CXXI.
Cantando multi vanam gloriam appetunt et ideo
aliquando a deo puniuntur.
Cesarius tellis how som̛ tyme þer was a monk̘ at þe Mownte of Cassian̛, þat had a passand swete voyce. So on̛ þe pascℏ evyn̛, when̛ he suld̛ blis þe candyƚƚ of þe pascaƚƚ, he sang it in̛ a moste swete voyce, to so mekuƚƚ þat ilk bodie þat hard̛ hym̛ þoght his voyce was a dulcett melodye. & onone as þe pascaƚƚ was blissid̛, sodanlie it was away, and̛ his prior and his brethir trowid̛ þat it was so taken̛ away sodanlie becauce of his pride & his elacion̛ et c̛.