Phoebus & Kinalochus colloquuntur. KINALOCHUS
PHoebe pater succurre pius, facilis{que}, volenti
Magnanimum Aoniis concelebrare modis;
Cui mundi sator indomitis dare jura Britā∣nis
Et dedit invictâ sceptra tenere manu:
Phoe.
Tune vnquam meritâ celebrabis laude Monarcham
Terrenique feres nomen in astra Dei,
Quem decor, auratis ambit quem gloria pennis,
Quem tremit, & cujus nomen adorat humus?
Kin.
Sarcina magna, meis humeris minus apta: favoris
Audacem faciet vel levis aura tui.
Phoe.
Num Phaëtontaeus furor, aut fanaticus ardor,
Praecipitem in furias certaque fata ruit?
Principe digna tuo non pangere carmina posses,
Robora si nostris viribus aucta forent.
Kin.
Ergone magnanimi reticebo encomia REGIS,
Nec dabitur laudes concelebrare tuas,
O Patriae Pater, & mundi rarissime Phoenix,
Praesidium regni, spes columenque tui?
Extera qui uutu, qui propria regna sagaci
Consilio, summa cum pietate regis.
Gallia nuper erat civilibus obruta bellis,
Nunc duce te, accepto munere pacis, ovat;
Et quòd Belga ferox, & quòd truculentus Iberus
Pacificè vivant, muneris omne tui est.
Quòd Suedo pax cum Cimbris, cum Saxone Iberis,
Germanisque viget, muneris omne tui est.
Anglus amat Scotos, Scotis charissimus Anglus,
Hibernisque simul, munere, Sexte, tuo.
Vt triplices animos regeres in pace, videris
Tu regno triplici coelitus esse datus
David Kinalochus.