Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

His M. having hard this speach, this subsequent book of Poēms was praesented.

ANTIQVISSIMAE CELEBERRIMAEQUE ACA∣demiae Andreanae Symbolum Poëticum. In adventum augustissimi serenissimique JACOBI MAGNAE BRITANNIAE, FRANCIAE, & HIBERNIAE Monarchae, Fidei Defensoris. &c.

AD REGEM NVNCVPATORIVM.

DAnt tibi, REX, alii gemmis{que} auro{que} superba Munera, quae tellus oceanusque ferunt: Dant alii fidos{que} canes, rapidosque veredos, Deliciis propriê munera nata tuis. Donat quisque tibi vel quae gratissima credit, Vel quae sunt rebus commodiora suis: At tibi cognato quae juncta est sanguine cultrix Musarum PRIMO de genitore sata Nec te, nec tantis dignum mortalibus ullum Sinceri testem munus amoris habet: Sed dare nil non fas: ergo de paupere censu REX bone, quae donat, carmina pauca cape: Quae si tu placido non dedignabere vultu, Craeso erit ipsa sibi ditior atque Mida.

ACADEMIAE ANDREANAE DE NATALIBUS SUIS GLORIATIO.

EST Jovis è cerebro Pallas, de foemore Bacchus: Ast ego de PRIMI pectore nata cluo. Quando erat in terris hominum ter maximus ille (Inter coelicolas nunc Jove major agit) Me non erubuit Natam, me sustulit ulnis; Seque oblectavit garrulitate meâ: Saepe mihi dixit, debes mihi, Nata, nepotes; Saepe etiam, per te, Nata, perennis ero. Ergo habeant divosque alii, divasque parentes, Quandoquidem meus es, PRIME JACOBE, parens.

P. B.

GAudebant Thamesis, Sabrina, & Dunus, & Humber, Dum sacro vultu contigit vsque frui. Fortha at, SCOTIGENAS inter celeberrimus amnes, Et TAÛS, uberibus ora rigantur aquis; Iam Dominum cernunt reducem, laetique salutant, Qui laqueata rudi pumice tecta colunt. At fluvii Thamesis, Sabrina, Dunus, & Humber Angligenae, versâ flentque gemuntque vice. Nam quocunque gradum confers, REX optime, cuncta Laeta facis: sed te mox abeunte dolent. Alter enim terrae tu Sol & Luna Britannae, Alternans radiis tempus vtrumque tuis. Te veniente venit lux alma, aestasque benigna: Lux alma atque aestas te fugiente fugit. Tueda inter Boream cum sit porrectus & Austrum, Cur aequos SCOTIS non facit ille dies? Iam bis septem annos Angli te Sole fruuntur; Scotia vix totidem te videt hebdomadas.

Sed mora gestarum pensatur pondere rerum, Cur ergo invideat Scotia Saxonidis? Gnata tua imprimis languens Academia, longam Post noctem, laetum sentit adesse diem.

Jacobus Blarius, S. S. T. D.

ERgone Rex JACOBUS adest! humiles{que} penates Musarum ingreditur, quem totus vix capit orbis Ergone eum spectare licet, coram{que} tueri! Ipse suo regno, qui regum est celsior unus? Ergone fas notas audire, & reddere voces? Auribus ac illi arrectis astare loquenti? Qui postquam terris datus est, sapientia vera Coepit privatûm sese decus esse negare. Ergone delitiis nostris capietur & ille? Quem capere haud potuit vis auri insana, Arabum{que} Divitiae, sceptra & sceptris supperaddita avitis?

Desinite ôtandem vestrâ de sorte Camoenae Scotigenae, querulas ad sidera tollere voces: Sat sit, sat vobis illo quod Apolline pridem Iamque frui licitum, cujus vidisse coruscos Bis radios, mater Cantabrigia alma triumphat, Oxonium vidisse semel laetatur ovatque.

JACOBUS WEDDERBURNUS, S. S. T. B.

AD MAGNVM MAGNAE BRITANNIAE REGEM Priscorum Scotorum montana SCOTIAE colentium humillima supplicatio.

ADventus, REX magne, tui nos fama nivosis Montibus huc alacres, nemorum{que} excivit ab vmbris: Non equitum turmas gemmis aurove nitentes, Lumina non aulae, comptos, nitidos{que} ministros, Quaeque animos fallunt, fugitivâ luce misellos, Nos spectare juvat, levium miracula rerum; Te Patriae Patrem petimus, te poscimus, vnum Te facilem cunctis, nobisiu vota benignum Speramus; sacrisque tuis advolvimur aris: Ergo tui populi, Rex clementissime Regum, Dexter ades precibus, miserisque accurre querelis▪

Iam decies senos complevit signifer annos, Pura Caledoniis ex quo Lux illa Salutis

Affulsit, laetumque diem Solemque reduxit Errorum tenebris, & caecâ nocte sepultis. Illa ubi diffundit vivacis lumina veri, Instruit officiis animos, Regisque, Deique Fingit ad obsequium, patefacto tramite recti Moribus informat; tetra rubigine septas Defaecat mentes, redditque ad honesta sequaces.

At fera Barbaries infausto sidere natos Nos premit interea miseros, vicinaque Gosan Vndique dum lucet, nos densa condimur umbrâ Niliacae noctis, caeci per saxa per vndas Quâ vagus error agit ferimur, rapimurque, nec vllus Qui moveat, doceat, retrahatve è limine lethi, Sancta salutiferae pandens compendia vitae.

Ora hominum gerimus rectosque in sidera vultus; Caetera sed bruti vastis in montibus orti, Connatique feris, pecuinis moribus alti, Numinis expertes sacri, ne nomine CHRISTVM Novimus, aut sacris vllis assuescimus aris: Faunorum, Satyrûmque fero fera numina ritu Prosequimur, caeci, dirisque illudimur umbris. His prendit laqueis, his detinet ille malignus Spiritus implicitos, ad quaevis crimina pronos Praecipitans, falsas foedant perjuria linguas: Polluit & dextras cognato sanguine caedes: Parta latrociniis, furtis, variisque rapinis, Victum suppeditant▪ impuro corpora nexu Miscentur, rupto genialis foedere lecti. Sic regno indecores, manifesti numinis hostes, Civibus infesti, turpisque infamia gentis Christigenae, miseri miserabile ducimus aevum.

Hisce malis poterit res, O Rex, vna mederi Relligio veneranda, feras mitescere sensim Quae doceat, mentes purisque assuescere sacris▪ Haec nostris medicina malis: hanc montibus infer. Auspiciisque tuis, Regum Rex optime, tandem Inveniat stabilem divini foederis arcâ Monticolas inter mansuram in secula sedem; Vt quae Barbarico gens solverat ora Soloeco, Verba dehinc discat Cananaeâ reddere linguâ: Raucisonosque modos deformis tibia ponat.

Davidicae cedens modulanti carmina Musae: Quique prius diri studiis assueta Gradivi Pectora gestabant, tranquillae munia pacis Dein colere incipiant almae pietatis alumni.

Hinc tibi surget honos, hinc sceptri gloria major, Marte ferox fusos quàm si penetrares ad Indos: His studiis David, Iosi as, lumina Regum, Transmisere suas aeterna in secula laudes: Hoc tibi restat opus sceptri molimine dignum, Vt quâcunque tui tepido patet orbis ab austro Imperium gelidae vergens ad littora Thules Auspice te passim venerabile nomen IESV Personet, ac patrem dominum rerumque parentem Gens subjecta tibi concordi concinat ore.

Sic tu, qui felix triplici diademate fulges, Post fata accipies super aurea sidera Quartum.

Guliel. Areskinus Dunons. Pastor.

REGIS 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

EXhibuit Caesar varii spectacula ludi, Gymnica, Naumachias, retia, bella, feras: Caesaris hae laudes: toties{que} Theatra, secundo Applausu, hunc patriae personuere patrem. Quantula laus sensus avido mulcere popello? Ludorumque animos frangere deliciis? Gloria te major stimulat (Rex magne) Theatri Quam fremitu cives demeruisse tuos; Dum populo & patriae modò te ratus esse creatum, In populi & patriae commoda totus abis. Legibus illustrans sanctis fora publica passim Iustitia ut terras incolat aequa tuas; Et divina jubens sincerè oracula pandi, Vt Pietas regnis floreat alma tuis; Talibus exornas regni data sceptra: det ipse Iudicium Caesar, gloria major utri? Justitia & Pietas Regni duo fulcra, Theatri Exsuperant quantùm ludicra marmorei, Caesaris excedit tantùm tua gloria, Magnus Tantùm etiam Caesar cesserit ipse tibi!

JACOBUS GLEGGIUS Philos. Prof.

DE BIBLIOTHECA A SERENIS^mo. REGE JACOBO ANDREAPOLI erecta, variisque selectissimorum au∣thorum monumentis Locupletata. AD REGEM.

Nobilitata fuit quondam Pharos insula, vasto Circumscripta mari (priscum sed pontus & aestus Mutavere situm) saxis fundata cavatis Turris ubi celsas aequabat culmine nubes. Fulgebant illic rutilantis sideris instar Lumina, noctivagis procul aspicienda carinis: Sed non hic dubiis nautarum cursibus ignis Gratior in saevo direxit lintea ponto, Quàm quae conspicua Ptolemei fulsit in arce Bibliotheca, chori Pharos & cura unica docti, Vnde per immensum dispersa volumina mundum Praeclaram ingeniis lucem exeruere benignis. Nunc Pharos absorpta est, sunt diruta culmina turris Nullaque Musaei remanent vestigia tanti. Sed pia cura pii REGIS disjecta coegit Saxa Phari, atque novum Musis sacravit honorem, Erexitque lares sacros augustaque tecta, Invideat Pharii queis Bibliotheca tyranni, Instruxitque libris, quos mirarentur Athenae, Romaque Gothorum nondum pede pressa superbo: Ergo Pharo Pharos assurgat Memphitica Scotae, Et cedant sceptris AEgyptia sceptra Britannis.

Andreas Brusius Philos. Prof.

AD JACOBUM REGEM, Temporis serie Sextum, virtute Primum.

QVi rerum observant seriem, ter Maxime Princeps, Hujus te Sextum nominis esse ferunt. Sed si virtutum ratio sit habenda tuarum, Non Sextus, Primus nominis huius eris, Primus qui fido junxisti Saxona SCOTO: Et potes indomitis jungere gryphes equis;

Nec mirum; tibi facundi Demosthenis est os, Insidet & labiis Suada benigna tuis. Sponte tuâ vitiis es liber ab omnibus, aequum Sponte tuâ Primus jusque piumque colis. Qui tria regna dedit mores regnis dedit aptos, Nec fieri melior qualibet arte potes. Accensa haud augent splendentem lumina Solem, Atque ignis major non fit ab arte calor. Relligione nites, virtutes quae creat omnes, Agnoscisque tui dona benigna Dei. Te speculum juvat hoc, haec te delectat imago, Pallas ut in speculo dum videt ora suo. In summâ virtus non tempore clarior vllo, Humanis sese mentibus exhibuit.

ANDREAS SYLVIUS, Phil. Prof.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

PRistinajan facies rebus, sua reddita terris Forma, suus sylvis rediit decor: arva{que} frugū Vbere luxuriant Paestanis aemula glebis. Exultant{que} choris nymphae: jam numine foeta Temp••a no vum paeana canunt, & thura vaporant: Oppidaque indigenam sumunt rediviva nitorem: Et quae victa situ foedo & moerore jacebat, Sole suo viduata diu nunc SCOTIA gestit, Donec Hyperboreis Saturnia secla Britannis, Orbis ab adverso diffundens aureus axe Dispulit invectis tenebras noctemque quadrigis, Lncis inoffensae radiis. Licet ora marinis Fluctibus immergens se nunquam proluit arctos Praeradiat reliquis ascito lumine stellis. Te stupet intacto divinae lucis bonore Longè conspicuum, festos fremituque secundo Excipit ingeminans plausus circumflua turba, Dum curru aurato veheris praesignis, & ostro, Tempora palladiae vittis evinctus olivae Fnthea Cumaeae queis Lauri innexa corolla. Pax, invicte, tuum latus obtegit aurea laevum, Spicea serta gerens, & dextrum fronte verenda

Relligio summi reserans arcana Tonantis. Vincta praeit captiva suo Bellona flagello. Lumine sacrati vultus, pater optime Musas Aspice languenteis; illis infunde vigorem: Atque suo Phoebus ridens affulgeat orbi. Sic clarus tibi surget honos: sic praepetis alae Gloria remigio te lucida tollet in astra: Fama{que} venturis seclis aequaeva vigebit.

Gulielmus Martinus Philos. Prof.

JN REGIS ADVENTVM 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉.

ALme Pater patriae, decus orbis, maxime Regum Rex Fergusiadûm, proavorum gloria, serae Posteritatis honos, rediviva repullulat vnde Aurea vernantis mundi juvenilior aetas, Vnde Caledoniae revirescit gloria sylvae, Antiquumque redit decus, O pulcherrima radix, Exere pampineas (nullo prohibente) corollas Purpureis tumidas uvis, gravibusque racemis, Per quascunque alto Sol cernit ab aethere terras: Surculus ut vester, tenerè qui germinat, olim, Expandat ramos toto super orbe patentes, Pertaesisque jugum grave gentibus, ille tyrannûm Deliciis umbras, alimento praebeat uvas.

At tibi, magne Pater patriae, quae tanta tenellis Pectora succendit tua flamma coaeva medullis, Deliciis loca parta tuis, vbi aquatica baccis Purpureis lotus cauto imposuisset Vlyssei? Linquere Thessalicis potiora Britannica Tempe, Saxonidum placidi peramoena rosaria campi, Gramineos saltus, chrystallina flumma, vivis Fructiferas valles interlabentia lymphis, Iridis & varios imitantia prata colores Albionisque latus Solis splendore coruscum Commutare vmbrâ patriae languentis opacâ? Non huc te, Rex magne, egit levis aura cerebri Concita palponis pellaci folle bilinguis, Nausea Saxonidûm nulla, inconstantia nulla

Impulit ad patrios tandem remeare penates, Consilii sed amica gravis decreta, sereni Saepius accenso cerebri fornace recocta, Purior unde auro fluxit sententia puro, Mennoniis avidè quod portat Iberus ab Indis.

Allexit natale solum dulcedine pectus, Dulce tuum mirâ; sed quis miretur amorem, Cui Scytha crudelis, Lybicus cui Maurus, & omnis Mortalis liquidas haurit qui luminis auras Devovet audaces vitae discrimine dextras. Innatus tantum mortalia pectora charae Cogit amor patriae ratione potentior omni!

Squameus ut nitidis secat ardua flumina pinni•• Salmo, petens primae nativa cubilia vi••ae; Fila sibi praetenta nihil nodosa moratus Dum secum tremulis ludens lasciviat vndis.

Sic Salomo natale solum tot longa viarum Taedia, tot densos imbres sudoris, & oestus, Crebraque principibus praetenta pericula sanctis Exuperans visit prima incunabula vitae.

Huc innatus amor natale revisere regnum Pellexit, quantum potuit: sed causa laborum Major adhuc superest, & principe dignior ansa; Nam patriae tibi cura tuae te charior ipso, Debita canenti negat otia grata senectae, Albionis poscant seu civica vulnera laesae, Seu sacris multùm sudaveris in repetundis, Hisce malis tua sola potest Panacea mederi.

Denique si qua tuam capiant evanida mentem Gaudia, habet cunctis quibus aut se conferat oris, Praeferat aut multis tua Scotia: gens ea sola est, Quae bis dena suos numerans per secula fastos, Externi non vlla trucis juga passa tyranni, Eminet invicto diademate: Danicus ardor Saxone devicto, spoliis & Marte superbus, Ossa suae linquens post se hîc monumenta ruinae (Ossa Ossam paritura novam modò lecta coirent) Substitit, in tenues & tandem evanuit auras.

Danica quid memorem? nonne hîc tua bellica virtus Praecipites, O Roma, gradus cohibere coacta est?

Et contenta tui firmis confinia regni Moenibus (insuetum tibi) circumcincta tueri? Haec tibi de pleno deerat gens sola triumpho: Sola jugum non passa tuum te sub juga trudet, Roma, securigerûm proles Mavortia SCOTÛM.

Marmoreos montes, nitidis splendentia gemmis Flumina, frugiferas placidè lambentia valles, Et juga tot flavis auri radiantia venis, Quaeque metalliferis sunt tinnula saxa salebris, Et vitreas variis fluitantes piscibus vndas, Vmbriferosque silens saltus, stabula alta ferarum, Praetereo, & quaecunque beant communia gentes Commoda; conjunxit propriis haec SCOTIA donis.

Non est nubigeras cur jactet turgida Memphis Pyramidas, stolido miracula facta popello: Hî▪ natura dedit viva, & majora potentis Virtutis specula, & miracula vera, supremi Summum opus Artificis; tremulas stillantia guttas Seu saxa aspicias, guttas modo saxa futuras, Quae miranda parit celebris spelunca Ratrami; Sive lacum mirere, cui sine verbere pinnae Squamea lascivis colludens mira choraeis Turba, reluctatur canentibus & sine vento Fluctibus, & vitreas remeantia tecta per vndas Insequitur: vaga nam mediis natat insula stagnis.

Quid diversa sequar? pleno de gurgite guttam Exhausisse sat est: magis vnde superbiat alma Patria habet: Musis reliquo toto orbe fugatis, Hospitium quod sola sacram miserata ruinam Praebuit, & lucem tenebroso reddidit orbi; Vnde parem doctis jactet se Scotia Athenis:

Praeterea terra haec Mavortia pectora nutrit Palladiis instructa animis, tua Marte vel arte Vt jussa efficiant, vitae nil fila morantes Pendula, magnanimos bellorum robora Scotos. Sed nil jam nostro nisi lux tua fulget olympo, Duratura brevi vereor, crassisque tenebris Involvenda iterum, pluvios cum noster in austros Phoebus eas: vtinam, quo nunc comitante recedis, Accedas patrios reduci cum Sole penates:

Sed quis jura feret superis? I quo placet ergo Dulce decus patriae, lachrymis gemituque sequentes Crebra Panomphaeo fundemus vota Tonanti.

Joannes Cornvallus.

CORIDONIS QVERELA, super diuturna Daphnidis absentia.

TEmpus erat vitreo cùm primum pascua rore Sparguntur, volucrumque strepunt virgulta querelis; Cùm Coridon prope notagregem produxerat antra, Ipse sedens curvi solus sub fornice saxi, Quâ venis scatet, & trepidantibus eruta rivis Garrula per tritos jmmurmurat unda lapillos, Texebat viles lento de vimine qualos: Dumque sedet, solitum cantu minuente laborem, Talia dulcisonâ modulatur carmina voce: DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Quando erit vt vestri Coridonis rura revisas?

Quando erit vt mecum per florida prata, feraxque Rus celeres venêris apros? quando invia Tempe Et cursu excitos celeri lustrabimus amnes? Sed juvat ire: quis ô, quâ Grampius ardua coelo Culmina confundit, me sistet? quis mihi nigrum Ostendet nemus, atque exercita flumina cursis? Sed Coridon quo tendis? abest tua gloria DAPHNIS, Duxque comesque tuus: squalent ecce omnia; sylvae Demisere comas ramis; non ulla loquuntur Discordi strepitu virgulta, atque ipsa volucris Tristè silet; nudae plangunt sua brachia quercus. Non velut antè vagi residet prope flnminis vndam Tityrus, atque gregem constructis mulcet avenis, Cusus DAPHNIS abest: ipsa haec te flumina, DAPHNI, Ipsi te fontes, atque ipsa arbusta reclamant. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

Quid juvat ad Tamisin alienis degere in oris; Ft patrium Fortham & felicia spernere rura? Rura tuis Patribus quondam (eheu) culta, tibique? Ah memini (quanquam est magnus meminisse bonorum

Quae periere dolor) memini cum per juga montis Aërii, lepores mecum sequerere, ferasque, Te patrios saltus, atque haec te flumina, DAPHNI, Hesperidum cultae, atque Arabum praeponere terrae. Quò patriae nunc cessit amor? nunc patria sordet Ipsa tibi, & patriae sordent pia numina Nymphae. Aspice qui••luctus teneant Faunosque, Napaeasque, Aspice, non Faunus pinu praecinctus acutâ Tempora, non montis praerupto in culmine, ut olim, Exercent choreas Nymphae, non vlla voluptas Rura tenet, desunt ecce ipsi gramina terrae, Arboribus frondes, nitidisque en fontibus humor. Pro molli violâ & ferrugineis hyacinthis, Exurgunt spinaeque & dente vrtica maligno, Proque rosâ tribuli foecundaque gramina lappae: DAPHNI redi: laesas tunc tunc revirescere sylvas Cernes: DAPHNI redi, tunc laeto gramine tellus, Et totum effusis ornabit floribus annum. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

O vtinam haec Zephyrus surdas ad DAPHNIDIS aures Deferat, & tristes edisserat ordine questus; Et referat miseri quae sit Coridonis imago, Atque addat lachrymas & luctisonos singultus: Tunc tibi amor patriae vel lenis pectora, DAPHNI, Moderet, cuperesque tuum Coridona videre. Sed frustra ingemino; haec ferus omnia DAPHNIS in humbrū Transtulit, oblitus Forthae Glottamque perosus, Mille inter casus, & mille pericula vivit: DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

O quoties timui, dum celsâ ex arbore cornix Raucâ voce tonat, dum dirus carmina bubo Ingeminat, ne te, ne te, dulcissime rerum, Infaustum peteret fatis dictantibus omen: Et cum vespertinus obambulat vrsus ovile, Et lupus insidias pecori meditatur, eodem Posse modo fieri metuo, ut tibi retia tendat, Qui tibi tam latos campos, qui serta, pedumque Invidet: ô veros nimiùm justosque timores!

Denique nulla vacat vitae mihi portio curâ, Sive latet Phoebus, seu clarâ lampade terras Illustrat, seseque ostendit & omnia secum. Denique quicquid ago, semper te mente revolvo; Seu potum pastas soleo deducere capras, Seu revocare greges pendentes rupibus altis, Sive arguta novum resonet mihi carmen arundo, Seu feror in sylvas, & saxa sonantia lustro, Auritosque sequor lepores, mihi nulla recedit, Nulla dies sine te, nullumque opus. O mea, DAPHNI, Gloria, si qua mei superest tibi cura, redito! Sunt mihi capreoli bini, queis candida nigrae Vellera depingunt maculae, quas bellula Daphne Daphne, sola meos quae datque facitque furores; Ipsa mihi dedit, & gemino cum munere bina Oscula, nunc istos tibi Gloria nostra reservo: Est mihi Pica loquax; est & mihi dulcis Alauda, Ad numeros cantare perita, & plangere dulci Carmina mille sono, blandissima munera; suntque Omnia qui superant tot dulces munera versus, Quot nunquam medio venient ex aequore fluctus. Hic tibi vel Mopsus, fuscusve legetur Amyntas: Thestylis hic, & flava Lycorias, & mea Daphne, Et Jani furor, & durae constantia Rossae, Pastorumque leges certamina, laetaque amantum Praelia Nympharum, mollesque sub arbore somnos, Omnia quae in viridi tibi cortice scripta reservo. DAPHNI decus campi, pastorum gloria DAPHNI, Si qua tui superest Coridonis cura, redito.

Sic postquam Coridon in longum ducere questus Desiit, oppressit victor pia lumina somnus.

Godefridus Vanderhaghen Middelburgo-zelandus.

DAPHNIS REDIENS.

Lycidas, Moeris, Alexis.

FRonde sub iliceâ fessus recubârat Alexis, Quum coeli medio Sol ferventissimus ardet; Inde pedum & circum calathus, pastoria signa, Inde jacent calami; quos dum conjungere tentat Incoeptum blandâ fallebat voce laborem. Viderat hunc baculo nixus, quem fortè tenebat, Pastor ovum Lycidas, cui vix dum prima decoras Vestibat lanugo genas: non doctior illo Pastorum calamos inflare, aut dicere versus. Fortè etiam insanos illo jam tempore amores Phyllidis, & fastus Hyales referebat iniquos. Ast ubi dilectum vidit sub tegmine Alexin Arboris, incertâ perculsus imagine rerum Obstupuit primùm; dein totâ mente receptus, Nec potis arcano concludere gaudia tanta Pectoris, his puerum compellat Moerida verbis.

Lyc.

Moeri quid hîc dulci modularis arundine carmen? Securus quid laetitiae jam Pana, levesque Cum Faunis Satyros teneat, Dryadesque puellas; Securus nimiùm nobis quòd charus Alexis Arboris heic gratae nuper successerit vmbrae.

Moe.

Non equidem audieram, nec credere talia possem, O Lycida, Thamisis ripas & flumina Alexis DAPHNIDIS aeterno multùm correptus amore, Non haec arva colit: quid enim speraret Alexis Montibus his rediens? DAPHNIN, suagaudia DAPHNIN Non ita deseruit posito malegratus amore.

Ly.

Atqui non oculos veri deludit imago; Ecce ipsum; video calamos, queis saepe solebat Condere, dum cantat formoso DAPHNIDI, soles. Ecquis nam O superùm nobis te reddidit? ô quàm Felix ille fuit! quòd si quis fortè deorum,

Illius haec meritos celebrabit fistula honores. Ecquis Alexi deûm nostris te huc appulit oris? Fare age, jam & cupidas satia sermonibus aures.

AL.

Quin priùs heic pueri frigus captate benignum, Et mecum gelidâ paulùm requiescite in vmbrâ: Vmbrâ Pan pecoris custos, & gaudet Apollo, Vmbra favet Dryadum choreis tenerisque Napaeis, Et Satyris, Bacchisque, & monticolis Sylvanis, Et tibi grata vmbra est multa quum fessa Diana Membra super laeti deponis gramine campi Subter arundineas{que} comas gravidumque papaver.

DAPHNI decus vatum pastorum gloria DAPHNI, Qui patriae dudum nimio succensus amore, Negligis incanasque nives, gelidasque pruinas, Atque Caledoniis erras novus hospes in oris, Ah quàm saepè alto gemitus de pectore duxi, Saepiùs & magnum miseratus DAPHNIDIS ignem, DAPHNI quid insanis, dixi, quo tendis? an ire Perque juvat medias hyemes, frigusque nivale, Vt tibi sic teneras glacies secet aspera plantas? Nota tibi juga sunt ipsas ferientia nubes; Grampius, & celsi subeunt quae sidera Ochelli; Nec tibi jam antiquae, fuerant quae in pectore, vires Ah superant, quum tu sylvas indagine multâ Cingere, quum validos catulos terrere luporum Comminus auderes; properat jam pigra senectus, (O fallar stetque aeternâ tibi lege juventâ) Quos & abesse velim signantur tempora canis. Parce precor; per Pana tibi, Phoebumque, Palem{que} Parce precor; miserere tui; nec sperne rogantem: Mille tibi Thamisis ripas prope fluminis, agnos Servat mille tibi, Bauneïa gramina tondent Quae nunquam vacuae redeunt ad mulctra capellae. Quid Carronis aquas Fortham{que} Taümque requiras? Talia necquicquam DAPHNIS: venatibus apta Nam nemora inquirit, saltusque & lustra ferarum; Me vero comitem DAPHNIS sibi sumpsit, & Humbri Discedens ab aquis pastori talia mandat, Tityre, dum redeo, brevis est via, pasce capellas.

Ly.

Ergo noster amor DAPHNIS sua rura revisit.

O fortunatos colles, felicia rura, DAPHNIDA quae excipient! patriaene ita dulcis imago Ante oculos versans mentem succendit amore? Felices pulchrum visuras DAPHNIDA sylvas, Felices sylvas, & quae pellucida in imo Glarea subsidit, & quae super assilit vnda, Si semel aethereo vos DAPHNIS viderit ore! Felicem Coridona nimis! jam parce querelis Parce tuis, Coridon, lachrymis: sparsasque cicutas Collige; nam rediens fugat omnia tristia DAPHNIS.

AL.

Interea, vobis si blandùm arrisit Apollo, Aut Pan monstravit calamos inslare canoros, Si qua vel è Nymphis docuit cantare beatis, Carmina pauca precor (fugiunt namque otia Musae) DAPHNIDI cantemus: tangunt quo{que} carmina DAPHNIN. Victori precium Taurus, quem munere nobis Ipse dedit, dixitque, tuae haec sint praemia musae. Incipe Moeri prior, Lycida tu deinde sequare.

Moe.

Accipite haec Musae divúm certissima proles, Tuque pater sacrâ praecinctus tempora lauro, Vos Dryades, Satyri, Fauni, & tu maxime DAPHNI; Quondam etenim in nostris numen praesentius agris?

Ly.

Carmina Pierides bene amant, & pulcher Apollo; Carmina amant Dryades, Satyri, Faunique bicornes; Carmina amat DAPHNIS; quid enim non carmina amaret? Ipse canit facienda, facit simul ipse canenda.

Moe.

DAPHNI, cape haec gratum testātia munera Moerin: Ecce tibi nivei concreta coagula lactis, Aureaque in textis nuper mihi mala canistris, Accipe nunc; majora dabit fors qui subit annus

Ly.

Munera, quae minimus magno det DAPHNIDI pastor, Munera quae pastor, solus quum maxima DAPHNIS Munera det multis; sin tangunt munera DAPHNIN, Ecce pedum, & calathum, Lycidam{que} in muneratotum.

Moe.

Quantùm vere novo campis exultat apricis Vir gregis inter oves, quantùm dum jungitur vlno Laetatur vitis, quantùmque vsti imbribus horti, Tantùm, DAPHNI, tuo reditu laetamur in agros.

Ly.

Grata quies longo fessis messoribus aestu; Grataque lux miseris, quos Nox, & cura remordet;

Approperat cupidis grata Hesperus hora maritis; DAPHNI tamen rediens tu gratior omnibus vnus.

Moe.

Heic ver perpetuum, heic sunt purpurei narcissi, Heic violae, dulcique aspirat Amaracus vmbrâ, Heic molles Malvae; sed, nos si, DAPHNI, relinquas Omnia marcebunt, nec erunt sua gramina campis.

Ly.

Fronde nemus, segete & Tellus exultat opima, Flore nitent horti, plenis tumet vua racemis, Montibus his abeas minimo vel tempore, DAPHNI, Non frondes, segetes, flores, nec videris vuas.

Moe.

Creta Jovi magno, sua Mercurio Cyllene; Vulcano Lemnos, Veneri gratissima Cyprus, DAPHNIDI at Edinum; si Edini commoda norint, Vulcanus Lemnon linquet, Venus aurea Cyprum.

Ly.

Bacchus amat Thebas, doctas Tritonia Athenas, Mars Rhodopen, jactat proles Latonia Delon, Edini turres pulcher dum DAPHNIS amabit, Nec Rhodope Edinum, vincet nec candida Delos.

Moe.

Heic mihi nunc facili Zephyristrepit aura susurro, Suadent blanda altos rivorum murmura somnos; Dulcè canit volucris; quod si mihi DAPHNIS adesset Possem ego felicem Divûm contemnere vitam.

Ly.

Nulla placent sine te nobis bona; displicet arbos, Aura nocet, placidos fugio cum murmure rivos; At si aderis jam, DAPHNI, placebit & arboris vmbra, Aura canet, placidi praebebunt otia rivi.

Moe.

Grata Jovi quercus, vitis formosa Lyaeo Myrtus Acidalios incingit fronde capillos; At mihi tu si, DAPHNI, bonus quandoque favebis, Ridebo ingentes sylvas, & frondea dona.

Ly.

Ver lenes Zephyros, segetes ferventior aestas, Poma dat Autumnus, Boreae mala frigora Bruma, Carmina dat Lycidas; si DAPHNIDI forte probentur, Vna mihi innumeris erit hora beatior annis.

Moe.

Piscis in aequoribus, volucris vaga queritur auris, Et fera de sylvis, & latis vertagus agris; DPHNIDIS in gremio requiescunt gaudia nostra: Vnde igitur certam nisi ab hoc sperabo salutem?

Ly.

Vitis in aprico spargit sua brachia colle, Pinus in irriguis surgit formosior hortis,

Ante tuas ego, DAPHNI, fores desertus oberro, Qui potis es laetis Lycidae mala pellere ocellis.

AL.

Sistite venatu: DAPHNIS redit; ecce canum vis Magna praeit, comitumque subit denso agmine turba. Postera ubi orta dies disperget lumina mundo, Nos quo{que} vobiscum in viridi heic cantabimus vmbrâ▪ Nunc satis est: at, carminibus ne praemia desint, Tu taurum, Lycida, niveam cape, Moeri, juvencam.

JOANNES LEOCHAEUS.

GAVDIVM CORI∣donis ob Daphnidis adventum.

IAm medium coeli Phoebus vibra verat axem Compulerat{que} ardore greges ad ovilia fessos; Cùm celso Coridō descendere culmine mōtis Sylvanum, faunos{que} deos, dryadas{que} puellas, Laurigeris circum redimitos tempora sertis, Exercere choros, laetasque per ardua tempe Conspexit festo nova gaudia promere cantu, Et crebro hos geminare sonos▪ O tempora nobis Exoptata diu, multosque petita per annos! DAPHNIS honos campi, pastorum gloria DAPHNIS Invisit patrios longo post tempore fines.

Haec simul ac Coridon viridi prostratus in antro Audiit, attonitus levat impiger obruta curis Membra, reluctantem{que} abstergens pollice somnum Proruit in medias divas, mediumque per agmen Territus his monstris rumpit, suspiriaque imo Laetitiae commixta trahens è pectore, tandem Talibus orsus, ait: DAPHNIS mea cura, meaeque Delitiae, DAPHNIS, quem nocte dieque requiro, DAPHNIS honos campi, pastorum gloria DAPHNIS Viserit an patrios longo post tempore fines?

Pergite Naïades per rura agitare choreas, Dulcisonumque referre melos, vos pergite Panes, Pergite laetanti modulari carmina culmo Sylvani: quis me, quis me, quà tollit ad alta

Grampius astra caput sistet? nemorumque latebras Monstrabit? tibi, DAPHNI, capras ut junctus, & hirtos Per juga montis apros vener, tecumque sub ortum Aurorae, taciti per amica silentia campi, Irriguos amnes, & dulcè fluentis arenas Saxiferas rivi visam, per amoenaque prata Basia blanda canam Daphnes, renovemque furores, Jane, tuos, duraeque adamantina pectora Rossae.

Eia age rumpe moras, Coridon, sylvae{que} sonantis Fortunam tentare juvet: tua gloria DAPHNIS Venit, amorque tuus; florent ecce omnia, gaudet Molle nemus, reparatque comas; mulcentque cicutâ, Dulcisonae prope murmur aquae, quà plurima myrtus Imminet, & ramos extendit opaca cupressus, Tityrus ac Mopsus pecudes; & lentus in vmbra Doridis insanos Damon modulatur amores; Ingeminatque novos cantus Philomela; Deusque Arcadiae baccis Ebuli, minioque decorus Carmina cantat ovans genialia; saevaque Thyrsis Saltantes sequitur Satyros, & pulcher Alexis: DAPHNIS honos campi, pastorum gloria DAPHNIS Invisit patrios longo pòst tempore fines.

O vtinam diuturna sient haec gaudia nobis; Et mecum libeat semper tibi, DAPHNI, paternum Rus, notasque habitare casas, & figere cervos Veloces, pastumque gregem compellere ad vndas: Hîc Hyblaea levi suadebit inire susurro Somnum apis, hîc violis nectet depicta, thymoque DAPHNI serta tibi, & doctus cantabit Amyntas: Hîc poteris mecum totâ requiescere nocte Flore super molli, cùm primùm surgit Eoo Sol rapidos terrere lupos; roseâque sub vmbrâ Sylvicolas Faunos imitari, & Pana canendo: Sic nos, DAPHNI, bea; pastorum gloria, DAPHNI, Si qua mei superest tibi cura, hac sede quiesce.

O Amarylli Deûm gemtrix, Domus inclyta SCOTÛM, Rorantes attolle genas, oculosque madentes; Atque incompositos jam tandem pecte capillos Comtiùs: en tibi DAPHNIS adest, pompâ{que} coruscus Pastorum ingenti Forthae per amoena vireta

Antiquae incedit referens vestigia formae: Laetus in Ortygia qualis mitratus Apollo, Diffusos lauro crines, rubrisque pyropis Involvens, & tela manu radiantia quassans Instaurat choreas; tanto sese arduus infert Ornatus decore, & talis tua gloria DAPHNIS Invisit patrios longo pòst tempore fines.

DAPHNIS adest: te, DAPHNI, canunt humiles{que} myricae Convallesque, nigrum{que} nemus: nunc herba veneni Occidit, en Virgo redit, & Saturnia regna: Nunc & odore vigent dulci colocasia, campus Flore nite, plenisque tumet gravida uva racemis. Dulcè canunt volucres; Eurus, Zephyrusque, Notus{que} Blandiùs adspirant: laetae tibi lilia, DAPHNI Ecce ferunt Nymphae, & flores fragrantis anethi; Textasque adjungunt vernâ de fronde corollas.

Ipse ego capreolos variatâ pelle, patresque, Spemque gregis, nostrae nuper data munera Daphnes, Et picam humanas edoctam reddere voces, Poculaque è viridi fago caelata, perit•• Alcimedontis opus, queis torno insculptus Adonis Est rogus, & Veneris lachrymae Phoebique labores; Queisque magis gaudes longum servata per aevum Carmina donabo: tu, tu Coridonis amorem Ne sperne, & laeti dabimus majora quotannis.

Ite igitur felix hedi pecus, ite capellae; Carpite jam teneras salices; saturaeque süavem Propter aquae rivos salientis inite soporem. Vos quoque pastores, vos rustica numina Fauni, Et tu bella meus Daphne furor, aureâ fronde Tempora vincta, comamque rosis, violisque fluentem, Gaudentes agitate choros, & spargite festis Tellurem foliis; nam campi gloria DAPHNIS Invisit patrios longo pòst tempore fines.

Justinus Arondaeus.

Eximii laudes magni{que} potentia Regis.

VEre novo ut pisces Thetidos penetralia linquunt, Vt lusus rapidi celebrent in fluminis undis Caeruleis, nec non sua gaudia saepe frequentent, Donec ad extremas nativi fluminis aulas Perveniant, quas nulla ciborum dulcia frusta, Nec quaesita quies, nec suavia murmura ripae: Textilia herbarum viridum: aut praesentia mortis Vnquam abolere queant. Tanto genitalis amore, Nativique soli noctuque, diuque feruntur. Haec superant dum illuc oculos animosque recondunt Dulce voluptatum tentamine, dulce viarum Longarum solo solamine, lusibus ipsis, Oblectantur ubique vel escis morte petitis, Tale tuum studium summum, talisque cupido Visendi patriam gratam, gratosque penates: Et populos (Rex magne) tuos, tua pignora grata, Qui patriam ut patrem, quem patrem ut, patria flagrat. Quos neque terra parens populo communis vtrique, Nec mare vicinas gaudens conjungere gentes, Relligiove, suos toties perpessa labores, Nunc purgatatamen, pacataque numine dextro; Hos tu conjungis, Rex praestantissime Regum, Conjunctosque animis stabilique tenore tenebis Pacis, & aeterm contracto foedere vincli. Regna suis dudum vix pervia, pervia reddis Cunctis, quorum animi capiuntur amore videndi. Plus tu igitur praestas solus quàm praestitit olim Britto vetus, Pictus, Romanus, Gothus, Iberque▪ Plus quoque quàm Saxo, & superato Saxone, Cimber, Neuster, Germanus, Gallus, quàm Scotus, & Anglus, Multi & magnanimis cupidi dare jura Britannis. Neve quis hoc mirum ducat, complecteris in te Omnia, quae reliqui poterant praetendere jura.

Ergo jure novi & veteres cecinere Poëtae, Imperio veniente tuo, felicia cuncta Ventura in populos fato meliore Britannos. Temporis hunc modulum Parcae concedite, donec

Scotica tot seclis discreta ac Anglica tellus Officiis, pactis, & legum tramite, Regis Invicti auspiciis animo coalescat: & vndis Quos mare, quos eadem coeli positura, solique Copulat, bos populum Concordia nectat in vnum.

Ioannes Durwardus.

Phoebus & Kinalochus colloquuntur. KINALOCHUS

PHoebe pater succurre pius, facilis{que}, volenti Magnanimum Aoniis concelebrare modis; Cui mundi sator indomitis dare jura Britā∣nis Et dedit invictâ sceptra tenere manu:

Phoe.

Tune vnquam meritâ celebrabis laude Monarcham Terrenique feres nomen in astra Dei, Quem decor, auratis ambit quem gloria pennis, Quem tremit, & cujus nomen adorat humus?

Kin.

Sarcina magna, meis humeris minus apta: favoris Audacem faciet vel levis aura tui.

Phoe.

Num Phaëtontaeus furor, aut fanaticus ardor, Praecipitem in furias certaque fata ruit? Principe digna tuo non pangere carmina posses, Robora si nostris viribus aucta forent.

Kin.

Ergone magnanimi reticebo encomia REGIS, Nec dabitur laudes concelebrare tuas, O Patriae Pater, & mundi rarissime Phoenix, Praesidium regni, spes columenque tui? Extera qui uutu, qui propria regna sagaci Consilio, summa cum pietate regis. Gallia nuper erat civilibus obruta bellis, Nunc duce te, accepto munere pacis, ovat; Et quòd Belga ferox, & quòd truculentus Iberus Pacificè vivant, muneris omne tui est. Quòd Suedo pax cum Cimbris, cum Saxone Iberis, Germanisque viget, muneris omne tui est. Anglus amat Scotos, Scotis charissimus Anglus, Hibernisque simul, munere, Sexte, tuo. Vt triplices animos regeres in pace, videris Tu regno triplici coelitus esse datus

David Kinalochus.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 NOMINE ANDRE∣ANAE ACADEMIAE.

AD REGEM 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉

MAgnificas Solis Phaëton cum venit ad aedes Cultam vbi materiam nobile vicit opus; Constitit attonitus: nec enim propiora fere bat Lumina magnanimi fulgura clara dei; Dum Phoebus radios circum caput omne micantes Deponens, natum jussit adesse suum. Summe Parens Patriae sic nos insignibus arces Imperii, & clari fascibus ingenii. Pallemus, celebrem veluti dicturus ad aram, Aut colubrum nudo qui pede pressit humi. Terrarum vastique maris Rex arbiter, aevi Gloria, inaccessi maxima cura Dei, Pone apicem radiosque tuos, admitte Camoenas Pulsantes sacras (Numina nostra) fores. Quisquilias tricasque leves facili cape vultu, Et dignum imperio pone supercilium. Quòd si non recipis meritis nisi congrua, nemo AEquabit laudes, Rex generose, tuas: Non qui Smyrnaeo descripsit Pergama plectro, Et cecinit Graiâ non imitanda tubâ: Non si Calliope, non si producat Apollo Orphea Bistonium laurigerumque Linum. Adscita ingenitam non augent lumina lucem, Nec tua carminibus crescere fama potest. Laus tua conspicuae scandens super aurea famae Culmina, non jam quò progrediatur habet. Tu tua mansuris solus committere chartis Gesta vales, nobis est voluisse satis.

DE REGE SERENISSIMO MENSE Maio ad natale solum redeunte Gratulatio, iterumque abeunte, Lachrymae.

QVid fratres scandis geminos, Sol auree, quorum Luctâ unus, volucri nobilis alter equo? Stella Stuarta duos alterna luce micantes Vincit, & innumeri sideris instar adest. Hinc puri sine faece dies, hinc mitis ••ois Lucidiùs solito Cynthius exit aquis: Hinc frondent sylvae, turgent & in arbore gemmae, Hinc vdâ emergit primula messis humo: In pratis agnique leves, hoedique petulci Luxuriant, quot non viderat antè Pales: Annonae veteris pleno bona copia cornu, Atque hornae Cereris spes alit agricolas. Et volupe est Musis laetas agitare choraeas, Et viridi sacram cingere fronde comam; Et festum celebrare diem; REX namque Camoenas Respicit, & tristes solus egere vetat. Colludunt Charites Musis, Aglaia, Thalia, Euphrosyne roseis innuba virgo genis. Exultat Phoebus, Pallasque intacta triumphat, Et saltat nudo Suada, Venusque pede. Aurea jurares coelo demissa corusco Tempora, Falciferi secla beata Senis. Non has delicias, non hunc tibi, Maie, leporem Conciliat nato Maia superba suo: Principis adventus, praesens & numen, & ampla Majestas Maio commoda tanta parit, At cùm subducet sese haec lux candida, flebis SCOTIA, & ingratas experiere vices: Heu qualis rerum facies! fugitiua queremur Gaudia praecipiti lubrica stare loco. Gramina marcebunt, languebit in arbore cortex, Depositum discet fallere terra ferax. Non salient tenerae per prata & saxa Napaeae, Moerebunt vitreae sicca fluenta deae.

Et licet obscuro pellantur nubila coelo, Ex populi lachrymis largior imber erit. Cynthius informi vultum ferrugine tectus, Orbatus magna parte decoris erit. Vt Phaëtonteae tristis post fata ruinae Per coelum fractis abnuit ire rotis, Cimmeriae vobis tenebrae fidissima Scoti Pectora,; cum aversis Rex pius ibit equis. Phoebe mane, lux alma mane, mora libera si sit, Praesidium populi deliciumque tui. Aut quoniam gaudent coelestia corpora motu, Et nequeunt vno sidera stare loco; Saltem cum Zephyris anno vertente revise, Cum veniet blandi nuncia veris avis. Te licet Hispanus Regem sibi poscat, & Indus, Scotorum semper pectore clausus eris. Te sine languemus victi moerore, remotis Vt Phoebi radiis squalida torpet humus.

Dignum laude virum musa vetat mori.

INsita sunt cunctis divinae semina mentis, Quantum non illis corpora tarda nocent. Hinc virtutis amor, pulchrique innata cupido Omnibus, et magnum gloria calcar habet. Divorum genus Heroes, & nomina regis Magna, fere magnis aequiparanda diis Prae reliquis ardent & famae, & laudis amore, Et cupiunt dulci carmine facta cani. Magnus Alexander parvam gemibundus ad vrnam Dum stat, felicem praedicat AEaciden; Quippe cui laudum praeco sublimis Homerus Contigit Aonii lux & origo chori. Ennius arte carens Calabris è montibus ortus Scipiadae thalamo proximus & tumulo. Dicuntur bello partas sacrasse coronas, Et Musis veteres thure litasse duces: Et meritò quid enim Musis est dulcius? aut quid Indole Regali dignius esse queat? Et tibi non durum circum praecordia ferrum, Nec riget in fibris saxea vena tuis.

Mite sed ingenium, molle & tractabile pectus, Et tanto imperio congruus oris honos. Facta adamantaeis incidi digna tabellis, Sola Sophoclaeo facta canenda stylo. Ergo fave titulis, famamque extende benignam, Invidisse tuis ne videare bonis. Flagitat hoc haeres, divini seminis heros: Qui crescat riguis vt solet alnus aquis. Hoc Patria exposcit genibus minor, & sibi semper Plaudit, quòd patriae contigit esse tuae. Munera, quae natura potens, & numen, & astra Singula dispensant omnibus, vnus habes. Haec tamen in tenues vanescent protinus auras, Ni sint artifici perpetuata manu. Non hoc marmor, ebur, non aera Ephyreia praestant, Hoc dare Mnemosynes filia sola potest. Atria praecelsis vel coelo aequanda columnis, Tectaque de pario marmore, regis opus, Dives gaza, Arabum gemmae, pretiosa supellex Externae tantum symbola sortis erunt: In tabula Zeuxis, ducet Leusippus in aere, Quae fuerit vultus gratia, frontis honos; At non eximias dotes, radiantia mentis Lumina, & antiquis aemula facta diis. Hoc tibi praestabunt docti, doctissime, vates Quorum operâ, magnà parte superstes eris. Praeterea rebus properant sua fata caducis, Longaque consumit maxima quaeque dies. Vastae pyramidum moles, Babylonis & alti Moenia, sunt nomen praeter inane nihil. Carmina contemnunt ferrumque, imbresque, Iovemque, Tempus in illa nihil juris habere potest. AEdituis sacris, & vatibus addere calcar Ne pigeat, Thyrso pectora tange tuo; Vt studio majore petant Helicona, tuisque Noctes atque dies laudibus invigilent. Et vos, ô vates, famam si quaeritis, haec sit Materies Musis, ingeniisque seges. Interea has inter lauros, hederasque, myricas Serpere, me inque tuis vatibus esse jube.

AD REGEM ut qui Musis otia praestitit, etiam pauperiem levet.

NOn vocem intendit liquidis olor albus in vndis, Ni spiret Zephyriblandior aura vagi. Dum{que} errat picto sonipes securus in arvo Suscitat auditâ membra animos{que} tubâ. Ampla licet merces virtus sibi, calcar acutum Spes lucri, & castae buccina laudis habet. Nos, si grata tui circumsonet aura favoris, Pangemus Clario carmina grata deo. Non opus est rigido nobis accingier ense, Mittere nec validâ spicula lenta manu. Auspiciis Rex summe tuis sunt carmina curae, Aonias recreant otia tuta deas. Non nunc ancipitis rabies horrenda duelli, Non pedes armatus, non metuendus eques. Iamque diu populi discordia corda Britanni Iunxisti, aeternae copulâ amicitiae. Sed firmum nihil est & ab omni parte beatum; Vnus adhuc superest hostis, & arma capit. Pauperies malesuada, sacris infesta Camoenis: Et grave quòd nimio pondere mergit onus. Non gravior vasto moles imposta Typhaeo: Sub tanto gemeret fasce stupendus Atlas: Huic non certaret diram qui contudit Hydram Alcides, quamvis dictus 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉: Fortior Alcide, magno quoque major Achille, Huc ades, inque hostem suggere tela gravem. Nec sequere Augustum, quamvis potes, haud dedit au∣rum Pensavit doctis carmina carminibus Aurea sed par est nostrum dare munera Regem, Secula qui nobis aurea restituit.

Desiderium Patriae.

DVm parat ad patriam reditum Laertius heros Adversis rerum pene sepultus aquis, Transmittit plenis torrentia flumina ripis, Et superat rupes aêreasque nives Sirenum voces, Acheloia monstra, sorores, Leucosiam, Lygiam, Parthenopenque fugit.

Scylla rapax visa est, visa implacata Charibdis, Demerguntque Ithacas impia saxa rates. Visus & aetnaeo Siculus Polyphemus in antro, Quem madidum multo perdidit ille mero. Nobilis inde Lami veterem delatus in vrbem, Antiphatae vidit regna cruenta feri. Naufraga Campanae legit quoque littora terrae, Dives vbi Circe filia Solis erat: Sed non cum sociis, infamia pocula, stultis Hausit, Acidaliae toxica grata deae: Restabat fatis aliquid, speciosa Calypso Visenda Ogygii gloria prima soli. Fecit delicias, vsa est mille artibus, ampli Non animum vertit consiliumque viri. Adversos quoties causata est anxia ventos, Et variâ longas nexuit arte moras. Ah quoties dixit, quae te dementia caepit, Qui praefers cultis aspera saxa locis? Quae neque sunt planis spatiis porrecta, nec herbae Prodiga; non Bacchus, non ibi flava Ceres. Objecit populosque rudes, humilesque penates, Penelopenque ream rusticitatis agit? Addidit & dulcem vitae immortalis honorem, Et saepe immensas jactat & auget opes. Ille velut surdâ prudens avertitur aure, Vt saxum tumidi quod ferit vnda sali. Qui solitus fumum, & patriae laudare favillam, Et laetâ patrios fronte videre focos. O qui cordato magis es cordatus Vlysse, Armipotens, divis proxime, cura deûm, Ter quater est Phoebus sua per vestigia lapsus, Perque polum celeres saepius egit equos Ex quo longinquas vltro invitatus ad oras, Caepisti imperii fraena tenere novi; Non tamen innatum patriae sedavit amorem (Quae saepe imminuit maxima) longa dies: Non alios ritus, alosve ediscere mores, Non facit insolito fundere verba sono. Sed dicas Anglâ quidnam speciosius aulâ, Hic Thamesis decus est vrbis, & orbis amor.

Persarum Siculaeque dapes, & lauta supellex, Tectaque Niliacis aemula penè Pharis. Sed quoties studia antiqua, antiquique penates, Et subiere animum gaudia prisca tuum, Dilectae patriae toties occurrit imago, Et toties curis tortus es usque novis. Cuncta suos repetunt ortus, nemora alta volucres, Salmones nitidi flumina, lustra ferae. Omnia si nobis adsint, tamen omnia desunt, Si miseris noto non licet ore frui, Purpuream trabeam, & sacram spectare tiaram, Libare & manibus basia mille sacris.

Doctrina Principis ornamentum.

CAsta Minerva truces ensem distringit in hostes, Torquet & intrepidâ Martia tela manu. Nocturnis eadem solet impallescere chartis, Saepe solet pluteum caedere, saepe caput. Sic scandit Princeps solium spectabilis altum, Imperio clarus, clarior ingenio. Quàm benè conveniunt, & in vno pectore sidunt Imperii fasces, ingeniique faces.

AD POTENTISSIMVM INVICTIS∣SIMVMQVE MAGNAE BRITANNIAE FR. & HIB. &c. Monarcham Panegyricus.

PHoebe vices anni varias qui praepete cursu Dividis, aethereis flammantia lumina templis Conde: ortaest novalux major, jam{que} aemula tellus, Iam solem est enixa suum, qui luce jacentes Axe sub Arctoo terras illustrat, & omnem Conspicuae lucis radios diffundit in orbem. Martia qui populi, sed Marte invicta, Britanni Pectora substrictis flectit rationis habenis; Qui quanquam emineat titulis insignis avitis, Magnis major avis, sena & centena priorum Stemmataque, & regum titulos ipse ornat, & auget Mole novâ, Tribulumque Rosae, Pardum{que} Leoni Vnit, & ut stabili concordent foedere, raucae Iunxit fila Lyrae, qualem vel Thracius Orpheus

Sumpsit, vbi rapidas voluit compescere tigres, Vel qualem Amphion, Dircaeae conditor arcis, Quem perhibent numeris lapides animasse canoris. Quodque magis stupeas, non vnquam contigit vlli Talis bonos, tanto procerum plebisque favore; Felix vnanimis quem publica gratia votis Flagitat, & cujus regni primordia, fausto Omine, subsequitur nostri concordia mundi. O fortunatos populos! felicia regna, Tam miti subjecta jugo! que poplite flexo Tam molle imperium agnoscunt: non effera saevi Hispani rabies, non Turcae effroena potestas, Qui totum sumptis orbem circumtonat armis, Compellet veteres sedem mutare Britannos, Aut alio profugos secum asportare penates. Praesidium, arx, columen, statio, tutamen, asylum Rex erit, & saevum clypeus porrectus in hostem: Quem non frangit hebes somnus; nec inertia, Siren Improba, nec patitur luxu tabescere corpus; Indomitis sed gaudet equis, durisque lupatis Temperat, in patulo seu vult decurrere campo, Seu sinuare fugam & gyros in mille ferocem Flectere cornipedem Chiron victorque chimerae Bellerophon; victis Pollux quoque cedet habenis. ••enatu invigilat, modò tendens obvia cervis Retia, vel captus praedae melioris amore Fulmineos invadit apros, rigidosque per armos Arma quatit, certâ defigens vulnera sede. Mundi oculus, lucisque deus miseratus iniquam Scotigenúm sortem, crassis adoperta tenebris Pectora, & aversas a lucis origine mentes Vidit, & indoluit, coeloqne emifit ab alto Te radiosque, JACOBE, tuos; queis omnia cedant Sidera; non Helice nautis bene nota Pelasgis, Praevia nec dubiis par est Cynosura carinis: Postquam alluxisti, Scotis nox atra recessit Protinus, & densae fugiunt caliginis vmbrae.

Namque prius (meminisse piget) gens nostra colebat Degeneres luteosque deos, simulachraque vanis Ficta modis vitae sensusque expertia, fuco

Perlita, & in stygiis insomnia nata tabernis: Sed simul invicti fax illibata Stuarti Emicat, humani pereunt figmenta cerebri; Ad vivum verumque Deum libamina purae Mentis, & incoctum generoso pectus honesto Deferimus, spretâ Latiae Meretricis acerrâ. Legibus, exemplo, vitâque accendit in oris Omnibus ardentem verae pietatis amorem. Iustitiae vindex legumque minacia molli Numine vincla levat, mitis clementia summi Temperat examen juris; pax aurea dotat, Ditat & invictos illo regnante Britannos. Armorum pacisque bonaelicet arbiter, armis Otia, pacalem Lauro praeponit olivam: Scuta situ marcent, scabrâ rubigine tela Squalent, in curvum gladius constatur aratrum.

Sed quid ego Icariis demens super aethera pennis Vectus, & infido positurus nomina ponto, Innumeros laudum titulos, & pondera rerum Ingenio majora rudi comprendere coner? Quis Cereris spicas, Bacchi numeravit & vvas? Plurimaque in laetis nascentia gramina pratis? Irrigat aut quoties sitientes optimus agros Iuppiter, & laeto descendit plurimus imbri, Quisnam deciduae guttas percensuit vndae? O si Meonium ferrent haec ferrea vatem Secula! non iram caneret florente Thaliâ Militis indomitam, longisque erroribus actum AEoliden, tu nectareis longê potiorem Sufficeres numeris segetem genioque Poêtae. O vtinam in terris lampas STUARTA perrennet, Scotigeni Solemque soli non ullus Horizon Terminet, occiduas serò declinet in oras: Scotia ter felix tanto se jactet alumno; Scotia ter felix tanto gratare patrono; Deliciae rarumque decus tibi contigit aevi, Omnibus opponas vnum, quos Graecia mendax Vendicat, aut crebris Roma imperiosa triumphis.

Henricus Danskinus Philol. Profes.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉