Ta tōn Mousōn eisodia: = The Muses welcome to the high and mightie prince Iames by the grace of God King of Great Britaine France and Ireland, defender of the faith &c. At His Majesties happie returne to his olde and natiue kingdome of Scotland, after 14 yeeres absence, in anno 1617. Digested according to the order of his Majesties progresse, by I.A.

〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉

VNde mihi tantus circum praecordia motus? Cur agit insolitâ Phoeb{us} mea viscera flāmā Fasne mihi doct â redimiri tempora lauro? Abdita{que} Aonidum mysteria pandere vatū? Nuper ab his, memini, magnâ me voce sacerdos Arcebat sacris, vetuitque accedere montes. Ergo Heliconia dûm mysteria celsa Sororum Mirari, & tacit â venerari mente solebam Stans procul. At sacros videor nunc scandere colles Parnassi, cujus superant fastigia nubes. Iam neque Pegaseos Phoebi Cortina liquores Nec Phoebaea tegit vatum penetralia Laurus: Atria Musarum valvis panduntur apertis:

Nec sua jam Phoebus foliis oracula mandat: Antra subire licet: sua nunc oracula Phoebus Voce refert clarâ: vocat ad sua castra maniplos Qui sua Parnassi sunt per juga signa sequuti.

Fallor ni Aoniae tibi se, generose, Camoenae REX JACOBE parant, citharam tibi magnus Apollo Exornat: sed non sat habet si carmina cycni Docta ferant, nomenque tuum super aethera tollant; Verùm & inexpertam jam suadet ad arma juventam; Arma, quibus sacri rumpant penetralia Pindi. Celsa tibi Phoebus Parnassi culmina, & arcum Amissosque tibi debere fatetur honores. Pulsus enim coelo multos inglorius annos, Ambrosiâque carens, Citharâ spoliatus & arcu Delituit, multosque insomneis sub Jove noctes Egit, dum Admeti sequeretur per juga tauros. Tum primùm Phaëtonta suum laudare coegit Aspera sors, rapidos solis qui maluit ignes, Quàm ferre in Clymenen, & se, convitia matrem. Ast illi fuerat multò sors durior, illi Obfuit esse deo, quia sic finire dolores Posse negaverunt occluso fata sepulchro. Tu tamen amissos, fruitur queis laetus, honores Restituis, soliumque illi, Citharamque, Iovemque Concilias; tu reddis equos, noctisque tenebras Tu removere facis: nunc Python delphica sentit Tela ferus, totum turpi caligine coelum Qui tenuit, cujus faedabat anhelitus auras.

Ergo tuum sublime ferant super aethera nomen Pierides: utroque tuas in cardine laudes A Cancro ad gelidos cantabit Apollo decembres. At tu magnanimûm, tellus faecunda virorum SCOTIA, quám felix tanto cunabula Regi Quae dederas, quamvis mavortia pectora jactes, Et genus & multos antiquo à stemmate Reges, Nulla tamen major tibi gloria contigit vnquam Quâm magni cunis JACOBI, gloria celsum Quem supra extollit cunctos simul ardua Reges; Debita virtuti verae si gloria merces; Virt••ti, totum radiis quae illuminat orbem.

Illa Taüm Tamesi jungens, praedulcia pacis Otia distractis per tot vaga secula regnis Aeternis firmat vinclis, & limina Jani Ferrea compescens pacali obsignat Olivâ.

Sic eat; aeternam, spondent quam sidera, pacem Numina non ullo rumpendam tempore servent. Et tua, quam tali felicem numina regno Fecerunt, Astraea comes cui jungitur, & quam Et Themis, & roseis comitatur Suada labellis, Majestas augusta diu precor aurea cernat, Quae gladios mutent in duros secula rastros. Numina sed (vatum quae juxta oracla priorum Decrevere tuis subigendam funditus Urbem Romuleam auspiciis) solidae fundamina pacis Ne spondere putes, Rex illustrissime, donec Annuat optato tua dextra invicta triumpho▪ Ergo age, dum te fata vocant, quod numina spondent Aggredere O felix: periturae moenia Romae Te duce labantur, ferat & tua dextra Tiaram Prostibulo infami, stolidum quâ territat orbem.

Sic tibi Dî faciles dederint reditusque viasque, Arctoas donec lustras cunabula sedes: Sic votis longam, nostrisque, tuisque, petitam Caetera quae dederant, donent tibi Numina vitam.

Georgius Stirkaeus Perthensis.