pudendus Regulus, & sinere, solo{que} es nomine Princeps: Pulchra corona triplex tibi cingit gemmea crinem, Et ditione tenes tria Regna potentia, quorum Efficiant magnos seor sim vel singula Reges. Vnica, Romani potuit quae sistere cursum Imperii, belloque potens, & nescia vinci, Felicem, gens SCOTA, tuis se ducit habenis. Armis quae Gallos domuit, quae fudit Iberos, Subdita subque tuis tibi legibus, ANGLIA, servit. Quaeque proterua jugum Dominae deflexera tolim, Inclyta mirandis tibi paret HIBERNIA rebus. Parva sedistatuas inter, REX maxime, laudes: Sunt majora domi, quàm quae tibi maxima quaerit Sic fortun••foris; puris virtutibus alta Mens instructa, pium Cor, doctum Palladis artes Pectus, & ingenium solers, reverentia morum. Delius ex aequo velut est ad vtrumque paratus, Sive movere Lyram, sive Arcum tendere nervo: Sic tibi sunt docti, simul & sunt Principis artes, Cum Jove suntque tuo conjunctae pectore Musae. Non simulatacano: siquidem monumenta loquuntur Ingenii foeturatui, quibus aureatangis Sidera, & aethereas famâ petis arduus arces. Sive libet molli fluitantia nectere versu Verba, modis citharae tua carmina Cynthius aptat: Dicere si mavis numeris, sine lege, solutis, Verbaque non clauso, sed sparso pingere flore, Eloquium stupet ipse tui Cyllenius oris. Praedita cùm tantis tua sit mens dotibus; haudes

Supremae virtutis egens, pietatis at extas Omnibus exemplar venturo Regibus aevo. Tu populo pietate praeis (â Principe vulgus Pendet, & officio, exemplo quam lege tenetur Saepe magis) veramque fidem, populoque sequendam Constans ipse tenes: hinc per tua Regna quietus Numinis est cultus, non vi, non carcere, flammis Obtrusus, placidoque tuos per cuncta tenore Allicis, & duci faciles tua vota sequuntur. Quo me Musa rapit? prolixo en pagina versis Decurrit, reduci paucis tibi jussa salutem Mittere, furtiuo verùm in praeconia lapsu Incautum tua rara trahit, mirandaque virtus. At quanquam externae est virtus non indigalaudis Dive tua, à se clara satis (sonat omnis vbique Nomine terratuo, & famam vagagloriacoelo Terminat, immensumque ingens accedit Olympum) Sicut Alexandrum tabulis tamen unus Apelles Pingere, nec praeter Lysippum fingere quisquam AEre ausus: solo sic sunt tua facta Maronis Digna, vel Argiui celebrari carmine vatis. Nostramanus sed enim est rudis, at{que} indocta referre Ora per expressos, genuinaque membra, colores, Ducere vel sculpto spirantes aere figuras. De tabulâ ergo manum praestat, quàm crimine foedo Materiam turpare, nequit quàm ritè polire. Estque tuas satius per muta silentia laudes Intactas trans••re, humili quàm grandia socco Reddere, sublimi quae sunt referenda cothurno.

Auctore JOANNE GELLIO à Gellistoun. Philosoph. & Med. D.