Ipse seram teneras maturo tempore vites
Rusticus, et sacili grandia poma manu.
Nec spes destituat, sed frugum semper acervos
Praebeat.—
Nam veneror, seu stipes habet desertus in agris,
Seu vetus in trivio florida serta lapis.
Sed canis aestivos ortus vitare sub umbra
Arboris, ad rivos praetereuntis aquae.
Nec tamen interdum pudeat tenuisse bidentem,
Aut stimulo tardos increpuisse boves.
Non agnamve sinu pigeat, foetumve capellae
Desertum oblita matre referre domum.
At vos exiguo pecori furesque lupique
Parcite.—
Parva seges satis est, parvo requiescere lecto,
Si licet, et solito membra levare toro.
Quam juvat immites ventos audire cubantem
Et dominam tenero continuisse sinu!
Aut gelidas hybernus aquas cum fuderit Auster,
Securum somnos, imbre juvante, sequi!
Hoc mihi contingat, sit dives jure, furorem
Qui maris, et tristes ferre potest pluvias.
O quantum est auri pereat—
Te spectem suprema mihi cum venerit hora,
Et teneam Moriens deficiente manu.
Flebis, et arsuro positum Me, Delia, lecto,
Tristibus et lacrymis oscula mista dabis.