Nobis tuis pauperibus
Line 217
In lacum descendentibus,
Succurrere non renuit.
Nam mactatus verberibus,
Et perfossus [confossus, Pr.] vulneribus,
Line 221
Pro nobis mori voluit,
Et [Et ex, Pr.] proprijs se exuit,
Et soluit quod non rapuit,
Obses pro peccatoribus,
Line 225
Mors sua nostram diluit,
Set [Sed, Pr.] penitere debuit
Pro tam caris operibus.
Line 228
Hodie et cotidie,
Line 229
Simili vena Venie,
Egeremus hunc minui,
Nisi sue tam nimie
Riui misericordie
Line 233
Nostro cederent vsui
Per ipsos enim ablui,
Credimus qui assidui
Sumus culpis nequicie,
Line 237
Supposito-que fletui,
Debito que gemitui,
Nos demus voluntarie.
Line 240
Et quia digne lugere
Line 241
Non possumus, neque flere,
Si exigunt demerita,
Nec habemus quo supplere
Nisi solum miserere,
Line 245
Quia non valent merita,
Nostra quoque sunt irrita [[111/3]]
Anima nostra perdita;
Ideo clamamus vere, [[? MS.]]
Line 249
Respice nos, et visita,
Et erige & suscita, [[? MS.]]
Non nos sinens plus iacere.
Line 252
Dimitte nobis, & quita
Line 253
Peccata, pater, oblita;
Et dele de libro tuo
Illa autem que sunt scita.
Lamentari nos fac [fac nos, Pr.] ita
Line 257
Ne scribantur perpetuo.
Non sunt vnum, non sunt duo,
Nec numeranda biduo; [triduo, Pr.]
Sed sunt quasi infinita,
Line 261
Non habita ex mutuo,
Neque facta in triduo,
Sed in tota nostra vita. [vita nostra, Pr.]
Line 264
Debita ipsa nouimus,
Line 265
Nam pro peccatis tradimus [dedimus, Pr.]
Animas in obsidium.
Penes nos non habuimus,
Nec in domo inuenimus
Line 269
Vllum carius vadium.
Deus, nostrum refugium,
Tu, nosti vsurarium,
Cui nos obligauimus,
Line 273
Nisi feras auxilium,
Vel eum cogas nimium,
Totum nostrum amisimus.
Line 276
Nostra esse hec debita
Line 277
Propter que sic est subdita
Anima vsurario,
Non negamus, ne irrita,
Et tibi ingratuita
Line 281
Esset illa negacio.
Talis tamen confessio
Nunquam dicit sufficio,
Neque tibi sit placita
Line 285
Nisi feruens deuocio
Et amara contricio [folio 111:4]
Dicat fleo deperdita.
Line 288
Sicut ergo debitores
Line 289
Et miseri peccatores,
Egemus indulgencia;
Sic quoque condonatores
Rancoris, et quittatores,
Line 293
Volumus vti venia;
In tua namque curia,
Rancor et iracundia
Non sunt boni petitores.
Line 297
Nam vindicte pro gracia
Et pro misericordia
Noscuntur reportatores.
Line 300
Et Ideo indulgemus
Line 301
Iniurias, vt vellemus
Eas nobis indulgeri.
Nil rancoris retinemus
In cordibus, nec habemus
Line 305
Quod non sit amoris veri.
Si fuimus nimis feri,
Et ad indulgendum seri,
Et vltores si possemus,
Line 309
Nostri velis misereri,
Et cordibus sic mederi,
Vt in charitate stemus.
Line 312
